Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Be Huizing, geboren op 28 mei 1944 in Kantens. Ik ben best wel in een spannende tijd geboren, hoewel ik daar natuurlijk niets van meegekregen heb. Mijn ouders zaten in het verzet, ze regelden etensbonnen voor andere mensen en hadden onderduikers in huis. Ik ben opgegroeid in Toornwerd, vlak bij Labor Steenfabriek waar mijn vader bedrijfsleider was en wethouder van de gemeente Middelstum. Wethouder was in die tijd een parttime baan.
Na de lagere school ging ik naar de ULO. Mijn toenmalige meester Glas vond dat ik naar de HAVO moest maar dit vond ik maar niets. De ULO in Uithuizen ook niet trouwens, ik heb er alleen een verkeersdiploma aan over gehouden. Van studeren kwam weinig terecht dus. In de 2e klas kocht ik in het geheim een racefiets. Het geld voor deze fiets had ik verdiend bij Smid Nederhoed die aan de Oude Schoolsterweg in Middelstum woonde. Ik was daar vaak aan het werk en leerde er meer dan op school.
De racefiets kocht ik van trouwens van de begin dit jaar overleden Jan Pesman. Misschien zegt die naam je nog wel iets. Hij won als schaatser in 1960 brons op de 5.000 meter tijdens de Olympische Winterspelen in Squaw Valley, in de Amerikaanse staat Californië.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben inmiddels 50 jaar getrouwd met Janna Buikema. Uit ons huwelijk zijn 3 jongens voortgekomen. Koos is de oudste en heeft een eigen gevelreinigingsbedrijf in Uithuizermeeden. Martin heeft samen met zijn vrouw Lammy een massagestudio bij Fontana Resort in Bad Nieuweschans. Mijn jongste zoon Hans woont al meer dan 20 jaar op Schiermonnikoog en werkte daar aanvankelijk als DJ in de Tox. Dat doet hij nu nog steeds maar hij is daar ook werkzaam in de catering.
Inmiddels ben ik in het rijke bezit van 4 kleinkinderen, 3 jongens en een meisje. Inmiddels woon ik al weer 15 jaar aan de Trekweg in Middelstum en geniet dagelijks van het mooie uitzicht op de weilanden richting Toornwerd.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik verliet school zonder diploma en werkte halve dagen op de steenfabriek waar mijn vader bedrijfsleider was. ’s Middags trainde ik op de fiets, wat dat betreft was ik een halve prof. Ik zou mijn vader opvolgen maar de directie was te oud en wilde niet moderniseren. Nadat de kleilagen op raakten ging de steenfabriek dicht. Ik werd toen chauffeur bij Lombok, de steenfabriek in Winsum.
Later werd ik daar kraanmachinist en maakte menig praam met klei leeg die vanuit Garnwerd in Winsum aanmeerden. Ook heb ik als kraanmachinist veel land afgegraven tussen Winsum en Onderdendam. Later werd ik heftruckchauffeur en deed allerlei werkzaamheden. We hebben het dan over de beginjaren ’70. Inmiddels was ik gestopt als wielrenner. Uit verveling heb ik in de winter van 1970 een massagecursus gevolgd en heb mijn massagediploma gehaald. Zo ben ik eigenlijk per toeval in een heel bijzondere wereld terechtgekomen…
Tijdens de zesdaagse van Rotterdam, een grote wielerwedstrijd gehouden in Ahoy, ging ik als masseur mee met de Groninger Nico Been, die ik nog kende uit mijn eigen wielertijd. Hij was Nederlands Kampioen bij de stayers. Tijdens de zesdaagse kwam ik in contact met de Noorse ploeg en ik ben toen gevraagd of ik ook voor hen aan het werk wilde als masseur. Het toeval wil dat de grote Noorse wielrenner Thorleif Andresen Rheinland Palz, een 10-daagse wielerwedstrijd in de buurt van Koblenz in Duitsland, won toen ik daar dus verzorger was. De Nederlandse wielerploeg was daar ook en de Nederlandse bondscoach Joop Middelink vroeg zich af wat ik in vredesnaam bij de Noorse ploeg deed. Hij wilde mij graag bij de Nederlandse ploeg hebben. Ik ben toen begeleider geworden van de junioren wielerploeg.
In 1976 ging ik mee als verzorger van de wielrenbaanploeg tijdens de Olympische Spelen van Montreal. Later volgden nog de OS van Moskou in 1980 en die van Los Angeles in 1984. Bijzondere momenten natuurlijk maar niet alleen maar rozengeur en maneschijn want je kwam eigenlijk niet van het Olympische sportcomplex af. Het masseer- en begeleidingsgebeuren werd steeds intensiever. Zo was ik bijvoorbeeld op een zondag bezig in Oostenrijk om vervolgens na een hele nacht doorrijden maandagmorgen om 06.00 uur thuis te komen om vervolgens om 07.00 uur weer naar Winsum te rijden. Dit ging niet langer dus en daarom heb ik daar mijn ontslag aangevraagd. Zo rouwig was ik daar niet om, want ze wilden me toch al aan de lopende band zetten.
Om weer wat om handen te hebben ben ik toen voor bouw- en houtbedrijf Rubertus gaan werken, in combinatie met mijn baan bij de wielrenunie. Bij Rubertus werd ik ontslagen, toen kwam ik volledig in dienst bij de Nederlandse Wielrenunie. Tijdens een trip naar Argentinië zat ik op de terugreis naast Rob van der Gaast, de eindredacteur van het radioprogramma Langs de Lijn in het vliegtuig. Hij vroeg mij of ik bij hem wilde komen werken als masseur in Nieuweschans waar hij een eigen kuuroord wilde starten. Ik was doodop en wilde graag slapen. Eigenlijk geloofde ik geen snars van zijn verhalen en ik heb dan ook niets meer van mij laten horen.
Een jaar later kwam ik Rob weer tegen op Schiphol toen ik op weg was naar Venezuela. Zijn kuuroordplannen waren geen grootspraak geweest, hij was inderdaad in Nieuweschans begonnen. Ik heb toen mijn excuses aangeboden en gevraagd of hij nog belang bij mij had. Dat had hij wel en zo kwam ik als masseur bij hem aan het werk. Eerst 1 massage per dag verzorgen maar dat breidde zich uit tot 3 per dag. Eigenlijk wilde ik hier graag in verder. Ik heb toen ontslag genomen bij de Wielrenunie. Een min of meer bewuste keuze want ik moest dingen doen waar ik niet achter stond.
Sita Luurssen, werkzaam op het gemeentehuis in Middelstum, heeft mij toen geholpen met veel administratieve rompslomp toen ik zelfstandig de massagestudio Huizing massage op wilde richten binnen Fontana in Bad Nieuweschans. Ik begon met 1 masseur maar dit breidde zich in de loop der jaren uit naar 13. Ik combineerde deze werkzaamheden met de rol van soigneur bij diverse wielerploegen. Een soigneur is een masseur die zich ook met medicijnen bezighoudt. Ik heb in die rol aan 10 rondes van Frankrijk meegedaan, tevens 6 x met de Giro. Zo reed ik in 1989 op de dubbeldekbus van de Nederlandse ploeg Sauna Diana. Een bus die later verhuurd werd aan diverse internationale wielerploegen. Zo was ik chauffeur/masseur van de Italiaanse wielerploeg GB in de tijd dat Mario Cipollini (Mooie Mario) de ene na de andere sprint won in de Tour en de Giro. Ook ben ik masseur geweest van wereldkampioen Bugno.
In 2003 ben ik hiermee gestopt. Het werd mij allemaal veel te link met alle dopingschandalen. Zo startte de Giro in 2003 in Griekenland. Nadat ik met de Sauna Diana bus per boot terugkeerde naar Italië werd ik bij aankomst in de boeien geslagen door de politie. De hele bus werd doorzocht maar ze konden niets vinden. Ik wilde geen 2e Cees Priem, ploegleider van de Nederlandse wielerploeg TVM, worden die enige maanden vastgezeten heeft op verdenking van het verstrekken van doping aan de renners. Bij TVM ben ik nog een tijdje chauffeur geweest trouwens.
Na mijn wielertijd werd ik door Peter Nieuwenhuis, internationaal manager van de handboogbond, gevraagd of ik masseur wilde worden bij deze bond. Ik dacht dat hij een grapje maakte maar de dag er op stond hij bij mij op de stoep. Of ik wel mee wilde op trainingskamp naar Arizona. En zo ben ik nog 10 jaar met de handboogschutters de hele wereld over geweest naar o.a. Korea, Australië en in 2007 naar de pre-olympics in China. Nieuwenhuis is momenteel overigens bondscoach in Brazilië en wil mij graag weer als masseur hebben. Ik zou dan mooi nog de Olympische Spelen van 2016 in Brazilië mee kunnen maken. Maar het is mooi geweest. Tevens heb ik mijn masseerbedrijf overgedragen aan zoon Martin en zijn vrouw Lammy.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Prima, ik ga nog 2 ochtenden in de week naar Fontana om mee te helpen. Hoewel ik heel veel gereisd heb, voelde dat bijna nooit als vakantie. Daar hebben we nu mooi de tijd voor, we gaan bijvoorbeeld regelmatig naar Lanzarote. En verder gaan we regelmatig met mijn zwager naar verre oorden als Finland, Hongarije, Polen, Turkije, enz. enz. waar hij meedoet aan atletiekkampioenschappen voor senioren.
Verder verricht ik nog de nodige werkzaamheden voor een wielermuseum in het voormalige DDR bolwerk Kleinmühlingen. Achter het ijzeren gordijn vond vroeger altijd de Vredeskoers plaats, de tegenhanger van de Tour de France. Ook in deze koers heb ik regelmatig als soigneur meegeholpen. Om de nodige aandacht voor dit museum te generen ga ik jaarlijks die kant op met een grootheid uit het wielerpeloton. Zo probeer ik nu Miguel Indurain te verleiden om volgend jaar met mij mee te gaan.
Wat zijn de dieptepunten uit uw leven?
Dat mijn vrouw Janna een hartaanval kreeg een paar jaar geleden. Gelukkig was ik thuis toen het gebeurde en ik heb direct 112 gebeld. Dat is achteraf haar redding geweest, als ik het eerst via een huisartsenpost gespeeld had, was ze niet meer onder ons geweest. Ze werd razendsnel met de ambulance afgevoerd naar het UMCG. Daar aangekomen kregen we nog 1 minuut om afscheid te nemen, toen moesten we ‘oprotten’ van de chirurg.
Janna werd direct na haar hartaanval geopereerd maar daar wisten wij niets van. We waren dan ook stomverbaasd toen we haar weer zagen liggen op bed en haar vroegen wat er ging gebeuren. Na die tijd verontschuldigde de chirurg zich nog bij ons voor zijn taalgebruik maar hij moest snel handelen.
En de hoogtepunten?
Deze behandeld arts meldde dat Janna na haar operatie wel 100 jaar kan worden, en zo beleefden we in een tijdsbestek van 4 uren een diepte- en een hoogtepunt. Bij dit hoogtepunt vallen alle andere hoogtepunten in het niet. Deze hoogtepunten zouden de Olympische Spelen in Montreal, Moskou en Los Angeles kunnen zijn die ik van dichtbij heb meegemaakt. Of de vele wereldkampioenschappen wielrennen op de weg waar ik bij was en waar Raas en Zoetemelk wereldkampioen werden.
Op mijn vele reizen door de wereld, maakte ik kennis met de toenmalige groten der aarde. Je wilt voorbeelden? Erich Honecker, de voorlaatste staatsvoorzitter van de DDR, Nicolai Ceausescu, de staatshoofd van Roemenië tijdens de ijzeren gordijn periode, de vrouw van George Bush sr., Donald Trump van het grote Trump imperium maar ook toenmalig Koningin Juliana heb ik de hand geschut.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
In de tijd dat ik zelf nog wielrenner was, trainde ik vaak ’s avond in het donker zonder licht aan mijn fiets. Politieagent Hazekamp kreeg hier lucht van en stond ons vaak op te wachten achter de graansilo wanneer we vanuit Uithuizen terugkwamen. Maar wanneer hij ons aan wilde houden, sloegen we op de vlucht. We zijn regelmatig met de fiets over sloten gesprongen om maar uit zijn greep te blijven.
Later heeft hij mij toch een keer een hak kunnen zetten. Ik deed als jonge renner mee aan de ronde van Friesland, een rit van 220 kilometer. We moesten een stuk over de snelweg rijden die speciaal voor deze ronde was afgezet. Er ontstond een enorme valpartij waarbij ik ook bij betrokken was. Doorrijden had geen zin meer, daarvoor was de achterstand op de koplopers te groot geworden. Ik ben toen samen met grote mannen als Jan Janssen en Gerben Karstens terug gereden over de snelweg. Dat mocht natuurlijk niet. De grote renners waren wel zo slim geweest om hun rugnummers af te doen, hier had ik niet aan gedacht. Toen we werden aangehouden gaf iedereen een valse naam op, ik ook. Maar ik werd herkend aan mijn deelnemersnummer.
Afijn, toen ik terugkeerde in Middelstum verscheen Hazekamp aan de deur. Aanvankelijk wist ik natuurlijk van niets maar de politie van Leeuwarden had al allerlei informatie opgestuurd en zodoende kon hij mij mooi op de bon slingeren.
Als broekie deed ik mee aan de Ronde van Kloosterburen, een grote race in die tijd. De beroemde Henk Nijdam, wereldkampioen achtervolging, deed ook mee, een renner waar ik natuurlijk tegenop keek. In de tussensprints maakte ik een sterke indruk en wel zo sterk dat hij bij mij langs reed. We hadden inmiddels met een mannetje of 5 een ronde voorsprong opgebouwd. Hij vroeg aan mij of ik hem wel wilde laten winnen want dit was een speciale koers voor hem. In de sprint hield ik mij, net als de rest, enigszins in. Later hoorde ik van de anderen die in de kopgroep zaten dat ook zij hem hadden laten winnen maar zij kregen hiervoor geld. Zelf heb ik natuurlijk geen stuiver gezien.
We reden eens in Mexico in een bus. Eric Vanderaerden, die in de jaren ’80 voor de Panasonic ploeg van Peter Post reed en in de Tour de France van 1986 de groene trui won, zat ook in de bus. Hij spoot toen met bidons vanuit de bus water in auto’s met open daken. Daar hadden we natuurlijk de nodige lol om. Totdat een automobilist zijn auto voor de bus gooide en met een pistool door de voorruit schoot. Hij kwam met getrokken pistool de bus in met de vraag wie er met water gegooid had…
Er is mij wel eens een snoepreisje naar Mexico door de neus geboord, althans dat dacht ik. In werkelijkheid was de wielerploeg waar ik toen voor werkte nooit naar Mexico geweest, dit was in scene gezet om mij te plagen. Grappen en grollen werden in die tijd regelmatig gemaakt. Toen ik de boosdoener weer eens tegenkwam, had ik net een luchtverfrisser aangebracht in mijn auto. De beste man wist niet wat dit voor een apparaatje was en ik maakte hem wijs dat je hiermee de snelheidscontroles onderweg kon traceren. Om het nog smeuïger te maken, merkte ik op dat ik het apparaat in Mexico had gekocht. Hij was direct enthousiast en wilde ook zo’n exemplaar. Deze heb ik toen bij een drogist aangeschaft en voor 250 gulden aan hem verkocht. Hij ging er direct als een speer mee vandoor in zijn wagen. Toen ik hem later weer tegenkwam was hij boos op mij. ‘Dat apparaatje van jou werkt van geen kant, tijdens mijn eerste rit kreeg ik direct al 3 bekeuringen…’
Dit jaar ben ik dus 50 jaar getrouwd, op 28 augustus wel te staan, we waren toen met vrienden op vakantie in Turkije. We hadden van te voren nog tegen elkaar gezegd, op 28 augustus is het groot feest dus dit moet gevierd worden. En dat hebben we dan ook gedaan. Alleen bleek achteraf dat ons besef van tijd weg was, waardoor we het een dag eerder gevierd hebben dan gepland…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik zou best nog wel eens een reis naar Siberië willen maken. Ik kon het altijd goed vinden met mensen die uit het Oostblok kwamen. Zo maakte ik eens kennis met een Russische fietsenmaker op een internationaal vliegveld. Op mijn opmerking dat ik vanaf Amsterdam in 3 uur tijd thuis zou zijn, moest hij smakelijk lachen. Wanneer hij landde in Moskou moest hij nog bijna 3 dagen reizen om in Siberië te komen. Er werd in die tijd ook wel gezegd dat wielrenners die niet presteerden, op strafkamp moesten naar het ijskoude Siberië. Misschien is daardoor mijn wens om hier ooit nog eens heen te gaan wel ontstaan.
Ook zou ik ooit nog wel eens een wielerronde in Middelstum willen organiseren met mensen die niet direct nee zeggen. Ik heb het voorstel ooit wel eens geopperd maar hier werd niet echt enthousiast op gereageerd. En dat terwijl ik denk dat hier wel één van de mooiste rondes van Nederland kan worden gereden. Zelf zit ik overigens al jarenlang in de organisatie van de ronde van Bedum.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Toen mijn zoon Koos op de HBS in Warffum zat, wilde hij net als ik vroeger voortijdig van school af. Hij had in die tijd 538 in de kop natuurlijk. Maar toen ging hij naar de Zeevaartschool, deze opleiding duurde normaal 3 jaar maar hij heeft hem in 2 jaar afgerond. Hij was toen 16,17 jaar en hij wilde met de grote vaart de wereld zien. Die kans kreeg hij via rederij Van Ommeren uit Rotterdam. Van Ommeren was één van de succesvolste havenbaronnen uit die tijd. Ik heb Koos toen naar Schiphol gebracht, hij moest eerst met het vliegtuig naar Rome om vervolgens naar Canada af te reizen. Toevallig kwam ik Peter Post toen tegen die in hetzelfde vliegtuig zat. Hij wilde wel een oogje in het zeil houden.
Achteraf was het een behoorlijke reis want het duurde 6 maanden voordat hij weer thuis was. Koos zal het wel niet eens weten maar achteraf heb ik wel eens spijt gehad dat ik hem niet meer brieven gestuurd heb, toen hij zo lang van huis was. Verder heb ik nergens spijt van gehad in mijn leven.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dit vind ik toch een beetje een onzinvraag. Het had misschien beter gekund maar ook wel minder. Ik heb natuurlijk fantastische dingen meegemaakt maar maakte ook kennis met de keerzijde. Ik was soms dag en nacht onderweg. Dan moest ik ’s nachts om 12.00 uur uit Milaan vertrekken om tien uur later in Bremen te zijn. En dat tijdens ijzel en regen. Het was best wel spannend altijd bij de grensposten achter het IJzeren Gordijn. Soms stond je uren te wachten en werd je intensief gecontroleerd. En als je dan zag hoe de mensen daar vernederd werden…. Nee hoor, het reizen was niet altijd een pretje.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Raar eigenlijk hè als je er goed over nadenkt? Dat ik dankzij een flesje olie de hele wereld over gereisd heb…