Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Klaas Rudolf Groefsema, 76 jaar geleden geboren aan de Coendersstraat in Bedum. De straat waar het bedrijf van mijn vader stond, hij was schilder. Ik heb altijd in Bedum gewoond. Sinds 5 weken wonen we in het appartementencomplex aan de Grotestraat met prachtig uitzicht op De Scheve Toren. Ik had nooit gedacht dat we ooit naar een appartement zouden gaan verhuizen. We woonden prachtig aan de Julianalaan. Maar gezien mijn gezondheid is dit beter. En we voelen ons hier al helemaal thuis.
Wat is uw burgerlijke staat?
In december ben ik 52 jaar getrouwd met Grietje van Dijk. Alvorens we trouwden, hebben we eerst nog 5 jaar stage gelopen. Grietje zegt altijd dat ze bijna 17 was, toen we verkering kregen. We hebben 4 kinderen gekregen, 3 home-made en 1 geadopteerde pleegzoon. Onze oudste dochter Elly is naar Gran Ganaria verhuisd en werkt daar als reisleidster in de toeristenindustrie. Toen we haar een keer op het werk opzochten was het bijzonder om te zien dat ze, na een klant in het Engels te hebben beantwoord en een telefoontje in het Spaans gepleegd had, vlekkeloos weer overschakelde naar het Gronings.
Onze zoon Enno is ook het schildersvak ingerold. Dochter Jeanette werkt al 23 jaar bij wat nu bakker Hoekstra heet. Beiden wonen in Bedum. Pleegzoon Humberto woont in Groningen, waar hij als instructeur op een sportschool werkt. Onze kleinkinderen zijn keurig over de seksen verdeeld: 2 kleinzoons en 2 kleindochters.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school ging ik naar de ambachtsschool, richting elektricien/bankdraaier. Dit was niet echt mijn hobby. Toen ik een jaar of 15/16 was, besloot ik toch maar om schilder te worden. ‘Nooit meer naar school’, dacht ik nog maar dat viel tegen. Ik moest 4 avonden per week aan de studie om de benodigde diploma’s te halen. ‘Dan hoef ik in elk geval niet meer naar catechisatie’. Ook dat viel tegen want op zaterdagmiddag was er ook een bijeenkomst voor die jongeren die het door de week niet konden wachten. Voeg daarbij dat we zondags 2 x per dag naar de kerk moesten en ’s avonds naar de jongerenvereniging en je begrijpt dat de weken aardig gevuld waren. Mijn broer, zus en ik moesten wat dat betreft van alles, maar mochten niets.
Voor mijn militaire dienst heb ik nog 22 maanden bij de marine gezeten, onder andere in Den Helder en Hellevoetsluis. Achteraf gezien een hele mooie tijd ook al moest ik niets van autoriteit hebben. Dat zei ik wel niet maar dat merkte mijn meerdere aan mijn hele houding, zo zei hij, dat ik het een stelletje klootzakken vond. Tijdens mijn marinetijd is mijn liefde voor het varen ontstaan, denk ik achteraf. Ik heb zelfs nog even getwijfeld om bij te tekenen.
Al met al heb ik bijna 50 jaar in de schildersbranche gewerkt, vanaf mijn 25e samen met mijn broer als eigen baas. Op die leeftijd overleed namelijk mijn vader en moesten wij zelfstandig verder. Dit heb ik tot mijn 52e gedaan, we groeiden door tot een bedrijf waar 10 schilders werkten. Daarna hebben we de boel gesplitst en ben ik een verfwinkel begonnen waar we alles verkochten wat met verven te maken had. Door mijn grote ervaring in de schildersbranche wist ik natuurlijk van de hoed en de rand en kon ik de mensen mooi van advies dienen. Soms ging ik ook wel eens op een locatie kijken om mensen te adviseren.
Achteraf heb ik wel eens gezegd dat ik nooit geen schilder had moeten worden. Maar toen mijn vader overleed, vond ik dat ik geen keus had. Ik denk wel eens dat ik veel te veel rekening met andere mensen gehouden heb i.p.v. te doen wat mijn hart mij ingaf. Zo had ik dus graag willen varen maar dat vond mijn vrouw maar niets. Hierdoor heb ik mijn kinderen wel alle vrijheid gegeven om dat te doen wat ze graag wilden.
Op mijn 62e kreeg ik de kans om de relatief goedkope winkel voor een goede prijs te verkopen. Deze kans heb ik met beide handen aangegrepen! Ik was dus eindelijk vrij man en kreeg ook nog de kans om datgene te doen wat ik altijd al graag had willen doen: varen. Ik kon namelijk terecht bij Ubels Offshore, waarvan de eigenaar, Henk Ubels, uit Bedum kwam. Ik was op afroep enige dagen per week beschikbaar om bijvoorbeeld baggerschepen te bevoorraden of het personeel van die schepen te vervangen wanneer hun shift er op zat. Zo heb ik nog een half jaar op Ameland gezeten om deze werkzaamheden uit te voeren. Ik was voornamelijk werkzaam in Nederland maar kwam ook wel eens in Duitsland, Emden bijvoorbeeld.
Achteraf gezien is dit mijn mooiste tijd geweest. Met een relatief kleine, snelle boot met 425 PK onder de leden de zee op, heerlijk. Ik hield van avontuur en uitdagingen. Ik heb er zelf een tatoeage aan overgehouden, een ankertje op mijn bovenarm. Dat had ik ooit wel eens laten doorschemeren dat ik dat nog wel eens leuk zou vinden. Dochter Jeanette is dan wel zo doortastend dat ze hier wat mee doet en voor mijn 73e verjaardag heeft ze een afspraak bij een tatoeageshop voor mij gemaakt…
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik vind het heerlijk om inmiddels 14 jaar vrij man te zijn ondanks dat ik nog 10 jaar gevaren heb. Als het nu slecht weer is, dan draaien we ons nog een keer om. Ik weet nog wel dat we in de eerste week nadat ik gestopt was met werken naar een tante gingen in Ulrum. Dat was zo’n raar gevoel, het voelde een beetje als spijbelen. Dat zal wel door mijn calvinistische opvoeding komen. Maar inmiddels voelt de vrijheid bijzonder prettig.
Ik ben nu druk bezig in mijn schuurtje, met knutselen en opruimen. Verder heb ik door allerlei zendapparatuur, ook een grote hobby van mij, contact met de hele wereld. Toen we nog op de Julianalaan woonden had ik een hele grote antenne bij huis staan. Verder mag ik ook heel graag informatie verzamelen over allerlei onderwerpen die mij interesseren via de computer.
De afgelopen jaren zijn we er regelmatig met de camper op uitgeweest, naar Spanje, Frankrijk, Duitsland en Italië bijvoorbeeld. We hadden nog veel reisplannen maar door uitvalsverschijnselen aan mijn linkerbeen is autorijden veel te gevaarlijk geworden. En dus hebben we de camper begin van dit jaar verkocht. Zonder weemoed of wroeging hoor, maar met zo’n been is dit ‘geen kloten’ meer waard.
Maar ik zal mij nooit vervelen, ik mag bijvoorbeeld graag lezen, en praten natuurlijk maar dat heb je al wel gemerkt. Ik blijf regelmatig ergens op straat hangen om even een praatje te maken. Ik zeg dan altijd tegen mijn vrouw wanneer ik weer later terug ben dan verwacht dat ik er niets aan kon doen: ‘De ander begon met praten!’ Ik kan wat dat betreft wel blijven praten en maak van mijn hart nooit een moordkuil. Mijn vrouw zegt soms wel eens als ik op bed nog lig te praten: ‘Man, je lult jezelf gewoon in slaap!’
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn vaarperiode natuurlijk maar dat weet je inmiddels al. Dankzij mijn marinetijd mocht ik als oud marineman ook meedoen aan allerlei erewachten. Hier heb ik nog een oorkonde voor gekregen. Zo stond ik jaarlijks in vol tenue inclusief baret, in de erewacht tijdens Prinsjesdag in Den Haag. De prominenten reden mij dan bijna over ‘de ton’n’ heen. De meeste hotemetoten zagen je helemaal niet staan maar voor Elske ter Veld heb ik, ondanks dat ik geen PvdA man ben, toch veel waardering gekregen. Zij knikte altijd naar ons.
Deze erewacht bracht ons ook eens naar Groningen, naar het Groninger Museum om precies te zijn waar Willem Alexander en Maxima te gast waren. Maxima heeft heel veel indruk op mij gemaakt door haar mooie ogen. Ze is geen seksbom hoor maar toen ze me aankeek was het net alsof ik weer verkering had…
Ook ben ik 13 jaar lid geweest van het marinekoor. Daarmee heb ik door het hele land opgetreden, ook solostukken. Helaas is dit koor door de vergrijzing gestopt, in korte tijd raakten we door allerlei oorzaken 9 man kwijt. Of ik goed kon zingen? Dat vind ik zelf wel, anders had ik het niet aangedurfd om solo te zingen op de bruiloft van mijn dochter Jeanette. Die overigens van niets wist en stomverbaasd keek toen ik naar het podium liep om het bruidspaar toe te zingen.
En de dieptepunten?
Dat mijn vader op 56-jarige leeftijd plotseling overleed, ik was toen 25 jaar. Heel bizar eigenlijk, ik had de avond te voren nog om 22.30 uur met hem gebeld en kreeg een paar uur later het bericht dat hij om 04.30 uur was gestorven. De splitsing van ons schildersbedrijf beschouw ik ook als dieptepunt uit mijn leven.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Onlangs heb ik ons huis aan de Julianalaan verkocht. Deze is 21 jaar geleden, 100% gefinancierd door de Rabobank. Dat kon toen nog, met alleen wat verfblikken als onderpand. En met de verkoop van dit huis heb ik meer verdiend dan met bijna 40 jaar schilderen. We hebben dit appartement er voor terug kunnen kopen en hebben ook nog wat geld overgehouden.
Ik kreeg vroeger toen ik het schildersbedrijf nog had wel eens strenge brieven van de Rabobank. Of ik toch eens zorgvuldiger met mijn betalingen om zou willen gaan want daar schortte het inderdaad nog wel eens aan, dat klopt ook wel. Helaas kreeg ik deze brieven niet toen het goed ging met de winkel en we mooie bedrijfsresultaten boekten en het saldo gestaag steeg. Ik heb toen wel eens met de Rabobank gebeld en gezegd dat ze echte Groningers zijn. En dat ik het mooi had gevonden wanneer ik ook in deze omstandigheden een brief of mail had mogen ontvangen met daarin de felicitaties dat het zo goed ging…
Ik heb wel eens met Radio Noord gebeld toen ze het onderwerp behandelden of je altijd de waarheid moet spreken. Ik heb namelijk wel eens voor een directeur van een ABN Amro vestiging een paraplubak moeten herschilderen. ‘Deze stamt nog uit mijn ouderlijk huis’, zo zei hij. Dus ik druk met afbijtmiddel en vuur bezig om de dikke verflagen te verwijderen. Helaas nam een dikke vlam ook een gedeelte van de zinklaag mee. De zin ‘hij is nog uit mijn ouderlijk huis’, spookte mij door het hoofd. Ik heb toen aan blikslager Dietvorst gevraagd of hij een replica wilde maken en heb deze daarna netjes geverfd. De bankdirecteur was laaiend enthousiast: “Je kunt wel zien dat u een vakman bent, hij is weer als nieuw!”. Op mijn vraag aan de radiopresentator of ik toen de waarheid had moeten vertellen antwoordde hij volmondig nee…
Ach, je hebt met mij ook geen saai leven hoor. Mijn kinderen zeggen wel eens dat pa net zo veel kattenkwaad uithaalt als hun kinderen. Zo kreeg ik wel eens een verfstaaltje mee met het verzoek om verf van die kleur te maken. Soms was dat verdraaid lastig. Wanneer ik er dicht bij zat en ik het verf niet beter van kleur kon krijgen dan verfde ik het staafje wel eens met de desbetreffende kleur verf. De gelijkenis was dan natuurlijk sprekend…
Ook kwam ik ooit eens een Duitser op een zendbeurs tegen met een enorme grootspraak. Alles was groter en beter bij hem. Ik heb hem toen een foto van mijn zendmast van 25 meter laten zien, toen was hij direct stil. Met deze mast heb ik ook het nodige beleefd want om het bereik te verbeteren wilde ik graag een draad spannen naar de bovenkant van de kerktoren.
Om dit te realiseren schreef ik een brief naar de Commissie van Beheer van de Goede Herder Kerk en sprak ze hierin aan op het feit dat ze tijdens speciale gelegenheden nooit de vlag uitstaken. Dit stak mij als rechtse rakker ook wel. Ik bood aan om dit voor hun te doen. Dit vonden ze prima, eindelijk iemand die niet alleen zeurde maar zelf wat deed. Dit was voor mij natuurlijk een ideale gelegenheid om dit te combineren met de zenddraad. Dat had nog wel enige voeten in aarde want het stikte bovenin de toren van de duivenstront. Toen het eens hard stormde heb ik dit met een schep naar buiten gegooid, het verspreidde zich over een afstand van wel honderden meters, haha…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Een cruise maken, maar dat zit er met mijn gezondheid niet meer in. Heel misschien had ik vroeger ook wel straaljagerpiloot kunnen worden maar mijn ouders gaven geen toestemming om naar de keuring te gaan. Misschien leef ik nu daarom nog wel. Maar het avontuur, de verre horizon, het heeft me altijd getrokken!
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik had meer mijn eigen gang moeten gaan en eerder moeten gaan varen. Misschien had ik ook wel eerder moeten stoppen met het eigen schildersbedrijf. Maar we waren financiële verplichtingen aangegaan en daar moet je niet voor weglopen!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Het cijfer is in de loop der jaren omhooggegaan door de vrijheid en het feit dat ik nog 10 jaar heb mogen varen. Hoewel het lichamelijk wat minder met mij gaat en we wel het één en ander hebben ingeleverd, zoals bijvoorbeeld de camper, ga ik zeker voor een 8. Over deze lichamelijke gebreken hoor je mij niet klagen, dit heb ik geaccepteerd. Mijn vrouw en ik hebben beiden een scootmobiel, hiermee tuffen we door het hele dorp.
Een positief effect van een scootmobiel is het feit dat er veel meer aardige mensen in de wereld zijn dan dat ik had verwacht. Alleen voor automobilisten moet je heel goed uitkijken. Ook al kom je van rechts, ze rijden je vaak bijna van de sokken. Ik ben wel eens naar de politie gegaan. ‘Moet ik een baksteen meenemen en deze door hun voorruit gooien als dit me nog eens overkomt?’ Dit leek ze geen goed idee. Gewoon het kentekennummer noteren en doorgeven dan zouden zij deze mensen wel aanspreken op hun rijgedrag.
Ook met onze hulpmiddelen hebben we niets te klagen hoor. De scootmobiel, de rolstoel, een taxivergoeding, het was allemaal heel vlot geregeld op het gemeentehuis en het heeft ons geen cent gekost. Mooi dat het zo kan.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ondanks alle hindernissen ben ik heel blij met hoe we nu wonen en het feit dat we ons nooit hoeven te vervelen. We krijgen ook altijd genoeg aanloop van mensen en mijn vrouw kan zich helemaal uitleven in de mooie schilderijen die ze maakt.
Zal ik je nog een verhaal vertellen? Ik was ooit eens in een kerk bezig met glas in lood ramen. Daar stonden mooie afbeeldingen op van herders met hun schapen. De meeste herders hadden een mooie baard of snor maar er was één herder zonder gezichtsbeharing. Deze heb ik toen een knap snorretje gegeven. Heel onopvallend hoor, als je het niet zou weten dan valt het je ook niet op. En hoewel sommige mensen er van af weten heb ik er nog nooit wat over gehoord, haha…