Even voorstellen: Pieter Holtman. Geboren op 2 kilometer van mijn huidige woonplaats Middelstum, in Kantens. De meeste mensen associëren mij wellicht met het voetbal. Daarbij befaamd omdat ik mij, door gebrek aan techniek, schijnbaar meer dwars als overeind over het veld bewoog. Binnen familie- en vriendenkring al even berucht aangezien ik mij in zeer korte tijd (doch met enig vals spelen) een kroost met 4 kinderen heb weten toe te eigenen. Met het middel – grote gezin – begint ook mijn verhaal. Wij zouden namelijk graag in een groter huis gaan wonen.
Tot mijn 24e levensjaar heb ik bij mijn ouders mogen wonen. Ik heb het altijd een voorrecht gevonden om veel tijd met ze te hebben mogen doorbrengen. Toen ik mijn studie had afgerond ben ik in Groningen gaan wonen aan de Riouwstraat. Een mooi klein straatje die haaks op de Bedumerweg staat. Het leek mij geweldig om te leven in de anonimiteit van een stad. Ondanks het afronden van de studie werd de eerste ruimte een studentenkamer van 14,4 m2. Ik voelde mij de koning te rijk. Een 2 persoonsbed, een kast, koelkast, bureau met computer en ergens in de hoek een televisie op de vensterbank geschoven. De rest van de spullen pasten onder het bed. Meer had ik niet nodig.
Inmiddels een paar jaar verder wilde ik toch iets voor mijzelf. In het studentenhuis leek het of de huisgenoten namelijk steeds jonger werden en het bed moest eigenlijk een hoogslaper worden aangezien al mijn spullen er niet meer onder pasten. Na enig informeren bij bank en zoeken op internet kwam ik er achter dat een huis een huwelijk is van, over het algemeen, minimaal 30 jaar! Dan reed ik op een vrije vrijdagmiddag door de stad en zag ik 2 of 3 raampjes aan de voorkant. Daarbij relativerend dat die paar raampjes om de paar meter een loden last voor een koper is voor een lange tijd!
Dat wil ik niet!!! is het eerste wat dan in mijn gedachten opkomt! Het is een proces geweest om te realiseren dat je soms geen keuze hebt in het leven om de volgende stap te maken. Het had echter in het verleden niet veel gescheeld of ik had in Groningen gewoond. Bijna had ik het huis van de schoonouders van mijn tandarts kunnen kopen die links van het studentenhuis woonden. Na enig onderhandelen zat vraag en aanbod 2000 euro van elkaar af. Daar kwam, gelukkig, mijn eigenschap om dwars te gaan liggen weer boven.
De stap van de stad naar een dorp is daarop snel gemaakt. Als je kijkt naar de verhouding ruimte en prijs dan krijg je een stuk meer waar voor je geld dan in Groningen. Het voelde ook als een volgende stap in volwassenheid om de stad weer achter je te laten. Indirect betekende het minder stappen en weer een verbinding met een dorp aan gaan. Zodoende ben ik in 2009 weer in Middelstum gaan wonen.
Vlak na het kopen van het huis heb ik mijn lieve vrouw Ellen ontmoet. Het huis blijkt nu na een 5-tal jaren en een kroost kinderen te klein te worden. Was ik in het verleden nog blij met een ruimte van 14,4 m2, tegenwoordig is voor mij 100 m2 niet meer voldoende. Daarbij woon je in Middelstum maar kijk je ook verder dan alleen het eigen dorp. Er zijn namelijk weinig gezinnen met 4 kinderen en de meeste huizen zijn er dan ook niet op gebouwd om zoveel mensen in een individuele kamer te huisvesten. Sliep ik vroeger net als al mijn andere broers en zussen nog met een ander gezinsgenoot op de kamer, tegenwoordig wil je elk lid van je gezin in een afzonderlijke kamer huisvesten.
Op zoek gaan naar een nieuw huis brengt een dubbel gevoel met zich mee. Je woont op een plek waar je gelukkig bent. Wij hebben het erg getroffen met onze buren en andere mensen in de omgeving en de kinderen kunnen rustig om het huis laveren zonder dat er auto’s om hen heen razen. Je laat iets achter om iets nieuws te beginnen. Wij zijn in de afgelopen 1,5 jaar al 3x verliefd geworden op een huis. Blijkbaar realiseer je dat je iets anders wil als je ziet wat er nog meer op de markt binnen je budget ligt. Een mens lijkt niet gauw tevreden. Tot 3x toe is de koop echter niet door gegaan. Of de situatie was niet juist, of er waren teveel vragen over aardbevingsschade of het bleef hangen op het verkopen van het eigen huis.
Elke keer komt wel de vraag naar boven. Waar wil ik zijn? Aangezien er op een afstand van 10 kilometers ook betaalbare woningen zijn die groot genoeg zijn voor een gezin als de onze. Waarom kan ik mij er niet overheen zetten om ergens anders te gaan wonen? Ik heb een vrouw die voor mij uit Amersfoort is vertrokken en ik woon nog steeds op 2 kilometer van de ‘opkamer’ waar ik ben geboren.
Tot zover mijn verhaal aangezien we chronologisch op 31 oktober 2014 uitkomen. En ‘wat de toekomst brenge moge?’