Soms is de inspiratie ver te zoeken en is het verrekte moeilijk om een column te vullen. Maar soms heb je zoveel potentiële onderwerpen bij en in de kop dat het lastig samen te vatten is in een verhaal. Dan moet je op zoek naar een rode draad in een hooiberg van onderwerpen. In dit geval was die gemakkelijker te vinden dan de spreekwoordelijke naald. Want waarom zou je geen column kunnen maken over de verschillende fases en gemoedstoestanden in het leven? Ergens ben ik die allemaal wel tegenkomen afgelopen weekend.
Laten we eens met de schitterende lach beginnen. Die komt altijd wel tevoorschijn hoor tijdens een avondje klaverjassen en sjoelen bij de voetbalclub. Heb je in het begin van de avond nog de illusie dat je jezelf moet plaatsen voor de Champions League, in de loop der avond bemerk je dat dit prestatieve gevoel langzaam wegebt. Heerlijk om smakelijke verhalen op te dissen of naar te luisteren tussen de verschillende spelletjes door. Regelmatig wordt de kantine gevuld door een bulderende schaterlach.
Wat ook lekker is na zo’n zware avond en nacht is het gevoel van vrijheid wanneer je op de zaterdag niets hoeft. Geen (voetbal)verplichtingen, geen verplichte werkzaamheden maar gewoon lekker uitslapen, kopje koffie en ontspannen lopen met de hond. Wanneer je zo’n gevoel maar lang genoeg kunt vasthouden dan komt vanzelf de sleur en verlang je naar avontuur en andere invullingen. Dan lonkt de City of life Groningen met al haar bekoringen en aardse verlokkingen. Even shoppen, even een hapje wegwerken in De Groote Griet, tussendoor genieten van mooie voetbalwedstrijden en dan is het maar zo een uurtje of 10.
Tijd voor spektakel, ook wel spektakeltijd genoemd. En wie kan je dit beter bieden dan de ongeëvenaarde 007 James Bond in zijn nieuwe film Spectre? De verhaallijn in zijn films weet ik nooit te vinden of ben ik zo weer kwijt. En hoewel je hem al 7 keer hebt afgeschreven weet je ook zeker dat hij altijd weer bovenkomt drijven. Hoe onwaarschijnlijk soms ook. Tevreden zie je hem gaandeweg de film zijn vijanden elimineren en tussendoor weet hij ook altijd wel een lekker vrouwtje te schaken. Heerlijk voorspelbaar maar ook lekker zorgeloos genieten……
Opgelucht wordt de weg naar huis ingezet. Geen ongelukken, vecht- of schietpartijen meegemaakt in het echte leven, alhoewel? Onderweg zijn op de Eemshavenweg toch de hulptroepen ingeschakeld om een slachtoffer van de verraderlijke gladheid te helpen. We gaan wat dat betreft weer een gure tijd tegemoet, helaas. Het bedje voelt veilig en vertrouwt aan… De zondagmorgen staat vervolgens in het teken van het verdriet tijdens Eeuwigheidzondag waarbij een kaarsje wordt gebrand voor die gemeenteleden die ons afgelopen jaar zijn ontvallen. Het gemis is nog nadrukkelijk aanwezig. Hopelijk biedt de ontstane vlammenzee ook troost en hoop om verder te kunnen op het soms loodzware levenspad.
Ontroerd word ik hierna ook nog even wanneer ik de blog lees van Erik Hulsegge waarbij zijn oma en Alzheimer centraal staan. Even gaan mijn gedachtes naar moeders de vrouw in het Hippolytushoes. Het door haar vaak uitgesproken ‘Ik ben de kluts hailemoal kwiet’ komt harder binnen dan normaal.
Moeilijk, moeilijker, belachelijk moeilijk. Het gevoel dat mij bekroop toen ik mij op het Grootscheeps Dictee stortte in ‘Herberg in de Valk’. Het was Bob van Dijk weer eens gelukt om een zintuigprikkelende verhaal te ontwikkelen. Een proces van maanden waarin gaandeweg mooie bruggetjes, woordspelingen en taalvernieuwingen samensmelten. Waarin de verassing (nee, geen verrassing) van Drs. P centraal stond. Maar wat ook een beproeving wanneer je woorden op moet schrijven waarvan je echt nog nooit gehoord hebt. En dan kun je zelfs tevreden zijn met 55 fouten met het excuus dat je in elk geval de woorden die ik in mijn dagelijkse verhalen gebruik wel goed geschreven heb…
Maar het blijft een pracht plekje natuurlijk en na een lekkere hapje en drankje verdwijnen uiteindelijk de woordsores mee met de ondergaande zon in het meanderende Boterdiep. Bob, Albertien en Meindert bedankt! Hoogste tijd derhalve voor de laatste inspanning van het weekend. En wat is dan mooier dan de dagen te eindigen met datgene waarmee je ze ook begon. Geen diepgaande discussies dit keer maar gewoon toewerken naar een spannend klaverjasslot van 2015 met vrienden.
Ondanks alles toch veel activiteiten in 48 uur waarin misschien alle levensfacetten wel weer zijn bewandeld. Of moet ik het verlangen en het ongelukkig voelen nog aan een nadere inspectie onderwerpen? Nee, ik laat het bij een tevreden en dankbaar gevoel wat mij toch ook weer bekruipt wanneer ik terugkijk op de afgelopen dagen. Hoewel het wekkertje op maandagmorgen nog altijd niet tot het hoogtepunt uit het leven behoort. Doet niets, het wordt vanzelf weer weekend…