Tja! Dan vraagt Bert Koster mij: “wil jij een gastcolumn schrijven? ” Ik denk eerst “dat schrijven is niets voor mij”. Dan zit je te dubben, om daarna te denken: “ toch maar eens proberen!” Dan het volgende probleem: waar zal ik iets over schrijven? “Kijk maar Wim, ik zie het wel tegemoet”, zegt onze Bert, de veelschrijver……………
Na een tijdje nadenken heb ik maar besloten om een stukje te schrijven over wat ik in 2004 (inderdaad 10 jaar geleden) meemaakte tijdens, wat ik dacht “een normale werkdag” zou worden. Deze dag zou ik naar een mogelijke nieuwe klant in Bolsward gaan. Ik kon de mensen niet en zij konden mij ook niet. De mensen waren van plan om een nieuwe winkel te beginnen. Dit levert bijna altijd een “leuke” order op, ik ben namelijk vertegenwoordiger van beroep.
“U bent er wel precies om 10.00u.?” werd mij gevraagd. Geen probleem zei ik, want ik ben eigenlijk altijd op tijd. Op de afgesproken dag was ik daar en zat tegenover een vader, moeder en dochter. Ik was ongeveer een kwartier te laat voor mijn afspraak. Na er een tijd te hebben doorgebracht en veel van onze artikelen te hebben laten zien, stond ik na 2½ uur ongeveer weer buiten. Helaas zonder order. De reden was eigenlijk niet dat ik te laat was, maar meer de reden waarom ik te laat was. Het verhaal kwam de beste mensen ongeloofwaardig over en ik voelde dat ze mij niet geloofden. Wat ik me achteraf zelf ook wel kon voorstellen….. Het volgende was mij onderweg namelijk overkomen: dus echt gebeurd en zeker geen verhaal! Ik sta in Sneek als eerste voor het stoplicht en voor mij loopt een agent het kruispunt op en steekt zijn hand op als teken dat wij moeten blijven staan als het licht op groen springt. Oké, er zal wel groot vervoer of een ambulance moeten passeren, denk je dan.
De agent komt langzaam op mij toelopen en ik draai het raampje open en vraag de beste man: “wat is er aan de hand?”. Zodra hij tegen mij begint te praten, wordt aan de andere kant de deur open gedaan, en voor ik het door had, was mijn contactsleutel al uit mijn auto verdwenen. Ik kijk om mij heen en zie 5 auto’s om mij heen staan en diverse politieagenten in burger zoals later blijkt. Even denk je dan, ik ben in een soort “bananasplit” programma terechtgekomen. Want ik als brave burger had natuurlijk niets uitgevreten.
Agent: “Meneer, wij zijn gebeld dat u met een pistool zat te zwaaien ter hoogte van Joure.” Ik begin gewoon keihard te lachen en vraag om dit nog eens te herhalen. Agent: “Wilt u dit wel serieus nemen?” “Nee”, zei ik tegen de beste man, want ik geloofde er natuurlijk niets van. Agent: “Mogen wij uw auto doorzoeken?” Ik zei: “Ga je gang” en na enig onderzoek kwamen zijn collega’s er achter dat er niets meer dan wat bolletjes wol in koffers in mijn auto lagen. “Hoe komen jullie erbij om mij aan te houden?”, vroeg ik.
Toen kwam de aap uit de mouw. Ze hadden een melding van een vrouw gekregen die er van overtuigd was dit te hebben gezien. Na wat heen en weer gepraat dacht ik de oplossing te hebben gevonden. Wat dus volgens de agent en een aantal collega’s ook zeker de reden moet zijn geweest. ‘s Morgens was ik wat aan de krappe kant van huis vertrokken. Voor Joure bedacht ik mij dat ik me nog moest scheren. Dit deed ik dus al rijdend in de auto. Op dit moment kwam de dame in kwestie mij voorbij en dacht iets anders te zien.
Dit verhaal kwam via de politie in de “Leeuwarder courant” en op “Omrop Fryslan”. Mijn klant heeft dit gelukkig gehoord en gelezen en nodigde mij uit voor een 2e bezoek. “Het was toch waar, wat je ons vertelde!”, was het eerste wat ze zeiden en onder het genot van een kopje koffie met “Fryske sückerbolle” heb ik nog een leuke order genoteerd.
Citaat: SNEEK – Een automobilist die zich al rijdend had geschoren, is vrijdagmiddag klemgereden door vijf politiewagens op de Stadsrondweg van Sneek. Een vrouw die de man eerder was voorbijgereden, had alarm geslagen. Zij dacht te hebben gezien dat de man met een vuurwapen zwaaide. De politie traceerde de automobilist op de rondweg en wachtte hem op bij de stoplichten. Verbouwereerd stapte een keurige heer uit het voertuig. Hij kon de agenten geen vuurwapen tonen, maar wel zijn scheerapparaat. Hij bekende dat hij tussen Joure en Sneek bezig was geweest kin en kaken glad te maken. In tegenstelling tot mobiel telefoneren achter het stuur is dit niet bij wet verboden. Daarom mocht hij zijn weg vervolgen! (Persbericht).
(Wim Timmermans ken ik nog uit de tijd dat ik samen met hem in het jeugdbestuur van de Voetbal Vereniging Middelstum zat. Tijdens jeugdleiderfeesten zorgde hij middels zang en toneel vaak voor de komische noot….)