Die moest er natuurlijk ook ooit eens komen. Een column zonder een titel. Net zoals er een band zonder naam is. Ook wel BZN genoemd, dus eigenlijk wel met naam. Misschien gaat er gedurende het wegtikken van dit verhaal toch een titellichtje branden. Want het is weer eens zover. Ik ben in een improvisatiemodus. Het is maandagmorgen, het regen tikt zachtjes tegen het zolderraam en ik heb een uurtje over, alvorens naar een afspraak te gaan…
Ik had voor deze week bewust een columngaatje overgehouden. Want vorig jaar leverde mij de eerste voetbaltraining en het ‘Scheepsjoagen’ in Onderdendam genoeg stof op voor 2 verhalen. Dan zou het toch mogelijk moeten zijn om over deze gebeurtenissen één verhaal te schrijven. Dat blijkt nu nog niet mee te vallen, merk ik. Raar maar wel waar. Ik ben dan ook benieuwd waar dit verhaal heen gaat.
Waarom over de eerste training zo weinig op komt borrelen kan ik misschien nog wel verklaren. De chemie binnen onze partij blijkt groter te zijn dan de chemie om tot een verhaal te komen. Dat kan komen door een gebrek aan opzienbare gebeurtenissen of memorabele momenten. Misschien kan ik over de 13 mensen die er nu waren minder vertellen dan de 10 van vorig jaar. Maar dat is ook niet zo want ieder mens heeft zijn verhaal natuurlijk. Misschien komt het door het ontbreken van veel spraakmakende figuren zoals de gebroeders Schollema, de DJ, de momenteel in Turkije aan het werk zijnde Meijer of misschien toch de bij leven al legendarische Pietertje Pool.
En met de laatste naam heb ik een mooi bruggetje richting Onderdendam. De waterrijke plaats met maar één grote brug op de verbindingsweg Middelstum-Bedum. Pietertje, eigenlijk Stefan, gaat namelijk binnenkort backpacken in Australië. Het heeft even geduurd om de studie af te ronden maar met een illustratieve 5,7 kon toch op het nippertje een herkansing worden ontlopen. Ook nu dienen nog enige plooien gladgestreken te worden, zo hoorde ik aan de bar langs het Boterdiep waar top 40 band Xstatic voor deining op het water zorgde. Hoewel backpackers genadeloos uitgebuit worden, laat Australië niet zomaar iedereen toe om deze hondenbanen in te vullen.
Maar ik neem aan dat Stefan vindingrijk genoeg is om recht te strijken wat krom is en dat we binnenkort zijn afscheidsfeestje mogen vieren. Verder komen na een verblijf van 300 minuten in Onderdendam 2 uitspraken van 2 beruchte Beemer vrienden en zwagers ook nog weer bovendrijven. ‘Stalker, ‘bist net een Bulgaar!’, kies een echt beroep’, enz. enz..
Dat soort uitspraken kun je natuurlijk ook verwachten wanneer je mensen een mail stuurt met de vraag of er belangstelling is om deel te nemen aan de club van 25/50. Gelukkig gaf 1 van de 2 te kennen dat alleen een mail met bankrekeningnummer al meer dan genoeg informatie is om een lidmaatschap te overwegen dus misschien komt u binnenkort nog wel achter de identiteit van deze mannen die bij insiders allang bekend zijn natuurlijk.
Het was kortom weer een gezellig samenzijn tijdens dit jaarlijks spektakel dat Onderdendam altijd op zijn grondvesten doet trillen. ’s Middags was ik er ook al een uurtje geweest. Toen ik één van de organisatoren een hart onder de riem wilde steken met de organisatie kwam ik er weer achter hoe zwaar het ‘scheepsjoagen’ eigenlijk wel niet is. Dat heb ik zelf ook ooit eens ondervonden. Het lijkt allemaal zo simpel maar na ongeveer 90 seconden van zware inspanning kun je vaak geen boe af bah meer zeggen.
Daarbij was het voor mij een weerzien met familie en oude bekenden. Tussendoor werd ik ook nog eens gestoken door een wesp die mij het licht in de ogen niet meer gunde. Het is dan een raar idee dat dit één van zijn laatste acties op aarde geweest is bij leven dus uiteindelijk had hij er nog meer last van dan mijn persoontje…
Vele mensen leiden tot vele verhalen. Eén steekt hier misschien wel bovenuit, ook al door een uitspraak die is blijven hangen en die ik via via opteken in mijn hersenpan. Misschien komt ie volgend jaar wel weer bovendrijven maar dat hoop ik niet. Wazig hé? Klopt inderdaad, maar dat kan ook door de waternevel komen of door het vocht dat in de glazen zat. Wanneer je de hele dag aan de bier zit dan kan het zicht inderdaad vertroebeld worden.
En zo komt het einde van deze titelloze column in zicht. Het verhaal is ook veel te onsamenhangend om er een centraal thema uit te filteren. En dus laten we het hier maar bij of toch wesp. Want prikken kunnen ze en ook in Onderdendam waren er weer genoeg steken onder water. Maar dat soort humor maakt het leven zo mooi, bedenk ik met een lichte grimas en gevoel voor zelfspot: “Bist net een Bulgaar ja!” Dat zou best wel een mooie titel geweest zijn toch? ‘Een Bulgaar die kopje onder gaat in Onderdendam’.