Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Dick Sennema, 69 jaar, en ik woon in Winsum. De plaats waar ik ook geboren en getogen ben. Het grootste gedeelte van mijn jonge jaren bracht ik door aan het Dorpsplein daar waar nu wilde plannen zijn voor het Boogplein. Ik ben afkomstig uit een gezin van 3 kinderen.
In verband met werk heb ik tussendoor uitstapjes gemaakt naar Zutphen en Haren. Maar de liefde voor het voetbal en de voetbalclub Viboa bracht mij in 1977 terug naar dit huis aan ’t Oldehof in Winsum. En uit het feit dat we hier al weer 38 jaar wonen kun je wel uitmaken dat het ons prima naar de zin gaat!
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in juli 45 jaar getrouwd met Alie Slagter uit Ten Boer. Ik heb haar leren kennen toen ik bij een kameraad achterop de brommer zat en wij door Ten Boer reden. Wij stopten bij een groepje jeugd en daar stond Alie ook bij! (Alie: ‘Er stopten in die tijd wel meer brommers hoor in Ten Boer. Zo heb ik ook ooit eens verkering gehad met iemand uit Middelstum. Helaas ben ik zijn naam vergeten.’)
Gelukkig koos Alie toch voor mij en samen hebben we 3 kinderen gekregen. Onze oudste dochter woont in Ten Boer en heeft 2 zeer sportieve zoons. Onze andere dochter woont in Haren en heeft een zoon en een dochter. Onze zoon woont in Winsum. Alle 3 kinderen werken in de zorg. Wat dat betreft zijn we wel een zorgzame familie want Alie is al vele jaren vrijwilligster in de Twaalf Hoven hier in Winsum.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de MULO afgerond te hebben, kwam ik op 16-jarige leeftijd als volontair ambtenaar terecht op het gemeentehuis in Adorp. Ik combineerde het werken met het leren en haalde uiteindelijke mijn diploma’s Gemeentelijke Administratie I en II. Na afronding van deze studies kwam ik op het gemeentehuis van Zutphen terecht. Daar ben ik begonnen met een opleiding aan de bestuursschool in Arnhem.
Groningen bleef trekken en na 3 jaar Zutphen gingen we in Haren wonen. Daar ging ik ook weer naar de bestuursschool, nu in Groningen. Ik werd beleidsambtenaar Wet Verontreiniging Oppervlaktewateren voor de provincie Groningen en kwam op het Provinciehuis in Groningen te werken. Groningen is natuurlijk vanuit Winsum prima te bereiken (ook per fiets!) vandaar de terugkeer naar mijn geboorteplaats. Mijn laatste werkzame jaren was ik commissiegriffier en werkte ik voor de Provinciale Staten.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Na 40 dienstjaren als ambtenaar kon ik er 9 jaar geleden op 60-jarige leeftijd met een goede regeling uit. Ik ben absoluut niet in een zwart gat terechtgekomen omdat ik altijd vele nevenfuncties heb vervuld. In 2007 kreeg ik ook nog eens een kunstknie en het heeft al met al een jaar geduurd voordat ik weer helemaal de oude was.
Zoals je al wel begrepen hebt, ben ik een voetbaldier in hart en nieren. Ik heb jarenlang in Viboa 1 mogen voetballen in de tijd van de prachtige derby’s tegen bijvoorbeeld Middelstum. In mijn beste jaren stond ik uiteindelijk in de spits. Wist je dat ik de eerste winnaar ben van de Ommelander Courant topschutterbokaal? Dit was ergens begin jaren ‘80.
Bij Viboa heb ik in de loop der jaren vele functies vervuld. Zo was ik in het verleden bestuurssecretaris, tegenwoordig wedstrijdsecretaris. Ook ben ik consul geweest en ben ik nu gastheer in de kantine. Op de maandag help ik na een intensief voetbalweekend mee met het schoonmaken van de kantine. Alie heeft ook 25 jaar in de kantine gestaan. De liefde voor Viboa gaat zo ver dat ik nooit naar thuiswedstrijden van het eerste ga. Ik ga zo in de wedstrijden op dat ik ben bang ben er hartkloppingen aan over te houden. Ik ben dan ook gastheer als de lagere elftallen thuisspelen.
Tegenwoordig ben ik ook surveillant aan de Hanzehogeschool in Groningen. Ik houd toezicht wanneer de studenten tentamens maken. Dit zijn soms best wel intensieve dagen. Het kan zijn dat ik ’s morgens om 10 voor 7 op de fiets stap om vervolgens pas om 21.00 uur weer thuis te zijn. Maar ik vind het leuk om te doen.
Ook ben ik 14 jaar actief geweest in de politiek van de gemeente Winsum. Ik ben raadslid geweest voor het CDA en de Gemeentebelangen. Bij mijn afscheid als raadslid in 2006 ben ik Koninklijk Onderscheiden. Ik volg de politiek nog steeds op de voet want voor mijn journalistieke bezigheden voor de Wiekslag (deze krant wordt onder 11.000 huishoudens verspreid in o.a. de gemeente De Marne en Winsum), schrijf ik 2 x per maand een verhaal over de raadsvergaderingen in de gemeente Winsum.
Toen ik nog in Haren woonde, zat ik als Diaken in de kerkenraad. Wel had ik een compromis gesloten want de kerkenraadsvergaderingen vielen samen met de trainingen bij Viboa. Ik ging dan eerst trainen en sloot daarna bij de vergaderingen aan. Tegenwoordig ben ik ook vaak in mijn volkstuintje aan het tuinieren. Ook heb ik nog een stukje grond waar ik aardappelen verbouw. Oh ja, ik ben ook nog secretaris/penningmeester van de Oranjevereniging.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat is best wel een hele lijst. Allereerst onze trouwdag en de geboorte van de kinderen en de kleinkinderen. Ik prijs mij gelukkig met de goede band die ik met ze heb, ook met beide schoonzonen die net als ik wel een biertje op zijn tijd lusten. Zo zijn we ook wel eens met zijn allen op vakantie geweest, naar Gran Canaria bijvoorbeeld en het Portugese Albufeira.
Ook heb ik ontzettend van mijn voetbalcarrière genoten en prijs ik mij gelukkig met het werk dat ik voor de provincie heb mogen verrichten, inclusief de prettige werksfeer en leuke collega’s. Ook ben ik heel blij met mijn huidige gezondheid maar ik besef mij ook terdege dat dit zo maar voorbij kan zijn.
En de dieptepunten?
Toen Alie op 35-jarige leeftijd getroffen werd door een hersenbloeding. Ze heeft hierdoor 8 weken in het ziekenhuis gelegen. De eerste nacht heb ik ook in het ziekenhuis doorgebracht. Wat een spanning. Alie lag in coma en het was afwachten of ze een ingrijpende operatie moest ondergaan. Gelukkig is alles weer goed gekomen met haar!
De eerste dag dat ik in Haren woonde, moesten we met Viboa tegen Bedum voetballen. In die wedstrijd schoot mijn knie op slot. Ik ben nog wel zelf weer terug gereden naar Haren maar moest de dag erna naar het ziekenhuis waar ik 2 weken heb gelegen. Ze hebben mijn hele meniscus verwijderd.
In die tijd kampte Jantje Peters ook met zo’n blessure en hij was na 6 weken al weer aan het trainen. Dat wilde ik ook wel en eigenlijk ben ik veel te snel weer begonnen met voetballen. Ik had regelmatig vocht in de knie. Pas na 2 a 3 jaar was ik blessurevrij. Gelukkig moesten mijn beste voetbaljaren nog komen wat dus uiteindelijk resulteerde in de OC topscoorderbokaal.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ach, ik heb heel veel meegemaakt in de politiek en de voetballerij. Maar het moet je ook maar net even te binnen schieten. Wel kan ik mij nog een spannende wedstrijd op het scherpst van de snede tegen Middelstum herinneren. De week er voor had ik het veld met een gescheurde wenkbrauw moeten verlaten. Middelstum beschikte in die tijd over een spijkerharde voorstopper, op het gemene af, die ook nog eens losse handjes had.
Ik was bang dat ik binnen de kortste keren een tik op mijn gescheurde wenkbrauw zou krijgen van hem en besloot een pleister te plakken over mijn goede, ongescheurde wenkbrauw. Het ging heel lang goed maar aan het eind van de wedstrijd ging de wenkbrauw toch weer open. Voor scheidsrechter Albert Nauta uit Zoutkamp een aanleiding om mij vriendelijk doch dringend te verzoeken om mij te laten wisselen. Gelukkig stonden we toen in de slotfase met 4-2 voor.
Ik ging altijd met de fiets naar het werk, in weer en wind. Tijdens een ijzelregen mocht ik niet langs het Van Starkenborghkanaal rijden omdat ze bang waren voor vallende ijzeltakken van bomen. Ik ben toen helemaal via Wolddijk bij Bedum omgereden om uiteindelijk toch per fiets op het werk te arriveren. Maar tijdens de befaamde winter van 1979 mocht ik van mijn directe chef niet op de fiets terugrijden. Ik ben toen met de trein teruggegaan die uiteindelijk bij Sauwerd niet meer verder kon. Ik moest toen het laatste stuk lopen.
Ik ging altijd op de woensdag- en vrijdagmorgen alvorens aan het werk te gaan eerst nog even op de fiets langs het voetbalveld om de ballen te zoeken die we tijdens de training niet meer konden vinden. ’s Avonds in het donker was het lastig zoeken maar bij daglicht had je ze zo weer gevonden.
Viboa en Oranje Nassau gingen altijd gezamenlijk per bus naar een voetbaltoernooi in Barger-Compascuum. Daar werd ook altijd wel een stevige borrel gedronken. Toen de bus in Eelde stopte om een echtpaar uit te laten stappen, leidde dit tot een algemene plaspauze. Ik was als een van de laatste klaar en zei tegen een speler van ON dat de chauffeur nog even moest wachten.
In plaats daarvan zei hij tegen de chauffeur dat iedereen aanwezig af en dat de bus kon vertrekken. Er is verder ook niemand geweest die mij gemist heeft. Ik ben toen van Eelde naar Groningen gelopen en heb uiteindelijk een taxi kunnen regelen. Ik was ’s nacht om half 4 thuis met bloed in de schoenen van het lopen. De leider van ON heeft later nog gebeld om zijn excuses aan te bieden en er volgde ter compensatie van het leed nog een bloemstukje. De desbetreffende speler ben ik later nog eens tegengekomen en hij gaf toe dat het een bewuste actie geweest af……
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Voor ons 45-jarig huwelijksfestijn gaan we met de hele familie naar Ameland, in zo’n wellnessboerderij. Dat is iets waar ik mij op kan verheugen. Net zoals op een vliegvakantie met zijn tweetjes aan het einde van het jaar naar de zon. Verder wonen we hier prima en gaat het ons goed naar de zin. Echte wensen heb ik dan ook niet meer.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Eigenlijk ben ik heel tevreden. Het gaat toch zoals het gaat, je kunt genomen beslissingen niet meer veranderen. Ik ben nog steeds bij mijn eerste vrouw en ging altijd met plezier aan het werk. Wat wil je eigenlijk nog meer?
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Echt een mooi cijfer, doe maar een 8!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Het is net alsof de tijd tegenwoordig veel sneller voorbij gaat dan vroeger. Dat zal wel een teken zijn dat het mooi gaat. Maar af en toe schrik ik wel eens wanneer ik naar de overlijdensberichten kijk en ik leeftijdsgenoten tegenkom. Zonder hier aldoor over na te willen denken. Mijn vrouw maakt als vrijwilliger in Twaalf Hoven natuurlijk ook het nodige mee. We proberen zo lang mogelijk te genieten van de tijd die we met elkaar in goede gezondheid hebben!