Nog last van de benen of geen centje pijn meer?
De beentjes voelen weer prima aan maar dat mag ook wel want we waren op 21 juni terug in Nederland. Inmiddels hersteld dus van de toch wel barre tocht Uithuizen-Santiago de Compostela. Jij had het eerst over 2700 km maar dit is de hemelsbrede afstand. Wij hadden 3100 fietskilometers op de teller staan toen wij bij ons eindpunt arriveerden. Gelukkig zijn wij beiden doorgewinterde fietsers. Dat moet ook wel want dagelijks legden wij gemiddeld bijna 100 kilometer af. De etappes die we gemaakt hebben varieerden van 70 tot 130 kilometer. Na op 12 mei in Uithuizen ingezegend te zijn door de plaatselijke pastoor arriveerden we op 15 juni in Santiago de Compostela. De tocht bleek veel zwaarder te zijn dan vooraf gedacht. Vanaf Aken in Duitsland golfde het parcours op en neer en zijn we geen vlakke stukken meer tegengekomen.
Je fietste niet alleen?
Dat klopt, ik had gelukkig gezelschap van Eddy Buisman uit Onderdendam. Ik ken hem al vanaf de tijd dat ik bij Middelstum voetbalde. Ik stond altijd rechtsback, Eddy was linkshalf bij de roemruchte zondag tweedeklasser Bedum. We hebben menig onderling duel uitgevochten, vooral de wedstrijden tijdens de Noorderkrantbokaal waren legendarisch. Later kwam ik hem weer tegen bij zwemclub Ducdalf in Bedum waar onze beide dochters gezamenlijk hun wedstrijden zwommen.
Ik heb hem toen overgehaald om, net als ik, te gaan hardlopen. ‘Dat voetballen van hem was toch niets meer.’ We werden beide fanatieke lopers, deden mee aan wedstrijden en zelfs aan marathons. Ook aan wandeltochten, zo hebben we gezamenlijk 3 x de Lauwersmeermars gelopen, een tocht van 65 kilometer. Ook hebben we samen een week lang een gedeelte van het Pieterpad gelopen. We zijn tot Hardenberg gekomen, een afstand van 165 km.
Hoe kwam je op het idee van deze fietstocht?
Vorig jaar hebben we samen een rondje Nederland gefietst, de bewegwijzerde route langs onze landsgrenzen. Een tocht van 1250 kilometer, hier hebben we 12 dagen over gedaan. Dit was de eerste aanzet. Eddy heeft ook al een een fietstocht naar Rome gemaakt, een tocht van 2400 kilometer, en kwam hier heel enthousiast van terug! Toen hebben we beiden lopen te broeden over wat nu leuk zou wezen om gezamenlijk te doen. In de herfst van 2013 hebben we besloten, na eerst uitgebreid informatie in te hebben gewonnen, om de ‘pelgrimstocht’ Uithuizen-Santiago de Compostela te gaan fietsen.
Veel voor getraind?
Dat kun je wel stellen ja. We zijn begin januari gestart met de training voor deze tocht en hebben beiden 4.000 km gefietst ter voorbereiding. Hier konden we tijdens de rit van profiteren want de benen waren goed. Sterker nog, gaandeweg de etappes werden ze steeds beter. Het was net of de beentjes aan het fietsen gewend raakten. Wanneer we ’s morgens weer fris en fruitig op de fiets stapten waren we altijd wel weer voldoende uitgerust van de voorgaande dag.
Wat was het mooiste onderdeel van de route?
Noord Spanje was een openbaring, hier was ik nog nooit geweest. De grootsheid en uitgestrektheid van het gebied, het mooie weer, de perfecte wegen, prachtig! In Noord Spanje is er geen sprake van aparte fietspaden, hetzelfde geldt voor Frankrijk trouwens, maar fiets je gewoon op de openbare weg. Gelukkig houden de automobilisten hier rekening mee.
Kun je iets meer over de hoogte- en dieptepunten van de reis vertellen?
Ik kan zo 3 hoogtepunten noemen van deze reis. Zo zijn we een dag naar Lourdes geweest. Het was wel omrijden maar het was de moeite zeker waard. Ik vond het een heel aparte belevenis. De grote aantallen Rooms Katholieke gelovigen die je tegenkomt die of ernstig ziek zijn of andere heftige dingen hebben meegemaakt. Je proeft de hoop en de verwachting van deze mensen, zichzelf doorgaans voortbewegend middels een rolstoel of rollator, op deze gewijde plek. Daarnaast de complete, commerciële circus met talrijke winkeltjes die beeldjes, bidons voor de opvang van heilig water en andere prullaria verkopen.
Vooral het beeldje van Bernadette, de beschermheilige van Lourdes, wordt heel veel verkocht. Het verhaal gaat dat Moeder Maria 16 x aan haar verschenen is waardoor een genezing volgde. Elke avond is er een processie voor de kerk. Ik heb zelden zo’n mooie kerk gezien als in Lourdes, uit marmer opgetrokken en sommige gedeelten zijn met bladgoud bestreken. We hebben ook zo’n processie meegemaakt en daarna een dienst gevolgd die in het teken van Ierland stond. Jaarlijks bezoeken 3.000.000 mensen deze heilige plaats.
De aankomst in Santiago was natuurlijk ook een groot hoogtepunt na een zware tocht van 5 weken. Een tocht waar je op elkaar aangewezen bent, ook al rijd je 90% van de rit achter elkaar. Daardoor word je ook teruggeworpen op jezelf. Ook Eddy vond het een zware tocht, veel pittiger dan de rit naar Rome. Dit komt door het parcours vol met glooiingen. Als je dan eindelijk op de plaats van bestemming aankomt dan geeft dit een enorm voldaan gevoel.
De 3e hoogtepunt was het bijwonen van een dienst in de kerk van Santiago, de dag nadat we gearriveerd waren. Deze kerkdienst vindt iedere dag om 12.00 uur plaats en wordt bezocht door honderden mensen waardoor de kerk bomvol zit. Aan het eind van de dienst wordt er door de priesters een enorm wierookvat van een hoogte van 20 meter door het schip van de kerk geslingerd wat tot een enorme rookontwikkeling leidt. Prachtig om een keer mee te mogen maken.
Dieptepunten hebben we eigenlijk niet gehad. Wel zat het op een dag vreselijk tegen. De camping die we voor die dag uitgezocht hadden, bleek pas op 1 juli open te gaan. Op naar de volgende dus, 30 kilometer verderop. Deze bleek opgeheven te zijn. We werden doorverwezen naar een stadje, 5 kilometer verderop waar 2 hotels zouden zijn. Helaas, 1 was volgeboekt, de ander gesloten. Toen gebeld naar een bed en breadfast onderkomen maar de eigenaar vond het te laat om ons nog in te boeken. In arren moede zijn we toen maar van onze route afgeweken en kwamen we gelukkig een boerencamping tegen waar we om aan 20.00 uur doodop arriveerden. We voelden ons net Jozef en Maria…
Nog leuke anekdotes over deze barre tocht?
Dagelijks namen we de tijd voor een ‘Zwitserleven momentje’. Dan werd de fiets aan de kant gezet en maakten we middels een Italiaans koffiezetapparaat op een brandertje een lekker bakje koffie. Toen we ergens midden in Frankrijk heerlijk bij een bruggetje zaten te genieten kwam er een grote vrachtwagen aanzetten die geen gas terug nam. Eddy had zijn fiets aan de kant van de weg gezet maar de vrachtwagen raakte toch zijn fiets. Wonder boven wonder kwam deze niet onder de vrachtwagen terecht anders was het einde oefening geweest. Toen bleek dat alles goed was afgelopen heb ik enorm om dit voorval moeten lachen.
Veel reacties gehad?
Heel veel, tijdens de tocht werd het thuisfront voortdurend belaagd met de vraag hoe het met ons ging. Ook de Ommelander Courant en het Dagblad van het Noorden besteedden aandacht aan onze trip. Eddy maakte bijna dagelijks een reisverslag die hij op zijn eigen drukbezochte website plaatste.
Je houdt wel van fysieke uitdagingen toch?
Klopt, ik heb ook 24 jaar aan hardlopen gedaan. Ik ben op 33 jarige leeftijd met voetballen gestopt en stortte mij toen op het rennen. In totaal heb ik 38 marathons gelopen, onder andere in Rotterdam, Kopenhagen, Köln en Parijs. In die tijd liep ik 4 tot 6 keer in de week, jaarlijks ongeveer 4.000 kilometer. Ik heb wel eens uitgerekend dat ik in deze 24 jaar qua afstand 2 keer de wereld ben rondgerend… Toen ik last kreeg van mijn kuiten ben ik gaan fietsen.
Ook maak ik dus lange wandeltochten. Twee keer de Nijmeegse vierdaagse bijvoorbeeld, 4 x de Lauwersmeermars en ook 1 keer de Kennydymars. Deze is in de buurt van Enschede, de finish ligt volgens mij in Gramsbergen. De tocht is in september en 80 kilometer lang. Het opmerkelijke aan deze tocht is dat ie ’s avonds om 22.00 begint en dus grotendeels in de nacht gelopen dient te worden.
Volgend jaar een nog grotere uitdaging?
Daar ben ik nog niet over uit, dat is iets waar ik nog heel goed over na moet denken omdat er ontzettend veel bij komt kijken. Er zijn namelijk plannen om Amerika door te kruisen, van de oost- naar de westkust. Een afstand van ongeveer 8.000 kilometer door 10 verschillende staten waarbij je 3 maanden van huis bent…
Hoe staat je gezin tegenover deze uitdaging?
Mijn vrouw geeft mij heel veel vrijheid dus als ik zou zeggen dat ik dit heel graag wil dan zal ze mij zeker steunen. Maar naast de enorme fysieke uitputtingsslag hangt er ook een prijskaartje aan deze reis en ben je dus 3 maanden van huis. Met dit geld zouden wij samen ook andere leuke dingen kunnen doen. Hoewel het oorspronkelijk mijn eigen idee was, ben ik er dus nog niet over uit. Eddy wel, die is heel enthousiast en prikkelt mij dan ook regelmatig. Binnenkort zal ik de knoop door moeten hakken, want het vergt veel voorbereidingstijd.
Nog tijd over voor andere hobby’s?
Zoals je ziet hebben we een grote tuin waaraan veel moet gebeuren. Verder mag ik graag lezen en breng veel tijd door met onze gezamenlijke 7 kleinkinderen. Ik vind het wat dat betreft een groot voorrecht dat ik lichamelijk goed in elkaar steek en daardoor nog veel energie heb. Sinds kort biljart ik ook weer bij de biljartclub in Middelstum. Frans Niemeijer heeft mij hiertoe overgehaald. Eind jaren ’60 zaten we ook al gezamenlijk op deze biljartclub.
Inmiddels gepensioneerd?
In september word ik 65 jaar maar ik ben inmiddels 3,5 jaar met prepensioen na 45 jaar gewerkt te hebben bij de gemeente Groningen. Het gepensioneerd zijn bevalt uitstekend, ik zou niet graag meer terug willen naar mijn kantoorbaan. De laatste tijd zijn er veel veranderingen doorgevoerd zo hoorde ik van een oud-collega.
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?
Voor een potje klaverjassen, een heerlijk kaartspelletje! Ik kaart maandelijks tijdens de wintermaanden bij de SV Bedum samen met nog zo’n 50 deelnemers. Tevens speel ik samen met oud Middelstumer Wessel Hoekzema, Jacob Hamersma (eigenaar Q8) en Gert van Ginkel (de vroegere keeper van Omlandia) 4 x per jaar in toerbeurt bij elkaar thuis de nodige boompjes.
Wil je verder nog iets kwijt?
We zijn nog lang niet klaar met het interview want Siep heeft nog talrijke verhalen en bezienswaardigheden… Zo toont hij een stempelkaart vol met stempels uit plaatsen waar hij geweest is. Siep en Eddy zijn lid geworden van de Jacobsvereniging en kregen zo een Credencial om de stempels in op te slaan. Ook kregen ze bij aankomst een officieel diploma met daarop het aantal afgelegde kilometers vermeld.
Santiago de Compestala trekt niet alleen veel fietsers maar ook duizenden wandelaars. De meeste voetgangers vertrekken vanaf St.Jean-Pied-de-Port, gelegen aan de Frans, Spaanse grens. Dit is een wandelroute van 820 kilometer. Maar Siep kwam ook wandelaars tegen die vanuit Nederland gestart waren…. Jaarlijks finishen zo’n 180.000 fietsers en voetgangers in Santiago. Waarom maken toch zoveel mensen deze tocht? Siep heeft het zelf over een sportieve uitdaging maar vond de reis ook religieuze en spirituele aspecten hebben. ‘Veel mensen die iets ergs meegemaakt hebben of een nare periode in hun leven willen afronden, maken deze tocht. Onderweg kom je ook een plaats tegen waar veel mensen een steen neerleggen. Deze steen staat dan symbool voor een gebeurtenis die ze achter zich willen laten.’
Ik had nog uren met Siep over deze mooie tocht kunnen praten. Maar mijn eigen fietst wachtte reeds ongeduldig om mij weer naar Middelstum te brengen. Geen 3100 kilometer maar toch een klein begin naar een grotere uitdaging? Want het moet toch een prachtige ervaring zijn wanneer je na zo’n zware tocht van 3100 kilometer het eindpunt bereikt……