Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Harm Westra, roepnaam Harrie. Ik ben geboren op 3 april 1953 in ’t Lage van de Weg, vlak bij Uithuizen. Ik was de derde van een gezin met 7 kinderen. Mijn vader was landarbeider en doordat hij in 1957 ander werk kreeg, verhuisden we naar Kantens. Pa ging bij loonbedrijf Jager werken en is ook nog een tijdje bezig geweest voor boer Kruizinga waar hij spruiten ging bespuiten en plukken.
In Kantens heb ik 3 jaar aan de Langestraat gewoond, daarna ongeveer 27 jaar aan de Poelestraat. Na getrouwd te zijn, verhuisde ik naar Middelstum. Naar de Klaproosstraat om precies te zijn waar we in mei 1987 terechtgekomen zijn. Twee jaar later volgde nog één keer een verhuizing toen we van nr. 11 naar dit hoekhuis op 1 gingen. We wonen hier dus al weer bijna 27 jaar met heel veel plezier!
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1987 getrouwd met Trijnie van der Weg. Ik was toen al 34 jaar, Trijnie is 9 jaar jonger dan ik. Alvorens te trouwen, had ik al heel wat meegemaakt en veel van de wereld gezien. Daarbij veel gedaan wat God verboden heeft, de details zal ik je besparen. Ik ging vaak met kameraden naar de motorraces en heb daarbij landen als Amerika, Zweden, Oostenrijk, Duitsland, Frankrijk enz. enz.. aangedaan.
Ik ging in die tijd ook vaak met de gebroeders Van der Weg op stap en op den duur ging hun jongere zusje Trijnie ook mee. We begonnen elkaar steeds leuker te vinden en van het een kwam het ander. Volgend jaar zijn we 30 jaar getrouwd. ‘Het liefdesbloemetje bloeit nog steeds met af en toe een hartje in de ogen als toegift.’
We hebben 2 kinderen gekregen. Karsten is de oudste, hij is gisteren net 27 jaar geworden. Hij woont inmiddels al weer 2,5 jaar in Groningen aan de Oude Kijk in ‘t Jatstraat. Groningen is de stad waar hij aan de RUG als Msc afgestudeerd is in de ICT. Hij heeft momenteel een mooie baan en houdt zich onder andere bezig met het bouwen van apps. Ylona is 25 en heeft onlangs samen met haar vriend een huis in Baflo gekocht. Zij heeft HBO- personeelsmanagement gedaan en werkt nu bij de DUO in Groningen.
Ik ben supertrots op mijn kinderen. Het gezin heeft wat dat betreft altijd voorop gestaan. Misschien is het ook nog leuk om te vermelden dat Trijnie bij de Rabobank in Delfzijl werkt, ze heeft een contract voor 28 uur in de week.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik wist vroeger niet echt wat te worden. Na de lagere school ben ik naar de LTS in Uithuizen gegaan. Toen ik 16 jaar was, had ik mijn diploma automonteur op zak. Ik heb eerst 2 jaar bij een garage in Groningen gewerkt. Zij boden mij de vervolgopleiding monteur motorvoertuigen aan die ik succesvol afgerond heb. In eerste instantie verdiende ik 45,00 gulden in de week, na de extra diploma werd dit 47,50 gulden. Dit vond ik veel te weinig. Voor mij een reden om de bouw in te gaan.
Ik ging als ijzervlechter bij Groenewold in Onderdendam aan het werk. Na 2,5 jaar volgde eerst militaire dienst. Ik werd als korporaal en automonteur in ’t Harde op de Veluwe geplaatst. Na die tijd kon ik weer bij Groenewold verder. Dit duurde tot en met 1982, toen is het bedrijf gestopt. Nederland zat midden in een recessie en daardoor heb ik een jaar thuis gezeten.
Toen werd ik gebeld vanuit Zuidbroek door iemand van de firma Dirk Verstoep. Hier ben ik weer als ijzervlechter aan het werk gegaan. Het ijzervlechtwerk vormt het hart van beton en draagt er zorg voor dat beton niet kan breken. Ik heb hier ruim 30 jaar met heel veel plezier gewerkt, ik had min of meer een vrij leven. De eerste jaren kwam ik als ijzervlechter het hele noorden door, vooral veel op NAM-locaties.
De laatste 20 jaar werkte ik in Zuidbroek in de productie. Ik kreeg meer verantwoordelijkheid en werkte bouwtekeningen uit op papier waarna het daadwerkelijke knippen en buigen van het ijzer begon. Ik moest dan bijvoorbeeld een 14 meter lange ijzerstaaf in stukken zagen en tot op de cm nauwkeurig verbuigen. Zo heb ik menig ‘kunstwerk’ in elkaar gevlochten. Ik ben bij de firma Verstoep ook nog 10 jaar druk geweest binnen de ondernemingsraad. Dat is een leerzame tijd geweest.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Het ging steeds slechter met het bedrijf dat inmiddels opgedoekt is. Begin vorig jaar kreeg ik de keus: of met vervroegd prepensioen of in de WW. Ik heb mij uitvoerig voor laten lichten over de voor- en nadelen, o.a. door iemand van mijn rechtsbijstandverzekering, en heb uiteindelijk voor de WW gekozen. Dat is financieel gunstiger, daarbij vertik ik het om een sigaar uit eigen doos te pakken. Ik heb hiervoor immers jarenlang premie betaald.
Ik moet nog op zoek naar een nieuwe invulling want ik ben per 1 maart jl. in de WW terechtgekomen. Daarbij kamp ik met tal van fysieke klachten aan schouder, nek en beide knieën. Dit zijn allemaal slijtageverschijnselen. Binnenkort moet ik geopereerd worden aan mijn schouder, daarna zal ongetwijfeld een operatie aan de knie volgen.
Als mijn lichaam het weer toelaat, wil ik graag meer gaan fietsen en gaan vissen. Dat lijkt mij net wat. En daar Trijnie bijna alle dagen aan het werk is, is ze gevrijwaard van huishoudelijke taken. Vroeger was ik druk met voetballen, vissen, schaatsen in de winter en fietsen in de zomer en motorrijden. Ik was best wel sportief ingesteld dus en hoop dit middels het fietsen weer op te kunnen pikken. Ik vind het sowieso leuk om dingen in gezinsverband te doen, ook al zijn beide kinderen nu de deur uit.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag en de geboorte van mijn kinderen. Eigenlijk heb ik ook nog een derde kind want samen met mijn broer ben ik vaak in de weer voor mijn jongste zusje Fieneke. Zij heeft een geestelijke beperking en woont in een verzorgingstehuis in Hoogezand. Als lid van de medezeggenschapsraad probeer ik een vinger in de pap te houden wat betreft de ontwikkelingen.
Fieneke is inmiddels 50 jaar. Zowel mijn broer als ik, met aanhang uiteraard, gaan regelmatig naar het wedstrijdzwemmen waaraan ze mee doet. Ze is behoorlijk fanatiek hoor en heeft al een paar keer meegedaan aan de Special Olympics in bijvoorbeeld Hengelo, Heerenveen en Venlo.
En de dieptepunten?
Het verlies van mijn ouders. Eerst mijn vader op 85-jarige leeftijd. Mijn moeder is 87 geworden. Ik weet nog goed dat ze gevallen is. Ik ben toen ’s avonds naar haar toe gegaan en heb haar gevraagd of ik bij haar moest blijven. Maar dat hoefde niet, het ging al weer een stuk beter met haar, zo zei ze. Trijnie heeft haar de volgende dag ’s morgens gevonden, ze is ’s nachts overleden. Het ouderlijk huis is dus weg en zo voelt het ook. Je ziet elkaar als familie wat minder. Vroeger kwam je elkaar natuurlijk vaker tegen bij je ouders.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ach, ik heb in de loop der jaren zoveel meegemaakt. Zo ben ik dus ooit met vrienden naar Amerika geweest, Jaap Bolhuis was hier ook bij. Hij zat achter het stuur van onze huurauto en had het raampje open staan. Naast ons reden enige vrouwen die wat naar ons riepen. Joppie had niet zo’n talenknobbel en riep op den duur terug: “Was sagen Sie?” Ik had het niet meer en lag op mijn knieën van het lachen.
Zo moesten we ook eens wachten voor een stoplicht in Daytona Beach Florida. Er riep toen een chauffeur naar ons: “What a mess men!”, wat een drukte dus. Joppie begreep er niets van, ‘mayonaise’ riep hij terug. Ik lag weer dubbel van het lachen natuurlijk waardoor Jaap wat franterig werd: ‘Du most mie nait aldoor uitlachen als ik wat zeg!’ Maar ik deed het niet met opzet hoor, het was echt komisch om mee te maken. Zelf was Joppie natuurlijk ook altijd van de grappen en grollen.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Genieten, oud worden en als bruin het kan trekken buitenlandse reizen maken! Sowieso gaan we jaarlijks naar Zuid-Frankrijk, richting de Alpen. Frankrijk vind ik zo’n mooi land hé, de mensen, het eten, het klimaat, de omgeving, geweldig! Daarbij hebben we nu als uitdaging om elk jaar een Europese hoofdstad aan te doen. Het ligt in de planning om dit jaar te beginnen met Helsinki.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Er zijn genoeg dingen gebeurd die achteraf niet zo hadden gemoeten. Ik merk wel aan mijzelf dat wanneer je wat ouder wordt, de mildheid ook toe neemt. Daarbij word ik minder snel kwaad. Maar ik kan nog steeds slecht tegen onrecht en leugens. Daarbij vind ik dat afspraak afspraak is en dat je die ook waar moet maken! Anders moet je hem niet aangaan…
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een heel dikke 8. Ik ben zeer tevreden met wat we hebben. Misschien vind ik het wel jammer dat ik vaak wat terughoudend ben geweest, bijvoorbeeld bij de aankoop van dure zaken als een huis. Dat komt denk ik omdat ik uit een gezin kom waar we het vroeger niet breed hadden. Mijn vader maakte lange dagen en was vaak ’s zaterdags ook nog aan het werk. Daardoor was hij zo moe dat hij vaak ’s zondags in de kerk in slaap viel.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik ben geen heilige of profeet. Maar ik vind het jammer dat mensen niet gelijk behandeld worden. Ik bespeur ook in Middelstum dat het er niet altijd even eerlijk aan toegaat. Maar niet getreurd hoor, in Middelstum wonen ook genoeg lieve mensen!