Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Jan Lüurssen dus, geboren 15-12-1949 in Middelstum als oudste van 3 kinderen. Ik heb nog 2 jongere broers. Kees woont ook in Middelstum, Otto in Winschoten. Mijn vader heeft de nodige banen gehad. Zo werkte hij onder andere op de steenfabriek hier in Middelstum. Zijn laatste baan was als onderbaas bij Philips in Groningen.
Ik ben vaak een keer verhuisd, in het begin voornamelijk in Middelstum zelf. Na mijn geboorte op Pomp, verhuisden we naar de Kerkstraat (en daar hebben we op 2 plekken gewoond), daarna naar de Coendersweg. Toen ik een jaar of twaalf was, gingen we naar het Kerkpad want mijn vader is een tijdje koster van de Hervormde Kerk geweest. Vandaar verhuisden we naar Uithuizen vanwege het werk van mijn vader. Van mijn 15e tot mijn 18e woonden we in Uithuizen.
Na mijn trouwen hebben Ans en ik bijna een jaar in Groningen gewoond mede door dat wij beiden een baan hadden in de stad. Daar lag niet echt ons hart en we zijn terug naar Middelstum verhuisd. Naar de Akkerstraat en vervolgens Korenlaan omdat ons gezinnetje groter werd. Toen de kinderen wat ouder werden en naar andere scholen gingen kochten we een huis in Bedum. Daar hebben we 10 jaar gewoond.
Op den duur begon Middelstum toch weer te kriebelen. Ook Ans zag Middelstum wel weer zitten. We hebben toen een optie genomen op een kavel in de Plataanlaan en inmiddels wonen we hier al weer bijna 20 jaar met heel veel plezier! Wat dat betreft heb ik altijd wel wat met Middelstum gehad, ik hoef hier dan ook niet zo nodig meer weg…
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 26 september 1975 getrouwd met Ansje Dineke van Dam. Vorig jaar hebben we ons 40-jarig huwelijksfeest dus mogen vieren. Je kunt inderdaad wel stellen dat het liefde op het eerste gezicht was. Ik heb Ans in 1973 leren kennen in Uithuizen in discotheek 538. Het was geen vonkje wat oversprong maar een steekvlam. Daarna waren we onafscheidelijk.
Uit mijn huwelijk met Ans zijn 2 kinderen voortgekomen. Diana is de oudste, zijn woont ook in Middelstum, en zoon Gerrit woont tegenwoordig in Uithuizermeeden. Ik heb nog 2 zoons uit een eerder huwelijk, zij wonen beide in Hoogezand. Ik ben in het rijke bezit van 3 kleinzoons en 2 kleindochters.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school ben ik 3 jaar naar de ULO in Middelstum geweest. Ik wist vroeger eigenlijk niet echt wat ik wilde worden. Na deze school zonder diploma te hebben verlaten, heb ik ongeveer 3 jaar bij Philips in Groningen gewerkt. Vervolgens moest ik mijn dienstplicht vervullen. Dit heb ik bij de marechaussee gedaan. Na mijn opleiding in Apeldoorn, volgde de parate tijd in Nunspeet. In totaal heb ik 18 maanden gediend.
Na mijn diensttijd kwam ik in de bouw terecht bij bouwbedrijf Mars in Middelstum. Ik was daar opperman en manusje van alles. De bouw was niet helemaal mijn ding en daarom heb ik 1977 de stap gemaakt naar vrachtwagenchauffeur. Dat ging toen een stuk eenvoudiger als tegenwoordig. Omdat ik voor 1956 geboren ben, hoefde ik niet allerlei chauffeursdiploma’s te halen.
Afman in Baflo was mijn eerste werkgever, bij hem ging ik ook internationaal rijden. Hier heb ik bijna 25 jaar voor gereden toen Afman het bedrijf verkocht aan de Fritomgroep en vervolgens werden we ingelijfd door Oldenburger Veendam. Verder nog met veel plezier gewerkt bij Jan Schuit Middelstum en daarna Beenes Bedum en Standby Transport in Groningen. In 2003 werd ik getroffen door een burn-out. Na een half jaar ben ik weer begonnen met werken, ik dacht dat het wel weer kon. Achteraf kan ik wel stellen dat ik te vroeg weer aan de slag ben gegaan. In 2005 volgde een 2e burnout. De burnouts bleken een chronisch karakter te hebben. Onverwachte dingen ervoer ik als zeer onprettig en leidden regelmatig tot paniekaanvallen. Op advies van het UWV, die mij zeer goed begeleid hebben, volgde uiteindelijk in 2007 een afkeuring… Ook mijn vrachtwagenrijbewijs werd, na psychologische onderzoeken, ingevorderd.
Chauffeur zijn, vond ik veel mooier dan in de bouw werken. Vooral internationaal chauffeur was fantastisch werk. Groot-Brittanië, Schotland, Denemarken, Zweden, Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk, Zwitserland, Italië, waar ben ik wel niet geweest? In de 28 jaar dat ik chauffeur geweest ben, heb ik zo’n 3,5 a 4 miljoen kilometer gereden.
Wel was ik daardoor de hele week van huis. Ans heeft grotendeels de kinderen opgevoed, dat vond ze ook niet erg. Maar ik belde elke dag naar huis om te horen hoe het met het thuisfront ging. Dat dit torenhoge telefoonrekeningen opleverde kon mij weinig schelen. Het weekend was altijd voor het gezin, dat wist ook iedereen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In 2007 ben ik dus afgekeurd. Daar heb ik het vooral de eerste jaren heel moeilijk mee gehad. Ik heb mijn werk niet op de normale manier af kunnen ronden, niet naar mijn pensioen toe kunnen werken. Aan mijn trouwe hond Tom, heb ik in die tijd enorm veel steun gehad. Uiteraard moest ik hem regelmatig uitlaten, waardoor ik er wel uit moest, maar hij voelde ook precies aan wanneer ik ergens mee zat.
In de loop der jaren heb ik de nodige vrijwilligerswerk gedaan, iedereen weet je natuurlijk ook te vinden. Middelstum-info, VV Middelstum, EHBO, de Oranjecommissie enz.. Vaak was het van: ‘Och, dat doe ik wel even!’, de klap kwam dan later. De bult werd weer te hoog, ik kon het niet meer goed overzien. Daardoor stootte ik ook weer werkzaamheden af. Ik heb de afgelopen jaren geleerd om nee tegen dingen te zeggen. Op de één of andere manier voelde ik mij schuldig dat ik al zo vroeg thuis zat vanwege mijn uitkering, ik wilde ‘niet profiteren van andermans geld’. Nergens voor nodig natuurlijk om dit zo te voelen, maar het was wel zo.
Wat dat betreft ben ik sinds maart 2015 rustiger geworden. Dat was de tijd dat ik ook daadwerkelijk met pensioen ging en mijn AOW-uitkering kreeg. Eind 2015 ben ik voor het eerst in 10 jaar weer in een vrachtwagen gestapt. Ik ging als bijrijder met zoon Gerrit mee tijdens de bietencampagne. Dat bracht wel de nodige emoties met zich mee, het deed mij wat. Daar verbaasde ik mij over.
Maar ik heb nu mijn rust gevonden. Ik vind het heerlijk om te fotograferen, dit doe ik al jaren. Ik was vroeger bijvoorbeeld vaak voor Middelstum-info op stap en verzorgde een enkele keer bruidsrapportages. Verder mag ik graag met de honden lopen, met de vrouw lange fietstochten maken, de natuur ingaan en genieten van de kleinkinderen. Ik doe nog vrijwilligerswerk in het Hippolytushoes, waar Ans ook al 14 jaar werkt, o.a. patat bakken en meehelpen bij bijzondere diners. Dit vind ik heel leuk om te doen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag met Ans, de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. Inderdaad de standaarddingen maar wel hele mooie hoogtepunten. Ik denk dat ik het feit dat ik op de vrachtwagen terechtkwam ook als een hoogtepunt beschouw. Vooral de trips naar het buitenland. Mijn baas kwam ook altijd als eerste naar mij toe wanneer hij een nieuwe klant kreeg in het buitenland waar we nog niet geweest waren. Ik vond dit een uitdaging.
En de dieptepunten?
Dit zijn er wel een aantal geweest. Mijn vader is jong overleden, hij is bijna 59 jaar geworden. Het was in 1975, het jaar dat Ans en ik getrouwd zijn. We wilden de bruiloft uitstellen omdat hij toen al ernstig ziek was. Middels woord en gebaar maakte hij duidelijk dat de bruiloft gewoon door moest gaan. Twee week later is hij overleden. Het rare is dat ik hier best wel bewust mee bezig geweest ben, toen ik zelf 58 jaar was. Toen ik 59 werd, besefte ik dat ik ouder was dan dat mijn vader ooit geworden was…
Dat ik mijn arbeidsproces verplicht heb moeten afbreken door mijn ziekte, is voor mij ook heel moeilijk geweest. Een veel te vroeg overleden collega is ook iets wat nu naar boven komt. Wel vind ik het achteraf mooi en bijzonder dat ik hem achterin zijn vrachtwagen naar zijn laatste rustplaats heb mogen rijden. En vorig jaar kreeg Ans op 17 maart een hartinfarct. Dat was ook een gigantische schrik. Gelukkig is het met Ans goed afgelopen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ooit ging Ans een keer met dochter Diana met mij mee op de vrachtwagen. Diana was een jaar of zes en we zouden ook een nachtje in de vrachtwagen blijven slapen. We gingen vroeg op pad en Ans stelde voor dat ze samen met Diana nog even achter in de cabine een tukje ging doen. Anders zou het allemaal wel heel vermoeiend worden voor onze dochter. Ans viel vervolgens prompt in slaap maar Diana zat binnen de kortste keren weer naast mij en zei: ‘hoi pap, mamma slaapt.’ Ze was ook hevig onder de indruk van alle lampjes in de cabine…
Tijdens een vakantie in Frankrijk wilden broer Kees en vrouw Sita enige dagen langskomen. De vraag was of ze ook naast ons konden staan, dat was ja wel zo gezellig. Dus Ans en ik naar de receptie om dat te regelen maar mijn Frans is niet zo heel goed. Maar met handen en voeten en de nodige gebarentaal lukte het ons toch om een en ander uit te leggen. Aan het eind van het gesprek vertelde de receptionist ons dat wij het verhaal ook wel in het Nederlands hadden mogen vertellen want dat verstond hij ook prima. De beste man had ons lekker laten spartelen dus.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik ben eigenlijk heel tevreden. Het helpt daarbij dat Ans en ik eigenlijk nooit zaken uitgesteld hebben en dus al veel dingen hebben ondernomen. Misschien dat we ooit nog eens een safari in Zuid-Afrika willen maken maar dit heeft geen hoge prioriteit. Mijn gezondheid is mijn grootste rijkdom!
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik zou het echt niet weten. Mijn eerste huwelijk bijvoorbeeld duurde niet heel lang maar ik vind dat zulke teleurstellingen het verdere leven niet moeten beinvloeden. Daar leer je ook weer van.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik denk wel een 9. Een hoog cijfer inderdaad, vooral met het besef in het achterhoofd dat ik nu 66 ben en dat heel veel mensen deze leeftijd niet bereiken. Uit negatieve dingen zijn positieve zaken voortgekomen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Dat we nog maar vele jaren in goede gezondheid mogen wonen in het trillerige Groningen. ‘Wij Grunnegers loaten ons nait votjoagen!’ Ik ben en blijf een trotse Groninger. ‘Ze kriegen mie hier nait meer weg!’