Het is een winderige morgen net voor Sinterklaas wanneer ik met mijn 85-jarige moeder aan de arm uit het Hippolytushoes kom. Ik kijk naar rechts en zie in de verte ene Bert Koster aankomen. “Shit” schiet er door me heen. Bert heeft me een herinneringsmail gestuurd over een beloofde gastcolumn die ik in een veel te goede bui toegezegd had. Voordat Bert bij ons is roep ik al: “die gastcolumn dei gait wel lukk’n!”. Bert kijkt blij en na een gemeend “Moi eem” vertrouwt hij mij toe dat hij mij voor 4 januari heeft ingepland. Wie will’n 2016 goud begunn’n is het laatste wat ik hoor voordat hij door de automatische deuren van het, zo in de volksmond genoemde, Hippiehoes verdwijnt.
Naast het voetbalgebeuren in het Middelstumse, waar Bert en ik elkaar regelmatig tegen het lijf lopen en ik geniet van de doorspekte voetbalhumor wanneer de gewaardeerde tekstschrijver zich met zijn kompanen van het eliteteam “het vierde” in de kantine bevinden, hebben we nog een gemeenschappelijk doel. Onzer beide moeders verblijven bij de Meerzorg op de 1e verdieping van het al genoemde Hippolytus huis. Beiden zijn getroffen door de ziekte van Alzheimer. Ik kan u zeggen dat dementie (zo wordt het vaker benoemd) beslist niet grappig is. Niet voor onze moeders, niet voor de echtgenoten en niet voor de overige familie en vrienden.
Je zou er een melodramatische column aan kunnen wijden maar dat ga ik niet doen. Wat je ook kunt doen is om te proberen er het beste van te maken en dat doet de familie Koster zeker: vaak zie ik een “Kostertelg” zich ontfermen over hun lieve moeder en ook pa Koster wordt niet vergeten, hij woont een verdiepinkje hoger. Zo ga ik die ochtend met mijn moeder naar een grote bloemenzaak, allemaal mooi plantjes bekijken die we weliswaar de vorige week ook al bekeken hadden maar wederom prachtig zijn. We sluiten de expeditie af met een mooi boeketje voor op de kamer………
Tja, goud begunn’n, waar gaan we het over hebben? Zeker na de wijze, beschouwelijke woorden ter afsluiting van 2015 van onze wethouder Schollema. De lat wordt hoog gelegd. Dan maar een primeur: van mijn waarde broedermans en baarmoederdeler Erik Hulsegge gaat in juni 2016 een heuse verhalenbundel verschijnen. De RTVNoord-columnist timmert goed aan de weg: elke zondag op de RTVN-site een verhaal en om 9.30 uur op de radio een, door hemzelf ingesproken, Groningse column. Tot mijn verontwaardiging heeft mijn broertje (hij is echt een kwartier jonger) zelf besloten op 3 januari, in zijn Hulsegge op zondag rubriek, te onthullen dat er een boekje komt. Weg primeur, finito goud begun. U leest het al: ik heb het moeilijk. Zeker nu ik in de hele provincie aangesproken word met de vraag: “Ben jij de broer van Erik Hulsegge?” Ik vrees dat ik de komende veertig jaar “de broer van” blijf.
Na deze misère rijst de vraag: Waar word ik altijd blij en krijg ik een goed gevoel van? Het eerste wat in me opkomt is: de kapper. Ik vind het geweldig om naar de kapper te gaan: ontspannend, vertroetelend, opwekkend en blij makend.
Het is donderdagmiddag 24 december, ik kijk naar mijn spiegelbeeld. Niet best, alweer meer shades of grey denk ik met een glimlach. Aan de andere kant van de spiegel zit mijn Sofie, ik kan haar niet zien maar hoor haar wel. Mijn blik dwaalt door de zaak. Splinternieuw, nog geen maand open. Onder de rook van het Paleis in Groningen heeft Renee de Best haar 2e versie van Hairforce geopend. Eerst een klein lief zaakje op een hoekje aan de Kapteynlaan en nu een glamoureuze Hollywood-achtige salon de coiffure met uitkijk op het prachtpand van het voormalig scheikundig laboratorium.
Je verwacht zo dat er een heuse ster naast je in de stoel zit. In deze zaak is alles anders: hier word je geknipt door een ster. Terwijl mijn grijze lokjes op zeer professionele wijze worden gestyled en ik zeer ontspannen in de stoel zit, mijmer ik zo maar een eind weg.
De dag ervoor heeft Louis van Gaal een persconferentie gegeven bij Manchester United, en wel een van zijn befaamde. Het levert prachtige tv op. Het duurt maar vijf minuten en van die 5 minuten wordt er zeker wel een minuut niet gesproken. Zo lang duren de stiltes die Louis laat vallen. Met zijn doordringende blik boort hij door het hele aanwezige journaille. Hoe durft men zo over hem en United te schrijven. Uiteindelijk, voordat hij theatraal wegloopt, sluit hij af met: enjoy the wine and the mince pie………Goodbye!
Louis van Gaal, een van de meest besproken mannen van Nederland, de succesvolste trainer, maar altijd en overal controversie oproepend. Ik wil het eigenlijk niet maar toch heb ik ergens diep in mij een zwak voor hem. Wat is meneer van Gaal zijn grootste succes? Waar heeft hij zijn naam en faam aan te danken? Het Ajax van 1995 is het enige antwoord. Ajax in 1995 won het kampioenschap, de Championsleague, Johan Cruyff schaal, de Uefa supercup en last but not least de Wereldbeker. Bij geen enkele club heeft Van Gaal dit herhaald, Barcelona niet, Bayern niet, AZ niet en zeker Manchester (nog) niet. Even een paar namen om op te frissen: Van der Sar, Blind, Kluivert, Seedorf, Rijkaard, Litmanen, Davids en Frank en Ronald de Boer.
En Renee de Best. Renee de Best, wichje oet Sibboeren, was in 1995 Miss Ajax en stuwde de Ajax-jongens tot grootse daden en successen. Over doping werd niet gesproken maar de testosteronverhoging (en daarmee ongekende prestaties) kwam alleen al door de aanwezigheid van de altijd en immer blakende Renee.
“Wil je een kop thee?” Wreed word ik uit mijn overpeinzingen gerukt. Ik knik instemmend en bewonder het knipwerk van de Renee de Best anno 2015. Ik bedenk dat ze toch wel wat kan maken van zo’n ouwe kop. Er wordt hard gelachen achter een andere spiegel, het is Xander mijn 16-jarige zoon die geknipt wordt door Naomi. Nog zo’n ster: een heus fotomodel. Ze knipt Xander altijd en samen hebben ze altijd lol en ik vraag me immer af waarover.
Naomi is de dochter van een markante Groninger. Jojo van der Werff speelt halverwege de jaren ’80 basgitaar bij de punkband Dolly Dorst. Als een plaatselijk krantje per abuis Dolly Dorst annonceert als de toen immens populaire meidengroep Dolly Dots krijgt de punkband in Hoogezand een heel gemêleerd publiek wat na de eerste tonen van het keiharde Dolly Dorst repertoire halveert.
Ook zeer gewaardeerd en eigenlijk legendarisch is Van der Werff in de grasbaanwereld. Al decennialang is hij een begrip bij de snelle motormannen, mede door zijn verschijning op, maar zeker door zijn charismatisch en sociaal gedrag rondom de baan is hij voor altijd in de harten gesloten van de grasbaanracers en hun publiek. Een keer verloor zijspancoureur Jojo zijn bakkenist bij de start maar presteerde het om een ronde te rijden zonder. Schier onmogelijk volgens kenners maar Van der Werff was en is nu eenmaal anders dan anderen.
“Zal ik je wenkbrauwen even bijwerken?” Renee is in kerstvorm, ik mijmer nog even door. Louis van Gaal die heel Manchester United letterlijk en figuurlijk heeft verbouwd is een ding vergeten hij moet in dat machtige stadion een plekje inruimen voor Hairforce by Renee the Best. Succes quarenteed.
Tien minuten later rijden we op de Eemshavenweg. “Had Naomi nog nieuws?” vraag ik. Neeuh is het typisch antwoord van een 16-jarige. “Wat gaan we nu doen pap?” Naar oma, bloemetje kopen…
(Voor meer info over Peter: check Babbelen met Peter Anema)