Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Ans van Bruggen, verpleegkundige en medewerkster dagbesteding

Kunt u zich heel kort even voorstellen?

Mijn volledige naam luidt Ans van Bruggen-Jonge Poerink. Ik ben op 21 oktober 1947 geboren in Breda en heb nog een zus die 5 jaar ouder is dan ik. Toen ik 3 jaar was, verhuisden we naar Den Haag. Mijn vader werkte bij de Algemene Inspectie Dienst en vanwege zijn werk verhuisden we door naar Groningen. Ik was toen 7 jaar. Door de woningnood kwamen we in een portiekwoning terecht in Helpman, niets mis mee.

Helaas is mijn vader al op jonge leeftijd overleden, hij kreeg een hersenbloeding toen hij gezellig aan het bridgen was. Ik was toen nog maar 11 jaar. Alle credits voor mijn moeder, hoe ze hiermee omgegaan is. Mede dankzij haar inzet heb ik toch een fijne jeugd gehad met leuke uitstapjes. Na de Groningse schoolvereniging ging ik naar de meisjesmulo, daarna volgde de HAVO. Later meer over mijn vervolgopleidingen.

Na getrouwd te zijn, streken we neer in Niehove. Ik was toen 25 jaar. Een prachtig plaatsje overigens maar vooral een mannenbolwerk. Voor mij een reden om een soort van ‘vrouwenclubje’ op te richten. Op zaterdagmiddag doken wij ook vaak gezamenlijk met zijn vijven de kroeg in. Na Niehove volgden nog Roden, Bedum en sinds 2001 wonen we met heel veel plezier in ons paleisje aan de Rijksweg in Ten Boer.

Wat is uw burgerlijke staat?

Ik ben inmiddels 44 jaar getrouwd met ‘mijn’ Jan Hendrik van Bruggen. Liefde op het eerste gezicht is een groot woord, we hadden meer een soort van knipperlichtrelatie. Onze eerste ontmoeting was een bijzondere; het gebeurde tijdens een studentenfeest dat in een studentenhuis gevierd werd. De WC was achter in het studentenhuis, met zo’n hartvormig hartje als inkijk.

Ik had eigenlijk geen trek om daar op de WC te gaan. Voor de WC stonden wat studenten met elkaar te babbelen. En zo raakte ik in gesprek met Jan. Hij was heel aardig en beleefd en zei tegen mij: “Ga jij maar rustig naar de WC hoor, ik ga er wel voor staan en houdt mijn hand voor het gat”. Zo is het allemaal begonnen dus!

We zijn in 1971 getrouwd en in 1973 werd onze dochter Marije geboren, gevolgd door zoon Joost in 1975. Fantastische kinderen waarbij Marije zich ontwikkelde tot een echte opstandige puber terwijl Joost zich vaak voorbeeldig gedroeg. Beide kinderen zijn jong uitgevlogen naar Arnhem en Amsterdam.

Marije woont nu in Naarden en heeft 2 zoontjes, Finn en Mats, door mij wel eens gekscherend de leukste kleinzoons van Nederland genoemd. Zij is onlangs voor zichzelf begonnen en houdt zich bezig met de ontwikkeling van bedrijfstalenten. Joost woont in Arnhem en heeft als vogelaar van zijn hobby zijn werk gemaakt.

Wat is uw voormalig beroep?

Ik wist van kinds af aan al dat ik zuster, cq. verpleegkundige wilde worden. Ik was ook vaak bezig met mijn poppen, die altijd ziek of gewond waren. Na de HAVO volgde een interne opleiding in het UMCG, toen nog gewoon de APSAZ geheten, later omgedoopt tot Academisch Ziekenhuis Groningen. Het was een periode van hard werken en leren. Flink aanpoten dus maar ik had er een supertijd, wat een leven zeg. Ik heb in de kliniek alle afdelingen doorlopen en mijn harde werken werd gelukkig beloond want ik haalde vaak hoge cijfers.

Al met al heb ik 30 jaar in de verpleging gewerkt. De laatste jaren vaak late diensten gedraaid op oproepbasis. Jan heeft een ondernemende handelsgeest en moest voor zijn werk vaak in het buitenland zijn. De laatste jaren werd het voor mij steeds moeilijker. Jan pikte mij na mijn werk wel eens op in de auto. Het gebeurde regelmatig dat ik tranen met tuiten huilde. De werkdruk nam toe, de tijd om fatsoenlijk een praatje te maken met de patiënt verdween steeds verder naar de achtergrond. Dit had zijn weerslag op mijn functioneren. Jan’s welgemeende advies om met dit werk te stoppen, heb ik op den duur maar ter harte genomen.

Maar ik ben een mensenmens en wil graag mensen helpen en verzorgen. De thuiszorg was voor mij geen succes maar meehelpen in de dagbesteding in verzorgingstehuis Hamrikheem in Groningen bleek voor mij een gouden greep. Ik heb meegeholpen met een project om psychiatrische ouderen te begeleiden en om te proberen om ze weer een invulling in hun leven te geven. Ik ging bijvoorbeeld wel eens dagjes weg met ze of we gingen winkelen. Het was heerlijk om te zien, hoe deze mensen weer opfleurden. Dit werk heb ik nog 5 jaar gedaan, tot 2006. Toen ging ik vervroegd met pensioen.

Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?

Om heel eerlijk te zijn, heb ik het er best wel moeilijk mee. Af en toe droom ik wel eens dat ik opgebeld word met de vraag of ik wel weer een paar ochtenden wil werken. Ik doe nog wel het nodige vrijwilligerswerk in Bloemhof. Het regelen van een ontbijtbuffet bijvoorbeeld, of bezoekjes afleggen en wandelen met mensen die in een rolstoel zitten.

Ik moet nog iets voor mijzelf zien te vinden waarin ik echt mijn energie kwijt kan, zo lijkt het wel. Wel maak ik vaak lange fietstochten, een ideale manier om onze 2 honden uit te laten. En ik heb ook nog enige jaren in verzorgingstehuis Winkheem gewerkt in Winsum, tot 2012. Het bloed kroop dus waar het niet gaan kon. Toen ik uiteindelijk stopte in Hamrikheem, zei de afdelingsmanager: “Ans, eigenlijk kunnen we je nog helemaal niet missen want jij bent onze Florence Nightingale!’ Dat deed mij best wel wat…

Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?

De geboorte van onze kinderen en kleinkinderen beschouw ik als mijn grootste cadeaus in het leven.

En de dieptepunten?

Het verlies van mijn beide ouders. Mijn moeder is 86 jaar geworden, mijn vader dus maar 48. Zijn overlijden loopt als een rode draad door mijn leven. Ik heb het er nog vaak over, ook wel met mijn man die zijn vader ook op jonge leeftijd heeft verloren.

Het letterlijk in rook opgaan van de eigen zaak van Jan in 1984 is ook zeker een dieptepunt geweest. Het bedrijf naast zijn zaak in Assen vloog in brand en sleurde Jan zijn onderneming mee. Dat was een hard gelag. Het toeval wil dat ik ’s avonds in de badkamer naar de RONO luisterde waar deze brand vermeld werd. Toen hoorde ik mijn eigen man praten over de brand, bizar inderdaad. We moesten eigenlijk weer helemaal opnieuw beginnen.

Gelukkig is mijn man een optimist, zijn credo luidt: “Ans, er is overal een oplossing voor!” Gelukkig zijn we er weer helemaal bovenop gekomen. In 2001 hebben we dit huis gekocht en Jan is flink aan het verbouwen geweest. Alles is gelijkvloers gemaakt en er is een stuk bij het huis aangebouwd. We kunnen hier samen oud worden dus. We hebben een ruime tuin. Vooral zomers voelt het echt alsof we hier op vakantie zijn. In een wijze uitspraak van Godfried Bomans kan ik mij eigenlijk wel vinden: “De kunst van het leven is: thuis te zijn alsof men op reis is……”

Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?

Toen ik nog leerling-verpleegster was, ging ik regelmatig op stap in de binnenstad. Wel moest je vaak om 23.00 uur weer thuis zijn. Bij het afmelden bij de nachtportier, kreeg je altijd een pasje mee waarop stond hoe laat je weer terug moest zijn. Toen mijn vriendin en ik op ons pasje stonden te wachten, kwam er een ambulancebroeder langs die vroeg of wij mee wilden rijden. Met gierende sirenes zette hij ons even later voor een kroeg aan de Grote Markt af…

In de hectiek van een nachtdienst kon er van alles gebeuren en misgaan. Zo was het ons gelukt om tijdens het poetsen van de kunstgebitten op de mannenafdeling de boel door elkaar te halen. Gelukkig konden zij, na het uitgelegd te hebben, er de humor wel van inzien. We hadden de kunstgebitten in een soort van pepermuntoplossing gedaan en al gauw was het van: “Dei is van mie!” of “Dei kon wel ains van die wezen, Dirk!”

Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?

Naast een mensenmens, beschouw ik mijzelf ook als een dierenmens. Het lijkt mij heerlijk om nog eens een chimpansee te knuffelen of met dolfijnen te zwemmen.

Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?

Eigenlijk nergens van, vaak heb je zaken ook niet in eigen hand. Zo werd mij ooit eens een cursus maatschappelijk werk aangeboden. Maar door drukke werkzaamheden van Jan en de zorg voor de kinderen is het er niet van gekomen deze cursus te volgen.

Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?

Een 7. Een 8 vind ik wat te hoog ook al door het feit dat ik nog wat zoekend ben en iets moet zien te vinden waarin ik mijn energie kwijt kan.

Wilt u verder nog iets kwijt?

Ik vond het leuk en gezellig om met jou te praten. En misschien is er nog wel een lezer die een goede daginvulling voor mij weet. Een hond uitlaten van een oude vrouw bijvoorbeeld. Ook vind ik het nog leuk om te vermelden dat ik op Koningsdag op de Vrijmarkt in Groningen altijd samen met mijn man kleding verkoop. De mooie opbrengst gaat altijd compleet naar het dierenasiel. Ik ben echt begaan met dieren, onze honden zijn bijvoorbeeld zwerfhonden uit Spanje. We zijn nu al weer bezig om kleding in te zamelen. Al met al gebeurt er gelukkig wel het nodige, haha…

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69