Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Een gebroken zeemanshart

Het was een prachtige najaarszomerdag tijdens Delfsail 2009. Op de kade vergaapten duizenden mensen zich aan prachtige schepen die vanuit alle windstreken op de wereld Delfzijl aandeden om al hun moois te delen. Je hoorde allerlei mensen in verschillende talen enthousiast praten over mooie en beroemde schepen. Mooie zeemansliederen gezongen door diverse shantykoren verhoogden de adembenemende sfeer.

Van de hele middag kuieren langs de kade raak je vermoeid. Ik had al een tijdje een bankje op het oog waarop ik een pracht uitzicht over de haven zou hebben. Maar meer mensen hadden dit plekje in het vizier. Na een kwartiertje azen had ik geluk en kon ik plaatsnemen. Het bleek dubbel geluk te zijn want ik plofte neer naast een oude zeebonk.

Ik schatte hem op eind 60. Een typische zeeman met zeemanspet, een ankertje op zijn ontblote bovenarm en tevreden lurkend aan zijn pijp. Met glinsterende ogen keek hij bewonderd naar een groot schip dat schuin voor hem lag. Even meende ik een meewarige glimlach te ontwaren.

We raakten aan de praat, eerst over koetjes en kalfjes, later over zijn overzeese avonturen. De man was met verschillende schepen de hele wereld over gevaren en kon daar prachtig over vertellen. Hij nam je bij wijze van spreken mee op het dek langs alle grote zeehavens in exotische oorden. Over vele landen wist hij wel een boeiend verhaal te vertellen. Zware zeestormen kwamen langs, één keer hadden ze heel veel geluk en werden ze net op tijd gered anders was een zeemansgraf zijn deel geworden…

‘En in ieder stadje uiteraard een ander schatje?’ Zo maar een vraag die in mij opkwam. Het leek hem te verlammen. Zijn woordenwaterval stokte en hij begon zijn pijp te stoppen. Ik wachtte even, bang dat ik hem had beledigd en dat dit het einde zou zijn van de prachtige verhalen.

Niet veel later begon hij te vertellen over een prachtige vaart naar Santos, de grootste haven van Brazilië. Met een schip vol met koffie en suiker werd na een lange en zware tocht deze prachtige stad bereikt. Hij had zich er enorm op verheugd ook al omdat ze een week zouden ‘moeten’ blijven om te wachten op een retourvracht. Na het lossen van de eigen lading ging hij met een aantal matrozen op een zaterdagavond de stad in.

Tijdens een bezoek aan een nachtclub raakte hij in de ban van een prachtige Latijnse danseres. Het bier vloeide hevig en hij raakte bedwelmd door de alcohol en de gracieuze bewegingen van deze Braziliaanse schone. Zelf was hij begin 20, niet onknap en hij had al menig meisje betoverd. Zo ook deze jongedame. Na afloop van haar optreden kwam ze bij hem aan tafel zitten en ze raakten aan de praat. Soms met horten en stoten in gebroken Engels maar ze verstonden de internationale taal van de liefde.

En terwijl zijn maten met een jaloerse blik afscheid van hem namen, ging hij mee met Monica naar haar mooie appartement die ze tijdelijk bewoonde omdat een tante van haar een wereldreis maakte. Hij beleefde een ongelooflijk gepassioneerde nacht en week de daarop volgende dagen en nachten niet meer van haar zijde. Hij durfde haar niet te vertellen dat hij de volgende dag weer af moest reizen…

Hij had het hart van Monica gestolen. En terwijl zij droomde en fantaseerde over een gezamenlijke toekomst met 2 of 3 kinderen werd het hem te heet onder de voeten. Even had hij overwogen om de zeevaart tijdelijk vaarwel te zeggen. Het idee zich hier te moeten settelen om een gezin te stichten beklemde hem dermate dat die nacht het klamme angstzweet uitbrak…

En dus pakte hij zijn weinige spullen en verdween als een dief in de nacht. Hij was nog net op tijd want een uurtje later gleed de Achille Lauro sierlijk uit de haven, gereed voor een lange reis terug naar Holland. Zijn afwezigheid van een kleine week zonder iets van zich te laten horen, leverde hem een donderspeech op van de kapitein. Daarmee was de kous af…

Maar Monica liet hem nooit meer los. Vaak dacht hij met weemoed terug aan de prachtige dagen die hij met haar had doorgebracht. Hij wist dat hij haar hart had gebroken en walgde van het feit dat hij niet eens de moed had op kunnen brengen om fatsoenlijk afscheid van haar te nemen. Een jaar later was hij nogmaals in Santos geweest. Uiteraard had hij een bezoek aan haar appartement gebracht maar deze lag er verlaten bij…

Hij was Monica nooit meer vergeten en had zichzelf voorgenomen om zich nooit meer zo te laten gaan. Zijn hart behoorde toe aan de onstuimige zee, hij wist dat een vrouwenhart hem niet kon temmen. Nooit heeft hij meer dezelfde passie en liefde gekend als die hij voor Monica voelde. De Braziliaanse schoonheid waar hij nooit meer iets van had vernomen. Een verdrietige grimas verraadde dat het hem speet…

Ergens in de haven van Santos staart een oude rijpe vrouw met tranen in de ogen over zee. Wekelijks keert ze terug naar de plek waar eens het schip van de Hollandse man van haar dromen lag afgemeerd. Toen ze die morgen alleen wakker geworden was, had ze al snel de conclusie getrokken dat hij zomaar was vertrokken. Dit gegeven brak haar hart.

Later hoorde ze via via dat een man die sterk leek op de beschrijving die ze had gegeven nog een keer bij het appartement was geweest. Ze had het appartement zelf een dag eerder verlaten. Ook zij had nooit meer dezelfde passie en liefde ervaren en was onlangs gescheiden na een slecht, kinderloos huwelijk…

Duizenden kilometers van elkaar verwijderd hunkeren twee gebroken harten naar momenten uit een verleden die nooit meer zouden komen. De zee geeft maar neemt soms nog meer. Naast mij zie ik langzaam een traan naar beneden biggelen. De zoute zee weerspiegelt hier in een koude zonnestraal…

 

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69