Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Bert Zwerver dus, geboren op 28 mei 1953. Ik ben de oudste uit een gezin van 3 kinderen. Theo en Jaap zijn mijn jongere broers. Mijn vader had samen met 2 zwagers een aannemersbedrijf in Onderdendam. Onderdendam is ook de plaats waar ik mijn hele leven gewoond heb. Het mooiste en gezelligste plekje was misschien wel aan de Stadsweg. De plaats waar ook mijn oudste zoons geboren zijn. Inmiddels wonen we al weer 32 jaar, ook met heel veel plezier, aan de Beckeringhstraat 16.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben inmiddels al weer ruim 37 jaar getrouwd met Geke Wiering, afkomstig uit het Friese Marssum. Liefde op het eerste gezicht was het niet maar we kwamen elkaar regelmatig tegen in de bar in Bedum, daar waar zich nu het huidige Trefcentrum bevindt. Geke werkte in die tijd in de dieetkeuken van Beatrixoord en was bevriend met een meisje (Truus) uit Bedum, zij werkte ook in Beatrixoord. Zodoende kwamen zij regelmatig in de bar.
Ik was in die tijd goed bevriend met Ebel Drenth en we gingen vaak op stap. Gezellige tijden volgden in de Gouden Leeuw in Zuidlaren met op de terugweg nog een laatste afzakkertje in Café Jägermeister in Garmerwolde. Na een bezoek aan de crazy races in Middelstum verzeilden we weer een keer in de bar in Bedum en toen hebben Ebel en ik Truus en Geke mee uit gevraagd naar café Brandsen in Stedum. Uit die tijd stamt ook onze ‘schallererij’ en sindsdien zijn we onafscheidelijk. Het ‘akkedaait’ goed tussen ons dus!
Op 10 maart 1978 zijn we getrouwd en Geke is vanuit Friesland naar Onderdendam verhuisd. Het bevalt haar hier prima, ze zou niet meer terug willen. In april 1979 werd Alwin geboren, gevolgd door Henk Jan (1981) en nakomer Wiebe (1986). De oudste 2 wonen in Bedum, Wiebe in Winsum. Inmiddels hebben we 3 kleinkinderen waar we met heel veel plezier regelmatig op mogen passen. Ik zeg dan wel eens dat ‘onze artiesten’ weer langskomen. Maar we zijn er heel wijs mee hoor…
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school, volgde de LTS (Prins Bernardschool) in Groningen. Ik koos voor de timmermanrichting. Ik was 17 jaar toen ik van school af kwam. Mijn vader, die dus met 2 zwagers een eigen aannemersbedrijf had (de firma J. Kremer & co, gelegen aan de Achterweg), adviseerde mij om eerst maar eens bij een andere baas te kijken. Zodoende heb ik 2 jaar bij een aannemersbedrijf in Winsum gewerkt.
Daarna werd ik werknemer bij de zwagers van mijn vader. Ik was geen avond meer thuis en ook zaterdags na het voetballen stapte ik nog wel eens op de vrachtwagen om alvast de materialen voor de maandag klaar te zetten. Geke ging regelmatig mee, dat was wel zo gezellig. Ze komt zelf uit een ondernemersgezin, haar vader had ook een eigen bedrijf, en wist dus van aanpakken.
Na 10 jaar was ik schoon uitgekeken op de bouwwereld. Ik had zoiets van: “Als ik hier mijn geld in moet verdienen, dan weet ik het niet!” Ik had ondertussen mijn vrachtwagenrijbewijs gehaald en werd chauffeur van groenten- en fruitproducten. Hartstikke mooi werk. Ik ben begonnen bij Noorlag & Windt in Bedum, een bedrijf dat helaas op de fles gegaan is. Dat maakte ik in de loop der jaren wel vaker mee maar ik had altijd snel weer een andere werkgever gevonden. Daarvoor hoefde ik nooit te solliciteren, ik werd steeds gevraagd.
Mijn laatste werkgever was Apotheker in Groningen. Bij deze werkgever heb ik 10 jaar lang nachtdiensten moeten draaien. Aan die nachtdiensten heb ik trouwens flink moeten wennen. Mijn schoonvader keek mij wel eens verwonderd aan wanneer ik ’s morgensvroeg nog een biertje nam voor het slapen gaan. Hij nam zijn drankje natuurlijk altijd laat in de avond. In het weekend en in de vakanties moest ik mijn bioritme weer om proberen te buigen en dat viel lang niet altijd mee.
Helaas kreeg ik in de loop der jaren steeds meer last van mijn schouder. Toen fysiotherapie niet hielp, volgde uiteindelijk na 1,5 jaar met pijn rondlopen een operatie in het Martiniziekenhuis. Het was best wel een ingrijpend gebeuren waarbij de schouderkap er af moest. Na die tijd bleef ik echter sukkelen, ik kon mijn arm nauwelijks meer omhoogkijken. Na een second opinion in het UMCG bleek dat tijdens de operatie 2 spieren en 2 zenuwen waren aangetast. Dat heeft er toe geleid dat ik mijn werk niet meer uit kon oefenen. Ik was begin 50 toen ik definitief afgekeurd werd…
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Het heeft na mijn afkeuring anderhalf jaar geduurd voordat ik mijn draai vond. In het begin heb ik het er heel moeilijk mee gehad. Maar je moet natuurlijk door. Stil in een hoekje gaan zitten, daar is ook niemand bij gebaat. Ik heb mijn frustraties nooit op iemand afgereageerd door te schelden of te tieren. Inmiddels kan ik stellen, dat ik mijn leven aardig opgepakt heb.
Zo heb ik mij op het vrijwilligerswerk gestort. Onder andere bij het Scheepsjoagen maar ook als vrijwilliger in het dorpshuis op de dinsdagmiddag en de zaterdagen. Dit heb ik in het verleden enige jaren gedaan. Samen met Geke ga ik ook 2 keer per week op bezoek bij mijn tante in Winsum die in een verzorgingstehuis zit. Voor haar doe ik regelmatig de boodschappen. Ik ben nu bijna 63 en moet nog een kleine 3 jaar wachten op mijn AOW.
Het klopt dat voetballen mijn lust en mijn leven is. Ik ben begonnen bij SV Onderdendam. Hoewel je toen eerst 12 jaar moest zijn om in competitieverband te mogen spelen, begon ik al op mijn 10e in wedstrijdverband te voetballen. Ik werd later ook regelmatig benaderd om met het eerste mee te doen maar van mijn vader moest ik eerst 15 worden. De dag na mijn 15e verjaardag deed ik al mee in het eerste.
Tot mijn 19e ben ik keeper geweest, daarna werd ik veldspeler. Ik heb eigenlijk overal wel in het veld gestaan behalve als voorstopper. De trainer van KRC wilde mij wel op die plaats neerzetten maar daar had ik geen trek in. ‘Als ik voorstopper moet staan, dan kleed ik mij niet om!’ Dat hielp wel. Uiteindelijk duurde mijn avontuur bij KRC maar een half jaar.
Ik heb ook nog bij CVVB gevoetbald, 3 jaar lang. Maar Onderdendam bleef trekken. Ik heb tot mijn 40e gevoetbald, toen moest ik door verrotte enkelbanden stoppen. Na één jaar niets te hebben gedaan, vroeg bestuurslid Tonnie Westerloo aan mij of scheidsrechter worden niets voor mij was. Daar had ik in het begin wel mijn bedenkingen over. Scheidsrechters waren nooit mijn grootste vrienden. Maar uiteindelijk ging ik overstag en ik fluit nu al meer dan 20 jaar met veel plezier.
Tijdens mijn eerste wedstrijd bij GRC Groningen, kreeg ik nog een persoonlijke begeleider mee. Maar hij had meer oog voor de jeugd van FC Groningen die op het veld naast ons speelde. Na die tijd kwam hij wel met het nodige commentaar. Ik zei toen tegen hem dat hij dat helemaal niet gezien kon hebben, doordat hij afgeleid was. Na die tijd heb ik ook geen begeleider meer meegekregen en daar was ik niet rauwig om.
Het hoogste niveau dat ik gefloten heb, was 2e klas. Ik floot eigenlijk altijd hoger dan dat officieel mocht. Ik heb mijzelf altijd prima kunnen redden met als karakteristieke kenmerken rechtlijnigheid en het af en toe optreden met de mantel der liefde. Maar van commentaar houd ik niet! Voor mij geldt, geen woorden maar daden. Dezelfde lijfspreuk dus als mijn andere liefde: Feyenoord!
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Drie hoogtepunten leverden ook 3 kinderen op, je moet natuurlijk aan je stamboom werken. Ik vind het heerlijk om op te passen op de kleinkinderen, ‘ook al zett’n ze mie de hoale bliksemse boadel op de kop!’
Mijn trouwdag staat mij ook nog helder voor de geest. Ik wilde natuurlijk niet in Friesland trouwen en dus kwam het hele gezelschap in colonne naar Bedum waar we in het gemeentehuis zijn getrouwd. Na de kerkdienst in Onderdendam volgde toen het feest in het dorpshuis. Zaterdagmorgen haalden we de cadeaus op en ’s middag natuurlijk weer de wei in. Daardoor haalde de trouwdag de kranten want dat vond de verslaggever wel leuk om te vermelden.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn vader, hij had kanker, en mijn moeder. Pa overleed veel te vroeg, hij was nog maar 46 jaar. Geke heeft hem nooit gekend. Mijn moeder is 81 jaar geworden. Na een operatie aan een verstopte darm, is ze nooit meer uit het ziekenhuis thuisgekomen. Ik was bij haar toen ze haar laatste adem uitblies. Van beide gebeurtenissen heb ik het nodige verdriet gehad.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ooit moest ik een wedstrijd fluiten in het Friese Augustinusga. In Friesland fluiten genoot altijd mijn voorkeur. Het spel is vaak wat fysieker en er is doorgaans een stuk minder gezeur. Toen een bestuurslid in de bestuurskamer vroeg waar ik vandaan kwam, antwoordde ik: “Uit het mooie Onderdendam”. Daar had hij nog nooit van gehoord, hoewel zijn dochter in Bedum woonde, vlak bij dus.
Afijn, toen ik na de wedstrijd naar huis ging, kreeg ik nog een lekker pakketje mee met broodjes, flesjes drinken en enige metworsten. En voor Geke nog een flesje wijn want ik had verteld dat zij uit Friesland kwam. Drie maanden later moest ik er weer fluiten en ze kenden mij nog. Na die tijd kreeg ik een gehaktbal aangeboden. En wel zo’n gigantische dat ik er geen kant mee op kon. Hoezeer ik ook mijn best deed en hoe lekker hij ook was, ik kreeg hem niet op. Wat ik toen te horen kreeg, zal ik nooit meer vergeten: “Weer zo’n mietje van een scheidsrechter die zijn gehaktbal niet op krijgt!”
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Van een verre reis maken, is voor mij geen sprake. Ik moet vastigheid onder de voeten hebben. Een lange cruisereis is dus ook niets voor mij. Maar een dagje mee de Waddenzee op om garnalen te vangen, dat lijkt mij dan wel weer wat. Het lijkt mij leuk om te zien hoe dat in het werk gaat.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, je kunt zaken toch niet meer terugdraaien. En dus moet je er ook niet moeilijk over doen want het lost toch niets meer op. Ook op de chirurg die mijn schouder verknald heeft, kijk ik niet in wrok om terug. Daar moet je je niet te druk om maken, want dat zou enorm frustreren.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Wel een 8 denk ik. Het wachten is nu op het winnen van de loterij. Ik heb wel eens een dolletje met mijn kinderen gemaakt, dat ik dan 4 nieuwe huizen zou bouwen…
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik heb nu een rustig leven gekregen, wat mij betreft mag het nog wel 30 jaar zo doorgaan. Als dat in dezelfde gezondheid gebeurt als nu, dan teken ik er voor. Alhoewel een rollator ook een mooie uitvinding is. Laat mij dus maar lekker zo doorgaan…