Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Fred Bos, geboren 23-7-1947 op “De Halte” in Westerwijterd. Via enige omzwervingen uiteindelijk in 1982 terechtgekomen in Zoutkamp waar ik nu met veel plezier woon.
Wat is uw burgerlijke staat?
Getrouwd met Lies in 1969, op 28 februari hebben we onze 45-jarig (v)echtvereniging gevierd. We hebben 4 zoons gekregen. Inmiddels zijn daar 2 schoondochters en 2 kleinzonen bijgekomen.
Wat is uw voormalig beroep?
De laatste 25 jaar van mijn werkzame leven ben ik buschauffeur geweest bij de Gado/Arriva. Daarvoor 5 jaar vertegenwoordig bij Vos Banket, 5 jaar droogbloemenverkoper en vertegenwoordiger bij Arks beschuit (heet nu Bolletje). Mijn allereerste werkgever was Fred van der Werff, waar ik uiteindelijk bedrijfsleider werd. Best wel vele bazen gediend dus.
Dat ik uiteindelijk buschauffeur geworden ben, is toeval geweest. Ik werkte op den duur bij de gemeente Ulrum in de buitendienst (nog vergeten te noemen zonet) maar dit was toch niet helemaal mijn ding. De dagen gingen maar niet voorbij. Ik zag toen een advertentie van de Gado. Zij zochten buschauffeurs voor 10 uur in de week. Ik ben aangenomen en heb eigenlijk vanaf het begin volledige werkweken van 40 uur per week gemaakt. Na een half jaar kreeg ik een vast contract. Ik ben er eigenlijk tot rust gekomen, na eerder vaak van baan te zijn gewisseld. Het beviel prima. Als je normaal doorreed en je normaal opstelde naar de passagiers toe dan was er niets aan de hand en had je veel vrijheid.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Drok! Dat had ik vroeger ook wel eens van andere gepensioneerden gehoord en ik had dan altijd zoiets van: ‘Stel je niet aan!”. Maar het is echt zo….. Maar als ik ATV of vakantie wil hebben, dan kan dat natuurlijk zo geregeld worden. Het is vrijheid, blijheid wat dat betreft.
Ik ben actief bij de Stichting Vlaggetjesdag Zoutkamp, de heropgerichte voetbalclub VV Zeester waar ik in de sponsorcommissie zit en bij de organisatie van ‘Zoutkamp beleeft het’. Daarbij verricht ik regelmatig klusjes bij mijn zonen en bij kennissen. Het vrijwilligerswerk is gelukkig grotendeels hobbywerk, daarnaast is voetbal mijn grote passie. Vroeger was dat postzegels verzamelen maar dit staat sinds 2000 op een laag pitje.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Hoogtepunten zijn eigenlijk die gebeurtenissen in je leven waar je trots op bent. Toen ik als scheidsrechter promoveerde vanuit de afdeling naar de KNVB bijvoorbeeld, eind jaren ’70. Ik woonde toen nog in Kantens. Trots ben ik ook op vrouw, kinderen en kleinkinderen, dit zijn natuurlijk ook hoogtepunten. Toen ik mijn eerste kleinkind voor het eerst ‘op schoot’ had zitten voelde ik mij echt geen grote kerel meer hoor, dan komen ook bij mij de emoties.
Maar eigenlijk beschouw ik mijn hele leven en elke dag opnieuw als een hoogtepunt. Als ik zie dat er bij familie, vrienden en kennissen regelmatig mensen op veel te jonge leeftijd wegvallen, dan beschouw ik mijzelf als een gelukkig man dat ik alles nog in goede gezondheid mag doen.
En de dieptepunten?
Op 4 januari 2013 overleed mijn zoon Freddy. Tussen kerst en oud & nieuw is hij ernstig ziek geworden en tijdens nieuwjaarsdag is hij per ambulance naar het ziekenhuis gebracht waar hij uiteindelijk aan een longontsteking is overleden. Dit verlies heeft er stevig ingehakt bij ons. Fred leed al sinds zijn 12e aan een ziekte maar was altijd bijzonder levenslustig. Hij kon boos worden op gezonde mensen die klaagden over allerhande pijntjes. Zelf verrekte hij regelmatig van de pijn, maar hij ging altijd gewoon door.
In datzelfde jaar overleed ook de moeder van onze beide schoondochters (die dus zusjes van elkaar zijn) waarmee wij regelmatig op vakantie gingen. Je kunt dus wel stellen dat 2013 een heftig jaar voor ons is geweest.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ach, als buschauffeur zijnde, had je soms nog wel eens te maken met ‘lastige’ passagiers. Zo mocht ik graag een praatje maken met de mensen in de bus als hier gelegenheid voor was. Maar achter mij hing een bordje waar op stond: “Gelieve niet met de chauffeur te praten”. Mensen die zich stoorden aan deze praatjes wezen dan wel eens naar het bordje. Ik vertelde ze dan dat de passagiers niet met mij mochten praten maar andersom wel. Daar waren wel eens klachten over.
Ook moest ik een keer bij de baas komen daar een oud vrouwtje uit Winsum haar beklag had gedaan. In Winsum stonden heel toevallig 4 chauffeurs met elkaar te praten die allemaal Jan heetten. Ik hoorde er eigenlijk niet bij omdat mijn naam Fred is en dat zeiden ze dan ook gekscherend tegen mij. De vrouw dacht dat mijn collega’s haar in het ooitje namen en diende een klacht in. Maar er stonden inderdaad 4 Jannen met elkaar te praten.
Als je scheidsrechter bent dan krijg je ook regelmatig wat te horen natuurlijk. Af en toe vroeg een voetballer wel eens aan mij of ik mijn bril vergeten was. Vaak antwoordde ik dan met de opmerking dat dit inderdaad het geval was daar mijn vrouw ’s middags de krant nog moest lezen. Of iets in de trend van. “Scheids, zag’n joe dat nait?” “Jazekers”, merkte ik dan op, “het mankeert ons beiden dus gelukkig niet aan de ogen”.
Ook werd ik een keer op zaterdagmorgen gebeld of ik ’s middags een wedstrijd wilde fluiten in Gelderland. Tijdens deze wedstrijd had een boom van een vent, wel 2 meter lang, aldoor commentaar en op den duur was ik het zat. Ik stormde op hem af maar gleed vlak voor hem uit. Zelf kon ik overeind blijven maar hij struikelde wel. “En nu ben ik een kop groter”, zo zei ik tegen hem, “en ik wil geen gezeur meer horen”. Ik heb geen last meer van hem gehad.
Het liefst floot ik wedstrijden in Friesland, daar was nooit geen gezeur, ondanks dat het er soms stevig aan toeging. Een hoog acceptatieniveau dus. Heel anders dan die breivoetballers uit Drenthe. Ik ben wel eens op de bal gaan zitten tijdens de wedstrijd. “Gaan we nog voetballen of wordt er hier vandaag alleen maar gebreid?”. Daar keken ze dan raar van op…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Niets, ik heb veel gedaan in mijn leven. “Wat mag, maar ook wat niet mag.” Ik zit niet op een wereldreis te wachten. Laatst ben ik met mijn vrouw en vrienden een weekendje naar Scheveningen geweest, dat bevalt ook heel goed. Daarbij voelen we ons helemaal thuis in Zoutkamp. In het begin moesten we ons wel even aanpassen, het was even wennen aan het rauwe taalgebruik. De mensen hebben hier vaak een grote mond, maar een klein hartje en een goed karakter!
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Misschien heb ik wel te veel bazen gehad in mijn leven. Ik ben lang onrustig geweest, was altijd op zoek naar een nieuwe uitdaging. Zo ben ik ook scheidsrechter geworden. Ik riep namelijk een keer tegen een scheids dat ik het veel beter kon. Toenmalig hoofd van de openbare school in Kantens, meester Kuipers, zei toen tegen mij dat ik dan maar moest gaan fluiten. En zo floot ik de week er op, ik was nog wel geschorst, mijn eerste wedstrijd in Zandeweer tussen ZEC 2 en GEO 3.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ondanks alle ups en downs zou ik zo zeggen, een 8!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik hoop dat ik nog een tijdje gezond en wel rond mag lopen op deze aardkloot. En dat ik nog veel plezier en lol mag beleven met mijn kleinzoons!