Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Marten Donkerbroek, geboren op 18 november 1952 in het Groninger Ziekenhuis. Blijkbaar was ik volgens mijn moeder bij mijn geboorte al een knap en stevig koedeltje (potje) want de zusters vochten er om wie mij voor de ramen van de kraamafdeling omhoog mocht houden om mij aan de trotse familie te tonen. Na de ziekenhuisgeboorte ging ik rap weer terug naar Leek waar mijn vader boerenarbeider was. Ik was nr. 4 uit een gezin van 5 kinderen.
Leek staat bekend om haar zandgronden maar op het Groninger klei viel in die tijd meer geld te verdienen. En zo kwam ik na 1,5 jaar Leek even buiten Middelstum terecht, aan de Keesriefweg bij Makken. Ik woon nu vlak bij jouw vorige werkgever in de buurt, Vast Banket. Wist je dat we ook al in Leek met Vast te maken kregen? Toen de oude bakker Vast hoorde dat wij richting Westerwijtwerd zouden verhuizen kwam hij op de brommer met wat lekkere koeken langs om te vragen of hij ons het brood mocht leveren. Zo ging dat in die tijd.
Na de Keesriefweg volgden na korte tijd de Kerkstraat en Coendersweg 8. Aan de Coendersweg waren de familie Medema onze buren. Toen we verkering kregen, ben ik met Janny gaan samenwonen in Groningen, daar zijn ook zoveel verhalen over te vertellen maar hierover later meer. Na ons trouwen zijn we aan Colpende in Middelstum gaan wonen, in het hoekhuis naast de familie Fokkens waar nu de familie Koster woont. Daar zijn ook onze kinderen geboren.
In 1997 kreeg ik van Jan de Rooy te horen dat hij zijn caravanstalling wilde verkopen en dat wij om moesten zien naar een andere stallingsplek voor onze caravan. Toen ik De Rooy er over aansprak zei hij tegen mij: “Kenst stalling wel overnemen!” Na hem eerst voor gek verklaard te hebben, begon het toch te kriebelen. Ik heb toen contact opgenomen met zwager Johan Hoeksema en we waren het er al snel over eens dat dit wel iets voor ons was. Sinds die tijd zijn we dus de eigenaren van de caravanstalling op Boerdam!
‘Kenst der ook nog wel grond bie kopen!’, was de volgende verrassende opmerking van De Rooy. Op zich vond ik het niet verkeerd dat één van ons twee dichtbij de stalling woonde en daar Johan net een nieuw huis op Toornwerd had gebouwd begon bij mij het denkproces. Ik was al vaak langs deze plek gelopen en dacht toen regelmatig: “Ik wou dat ik hier wonen kon!” Nu moest ik Janny nog zien te overtuigen en dat kostte mij wel de nodige moeite. Ze wou er niets van weten maar op den duur ging ze overstag omdat ze wist dat ik nog graag een keer een eigen huis wilde bouwen.
Toen belde ik De Rooy op: “Wat most veur die grond hebb’n?!” “Wat wilst der veur geven?”, was het antwoord. Ik noemde toen een bedrag waarop De Rooy direct zei: “Verkocht!” Shit, dacht ik, had ik nu maar 10.000 gulden minder geboden… Bestemmingsplantechnisch waren er ook nog wel de nodige haken en ogen maar gelukkig hadden wij wethouder Schollema achter ons staan die onze plannen wel zag zitten. En zo zijn we eind jaren ’90 begonnen te bouwen en wonen we sinds die tijd op dit ‘doalders’ mooi plekje aan de Boerdamsterweg langs het Westerwijtwerdermaar……
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik was 18 jaar toen ik Janny Danhof leerde kennen, zij was toen 16. Wat mij betreft liefde op het eerste gezicht hoewel ze mij opgezocht heeft. Het was tijdens de kermis in Stedum, Janny komt hier oorspronkelijk vandaan. Ze kroop achter mij in de zweefmolen. En zo is het begonnen. Helaas waren mijn schoonouders minder blij met onze verkering, ‘ik had verkeerd hoar op kop!’ Of te wel, ik ging niet naar de kerk.
Haar ouders waren het er niet mee eens dat wij verkering hadden, voor Janny reden om op kamers te gaan wonen in de stad. Zij werkte toen op de administratieafdeling van het Academisch Ziekenhuis. De huur die ze voor de kamer moest betalen, 300 gulden per maand, was meer dan dat ze verdiende. Mijn moeder zei toen: “Den most doe moar bie heur wonen goan in Stad!” Want dat vond ze eerst maar niks. Ik werkte toen ook al in de bouw bij een bedrijf in Winsum. Van ons samenwonen oftewel hokken sprak toen iedereen schande, we hebben het over begin jaren ’70.
We woonden in een studentenhuis. Daar hebben we ongelooflijk veel lol gehad. Dat ging vaak wel ten koste van onze nachtrust want wij moesten overdag natuurlijk wel weer aan het werk, dit in tegenstelling tot onze huisgenoten. Nicht/travestiet Ploppatou, wereldberoemd in de provincie Groningen, kwam vaak bij onze onderbuurman. Man, wat hebben we gelachen om hun maffe verkleedacts. De eigenaren van dit huis lagen in een vechtscheiding.
Op enig moment kwam de eigenaar bij ons binnen stuiven en wilde de kachel en andere spullen uit ons onderkomen weghalen. Daarbij bedreigde hij ons en deed voorkomen of hij een mes of pistool onder zijn jas had. In mijn overmoedigheid ben ik zo achter hem aan gerend. We stoven de A-straat in richting de Vismarkt. Achteraf hoorde ik dat hij zich met louche zaken bezig hield. Een paar jaar later lazen we in de Panorama dat hij in Argentinië is vermoord, hij was daar compleet uit elkaar gereten. De kranten hebben hier vol van gestaan…
Na 1,5 jaar volgde de Surinamestraat in de Indische buurt. Dat was me ook wel een buurt zeg. Onze bovenbuurman sloeg regelmatig zijn vrouw en het kon maar zo gebeuren dat er een aquarium vanuit de bovenverdieping naar beneden werd gekwakt op straat. Onze eerste auto, waar we beiden zo hard voor gewerkt hadden, zagen we op een morgen zwaar bekrast aan de zijkant, langs de weg staan. We hebben zelfs ’s nachts nog wel eens op wacht gestaan met sommige buurtgenoten om te voorkomen dat er nog meer vernielingen zouden gebeuren.
In 1973 zijn we verloofd om vervolgens in 1976 in kleine kring te trouwen op het Stadhuis in Groningen. Dit huwelijk leidde uiteindelijk tot 2 kinderen. Zoon Eric is een Amerikaantje en is verwekt tijdens onze vakantie in Canada en Amerika, haha. Hij is in 1981 geboren. In 1983 volgde dochter Inge. Inmiddels hebben we 3 kleinkinderen. Inge en Jeroen hebben een tweeling, twee jongens (Daan en Bram) van 2 jaar. Eric en Annelies hebben een dochter, Lisa genaamd, en verdikkie, ik moet ze zo nog even bellen wat Lisa is vandaag net 1 jaar geworden!
Het is later met mijn schoonfamilie wel weer helemaal goed gekomen. Ons 25 jarig huwelijksfeest is dan ook groots gevierd hier bij ons het terrein. We hebben een grote tent aan laten slepen. Het was in hetzelfde jaar dat Sunsation door het MKZ-gebeuren was afgelast. De mensen moeten wel gedacht hebben dat Sunsation dat jaar bij ons gevierd werd. The Music Boys traden op en tot mijn verbazing kwam ook mijn favoriete zanger Sijtse Scheeringa langs om op te treden. Dit had Janny voor mij geregeld. Sijtse had contact gezocht met The Music Boys en samen gaven ze een prachtig optreden.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb van jongs af aan geweten dat ik timmerman wilde worden. Na mijn opleiding heb ik bij diverse aannemers gewerkt. Mijn laatste grote project in de bouw was bij de restauratie van de Hervormde Kerk hier in Middelstum die van 1976 tot 1978 grondig opgeknapt werd. Op 1 april 1978 ben ik bij Woningbouwvereniging Wierden en Borgen in Winsum gaan werken, hier heb ik tot 1 december 2014 36,5 jaar gewerkt.
Toen ik er begon had de woningbouwvereniging 500 woningen in beheer, toen ik er mee stopte 5.000. Dit mede door een aantal fusies. Ik heb hier 33 jaar met heel veel plezier gewerkt. De laatste jaren waren een stuk minder. Na de laatste fusie botste ik regelmatig met mijn leidinggevenden. Ik was er dan ook niet rouwig om dat ik er op mijn 62e vervroegd uit kon.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Dit bevalt geweldig, hoewel ik regelmatig wordt ‘gebruikt’, haha. Deze week heb ik al 3 keer opgepast op de kleinkinderen en 4 x een strontluier moeten verwisselen. Iets wat ik bij mijn eigen kinderen nog nooit gedaan heb. Inge lacht zich vast dood, als ze dit leest. Maar ik ben heel ‘wies’ hoor, met mijn kleinkinderen! Janny bezorgt nog steeds de post en dus ben ik de aangewezen persoon om op te passen.
Of ik mij verveel? Nee man, ik heb nog zoveel werk te doen om hoes en dak. Dit jaar heb ik zonnepanelen geplaatst en tal van bomen versnipperd en de wilgen geknot. En ik heb inmiddels de boot opgeknapt. Johan en ik hebben de stalling natuurlijk nog en inmiddels hebben we de nodige achterstallige onderhoud aan ons huis. Maandag ga ik Eric meehelpen met de installatie van hun nieuwe keuken. Dus van vervelen is helemaal geen sprake! Tegenwoordig mag ik graag toerfietsen, vroeger was ik altijd aan het racefietsen en schaatste ik regelmatig. Schaatsen doe ik nu nog af en toe op Kardinge.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboortes van onze kinderen en kleinkinderen en het feit dat ik Janny nu al 45 jaar ken. Volgend jaar zijn we 40 jaar getrouwd! Ons 25 jarig huwelijksfeest was dus een groot festijn waaraan ik met heel veel plezier terugdenk.
Dat geldt ook voor onze reis naar Amerika en Canada waar Janny familie had wonen. Met een stationcar hebben we een groot deel van deze landen doorkruist en dat een maand lang, samen met mijn schoonouders. Toen ik door de slurf heenliep en in zo’n grote Boeing 747 stapte, dat was al een belevenis op zich, wat een bakbeest! Vooral voor ons ‘provinciaaltjes’ natuurlijk, wij waren ja niets gewend, haha. ‘Man, man, hier ken wel een kerk vol volk in!’, waren de legendarische woorden van mijn schoonpa.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn ouders. Vooral met mijn moeder was ik ‘slim wies’. We waren op vakantie op Tenerife toen ze een zware tia kreeg. We zijn hals over kop teruggekomen. Toen we haar weer zagen was ze nog een beetje aanspreekbaar. Ze werd direct wat rustiger. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ze heeft gewacht, totdat wij er weer waren. Niet veel later is ze overleden. Haar overlijden heeft mij erg aangegrepen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Tijdens één van die legendarische feesten van Hindrik Schollema op Toornwerd stond ik samen met de gebroeders Hoeksema en nog enige anderen wat te ‘kwalmen’. We praatten wat over onze lagere schooltijd toen een vrouw die ik niet echt kende aan mij vroeg? “Wel bist du din?” Toen ik mij voorstelde, zei ze: “Marten Donkerbroek?! Du hest vrouger mien bril kapot trapt!!” Iedereen lag dubbel van het lachen. Het toeval wilde dat ik nog met deze vrouw, Bouwina Schollema, in de klas had gezeten.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik zou het eigenlijk niet weten. We trekken er regelmatig met de caravan op uit en dat bevalt me prima. Ik vind wintersport helemaal geweldig, ik ski al wel 25 jaar. Eerst altijd op de Weissensee en later hebben we Val Gardena in Italië ontdekt. Dit schijnt een van de mooiste en grootste skigebieden ter wereld te zijn. Vroeger heb ik vaak de Alternatieve Elfstedentocht gereden op de Weissensee, een tocht van 200 kilometer, waarvan 1 x samen met Eric. Dat was geweldig.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik zou het eigenlijk niet weten. Ik heb leuk werk gehad, ben blij met Janny en de (klein)kinderen en woon op een schier stee. Ik zou nu nooit een oud huis meer kopen, daar ben je jaren mee bezig om het op te knappen. Wat een tijd en geld heeft dat gekost: ‘Daar ben ik joaren koal van west!’ Maar dit is iets wat je al doende leert natuurlijk…
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Eigenlijk wel een hoog cijfer, een 8 of een 9. Ik ben een tevreden mens. Zonder mijzelf op de borst te willen slaan, denk ik dat ik het als gewone timmerman toch goed gedaan heb. Ik heb 46 jaar lang hard gewerkt, zo slecht heb ik het niet gedaan toch? Ik hoef me niet te schamen geloof ik, haha…
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik had nooit gedacht dat ik zo stapelgek met de kleinkinderen kon zijn. Het is net alsof ik daar nog meer van kan genieten dan van mijn eigen kinderen, dat heeft ongetwijfeld ook met de factor tijd te maken. Vroeger was ik natuurlijk altijd aan het werk en dan beleef je het schijnbaar toch wat minder intensief.
Na de bevalling van de tweeling, deze jongens kwamen eerder dan gepland, zijn we hals over kop van wintersport teruggekomen uit Italië. De opluchting dat alles goed was na toch een moeilijke zwangerschap van Inge, zal ik niet snel meer vergeten. Het is heerlijk om zoveel tijd met mijn 3 kleinkinderen door te brengen!