U weet misschien inmiddels wel dat mijn moeders de vrouw tegenwoordig in Zonnehuis Hippolytushoes woont alwaar ze liefdevol verzorgd wordt. Overdag bivakkeert ze op Meerzorg waar mensen met dementie in groepsverband specifieke aandacht en ondersteuning krijgen. Wanneer het even kan, wandel ik daar naar binnen. Moe is tegenwoordig vaak aan het puzzelen maar is altijd blij als ze me ziet. Dat ze me met Jurrie aanspreekt neem ik graag voor lief. ‘Neemst mie eem weer met te wandelen, Jurrie?’ ‘Me nait uitschelden moe, hè!’ ‘Oh nee, doe bist Bert van Miranda!’ Ik ken mijn plaats weer.
Sinds ze tegenwoordig een dubbele morfinepleister krijgt, neem ik haar graag mee in de rolstoel om even te genieten van Middelstum en of omstreken. Het wandelen met de beul achter een rollator, voor beiden lang niet altijd een pretje, is dus ingeruild voor het wandelen met een rolstoel. De pleisters helpen goed als pijnbestrijdend middel. Moe klaagt niet zo vaak meer over pijn in de kont, rug en benen, de wrange souvenirs van ziekten als botontkalking en fybromyalgie. Vaak kan ze intens genieten van een rolstoelritje. ‘Toch mooi dat ik der eem weer oetbin, dat had ik nait meer doagt.’ Dat gevoel is dan wederzijds.
Het is niet altijd rozengeur en maneschijn hoor, af en toe is er sprake van een mindere dag. Dan zegt ze dat ze verdrietig is. Dat gebeurt vooral wanneer ze in de diarree is, waarschijnlijk ten gevolge van nieuwe medicijnen. Ze moet dan zeer regelmatig naar de WC. Niet alleen onprettig voor haarzelf, maar ook voor de begeleiders op Meerzorg. En als moeder moet, dan moet ze. Dan is er geen houden meer aan. Daar kwam ik twee maand geleden achter toen ik haar meenam naar haar kamer op de 3e verdieping. Ze had nog niet gezegd dat ze op de WC moest of het was al te laat. Zou ze wraak op mij willen nemen omdat ik de luierfase van mijn beide meiden overgeslagen heb? Vast niet, maar leuk is anders.
Op moe haar kamer ligt een agenda waarin mensen kunnen schrijven dat ze zijn langs geweest en wat ze die dag met moeder gedaan hebben. Moe wil dit zelf ook graag. “Wel eem in boek schrieven dat joe west benn’n heur!” Broer Jur schrijft altijd mooie verhaaltjes over wat hij zoal met moe beleefd heeft onderweg in de rolstoel. Prachtige sfeertekeningen leveren dit op. Ik zou hem graag eens als gastcolumnist strikken maar daar waagt hij zich niet aan. Gelukkig hebben we zijn schrijfsels nog in moe haar boek.
“Met moe gewandeld tot halfweg Huizinge. Veel moois gezien onderweg. “Zo, dit pakken ze ons niet meer af!”, zei moe. Een topdag voor haar dus.” Of het volgende epistel. “Naar Ewsum gewandeld. Moe zag er vele mooie bloemen en dieren. Ze zag voor het eerst sinds lange tijd dat de Schepping goed was! Daar een tijdje gezeten en gepraat over haar dagelijks bestaan. Hulpbehoevend zijn is niet zo mooi…”
Laatst nam ik haar op een avond mee te wandelen. Bij thuiskomst bleek Meerzorg dicht, ik bracht moe dus naar haar kamer. Ze gaat weer een lange nacht op bed tegemoet. Ze kan niet meer alleen in en uit bed komen, als ze er uit moet dan moet ze een verpleegster oproepen. ‘Ik leef van genadebrood’, zegt ze dan. Voor een wandeling, een WC-gang of het eten is ze overgeleverd aan de ‘grillen en nukken’ van de mensen om haar heen. Mensen die hun tijd moeten verdelen over veel meer ouderen dan alleen mijn moeder. En dat valt lang niet altijd mee. Nog niet zo lang geleden kwam ze wekelijks in Hippyhoes om andere mensen te bezoeken, nu is ze zelf aan de beurt.
Ik neem afscheid van haar maar blijf nog even van een afstandje naar haar kijken zonder dat ze het doorheeft. Ze prevelt nog even wat en is driftig op zoek naar pepermunten in haar broekzak. Ze piept een verpleegster op om haar naar bed te brengen. ‘Nog even 10 minuutjes geduld, mevrouw Koster, ik ben nog even ergens anders bezig.’ Wederom overgeleverd aan genadebrood dus. Wanneer ze ’s nachts wakker ligt zal ze wel aan God vragen of Hij haar snel op wil halen. Haar kennende gebeurt dit op gebiedende wijs. ‘Hoal mie mor snel op, God!’ Ze vindt het maar niets, van anderen afhankelijk te zijn. Ik slik nog even terwijl ze rustig voortmurmelt en ga dan weg. Leven van genadebrood is lang niet altijd een pretje…