Iedereen kent het wel. Zo’n moment waarop je onbewust een keuze maakt, die uiteindelijk de rest van je dag bepaalt. Zo liep ik laatst door de stad Groningen. Het was een mooie dag in mei. Graadje of 24, lekker zonnetje. En overal gezellig druk. Dat is de kracht van de zon, denk ik. Ik besluit de Poelestraat in te lopen. Want dat is op mooie dagen altijd een prachtige straat. Of nou ja, je kunt er wat drinken. En daar heb ik wel zin in. Langzaam gaat mijn blik langs de terrassen. Waar zal ik gaan zitten?
En opeens zie ik haar staan. Een leeg dienblad in haar hand, ietwat ongemakkelijk van links naar rechts starend, wachtend op haar eerste gasten. Best wel vreemd eigenlijk, want de andere terrassen in de straat zijn bijna allemaal tot de laatste stoel gevuld. Alleen in de hoek is nog een tafeltje vrij, de rest is bezet.
Ik ben zo iemand die dat niet snapt. Waarom is het ene terras vol en het andere leeg? En daarom besluit ik juist op het lege terras te gaan zitten. Gewoon omdat ik dat leuk vind. Me even onttrekken aan de kudde. Dat is soms heerlijk. En, het heeft in dit geval ook nog ‘s heel veel voordelen. Je hebt lekker de ruimte, de drankjes worden snel gebracht en je loopt niet het risico als achtergrond in de selfie van je buurman of buurvrouw op het internet te belanden.
“Wilt u wat drinken,” vraagt de inmiddels zichtbaar opgeleefde serveerster me vriendelijk. Ze is blij met mijn komst. Tenminste, dat denk ik. Ik besluit een biertje te bestellen. En binnen no-time staat deze voor mijn neus. Onder het genot van dit snel gebrachte biertje laat ik mijn blik nog maar weer ‘s over de volle terrassen gaan. Ik zie een diversiteit aan mensen. Jong, oud, man, vrouw, student, boer, zakenman. Ze zitten allemaal op hetzelfde terras. En hoewel dat op zich natuurlijk hartstikke leuk en gezellig is, vind ik het ook wel opmerkelijk.
Want, zouden deze mensen allemaal bewust voor het volle terras gekozen hebben? Gewoon omdat ze er graag komen? Of omdat ze daar hun favoriete biermerk schenken? Zitten de stoelen daar het lekkerst? Is het daar het goedkoopst? Of zijn ze er gaan zitten omdat iedereen daar zit? In mijn hoofd vrees ik voor het laatste. Ik zie namelijk vooral veel verveelde, dicht op elkaar gepakte, op hun bestelling wachtende mensen.
Het is een raar iets, dat kuddegedrag. Want in principe laat je je leiden door mensen die je helemaal niet kent. En die hebben zich waarschijnlijk ook weer laten leiden door mensen die ze niet kennen. Toch voelt het voor velen vertrouwd om hetzelfde te doen als anderen. En soms kan ik dat wel begrijpen. Van een onbewandeld pad heeft immers niemand de route, of zoiets.
Maar het loont echt af en toe een onbewandeld pad te bewandelen. Gewoon je eigen route volgen, of je eigen terras kiezen. Ilse en Waylon weten er inmiddels alles van. Die kozen ook hun eigen terras. En daar zaten ze eerst ook moederziel alleen. Inmiddels moeten er tafels bijgeplaatst worden.
Ik besluit dan ook nog maar een biertje te bestellen op het door mij zo bewust gekozen terras. En ik moet zeggen, ze drinken lekker weg onder de warme lentezon. Toch verslik ik me even. Want na twee slokken moet ik opeens denken aan Louis van Gaal. En dat is bijzonder, want eigenlijk denk ik nooit aan Louis van Gaal. Maar goed, als je het over eigen keuzes hebt, heb je het over Louis. En dus vind ik het in dit geval niet zo gek dat ik opeens aan Louis moet denken, en ik denk dat Louis het ook niet vreemd vindt dat ik aan hem denk. Want Louis is hét voorbeeld van een herder die zich niks aantrekt van de kudde. Het maakt Louis niet uit hoeveel ‘Van Dijk moet in Oranje’ tweets er de wereld overgestuurd worden. Van Dijk komt niet in Oranje. Punt. Niemand die het snapt, behalve Louis. Louis kiest voor het lege terras. En dankzij Ilse en Waylon geeft dat hoop… Heel veel hoop.
Ik zak wat verder weg in mijn terrasstoel en begin stiekem te dagdromen. Dankzij Louis, Ilse en Waylon zie ik een gondelvaart, een uitpuilende hoofdstad, een huldiging door Willem Alexander & Maxima, Armin van Buuren met het Metropole Orkest op één of ander drijvend podium… Tsja, wat zou het toch mooi zijn als de lege terrassen van Louis uiteindelijk leiden tot bomvolle oranje terrassen!
Opeens wordt mijn droom ruw verstoord door de serveerster. “Sorry meneer, maar wij gaan sluiten. Er zijn vandaag zo weinig gasten dat het voor ons geen zin heeft om langer open te blijven.” Eigenlijk wil ik nog wel wat drinken. Snel kijk ik naar het grote, volle terras. Ook het laatste vrije tafeltje is inmiddels bezet. Ach ja, het lopen buiten de kudde heeft soms dus ook z’n nadelen…
(DJ Eling Zuidhof is allround partyjock sinds 1999, eventmanager, marketeer, has a creative mind en is de eigenaar van E-ventive!)