Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik ben Eiko Medema, geboren op 15 april 1945 in Baflo. Ik was de op één na jongste uit een gezin van 5 kinderen. Mijn vader was bouwvakker en landarbeider. In Baflo ben in geboren in het ‘Bokkegankje’. Na één keer in Baflo zelf verhuisd te zijn, heb ik tot mijn 34e in het nabijgelegen Rasquert gewoond. Inmiddels woon ik al weer 27 jaar met heel veel plezier in Leens aan de Van der Munnikenlaan.
Leens is een levendig plaatsje waar gelukkig veel georganiseerd wordt. We hebben nog een winkel, een sporthal en een zwembad. Ondanks drie verschillende geloven, wordt er altijd goed samengewerkt. Wat mij betreft blijf ik hier tot in lengte van jaren wonen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1980 getrouwd met Elisabeth Molenhuis. Ik was met mijn 34 jaar niet de jongste meer maar het was wel liefde op het eerste gezicht hoor! Ik heb haar leren kennen in woonzorgcentrum ‘Viskenij’ in Baflo waar mijn ‘opoe’ woonde. Elisabeth komt oorspronkelijk uit Loppersum maar ze zat op dezelfde muziekvereniging als ik, Sereno in Baflo. We hadden dus de nodige raakvlakken.
Elisabeth en ik hebben 2 kinderen gekregen. Tineke is de oudste en zij woont in Groningen en heeft 2 kinderen. Een jongen en een meisje, dus wij mogen regelmatig oppassen op onze kleinkinderen. Iets wat we heel graag doen, we zijn ‘wies’ met ze. Zoon Henk is 32 en woont nog thuis.
Wat is uw voormalig beroep?
Op mijn 15e heb ik school vaarwel gezegd. Eigenlijk had ik een hekel aan school en leren. Ik was vaker buiten de schoolmuren te vinden dan er binnen. Op mijn 12e hielp ik al mee op een kwekerij, ik was bijvoorbeeld aan het venten op de zaterdagen. Toen ik 15 werd, ben ik bij deze kwekerij volledig aan het werk gegaan. Dat waren werkweken van 60 uur hoor, inclusief de zaterdag. In het begin voor 15 gulden per week, later werd dit 20 gulden maar toen werd ik al gauw te duur.
Ik moest dus op zoek naar wat anders. Een kameraad van mij reed op een vrachtwagen en hij moedigde mij aan om ook de benodigde rijbewijzen hiervoor te halen. En dat heb ik toen gedaan. Ik kreeg les in zo’n oude Opel Blitz, wat toen 12,50 gulden per keer kostte. Uiteindelijk heb ik al mijn rijbewijzen voor 270 gulden gehaald, voor 5 gulden extra kreeg ik het busrijbewijs er ook nog bij.
Ik ben in 1963 begonnen bij Douma in Leens, daar heb ik 2 jaar voor gewerkt. Daarna werkte ik 20 jaar voor VTB Baflo, dat later overgenomen is door Schaap in Leens. Mijn laatste 20 jaar als chauffeur heb ik bij Koopman in Noordhorn doorgebracht. Vrachtwagenchauffeur was een pracht baan, je had een mooi vrij leven. Ik reed voornamelijk op de Beneluxlanden want ’s weekends wilde ik thuis zijn. De weekenden stonden voor mij altijd in het teken van het voetbal.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik was 59 jaar toen ik kon stoppen als chauffeur. Dat is inmiddels al weer bijna 12 jaar geleden dus. Verveeld heb ik mij nog nooit, ik ben altijd op het voetbalveld te vinden. Tot mijn 34e heb ik zelf gevoetbald bij Marcia in Baflo. Zelfs nog een tijdje met Hans Verkerk die nu in Middelstum woont. Het voetbal was op den duur niet meer te combineren met mijn werk als chauffeur, de trainingen schoten er altijd bij in. Bij Marcia heb ik 20 jaar achter de bar gestaan. Een pracht tijd, waarbij het op zaterdagavond vaak laat werd alvorens de kantine dichtging. Gelukkig heeft mijn vrouw altijd achter mijn vrijwilligerswerk gestaan.
Na Marcia volgde FC Leo. Ik werd jeugdleider en jeugdtrainer bij de F-junioren en floot ook regelmatig een wedstrijdje van de F’s. Ik heb nooit andere elftallen getraind, het plezier van de F-jes vond ik nergens anders terug. Het duurde niet lang of ik stond ook bij Leo achter de bar. Tegenwoordig ben ik alle dagen in de kantine te vinden. Spullen bijvullen, schoonmaken, bestellen, noem maar op.
Sommige weken sta ik vier avonden achter de bar. Eén keer per 2 weken is er namelijk klaverjassen op de vrijdagavond. En uiteraard help ik de hele zaterdag mee in de kantine. Tevens zit ik in de activiteitencommissie voor de jeugd en ben ik consul wat inhoudt dat ik de velden moet keuren. Ik ben alle dagen op het voetbalveld te vinden. ’s Morgens drink ik altijd een bakje koffie met andere vrijwilligers. Je merkt wel dat FC Leo mijn lust en leven is. Maar uiteraard maak ik ook graag tijd vrij voor de kleinkinderen!
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Eigenlijk de standaarddingen. Onze eigen trouwdag en de bruiloft van mijn dochter. En uiteraard de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen.
En de dieptepunten?
Het verlies van mijn ouders en schoonouders, hoewel ze allemaal wel vrij oud geworden zijn. Mijn moeder zelfs 95. Vorig jaar is mijn oudste broer jaar overleden, hij was 76 jaar. Mijn jongste broer is helaas ook ernstig ziek.
Zelf heb ik 5 jaar geleden een zware operatie moeten ondergaan. Mijn aorta en overige bloedvaten waren behoorlijk verkalkt. De operatie heeft mij zelfs 2 tenen gekost waaronder mijn dikke teen. Sommige mensen zeiden: “Eiko komt nooit meer in kantine!” Maar dat viel reuze mee. ‘De sturing’ zit hem gelukkig in de kleine teen, dat was het eerste wat ik aan de arts vroeg. Wel ben ik toen heel erg afgevallen. Ik woog nog maar 70 kilo. Inmiddels is dat al weer 92 kg trouwens.
Je kunt je voorstellen dat het overlijden van eerste elftal speler Mart Buikema in 2013 ook keihard is aangekomen binnen onze hechte voetbalclub. Ik kan mij nog goed herinneren dat hij tijdens de klusjesdag met zo’n zware koelkast liep te sjouwen. Ik zei toen tegen hem dat ik het bier koud zou zetten en dat het eerste koude biertje voor hem zou zijn de volgende week. Helaas heeft hij hem door een noodlottig ongeval nooit gekregen. Zijn moeder heeft hem toen opgedronken.
In het begin van dit jaar werden we dus weer opgeschrikt door de vermissing en overlijden van Jesse van Wierum die hier vroeger ook nog een tijdje gevoetbald heeft en die in Leens woonde. Bizar en eigenlijk niet te bevatten dat hij uiteindelijk vermoord blijkt te zijn……
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik hou van feestjes en gezelligheid, wat dat betreft ben ik hier bij FC Leo precies op het juiste adres. Ik heb een hekel aan ruzies en trammelant, iets wat hier gelukkig bijna nooit voorkomt. Uiteraard heb ik in chauffeurscafés ook het nodige beleefd maar als ik daar over zou beginnen, dan zitten we hier vanavond nog.
Maar het waren mooie tijden met bijvoorbeeld Janske van Leeuwen, Jaap van Houten, Eli Tuitman, de gebroeders Bos en Valko Bosman die ik dit weekend toevallig nog bij ‘Dam Op’ zag op Noord. Allemaal namen van chauffeurs dus uit de regio Middelstum die jou ook vast wel bekend in de oren klinken.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Een lintje hoef ik niet maar ik zou graag nog jaren op dezelfde voet doorgaan in goede gezondheid. Mijn vrouw en ik zijn geen vakantiegangers, we kunnen heel goed thuis zijn met ons beiden.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik vind dat ik tot dusver een heel mooi leven heb gehad. Maar als ik alles over zou kunnen doen dan was ik kroegbaas geworden in plaats van vrachtwagenchauffeur. De horeca heeft mij altijd getrokken. Ik hielp tijdens vakanties ook regelmatig mee in de kroeg van Baflo. Het is leuk om met mensen om te gaan, en zeker ook leuk om met kinderen om te gaan. Mijn kleinkinderen noemen mij vaak ‘opa van voetbalveld!’ Als ‘kantinebaas’ heb ik dit gevoel van gemis toch aardig weten te compenseren.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een 10 vind ik wat overdreven maar ik ga zeker voor een dikke 8. Ik ben dan ook tevreden over het leven dat ik tot dusver geleid heb.
Wilt u verder nog iets kwijt?
De jongens van het eerste moeten beter hun best doen! Ze staan nu op de 12e plaats in hun klasse en moeten dus nog minimaal 2 plekken stijgen om veilig te zijn. Maar dat is nog lastig genoeg in de Friese klasse waar fysiek voetbal voorop staat. Dat wordt nog duimen draaien dus de komende weken.
Doe de groeten aan je overbuurman, ik kon het altijd goed met de trainer Zijlstra vinden. En zal ik je nog even een rondleiding geven, dan kun je zien hoe mooi de nieuwe kleedkamers zijn geworden……