Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik ben Roelf Folkersma dus, geboren op 30 april 1949 in het nabijgelegen Krewerd onder de rook van Delfzijl. Ik was de oudste uit een gezin van 11 kinderen. En dat was niet altijd even gemakkelijk. Mijn vader was boerenarbeider, hij is al op vrij jonge leeftijd afgekeurd. Echt breed hadden we het dus niet thuis. Pa moest altijd hard werken. Ik kan mij nog wel herinneren dat ik zelf ook meeging om hem mee te helpen. Dan stond ik al om 05.00 uur op het land om hem stekbieten aan te reiken. Om 08.00 uur ging ik dan naar school.
Het werk bracht mij al op vrij jonge leeftijd naar Alblasserdam. Ik was 17 jaar toen ik in de trein stapte richting Delft, zonder te weten waar ik terecht zou komen. Het was überhaupt de eerste keer dat ik een treinreis maakte. Op mijn 20e moest ik voor militaire dienst naar Amersfoort. Ik werd hospik en kwam in Assen terecht bij de VN compagnie. Eigenlijk zou ik uitgezonden worden naar Turkije maar toen bleek dat mijn vriendin zwanger was.
Daardoor moest ik mijn dienst uitdienen in Appingedam. Dat was ook de plaats waar ik toen woonde. Na nog 4 jaar vrijwillig nagediend te hebben, verhuisde ik met mijn vrouw terug naar Krewerd, de plaats dus waar ik geboren ben. Daarna zijn we naar Delfzijl verhuisd, waar we 14 jaar gewoond hebben. Na Delfzijl volgde Holwierde. Eerst hadden we een huis aan de Schelp, inmiddels wonen we al weer 20 jaar aan de Jufferstoren. In het huis dat mijn vrouw al op de korrel had toen deze in 1988 gebouwd werd.
We wonen hier met veel plezier, ik wil hier niet meer weg. De kinderen wonen vlakbij en in heb hier de nodige contacten opgebouwd in de loop der jaren. (Foto: Menne Tillema)
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik was 17 jaar toen ik de 14-jarige Johanna Lijnema leerde kennen. Zij was een schoolvriendin van mijn zusje. Johanna is geboren in Kantens en woonde toen in Appingedam. ‘Terwijl je dacht dat je er nog niets van kon’, werd ze zwanger.. Inmiddels zijn we al bijna 47 gelukkig getrouwd.
In 1969 werd Lammert Jan geboren. Hij is vader van 2 zoons. In 1972 diende dochter Jolanda zich aan. Zij heeft een zoon en een dochter. Beide kinderen wonen hier vlakbij in de buurt in Holwierde. Wij zijn ‘slim wies’ met onze 4 kleinkinderen. Johanna werd dus huisvrouw maar heeft op latere leeftijd nog een opleiding tot verpleegkundige gevolgd en heeft nog enige jaren in de zorg gewerkt.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik was 15 jaar toen ik klaar was met de ambachtsschool in Appingedam. Eigenlijk wilde ik iets in de zorg gaan doen maar mijn ouders dachten hier anders over. Als ‘kwajongen’ afkomstig uit een arbeidersgezin was het in die tijd ook niet gebruikelijk dat je naar het HBS ging. Ik kwam op de kabelfabriek in Delfzijl terecht en na de vereiste papieren te hebben gehaald, verhuisde ik naar Alblasserdam waar ook een vestiging van Draka zat.
Na mijn diensttijd keerde ik terug bij Draka. Eerst op de productieafdeling maar dit was niet echt mijn ding. Toen zich in de fabricagevoorbereiding een vacature aandiende, besloot ik hiernaar te solliciteren. Ik werd aangenomen, op voorwaarde dat ik mijn MAVO diploma ging halen. En zo ging ik als vader van 2 jonge kinderen 3 avonden in de week naar de ‘moederMAVO’. Ik was inderdaad één van de weinige mannen tussen de vrouwen.
Bij Draka heb ik in de loop der jaren een diversiteit aan banen gehad. Ik zat in de werkvoorbereiding, de planning, werd ploegbaas en later wachtchef. Op de planning mocht ik op den duur leiding geven. Wekelijks ging ik naar Delft om de orders binnen te halen om deze vervolgens in Delfzijl in te plannen. Op het laatst heb ik als ploegbaas meegeholpen om een nieuwe afdeling op te zetten. Op deze afdeling werden de buizen gemaakt die gebruikt werden voor de glasvezelkabels.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In 2009 kon ik er op 60-jarige leeftijd met een goede regeling uit. Hier heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. Van een zwart gat was geen sprake, integendeel zelf. Ik heb sinds die tijd meer dan geweldige dingen mogen doen die mijn leven verrijkt hebben waardoor ik iets voor de maatschappij kan betekenen.
Zo zag ik in de Ommelander een advertentie waar vrijwilligers gevraagd werden voor ‘De Schutse’ in Appingedam. ‘De Schutse’ biedt mensen liefdevolle zorg in de laatste fase van hun leven. Na een sollicitatiegesprek werd ik aangenomen. Ik ben één van acht mannen op een totaal van 80 vrijwilligers. ‘De Schutse’ is vorig jaar verplaatst en huist nu in een rijtjeswoning. Volledig opgenomen in de buurt dus en het biedt plaats aan 4 gasten. Ik heb veel waardevolle gesprekken met mensen die niet lang meer te leven hebben. Dit vind ik heel waardevol om te mogen doen.
Vorig jaar is in Delfzijl de Stichting Steunpunt ‘Verlies en Rouw’ opgericht. Hier ben ik ook één van de vrijwilligers die gesprekken voeren met mensen die in hun verlies zijn blijven hangen. Dit kan een verlies van een naaste zijn maar ook van een baan of huis. Om de mensen optimaal te ondersteunen, heb ik een cursus gevolgd. Ook hierin kom ik tot heel waardevolle gesprekken. Wanneer mensen je vertrouwen, dan vertellen ze je over het ontstaan van hun verdriet. Ze kunnen dus hun verhaal kwijt en worden gehoord.
Tevens ben ik al jarenlang voorzitter van de commissie 4 en 5 mei herdenking in Holwierde. In deze omgeving zijn in de oorlog felle gevechten gevoerd en daar besteden we de nodige aandacht aan. We betrekken hier ook zeer actief de jeugd bij. De bijeenkomsten trekken jaarlijks zo’n 300 a 400 mensen, het is net alsof dit jaarlijks toeneemt. Ik vind het altijd een imponerend gebeuren.
Enige keren per jaar ben ik spreker op crematies of begrafenissen. Ik teken dan van te voren met de nabestaanden het levensverhaal op van de overledene en draag dit verhaal voor tijdens de herdenkingsbijeenkomst. Dit doe ik soms ook in het Gronings waarbij ik er altijd weer op verdacht moet zijn dat ik niet terugval naar het Nederlands.
Ooit ben ik ook scheidsrechter geworden. Ik was toen een jaar of 21, 22. Elke voetbalclub moest jaarlijks enige scheidsrechters leveren omdat er ook toen al een tekort was. Voorzitter Norden, een man met aanzien, van Holwierde zag in mij wel een goede kandidaat. Hij had ook wel door dat ik als keeper geen hoogvlieger was. Het fluiten ging mij best wel goed af. We hebben in die tijd een mooi clubje met Fred Bos, Albert Nauta en Geert Schut.
Jaarlijks ging ik een klasse omhoog. Ik ben begonnen in de afdeling en kwam uiteindelijk in de topamateurs terecht. Ik had vroeger geen rijbewijs en mijn vrouw was totaal niet voetbalminded. Gelukkig ging mijn broer Klaas vaak mee, hij werd mijn vaste chauffeur. Toen mijn zoon 18 jaar werd, wilde hij zijn rijbewijs halen. Dit was voor mij het sein om ook te beginnen. We hebben beide bijna gelijktijdig ons rijbewijs gehaald. Hij was 18, ik 41.
Toen ik op de overgangslijst naar het betaald voetbal terechtkwam, scheurde ik mijn achillespees finaal af. Het was tijdens een training bij Holwierde. Ik heb hierdoor 15 dagen in het ziekenhuis gelegen en mocht veel bezoek ontvangen. Maar na elk bezoek liet ik mijn tranen de vrije loop want ik wist dat ik door de blessure mijn doorbraak naar het betaalde voetbal wel kon vergeten. Al met al heeft deze blessure mij anderhalf a twee jaar gekost.
Tegenwoordig ben ik ‘coach’ van 44 scheidsrechters hier uit de regio. Ik ga elk weekend naar 3 wedstrijden om maar zoveel mogelijk van mijn ‘pupillen’ aan het werk te zien. Ik bezoek jeugd- en seniorenwedstrijden maar ook wedstrijden van G-teams. Dit coachwerk vind ik heel leuk om te doen. Zo heb ik de gebroeders Mulder mogen begeleiden, beiden zijn nu actief in het betaalde voetbal. Momenteel vind ik Thom Winkel een heel groot talent, hij is nog maar 19 jaar maar fluit toch al vrij hoog.
Toen ik nog bij Draka werkte, was ik 9 jaar lid van de OR, waarvan 6 jaar vicevoorzitter. Dit beschouw ik als hobbywerk. Ook was ik 30 jaar lid van de personeelsvereniging waar ik het nodige voor georganiseerd heb. Ik ben dan ook een echte organisatiefreak. Straks ben ik weer vrijwilliger bij Delfsail en voor de gemeente Delfzijl ben ik ook erkend verkeersregelaar. Je merkt wel dat ik mij niet hoef te vervelen, haha…
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ons huwelijk en de geboorte van de kinderen en kleinkinderen springen er echt bovenuit. Dit vind ik een groot goed. Dat ik 2 jaar geleden koninklijk ben onderscheiden is natuurlijk ook mooi maar hier heb ik veel minder mee. Dat ik iets voor anderen mag betekenen, zegt mij veel meer.
Ook hoogtepunten zijn de mooie reizen die Johanna en ik hebben mogen maken. Zo zijn wij bijvoorbeeld op safari geweest naar Kenia. Ook hebben we een cruise gemaakt in de Cariben. Maar ook de reizen naar Malaisie, Gambia, Senegal en Cuba springen er bovenuit. Turkije is ons 2e vaderland geworden. Hier gaan we al 25 jaar heen.
En de dieptepunten?
Die vind ik helaas binnen mijn gezin. Denk hierbij aan de scheiding van mijn zoon en de erfelijke ziekte die mijn vrouw en dochter hebben. Toch vind ik dat wij ons als gezin hier aardig doorheen slaan. Ik kijk ook liever in dankbaarheid terug dan te dubben over de negatieve dingen in het leven. Op het werk heb ik zo’n 4 a 5 reorganisaties meegemaakt. Dat zijn ook ingrijpende processen waarbij collega’s maar zo op straat komen te staan.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb tijdens mijn scheidsrechterscarrière denk ik zo’n 800 tot 1.000 wedstrijden gefloten. Hier waren heel bijzondere bij zoals vriendschappelijke wedstrijden in de voorbereiding waar Liverpool, Steaua Boekarest, Ajax of Feyenoord bij betrokken waren. De KNVB stelde je toen hiervoor aan. De wedstrijd Quick Boys – Katwijk staat mij ook nog helder op het netvlies, een topper natuurlijk in het amateurvoetbal. Zes jaar geleden ben ik gestopt. De wedstrijd Omlandia-VEV ’67 was mijn laatste. Ik kreeg een heel mooi afscheid bij Omlandia in de vorm van een koud buffet. Dit was keurig geregeld door Michel Winter en Simon Schuil.
Maar ook derby’s waren natuurlijk prachtig om te fluiten. Trainer Klaas Adolfs van Middelstum kon in het verleden vreselijk te keer gaan. Tijdens een wedstrijd schoot hij eens uit de dug-out en hij ging mij daar te keer. Dat werd mij te gortig: “Ga terug naar je hok!”, beet ik hem toe waarop Klaas antwoordde: “Terug naar mijn hok? Ik ben toch geen hond!”. “Nee?”, antwoordde ik, “je blaft anders wel net zo!” Ik heb geen last meer van hem gehad.
In de tijd dat ik nog geen rijbewijs had, gingen mijn vrouw en dochter, zij was toen 4, 5 jaar, eens mee naar de wedstrijd ACV Assen tegen RKVV uit Volendam. Mijn vrouw en dochter zaten op de tribune vlakbij het bestuur van RKVV. Die waren het lang niet altijd met mijn beslissingen eens en lieten dit soms ook luid en duidelijk merken in woord en gebaar. Mijn dochter kon het op den duur niet meer aanhoren en ging staan: “Weten jullie wel dat die scheids mijn vader is?!”, zo zei ze boos. Na die tijd heb ik geen commentaar meer gehad…
Ik ben 17 jaar voorzitter geweest van de jeugdafdeling van Holwierde. Ik kijk met veel plezier terug op de kersttoernooien die wij speelden. Oom Evert, erelid van Holwierde, ging ook altijd mee. In het rauw duister vertrokken wij in een soort van file, zo veel auto’s waren er, naar Appingedam. Dat waren altijd heel gezellige en drukke clubdagen.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb niet zoveel meer te wensen. Ik heb zoveel mee mogen maken, meer dan ik ooit had gedacht. Over 3 jaar zijn we 50 jaar getrouwd. Mijn kleinzoon heeft het nu al over een groot feest maar daar ben ik het nog niet zo mee eens, haha. Gezond blijven vind ik heel belangrijk en ik hoop dat ik iets voor de mensen mag blijven betekenen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
In mijn jongere jaren was ik vrij direct. Met mijn harde uitspraken heb ik mensen soms best wel pijn gedaan. Maar dat kan ik niet meer terugdraaien. Het was misschien wel terecht, maar het had ook anders gekund. Als scheidsrechter was ik best wel streng, maar ook rechtvaardig. Zo probeer ik ook te leven.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik roep niet direct van ‘geef mij maar een 10’ maar ik ga zeker voor een 8!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik vond dit een leuk gesprek. Alles was bespreekbaar en je kunt zelf je eigen grenzen aangeven. Bedankt dat je aan mij gedacht hebt……