Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Jan Koops en ik ben onlangs 70 jaar geworden. Mijn jonge jaren doorgebracht in Groningen en Zuidlaren. Na mijn diensttijd ben ik verhuisd naar Brabant om in 1974 neer te strijken in Middelstum waar ik tot 1990 gewoond heb. Thans weer woonachtig in Zuidlaren.
Wat is uw burgerlijke staat?
In 1967 ben ik getrouwd met Anja Koops-Smilda, inmiddels zijn we dus 47 jaar gehuwd. We zijn in het rijke bezit van 2 kinderen en 4 kleinkinderen. Dochter Karin woont ook in Zuidlaren en heeft inmiddels 2 dochters van 13 en 12 jaar oud. Zoon Jan heeft een tweeling, 2 jongens van 7 jaar oud.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb mijn hele werkzame leven met veel plezier les gegeven in het voortgezet onderwijs. Begonnen op de huishoudschool in Fijnaart. Na in 2, 3 jaar tijd 5 verschillende directeuren meegemaakt te hebben, elk met een andere voorkeur voor het lesprogramma, vond ik het op den duur wel welletjes. Tijdens een pauze ben ik opgestapt. Gelukkig kon ik vervolgens terecht op de MAVO in Fijnaart. Daar heb ik Duits, Aardrijkskunde, Geschiedenis en Nederlands gegeven.
Toen mijn kinderen naar de grote school moesten, hebben we besloten om weer terug te gaan naar het Noorden. Dit om dichter bij onze familie te kunnen zijn, een grote wens van de kinderen. Toen ik de juffrouw, die mij op de Kweekschool lesgegeven heeft, opbelde met de vraag of ze nog een school voor me wist in de provincie Groningen kwam ze met de MAVO in Middelstum op de proppen. Maar ik moest wel snel zijn want de sluitingstijd van de vacature was over een dag verstreken. Ik heb toen op een vrijdag met de directeur gebeld, dhr. Roelevink. Hij nodigde mij de dag er op uit voor een gesprek en toen waren we er ook direct uit.
De MAVO in Middelstum werd wat betreft het leerlingenaantal te klein en ging op in de scholengemeenschap Hunsingo in Bedum. Ook deze sloot uiteindelijk door een tekort aan leerlingen. Na nog een tijdje in Hoogezand te hebben lesgegeven volgde uiteindelijk het Wessel Gansfortcollege in Groningen. Hier heb ik nog ongeveer 9 jaar lesgegeven tot mijn 61e jaar. In de vakken Duits, Aardrijkskunde en Biologie.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik had het op den duur echt gehad met het onderwijssysteem. Heel veel veranderingen in korte tijd, leerlingen die terecht komen op een school waar ze niet terecht horen en soms ook niet echt gemotiveerd waren. Ik moest ze soms vragen waarom ze bepaalde belangrijke zaken niet noteerden. Dan bleek dat ze niet eens een pen bij zich hadden. Of ze keken de hele tijd naar buiten. Ik wil heel graag leerlingen helpen maar dan moeten ze wel willen!
Op mijn 61 ben ik dus met een goede regeling uit het onderwijs gestapt en ik heb het eigenlijk nog nooit zo druk gehad als nu, haha. Ik doe bijvoorbeeld heel veel vrijwilligerswerk voor de voetbalclub Zuidlaren. Eerst alleen in commissies, sinds begin dit jaar ben ik ook in het bestuur gestapt. Ik doe nu algemene zaken, binnenkort zullen we de exacte taakomschrijving vaststellen. Verder heb ik ook diverse functies bij de KNVB en de Landelijke Bond van Amateurverenigingen vervuld.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat zijn er een aantal geweest. Allereerst dat ik de Hoofdakte voor het onderwijs geven heb gehaald. Door deze hoofdakte mocht ik in veel vakken lesgeven. Een geweldige leerling ben ik nooit geweest maar hier ben ik grandioos voor geslaagd met als cijfer een 8,5! Ik ben ver boven mijzelf uitgestegen dus.
Ook een hoogtepunt was het kampioenschap van de Voetbal Vereniging Middelstum, in de tijd dat ik er voorzitter was. Dat zal ongeveer in 1985 geweest zijn, Middelstum promoveerde toen naar de 3e klasse. Man, wat een beleving. Na die tijd met een kar het dorp door waar veel vlaggen uithingen. De mensen hadden tranen in de ogen. Nog een hoogtepunt op voetbalgebied was het kampioenschap met ZFC Zuidlaren in Appingedam waardoor promotie volgde naar de 2e klasse.
Uiteraard mag ons 45 jarig huwelijksfestijn niet ontbreken en ik heb nog een kersvers hoogtepunt. Ik vier mijn verjaardag altijd op de dag zelf, daarin ben ik heel koppig. Zo ook mijn 70e verjaardag. Ik was er vanuit gegaan dat de kinderen en kleinkinderen het weekend er na zouden komen. Groot was de verrassing toen bleek dat iedereen aan het eind van de middag aanwezig was. “Man, wat mooi, ik had de tranen in mijn ogen staan!”
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn ouders en schoonouders. Gelukkig niet onverwachts, maar toch. En vlak achter elkaar aan. Ook ben ik een tijd overspannen geweest, toen zag ik het helemaal niet meer zitten. Je denkt dan dat het nooit meer goed komt. Gelukkig kreeg ik toen steun van verschillende mensen. Eén van die mensen was de toenmalige burgemeester van Middelstum, dhr. Boon. Hij praatte regelmatig op mij in en zei dan dat het uiteindelijk wel weer goed zou komen. Dat gebeurde gelukkig ook, de depressieve gevoelens waren na een tijdje maar zo weer verdwenen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb een hele bijzondere diensttijd gehad waarin ik veel beleefd heb. Mijn opleiding heb ik in Den Bosch bij de aan- en afvoertroepen gevolgd want ik wilde met alle geweld chauffeur worden. Mijn parate tijd was in Deventer. Toen de adjudant ziek werd, moest ik al het vervoer in Noord-Nederland en Duitsland regelen. Een intensieve tijd maar samen kwamen we er altijd weer uit. Zelf moest ik ook wel rijden en maakte soms lange dagen. Van de adjudant mocht ik dan eerder naar huis.
Wat mij altijd tegengestaan heeft was het likken naar boven en het schoppen naar beneden. De rangen en standen in het leger dus. Gelukkig kon ik het goed vinden met de majoor. Dat kwam mij goed van pas toen ik een keer ruzie had met de kapitein. Ik had mij een dag van te voren af moeten melden voor het zwemmen. Toen ik hiertegen ageerde met de mededeling dat ik dit een dag van te voren nooit ik kan schatten, werd na een woordenwisseling hierover mijn weekendverlof ingetrokken. Toen ik dit meldde aan de majoor gaf hij aan dat hij dit wel met de kapitein zou regelen. Het heeft toen gestormd in zijn kamer tijdens een hele discussie maar gelukkig mocht ik dat weekend gewoon weer naar huis.
Begin 1967 wilden we heel graag de Europacup wedstrijd Ajax – Liverpool zien. Een sergeant heeft hier toen een stokje voor gestoken, waarschijnlijk was hij ergens niet tevreden over. Dit verhaal heb ik toen eens aan een meerdere, een adjudant, verteld. Toen de desbetreffende sergeant, Verstrate heette hij, zich weer eens bij de adjudant meldde, bleek dat hij niet de juiste papieren bij zich had. Normaal zou dit snel opgelost zijn maar de adjudant was het voetbalverhaal van ons nog niet vergeten en liet hem vervolgens driekwart dag op de juiste papieren wachten…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Niets eigenlijk. Wel vind ik het spijtig te moeten constateren dat mijn fysieke gezondheid soms te wensen overlaat. Ik heb vaak last van mijn rug en heb hiervoor ook een half jaar fysiotherapie gevolgd. Dit hielp niet waarna ik hiermee gestopt ben. Ik moet nu leren om de pijn te verdragen en moet mij bepaalde dingen ontzeggen. Zo heb ik jarenlang met veel plezier gevist maar de houding, het sjouwen met het materiaal enz., levert te veel pijn op. En dus ben ik er nu maar mee gestopt. Dat mijn rug weer normaal zou functioneren is dus een grote wens van mij, maar helaas is dit niet mogelijk.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Toen ik 1990 in Zuidlaren ben gaan wonen werd de VV Zuidlaren afdelingskampioen en streed in Zeist voor het landelijk afdelingskampioenschap. Ik ben toen in de bus mee geweest naar Zeist waar een enthousiast bestuurslid mij vroeg of ik ook voorzitter van hun club wilde worden. Ik was immers ook voorzitter van de VV Middelstum geweest. Achteraf had ik dit moeten doen. In de loop der jaren kreeg ik namelijk verschillende functies waarin ik mensen moest controleren. Zo heb ik bijvoorbeeld in de commissie technische zaken gezeten. Soms moest je dan het vertrouwen in de trainer opzeggen bij mindere resultaten. Dan bestond de kans dat je in aanvaring kwam met het bestuur. Wat betreft mijn werk heb ik nooit ergens spijt van gehad.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik heb altijd graag wat voor de gemeenschap willen doen, voor anderen klaar willen staan dus. Dat gedeelte van mijn leven heb ik met veel tevredenheid in kunnen vullen en zou ik graag de cijfer 9 willen geven. Wanneer ik mijn gezondheid en verdere levensloop er ook bij betrek kom ik uit op de eindcijfer 7.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Hoewel ik maar 17 jaar in Middelstum heb gewoond, heb ik toch mijn hart hieraan verpand. Het is dat Middelstum wat te ver weg ligt en wij ook vaak op de camping te vinden zijn, anders was ik hier veel vaker te vinden. Eigenlijk komen we alleen voor de verjaardagen van Hans Verkerk en zijn vrouw naar Middelstum toe. Ik heb Middelstum nog wel eens in Sint Jansklooster zien voetballen tijdens een promotiewedstrijd. We zaten toen vlakbij op de camping. Ook kijk ik altijd wel even wat Middelstum gedaan heeft met voetballen. Gelukkig zijn ze in de 4e klasse gebleven.
Ik wens alle bekenden in Middelstum heel veel succes toe, zowel op kerkelijk als op sportief gebied. “Doe iedereen die ik ken maar de hartelijke groeten van mij!”