Kunt u zich in het kort even voorstellen?
Ik ben Jan Smit, 67 jaar, en woon in Bedum. Ik ben geboren aan het Boterdiep. Tot ons trouwen heb ik op 2 verschillende plekken gewoond. Nadat ik met mijn vrouw Truus ben getrouwd zijn we in Sliedrecht gaan wonen, waar ik toen werkte. Na daar 1,5 jaar gewerkt te hebben kreeg ik een baan in de stad Groningen waarheen we toen zijn verhuisd. We hebben 3 jaar in de stad gewoond. Nu wonen we al weer bijna 40 jaar in Bedum, waarvan de laatste 19 jaar aan de Sportlaan.
Wat is uw burgerlijke staat?
Volgend jaar hoop ik 45 getrouwd te mogen zijn met mijn Truus. We hebben 3 kinderen gekregen. Onze oudste dochter is ons helaas op 6-jarige leeftijd ontvallen. Zoon Robert is getrouwd met Loes en zij hebben 2 zoons. Dochter Marjolijn is getrouwd met Bas en zij hebben een zoon en een dochter. Beide kinderen wonen ook in Bedum.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik ben mijn hele leven actief geweest in de Bakkerij/food-sector. Een lange tijd heb ik gewerkt bij een groothandel in bakkerijgrondstoffen. In dit bedrijf werden ook halffabricaten voor de bakkerij geproduceerd. Ik ben hier begonnen als administrateur/boekhouder.
Of dit altijd mijn roeping is geweest? Ik weet het niet, mijn oma zei vroeger wel eens dat ik dominee kon worden maar dat is er niet van gekomen. Ik had toen ik jong was nooit heel veel zin om te leren, ik was liever aan het werk. Zo was ik op zaterdagen bij een bakkerij hier in Bedum bezig en ik ben op deze manier dus in het vak gerold. Ik was al op jonge leeftijd volop in de weer met het ontwikkelen van producten en ben hierin nog steeds actief.
Daar heb ik wel heel wat voor moeten doen. Tot mijn 35e was ik namelijk zeer actief met allerlei studies, naast het normale werk en het gezin. Het waren wat dat betreft lange dagen. Daarbij heb ik vrij veel vrijwilligerswerk gedaan voor kerk, school en sportverenigingen.
Ook ben ik een tijd voorzitter geweest van een landelijke organisatie die zich bezighield met de inkoop van onder andere zuidvruchten. In die hoedanigheid ben ik vaak naar Turkije geweest, het land waar ik verknocht aan geraakt ben.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Prima, hoewel het tijdstip niet gepland plan was en dat was wel even slikken in het begin. Vijf jaar geleden kwam er een abrupt einde aan mijn toenmalige dienstverband bij Vast Bakeries in Middelstum. Ik heb mij nooit voor kunnen stellen dat je gelukkig kunt worden van alleen maar koffie drinken en de krant lezen en verder de hele dagen niets doen.
Inmiddels ben ik dus nog steeds 1 a 2 dagen per week actief met mijn eigen adviesbureau als Bakery Consultant & Product Creating. Tja, een hele mond vol inderdaad maar zo staan mijn werkzaamheden tegenwoordig te boek in de food-sector. Ik ben dan ook vaak boven op mijn eigen kantoor bezig, bijvoorbeeld met het bijhouden van mijn vakkennis en de administratie. Ook ga ik nog regelmatig naar bedrijven toe.
Daarnaast mag ik heel graag klaverjassen. Eén keer per maand bij voetbalclub SV Bedum en 1 x per 2 weken samen met nog een 40-tal liefhebbers in georganiseerd verband, ook in Bedum. De afgelopen jaren ben ik ook heel actief geweest bij de kinderen. Timmeren en allerlei andere klussen bij het opknappen van hun huizen.
Oppassen op de kleinkinderen hoeft niet zo vaak, daar zorgt Truus wel voor. Zij is ook nog enige uren in de week vrijwilliger bij de bloedbank. Zo nu en dan gaan we graag op stap, we houden beiden van de gezelligheid en (vooral Truus) van een dansje. Wanneer we in de zomer in het het weekend een rondje fietsen, met vrienden, en we rijden door Zuidwolde, dan is de lokroep van Moeder Vaatstra in Zuidwolde moeilijk te weerstaan. Eén van onze vrienden zegt dan meestal na een tijdje fietsen `Mien tong begunt mie te scheurn…´
De voorliefde voor Turkije heeft uiteindelijk geleid tot de aankoop van een appartement in 2007 in de buurt van Alanya .We proberen twee keer per jaar hier voor een maand heen te gaan. Een totaal ander leven, relaxt en vriendelijke mensen. Heerlijk! Ik vind dat we wel wat van de mensen daar kunnen leren. Ze kunnen met weinig geld een tevreden leven leiden.
Twee jaar geleden zag de toezichthouder (caretaker) van het appartementencomplex toevallig dat ik mijn sandalen waar ik 3 jaar op gelopen had, weg wilde gooien. ‘Niet goed genoeg voor mij, Jan?’, zo vroeg hij mij. Uiteindelijk heeft hij er nog 2 jaar met volle tevredenheid op gelopen. Dat is hier bijna niet voor te stellen! Ik zeg wel eens dat, als ik hier in Nederland helemaal niets meer achter zou laten, ik daar best zou willen wonen.
Maar besef mij ook, dat het voor ons financieel geen probleem is, wij mogen niet klagen. Maar als je je hier in Nederland moet redden van nog geen €475,00 dan lukt dat niet. Daar redden de meeste mensen zich er wel mee. Moet er wel bij vertellen dat meestal de man en vrouw in een gezin op de een of andere manier geld in het laatje brengen.
En, bijna vergeten, we gaan zaterdags wanneer SV Bedum moet voetballen, altijd met een clubje van 6 personen naar het eerste elftal kijken. Zowel bij uit- als bij thuiswedstrijden waarbij de derde helft misschien wel het belangrijkste is. Bij een verre uitwedstrijd gaan we altijd vroeg op pad zodat we tussen de middag ergens gezellig kunnen eten.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn gezin, daar doe ik het allemaal voor. Truus heeft mij daarin altijd gesteund. Zij heeft in het begin grotendeels de kinderen opgevoed daar ik vaak weg was en lange dagen maakte. Tegenwoordig ben ik regelmatig bij de kinderen om te klussen maar ook om de kleinkinderen natuurlijk.
Daar heb ik altijd wel naar uitgezien, naar het krijgen van kleinkinderen, maar dat heb je natuurlijk niet in eigen hand. Maar ik vind het geweldig wanneer ze nu naar me toe komen rennen en me bijvoorbeeld op de knieën slaan. Laatste wilde één van de kleinkinderen mij opie noemen i.p.v. opa. Maar toen ik zei dat dit een oud-opa is werd ik toch direct weer omgedoopt tot opa. Geweldig toch!
En de dieptepunten?
Het verlies van onze dochter op 6-jarige leeftijd na een kortstondig ziekbed heeft natuurlijk een gigantische impact op ons leven gehad. In de loop der jaren slijt dit gevoel maar onwillekeurig word je er op gezette tijden wel weer aan herinnerd. Er zijn nog wel meer dieptepunten op te noemen, ook op zakelijk gebied, want naarmate je ouder wordt maak je natuurlijk ook daarin het nodige mee. Maar wanneer je het over dieptepunten in het leven hebt, dan springt het verlies van je kind er natuurlijk boven uit.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Nee, hoewel ik natuurlijk genoeg verhalen opgedaan heb in het verleden. Maar dan moet ik mensen benoemen en dat wil ik niet, daarbij ben ik niet zo’n ‘hoogschreeuwer’. Wel doe ik graag mee aan maatschappelijke en politieke discussie rond de tafel in de sportkantine.
Maar nu ik er zo over nadenk en ook n.a.v. een pensionadoverhaal die ik onlangs van je gelezen heb, schiet mij toch een verhaal door mijn hoofd die wel door de beugel kan. In het verleden waren een aannemer en schilder bij ons aan de overkant waar ik werkte, bezig met werkzaamheden op de steiger. Er was iemand bij mij aan het praten die zijn auto daar voor de deur had geparkeerd..
Toen hij weer wegging bleek dat zijn auto was verdwenen en hij vroeg mij: ‘hest doe mien auto ook zain?’ Dat was niet het geval. Navraag leerde mij dat hij zijn sleutels ook niet meer kon vinden. ‘Heb je die in je auto laten liggen?’ Ik had vanuit mijn ooghoek ook al gezien dat de schilders een sttttt-beweging hadden gemaakt en ik speelde het spelletje mee. De man liep vervolgens in de buurt te zoeken en in de tussentijd werd zijn auto weer op dezelfde plaats teruggeparkeerd. Je kunt je voorstellen dat dit het nodige vermaak heeft opgeleverd!
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik sta met heel veel plezier in het leven en we genieten volop. Ik hoop dat Truus en ik nog vele jaren in goede gezondheid bij elkaar mogen blijven. Ik vind haar dan ook een geweldige vrouw, en heb niet voor niets 47 jaar met haar opgetrokken. Voor mij bestaat er geen 2e. Ik zou niets willen veranderen, het gaat mooi zo. Daarbij genieten we van de reizen die we samen maken.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Laatst kwam ik nog een rapport tegen van de lagere school met redelijk hoge cijfers waaronder een tien op Bijbelkennis, haha. Ik kon dus best wel goed leren. Maar het was toen te doen gebruikelijk dat de kinderen van de ‘werkende klasse’ naar de MULO gingen i.p.v. naar de HBS. Met de kennis van nu, had ik achteraf de HBS moeten doen, maar dat is nu niet meer relevant. Daarbij heb ik op mijn vakgebied alles meegekregen en meegemaakt.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik ben een tevreden mens, een 8 dus. Natuurlijk zijn er dingen gebeurd die ik een 1 of 3 zou geven maar dat is voorbij.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Leer luisteren naar elkaar, mensen weten het soms allemaal zo goed. Heb vertrouwen in elkaar en doe dat wat je kunt. Als een onderwijzer het rekenen niet op zijn leerlingen kan overbrengen dan hebben die een probleem. Zo heb ik ooit wel eens tegen een dominee gezegd dat hij geen vergaderingen kon leiden want het werd vaak nachtwerk voordat ze afgelopen waren. Toen ik dat zei, was leiden in last. Maar iemand die goed kan preken hoeft toch nog geen goede voorzitter te zijn?
Dat is misschien wel de kracht van het mens zijn. Ieder mens telt en heeft zijn eigen niveau die hij of zij bereiken kan. ‘Weet wat je kunt!’ Dit gegeven beheerst mijn leven soms wel. Waarom zijn mensen zoals ze zijn? Laatst had ik een gesprek met onze onderbuurman in Turkije die de hele wereld overvliegt om lezingen te geven met zijn kennis over economische veranderingen en toepassingen, hij schrijft boeken over deze onderwerpen. We discussiëren samen vaak aan de rand of in het zwembad, en luisteren naar elkaar om vervolgens wederzijdse ervaringen uit te wisselen. Zo zou het altijd moeten zijn, vind ik!