Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Trijntje Bullema-Arends, geboren 4 april 1937. Enige dochter van Marten Bullema en Klaaske van der Kooi. Wel enig dochter maar zeker niet enig kind want na mij volgden nog 7 jongens. Ik ben geboren in Garnwerd. Later verhuisden we naar Feernwerd om vervolgens in 1950 naar Middelstum te verhuizen.
Mijn vader was steenbakker en werd gevraagd om bedrijfsleider te worden op de steenfabriek van Boerdam. We woonden er ook vlak bij in de buurt. Na ons trouwen zijn we bij de opa van mijn man Albert in gaan wonen. Woningen waren in die tijd schaars en opa had ook wel enige verzorging nodig. In 1963 verhuisden we naar Heerestraat 17 waar we een installatiewinkel inclusief verkoop van huishoudelijke producten openden. In 1986 zijn we naar Vlaslaan 20 verhuisd, de plek waar we nu nog steeds met veel plezier wonen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1957 getrouwd met Albert Arends. Ik kende hem al een tijdje want toen we net in Middelstum woonden hielp Albert mee met de verbouwing van ons huis. Ook kwam ik hem regelmatig tegen op de ijsbaan (daar was hij vaak als vrijwilliger te vinden en ik mocht graag scheuveln) en bij café Pik waar ik als hulp werkzaam was.
Toch heeft het enige tijd geduurd tot de vonk oversloeg. Er zijn wel mensen geweest die tegen mij zeiden: “Bist lang onnozel west!” Maar na afloop van een circusvoorstelling stond Albert mij op te wachten met de auto om mij vervolgens naar huis te brengen. Zo kregen wij in 1953 verkering om vervolgens 4 jaar later in het huwelijksbootje te stappen. Dit bootje heeft geleid tot 2 kinderen en 4 achterkleinkinderen.
Wat is uw voormalig beroep?
Toen ik vroeger op de huishoudschool zat en na moest denken over mijn toekomst wist ik het heel wel. Ik zou de verzorging ingaan! De school had ik al uitgekozen maar doordat ik Albert leerde kennen veranderde mijn leven. Ik ging in de winkel werken. Dit werd mijn lust en leven. Ik regelde de in- en verkoop van artikelen en vond veel voldoening in de contacten met mensen.
Helaas werd in 1980 bij mij de ziekte van Crohn geconstateerd, dit is een ontstekingsziekte van het darmkanaal. Dit dwong mij tot stoppen met het werken in de winkel. Hier kreeg ik ook mentaal een enorme klap van. Het heeft lange tijd geduurd voordat ik er weer bovenop was. In 1984 ben ik begonnen met vrijwilligerswerk in het Hippolytushoes. Zo ben ik dus toch nog een beetje in de verzorging terechtgekomen. Aanvankelijk enige dagen in de week en af en toe eens ‘s avonds, tegenwoordig alleen op vrijdagmorgen samen met schoondochter Monique.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van met pensioen gaan was voor mij dus niet van toepassing. Gelukkig wist ik na een vervelende tijd (niet alleen voor mij maar ook voor mijn directe omgeving) de draad weer op te pakken met het vrijwilligerswerk in Hippolytushoes. Ik haal nu nog elke vrijdagmorgen de ingevulde menu’s weer op. Uiteraard combineer ik dat met een gezellig praatje met de mensen.
Ik ben wat dat betreft ook een echt gezelligheidsmens. Ik zat vroeger in diverse verenigingen zoals de plattelandsvrouwen en zit nu bijvoorbeeld nog steeds in de dorpsvereniging Westerwijtwerd. Ik ben nog regelmatig in het dorpshuis te vinden om gezellig te sjoelen. Vroeger was ik vaak aan het sporten, vooral gymnastiek. Tegenwoordig mag ik graag knutselen, puzzelen, handwerken en uiteraard moet het huishouden ook bijgehouden worden. Gelukkig krijgen we ook 1 x per 14 dagen enige uren huishoudelijke hulp.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik heb in de winkel een hele mooie tijd gehad. Dat het winkelpand in 1976 uitgebreid werd, beschouw ik als een groot hoogtepunt. Ook de verschillende trouwdagen die ik met Albert heb mogen vieren zijn mooie momenten, inmiddels zijn we al weer 58 jaar bij elkaar. Toch knap wanneer je bedenkt dat ik niet zo mak ben. Ik ben meer de bonjemaker maar we maken het altijd weer goed. Ik zou dan ook niet weten waar ik het beter kan krijgen!
En de dieptepunten?
In 1962 overleed mijn broer Hans, hij is op 18-jarige leeftijd verongelukt in Frankrijk. Een gebeurtenis die er stevig inhakte. Enige jaren geleden overleed broer Bertus. We scheelden slechts 13 maanden en trokken vroeger in onze jeugdjaren veel met elkaar op. Het noodgedwongen moeten stoppen met de winkel en het faillissement van de door ons verkochte zaak is ons ook niet in de koude kleren gaan zitten…
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Naast ons eigen bedrijf leek het ook wel dat we onze eigen kleine huwelijksbureau hadden. Drie getrouwde stelletjes werkten beiden in het bedrijf en indirect is een werknemer ook wel eens verliefd geworden op een dochter van een klant. We hebben dan ook regelmatig een bruiloft mee mogen vieren.
De bingo’s die ik bij de ijsbaanvereniging mocht organiseren, vond ik altijd schitterend om te doen. Dit heb ik zo’n 6 a 7 jaar gedaan. Aanvankelijk met Albert, later met mijn schoondochter. Het leidde altijd tot groot lol en veel hilariteit (veel geroup en gereer!) en dat is in een wereld vol met narigheid soms wel eens goed! Wat mij betreft komt de bingo weer terug op de agenda, haha…
Door mijn werkzaamheden in het Hippolytushoes ging ik ook regelmatig met mensen in de taxi mee naar het ziekenhuis wanneer ze geen naaste familieleden hadden die mee konden gaan. Soms moest je dan heel lang wachten totdat iemand geholpen werd of duurde het lang dat de uitslag bekend was. Wanneer de patiënt in het ziekenhuis moest blijven kon het maar zo gebeuren dat ik om 01.00 uur ’s nacht Albert belde met de vraag of hij mij nog op wilde halen…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Met ons tweeën hebben we niet veel te mopperen. We zijn jarenlang naar Luxemburg geweest met de kinderen en mijn broers. Een volle camper met 8 personen, het was altijd gezellig. Als we nog enige tijd zo mogen blijven zoals we nu zijn dan hebben we niets te klagen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ach, ik heb in de loop der jaren bergen dingen over mij heen gekregen. Als ik alles geweten had dan zou ik later getrouwd zijn. Eerst wat meer levenservaring opgedaan. Ik was 20 jaar toen ik trouwde, mijn moeder ook trouwens. Maar toen onze eerste kind kwam, werd opa steeds meer bedlederig. Het was een intensieve zorgtijd.
Maar ik was op den duur al lang blij dat we een WC met waterspoeling kregen. Dit hadden we in Feernwerd niet, aanvankelijk op Boerdam ook niet. Dit werd later aangelegd maar toen we bij opa in gingen wonen waren we weer terug bij af….. Dat kun je je nu niet meer voorstellen natuurlijk!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik geef geen 10 natuurlijk, laat me nog even dubben. Ik twijfel tussen een 7 en een 8, het wordt in elk geval een ruime voldoende.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik zal het zo niet weten. Wel zie ik een beetje op tegen de volgende stap. Ik zou eigenlijk wel kleiner willen wonen maar Albert wil hier niet weg. Hij vindt het hier prima zo. Zelf ben ik 78, Albert is 82. Ik ben benieuwd hoelang we hier nog kunnen blijven wonen en waar we uiteindelijk terechtkomen. Daar maak ik mij best wel eens zorgen om…