Je ziet het wel eens gebeuren op televisie. Een speler die zomaar neervalt en gereanimeerd wordt. En de impact die dat heeft op de omstanders. Nooit gedacht dat ik het zelf mee zou maken. Onderstaand relaas is een waarheidsgetrouwe weergave van een gebeurtenis die ik nooit zal vergeten. Ik heb getracht mijn indrukken van die avond op papier te zetten. Misschien matched het in detail niet helemaal met de werkelijkheid maar het zij zo. Met toestemming geplaatst van het slachtoffer en bedoelt om mensen en verenigingen wakker te schudden of wellicht tot nadenken aan te zetten…
Donderdag 30 augustus 2012
Als altijd verheug ik mij op de training. Het is deze avond niet anders en een aangenaam zonnetje vergroot mijn enthousiasme. Het weer en het feit dat het seizoen nog pril is doet het bezoekersaantal van deze training goed, een twintigtal lotgenoten tel ik snel even. Niet dat je je er veel van voor moet stellen. Een beetje een balletje rondtikken is voor de meesten al een warming up en daarna volgt steevast een partij.
Tot mijn vreugde zie ik dat na maanden blessureleed Ralf ook weer van de partij is. Net met de jongens genoten van een mooie vakantie op Mallorca. De bakkebaarden zijn iets langer dan normaal, het gezicht gebruind van de Spaanse zon. Als altijd lachend en pielend met de bal, 37 jaar oud ongeveer maar soms nog aandoenlijk kinderlijk jong van geest… Vroeger was ik stiekem wel een beetje jaloers op Ralf. Met zijn vrolijke uitstraling en vlotte babbel wond hij moeiteloos al het vrouwelijk schoon om zijn vingers…
Als altijd deelt Frans de partijen in. En je kunt zeggen van hem wat je wilt, meestal leidt dit tot spannende partijtjes tussen 2 ploegen die aan elkaar gewaagd zijn. Zo ook deze avond. Wel was het een ietwat gezapig partijtje waarbij wij te gemakkelijk een zorgvuldig opgebouwde 2-1 voorsprong weggeven en met 2-4 achter komen te staan.
Dan draait Ralf zich op 15 meter van de goal knap vrij. Ik verwacht een schot maar biedt mij voor de zekerheid toch even aan. Wat volgt is een bal van niets, Ralf onwaardig, die over de achterlijn rolt. ‘Wat is dit nou voor een bal jong’, hoor ik een medespeler roepen. Het antwoord maakt het tafereeltje nog ongeloofwaardiger. ‘Ik zag Bert vanuit mijn ooghoeken diep gaan, aldus Ralf’. Ik kon er smakelijk om lachen. Ik en diepgaan zijn begrippen die doorgaans niet met elkaar geassocieerd worden en bijna iedereen weet dat ook. Ik draai mij om om de verdedigende stellingen weer in te nemen.
Vanuit mijn ooghoek zie ik Ralf achterover vallen. Hier denk ik het mijne van want Ralf is wat dat betreft net een clown. Ik vond het dan ook een ietwat overdreven reactie op deze mislukte bal en had liever gezien dat hij ook mee zou helpen verdedigen. Daar hij blijft liggen ga ik toch maar even poolshoogte nemen, allicht een krampaanvalletje?
Wanneer ik en enige medespelers bij hem komen schrikken we. Zijn ogen zijn dicht en hij maakt wat rochelende geluiden. Zelf denk ik direct aan een epileptische aanval. Niet dat ik er verstand van heb maar dat was mijn eerste ingeving. Willem komt er ook bij zitten en denkt dat hij misschien zijn tong heeft ingeslikt. We proberen zijn mond te openen en dit valt niet mee. Maar gelukkig is de oorzaak niet zijn tong. De volgende kreet doet mij echter bevriezen: ‘Hij ademt niet meer…’
Paniek, maar in de goede zin van het woord want binnen de groep komen allerlei krachten los. Marcel rent naar de kantine om 112 te bellen. Er wordt geroepen om de AED maar waar is die eigenlijk? Het apparaat hing altijd bij het opstelhokje maar de omkasting was al enige keren ten onder gegaan aan vandalisme…
‘Wat doen we jongens, reanimeren?’, vraagt Willem. Aldus werd besloten. Willem begon met 30 krachtige stoten onder op de borstkas, Haijo gaf 2 mond op mond beademingen. Zo ging dit een tijdje door. Het had er op den duur de schijn van dat Ralf zijn ademhaling zachtjes aan weer terug kwam. Besloten werd dan ook om hem in de stabiele zijligging te leggen. Niet voor lang want de ademhaling stokte weer. Het reanimeren ging door, Willem werd afgewisseld door eerst Henk en later door Simon die ook aan was komen snellen.
Zelf sta ik machteloos toe te kijken. Je ziet je voetbalmakker daar zo liggen. Natte plekken in zijn schaamstreek en de kleur van zijn hoofd doen het ergste vermoeden. Dit kan toch niet, het zal toch niet gebeuren dat Ralf ons hier ontvalt??? Een schietgebedje volgt…. In de verte hoor ik de ambulance aankomen, voor mijn gevoel veel te langzaam. De training van de A-selectie is stopgezet, van een afstandje wordt de reddingsactie stil en geschrokken gevolgd. Om mij heen drentelen medespelers zenuwachtig rond, sommigen kunnen het niet meer aanzien, waar blijft die AED toch???
Gelukkig komt Wilpie met dit apparaat aangesneld. Hij heeft zonet de belangrijkste sprint uit zijn carrière getrokken. Samen met Kuut zijn ze op zoek gegaan naar de AED. Hij bleek bij het zwembad te hangen maar die was dicht en wie heeft nu de sleutels?? En welke sleutel is nu de juiste? Na wat klim- en breekwerk (zelfs een ruit werd ingeslagen) is het felbegeerde apparaat eindelijk binnen handbereik…
Tim weet gelukkig hoe het apparaat aangebracht moet worden en de AED laadt zich op. Een vrouwenstem helpt ons met luide en duidelijke instructies verder. De aankondiging van een schok volgt en eenieder wordt verzocht om afstand te nemen. En je ziet het weleens in films hoe dit gaat. Surrealistisch om dit in het echt mee te maken, hoe het apparaat Ralf een schok toedient. Kom op Ralf, hou vol, kom terug!!!
Na de schok lijkt het er op dat de ademhaling weer op gang komt. Weliswaar langzaam maar toch…. Weer wordt Ralf in de stabiele zijligging gebracht maar weer niet voor lang en dus weer reanimeren. De AED adviseert geen 2e schok, is dit een goed teken?
Dan komt gelukkig de ambulance er aan. Snel wordt het nodige materiaal aangerukt. De opmerking van de ambulancebroeder dat er fantastisch werk verricht is en dat daardoor Ralf zijn leven gered is gaat er in als Gods woord in een ouderling. Het lijkt er op dat Ralf iets meer kleur om de kop krijgt (in elk geval een gezondere kleur) en er komt ook van alles los vanuit de ademhalingsorganen. Even later volgt een tweede ambulance.
Langzaam maar zeker komen de emoties los. Redders van het eerste uur als Haijo en Tim krijgen het even te kwaad en worden liefdevol opgenomen door hun naasten. Voorlopig kan er opgelucht adem gehaald worden maar hoe loopt dit af en wat voor gevolgen heeft dit voor zijn gezondheid?? Allemaal vragen waar we op dat moment nog geen antwoord op hebben. Marten gaat mee in de ambulance en ziet onderweg nog de levenskracht van Ralf die wild om zich heen slaat.
In de kantine hangt aanvankelijk een doodse stilte. Mannen met doorgaans grote monden staren nu stil voor zich uit aan de bar. Wij, als C-selectie, besluiten om na het douchen nog even gezamenlijk aan de tafel te gaan zitten om alle emoties en ervaringen op een rijtje te zetten. Een goed besluit denk ik en na enige biertjes breekt er hier en daar weer een lach door. Het gebeuren werkt nog wel een tijdje door.
De dag erna zijn er mensen die snipperen of eerder van het werk naar huis terug keren. Zaterdag volgt een gezamenlijke training. Er wordt met elkaar gepraat en steun gezocht. De berichten over Ralf worden in de loop der uren/dagen/weken gelukkig al positiever wat het verwerkingsproces versneld. Het heeft er alle schijn van dat Ralf het ongeval zonder al te grote kleerscheuren heeft doorstaan….. Wel is er een kastje geplaatst die zijn hart ondersteunt mocht hij weer een aanval krijgen.
Exact 4 weken na dato is Ralf voor het eerst weer in de kantine met Frits als chauffeur. Blijde gezichten alom, de grappen en grollen zijn weer als vanouds, prachtig om te zien!
Zoals wellicht voor te stellen heeft het gebeuren een grote indruk gemaakt. Niet alleen op de directe omstanders maar ook op de voetbalclub Middelstum als geheel. Inmiddels zijn 2 drukbezochte reanimatiecursussen gegeven waaraan ook ikzelf heb deelgenomen. Geen idee hoe ik zou reageren mocht ik er in het echt mee te maken krijgen maar je weet nu toch iets meer over hoe te handelen. Er komt in de kantine een AED-apparaat te hangen, mede mogelijk gemaakt door de club van 50 en enige andere sponsoren.
Want wat zijn er kostbare minuten verloren gegaan doordat het apparaat niet direct voorhanden was. Gelukkig in dit geval zonder ernstige gevolgen maar toch. En dus ook nog maar een oproep aan alle jeugdigen met vandalistische trekjes (de Harengangers zeg maar): Dit is geen speelgoed dus blijf met je fikken van dergelijke apparaten af!!! Hopelijk vindt de aanschaf navolging bij vele andere verenigingen!