Twee weken geleden brachten we een niet gepland bezoekje aan het Martiniziekenhuis in Groningen. Een plezierritje was het niet want Miranda kampte met hevige buikpijn en de huisarts kon niets vinden. En dan is daar altijd nog een ziekenhuis voor nader onderzoek. Mooi dat ze er zijn, hoewel het niet mijn meest favoriet plekje is om de dag door te brengen.
Maar daar wordt vaak niet naar gevraagd. En zo kan het dus gebeuren dat we op de woensdagmiddag rond klokslag 17.00 uur de volle wachtkamer betreden. Ik heb mijn plaats met een bakkie koffie nog niet ingenomen of naast mij zijgt een man met hevige buikkrampen ter aarde. Hij wordt met een brancard naar de spoedafdeling afgevoerd. Niet echt bevorderlijk voor een ontspannende wacht.
Een lekker begin dus waarna we lange tijd stilzwijgend zitten te wachten op nader bloed- en urineonderzoek. Wachten duurt lang, vooral wanneer je in onzekerheid verkeert. Maar rond 19.00 uur worden we door de klapdeuren geleid en in een kamertje gepropt op de afdeling spoedeisende hulp. De verschillende onderzoeken geven geen duidelijkheid dus moeten we wachten op een scan waarbij de blinde darm onderzocht wordt…
Daarna volgt het lange wachten in het kamertje van 3 bij 2. Een gordijn scheidt ons van de onrustige gang waar het een komen en gaan is van doktoren, verpleegsters en patiënten. Het is druk in het Martiniziekenhuis. En dat terwijl in het UMCG niet eens bedden meer beschikbaar zijn…
Rond 22.00 uur is Miranda eindelijk aan de beurt. Gelukkig laat de scan niets ernstigs zien. Maar de pijn is er nog steeds. Dus vertrouwen ze het niet en worden we de volgende dag rond 09.00 uur weer verwacht. Met frisse moed en tegenzin, maar alles voor de goede zaak natuurlijk…
En zo is donderdag ‘another day in paradise’. Wat is het weer druk, het duurt even voor we een parkeerplaats vinden. Daarna volgt wederom een lange dag van wachten, onderzoeken, wachten, doorverwezen worden, verschillende scans en weer wachten op de uitkomsten. In de wachtkamer raken we aan de babbel met een vrouw die nu al voor de 3e dag achter elkaar met buikklachten op de spoedafdeling bivakkeert. Helaas zonder te weten wat haar nu precies mankeert…
Terwijl Miranda voor een scan een kamer in gaat, verdiep ik mij in wat literatuur. Het onwaarschijnlijke verhaal van Arjan Erkel, die in 2004 608 dagen door een ontvoering opgesloten zat, plaatst één en ander weer in perspectief. Je kunt het veel slechter treffen…
Erkel geeft tegenwoordig trainingen aan mensen met als boodschap dat wanneer je ‘gevangen’ zit in het leven dat er altijd een oplossing is wanneer je maar wilt veranderen. De reactie van een cursist die opmerkte dat het erg is wanneer je bijna 2 jaar gevangen zit, maar dat hij inmiddels 30 jaar ‘vast’ zit in zijn eigen huwelijk wat ook geen pretje is, ontlokt mij een glimlach…
Naast mij vang ik flarden van een gesprek op van een mevrouw die ook wacht op nader onderzoek. ‘Uit maatschap gestapt om mijn man te verzorgen, hij had 4 verschillende soorten kanker, 3 jaar geleden overleden, nu zelf voor onderzoek, ik ben best wel ongerust…..’ Brrrr, even weg van hier.
In de gang heb je een mooi uitzicht op een binnenspeelplaatsje met tal van speelattributen. Het zonnetje schijnt heerlijk, de zorgen lijken even ver weg. Door de gang lopen tal van artsen, vaak opvallend jong. Zo rond de 30. Toegewijd op weg naar een patiënt of naar de operatiekamer.
Ons voorlopig laatste station is de afdeling verloskunde en gynaecologie. Ik zie een vrouw uit Middelstum belangstellend naar ons kijken en vriendelijk gedag zeggen. ‘Die denkt nu vast dat ik zwanger ben’, merkt mijn partner op. Ik word nu zelf ook licht ongerust. Mocht dat zo zijn dan mogen ze mij hier ook wel opnemen…
Ik stort mij nog maar eens op een Privé om de tijd te doden. Een macaber woord in het ziekenhuis inderdaad. Het verhaal over een sportvrouw die een beroerte kreeg tijdens een orgasme, werkt niet echt lustverhogend. Gelukkig vindt de gynaecoloog ook niets verontrustends…
Dat is ook de eindconclusie van alle onderzoeken. Er is niets ernstigs te vinden hoewel de pijn natuurlijk wel verontrustend is. Wanneer we zouden willen dan kunnen we vrijdagmorgen nogmaals langskomen voor aanvullend onderzoek. Maar beiden trekken we dezelfde conclusie, snel weg van hier!
En zo zie ik de Martiniziekenhuis steeds kleiner worden in de achteruitkijkspiegel, een prettiger uitzicht dan hem pontificaal op zien doemen in de voorruit. Gelukkig is de pijn inmiddels afgezakt en behoort Miranda tot de helft van de gevallen die zonder duidelijke diagnose het ziekenhuis verlaat. Het waren 2 enerverende dagen. Dagen waarop je weer eens bewust wordt hoe broos het leven is en hoe blij je mag zijn dat je gezond bent!