Zodra ik de deur van de auto opentrek komt de stank me tegemoet. Een weeïge, misselijkmakende geur. Hondenstront! Op de achterbank liggen onze kinderen nietsvermoedend te ravotten in hun strijd voor het beste plekje in de auto. De oorzaak wordt direct duidelijk als ik de bruine voetafdruk op de bestuurderstoel met verkrampt gezicht bekijk: Eén van de kinderen is zo slim geweest om via de voorstoel over de leuning te klimmen in de hoop de anderen te slim af te zijn. Wat hij niet wist is dat hij bij het instappen van de auto vol in de drol is gaan staan die een hond uit de buurt keurig op de stoep heeft gedraaid. Vlakbij de stoeprand. Waarschijnlijk terwijl de baas keurig de andere kant opkeek en genoot van het mooie weer.
Uiteraard hebben we het hier over een extreme uitzondering. Want de meeste hondenbezitters laten hun hond poepen op een plek waar weinig mensen er last van hebben. Of nog beter; lopen met een plastic zakje om de warme plak van hun trouwe viervoeter geurloos weg te gooien in één van de afvalbakken in het dorp. Hond blij, baas blij, dorp blij.
Nadat ik de kinderen uit de auto heb gebonjourd haal ik een emmer water met sop. Kokhalzend pak ik de borstel en begin de stoelen te schrobben. Als ik die hond nog eens tegenkom…. Of nog liever: de baas. Wie laat zijn hond in vredesnaam op onze stoep schijten.
Ok, eerlijk is eerlijk. Wij willen ook een hond. Tenminste, dat hebben we al vaak tegen elkaar gezegd. Dat weten de kinderen uiteraard nog niet, want zodra we dat doen zijn ze niet eerder rustig voordat het beest door ons huis heen kwispelt. En eigenlijk is ons leven veel te druk om voldoende tijd aan een hond te besteden. Alhoewel de rust in ons leven weer is teruggekeerd. Maar voorlopig staat het plan even weer in de ijskast. Totdat we tijdens een wandelingetje door het dorp weer een enthousiast kwispelend puppy tegenkomen met een trots baasje.
Terwijl ik de auto sta te boenen komt de vraag in me op hoe het in ons dorp eigenlijk is geregeld met honden. Volgens mij is er helemaal geen hondenbeleid. Iedere hondenbezitter betaalt keurig hondenbelasting. En dat liegt er niet om. Begin oktober is de nieuwe ‘verordening hondenbelasting 2016’ vastgesteld door de gemeenteraad, zo lees ik op de gemeentelijke website.
€ 79,50 voor de eerste vier poten. En voor elke volgende viervoeter moet maar liefst € 119,20 worden afgetikt. Dat lijkt me toch een mooie inkomstenbron voor de gemeente. Hoeveel honden lopen er in ons dorp? Een stuk of vijftig? Of nog meer? Dat betekent dat er alleen in Middelstum al minimaal € 3.975,- per jaar wordt verdiend aan ‘onze honden’. Misschien nog wel veel meer.
Wat doet de gemeente eigenlijk met dat geld? Zijn er in ons dorp speciale uitlaatveldjes die ik over het hoofd zie? Krijgt elke hondenbezitter gratis afvalzakjes thuisgestuurd om de behoefte van de hond in op te ruimen? Of zijn er vliegende brigades die in nachtelijke uren elke hondendrol ongemerkt verwijderen voordat ze verhakseld worden door de gemeentelijke grasmaaiers?
Er is in Middelstum wel eens geprobeerd om een hondenuitlaatveld te realiseren. Het idee werd weggehoond. Toegegeven; het was wat amateuristisch om een speciekuip in het park te zetten en te verwachten dat iedere eigenaar met een schep achter de hond zou aanrennen. Dat werkt dus niet. Maar wat dan wel? Zou het mogelijk zijn? Het idee dat boven komt drijven is goedkoper dan het huidige systeem. En het past eigenlijk prima in onze participatiemaatschappij: we doen het zelf wel!
Het idee is als volgt: we richten een vereniging op. Dat noemen we voor het gemak even de hondenvereniging Middelstum. Iedere hondeneigenaar wordt (verplicht) lid van deze vereniging. Het lidmaatschap kost € 35,- per jaar. Daarmee bespaart iedere hondenbezitter dus al minimaal de helft op de huidige kosten. Ook inwoners die geen hond hebben mogen voor (bijvoorbeeld) € 5,- lid worden van de vereniging. Tijdens de Algemene Ledenvergadering kunnen er op die manier besluiten worden genomen waarbij iedere inwoner de gelegenheid heeft om inspraak te krijgen.
Met de inkomsten gaat de vereniging een aantal activiteiten organiseren. De eerste is dat er een plattegrond van het dorp wordt getekend. Op de kaart staan uitlaatgebieden waar honden vrij mogen lopen en hun behoefte kunnen doen. In de overige gebieden zijn de baasjes er verantwoordelijk voor dat drollen worden opgeruimd. En handhaven doen we samen; als lid van dezelfde vereniging.
De vereniging kan nog meer doen, op een positieve manier. Ieder puppy gaat bijvoorbeeld op puppycursus toch? Dat kunnen we als vereniging collectief organiseren. Dat scheelt ieder baasje een wekelijkse rit naar de hondenschool. We nodigen de hondentrainer gewoon uit om in ons dorp de cursus te geven. Misschien is dat ook nog wel goedkoper.
En eén keer per jaar organiseren we een leuke barbecue. Uiteraard zijn de honden welkom. Aan het eind wordt de verkiezing van grappigste, slimste en mooiste hond van het dorp gekozen. Een titel die het baasje in staat stelt om een jaar lang in het dorp te pronken met zijn of haar hond. En als afsluiting de jaarlijkse hondenplons die al door het zwembad wordt georganiseerd.
Zou het mogelijk zijn? Het idee laat me niet los, ook al heb ik nog geen hond. We hebben alleen de gemeente nodig om ontheffing te regelen van de hondenbelasting. Maar gezien de huidige inspanningen op dit terrein lijkt me dat geen ingewikkelde zaak. Weg met de hondenbelasting: we doen het zelf. Elke hond zal uitgelaten zijn.
Na een half uur poetsen is de ergste stank uit de auto verdwenen. Ik spoel het bruine water uit de emmer in de goot en was mijn handen onder de kraan. Ik roep de kinderen, controleer acht schoenzolen op achtergebleven restjes en met enige vertraging gaan we alsnog op pad.