Terugkijkend op het afgelopen jaar begin ik meer en meer te beseffen hoe dicht verdriet en geluk bij elkaar kunnen liggen. “Een roerig jaar” zoals 2014 formeel omschreven zou kunnen worden.
Het was 17 oktober 2014…
Ik ging naar het Martini Ziekenhuis voor een voortgangscontrole. Onze eerste zwangerschap was voorafgegaan aan een uiteindelijk anderhalf jaar durende hormoonbehandeling en deze afspraak was bedoeld om hier een vervolg aan te geven. Pascal (mijn partner) had besloten deze keer niet mee te gaan omdat er waarschijnlijk geen bijzonderheden waren.
Na het inleidende gesprek volgde een echo om fysiek te kunnen controleren of er in mijn lichaam veranderingen gaande waren. Toen er “beeld” kwam was het direct duidelijk: ”ik mag je feliciteren, je bent weer zwanger”!
In gedachten ging ik terug naar januari 2014 waarin ik te horen kreeg dat ik zwanger was van een tweeling! Dolblij en gelukkig waren we natuurlijk, temeer gezien het feit dat er een lange behandeling aan voorafging. We konden niet wachten om iedereen het goede nieuws te vertellen en begonnen al snel met het kopen van allerlei spullen: van de kinderkamer tot flesjes, alles uiteraard voor twee kinderen.
De zwangerschap verliep prima tot ik eind mei, ik was op dat moment ruim 19 weken zwanger, ’s ochtends wakker werd met, naar ik dacht, rugpijn. Voor alle zekerheid besloot ik contact te zoeken met de afdeling verloskunde waarop het de gyneacoloog verstandig leek me toch even persoonlijk te onderzoeken.
Dus, Pascal van zijn werk gebeld waarna we samen richting “Martini” reden. Er werd een echo gemaakt en de tijd erna bleek onze grootste nachtmerrie waarheid te worden. De pijn bleek namelijk geen rugpijn te zijn maar weeën en de echo toonde aan dat ik al 5 centimeter ontsluiting had. De boodschap was overweldigend negatief: ”Je gaat bevallen met alle gevolgen van dien voor de kleintjes”.
In eerste instantie zo onwerkelijk om te horen. Hoe kon dit gebeuren, wat was er aan de hand? Kan ik niet “gewoon” weeënremmers nemen? Het laatste bleek overigens niet te helpen bij een zwangerschap van 19 weken. Wonder boven wonder ben ik de eerste nacht goed doorgekomen en verdwenen de weeën. Volgens de artsen erg ongewoon.
Uiteindelijk heb ik drie weken in het ziekenhuis gelegen, elke dag met de angst dat de kinderen ieder moment geboren konden worden. Naarmate de dagen voorbij kropen begon er toch ook steeds meer hoop te ontstaan op een wonder. Zou ik ze tot de 24e week kunnen blijven dragen dan konden de artsen de kinderen actief gaan behandelen.
Voor deze termijn zou behandeling niet mogelijk zijn aangezien de organen van de kinderen nog niet ver genoeg ontwikkeld waren. Ondanks de toenemende hoop dacht ik overwegend na over hoe het zou zijn. Ik lag op een gebeurtenis te wachten waarvan ik helemaal niet wilde dat het ging gebeuren. Diverse vragen spookten door ons hoofd: hoe zouden ze eruit zien, zit alles er aan, willen we ze überhaupt wel zien, willen we ze wel vasthouden als ze nu geboren zouden worden?
Hoewel de dagen zwaar en lang waren maakte de hoeveelheid aan kaartjes, berichtjes en bezoek een hele hoop goed. Tussendoor kreeg ik voor de tweede keer weeën die net als de eerste keer wonder boven wonder afzakten, deze keer met hulp van een ruggenprik.
Ondanks de goede hoop die we hadden opgebouwd ging het toch mis op 11 juni. Ik kreeg voor de derde keer weeën en ik voelde dat ik ze deze keer niet tegen kon houden. We kregen uiteindelijk twee prachtige kleine kinderen met alles erop en eraan. Helaas mochten ze niet in ons midden blijven. Norah en Jesse, ik ben zo dankbaar dat ik jullie toch ruim 22 weken bij me heb mogen dragen, jullie trapjes heb mogen voelen en we jullie vast hebben mogen houden. We zullen jullie nooit vergeten.
Wonder boven wonder raakte ik na twee maanden onverwachts en zonder medische hulp wederom zwanger. Hoe kan verdriet ineens omslaan in puur geluk! Ondanks dat het verlies van Norah en Jesse nog zo vers was, was deze zwangerschap niet minder gewenst. Ook nu weer vele vragen: Zijn het er weer twee of is het er nu één? Is mijn lichaam er al wel weer klaar voor?
Inmiddels zit ik alweer op de helft van de tweede zwangerschap en gaat alles tot nu toe heel erg goed. Ondanks alle onzekerheid van de vorige zwangerschap kunnen we heel erg genieten van de zwangerschap. Zo gaan we een mooie tijd tegemoet samen maar zullen we de herinneringen aan Norah en Jesse altijd bij ons dragen.
Ik wil iedereen die ons het afgelopen jaar gesteund heeft op welke manier dan ook met alle liefde bedanken. Pascal en ik hebben hier heel veel aan gehad.
Op 21 mei ben ik officieel uitgerekend. We hebben er alle vertrouwen in dat we rond die datum een pracht van een baby in onze armen mogen sluiten…