Je kunt er zo langzamerhand niet meer omheen. Zeker niet, nu de Olympische Winterspelen ondanks een mega medailleoogst al weer bijna zijn vergeten. Er komt een nieuw, supergroot sportevenement aan vanuit een land dat zeker tot de verbeelding spreekt: Het Wereldkampioenschap Voetbal vanuit Brazilië. Een evenement die menig voetballiefhebber het water in de mond doet lopen, een evenement die ook zeker bij iedereen herinneringen oproept. Het totaalvoetbal in 1974 waar we aan onze eigen arrogantie ten onder gingen in de finale tegen West Duitsland. Vier jaar later het balletje tegen de paal van Robbie Rensenbrink in blessuretijd. En wat te denken van Het Moment van Arjen Robben 4 jaar geleden…
Het WK werd in 2010 in Zuid Afrika gehouden. Een bijzonder jaar die op mijn netvlies staat gegrift. Het waren de maanden dat ik verkering kreeg met Miranda, dat ik vanuit kantoor de productie ingekegeld werd bij mijn toenmalige werkgever Vast Bakeries en dus aan de goden overgeleverd was of ik wedstrijden wel live kon volgen. Vandaar dat ik de tijdstippen en datums misschien nog wel zo goed weet. De openingswedstrijd van het Nederlands elftal was tegen Denemarken, het was op maandagmiddag 14 juni. We wonnen met 2-0 en ik heb volgens mij het laatste stukje nog in Vita Nova kunnen volgen omdat ik pas om 15.00 uur vrij was. De wedstrijd hierna tegen Japan was geen probleem om te volgen, deze werd op een zaterdag gespeeld en nipt met 1-0 gewonnen. Tussendoor druk aan het SMS-en met Miranda (op die dag hadden we net 1 week verkering) die aan het werk was, om haar de tussenstand door te geven. Na die tijd met voetbalvriend Bossie (die het blijkbaar heel gezellig gevonden had) richting Berkenlaan. Van de met 2-1 gewonnen wedstrijd tegen Kameroen weet ik niet zo veel mee. Robben viel in, schoot direct op de paal waarna Huntelaar de bal knap binnenwerkte.
De achtste finale tegen Slowakije heb ik helemaal in Vita gevolgd maar ook hier komen weinig noemenswaardige flashbacks opzetten. De 2-1 overwinning zal ongetwijfeld met enige borreltjes gevierd zijn, het was in die tijd toch prachtig weer. De kwartfinale tegen Brazilië staat mij echter wel weer helder op het netvlies. Volgens mij ben ik die vrijdag de 2e juli tot 14.00 uur aan het werk geweest en de wedstrijd begon om 15.00 uur. Het was prachtig weer, ik voelde de hele dag tijdens het werk al een gezonde wedstrijdspanning en ik was niet de enige. Het werd een prachtig voetbalfeest in Zalencentrum Vita Nova waar wij in de eerste helft onder de voet werden gelopen door Brazilië en het een wonder was dat we slechts met een 1-0 achterstand gingen rusten. De 2e helft was een verademing om te zien, dwerg Sneijder scoorde 2x en Vita Nova ontplofte. Het was nog lang onrustig maar ik besloot ivm opkomende vlinders om 20.30 uur naar huis te gaan…
We waren halve finalist dus, maar op 6 juli 2010 moest er gewoon gewerkt worden. Lijn 3, de grote eierkoekenlijn, was voor mij toen de place to be. Met de radio keihard aan, kon de wedstrijd toch gevolgd worden. Maar wat was dat balen zeg. Ik zag mijn makkers in gedachten regelmatig uit hun dak gaan in Vita, vooral toen Van Bronckhorst zo te horen een wereldgoal had gemaakt. Na de 3-2 overwinning heb ik de dag toch nog afgesloten bij de feestvierders die de finaleplaats met de nodige drankjes begroet hadden. Ik blijf het surrealistisch vinden dat ik deze wedstrijd heb moeten missen…
Dit zou mij tijdens de finale niet overkomen. Ik was de hele zondag al onrustig. Zou het Nederlands elftal Wereldkampioen voetbal worden? Dat klonk al net zo surrealistisch als dat ik de halve finalewedstrijd moest missen. Om de ondraaglijke spanning met mijn voetbalvrienden te delen ging ik al op tijd naar Vita alwaar de benedenzaal tijdens de wedstrijd bomvol zat. Verslaggever Johan Staal van de Ommelander keek mee en maakte er tevens een mooie sfeerrapportage van. We grepen naar het hoofd toen Arjen Robben een enorme kans miste, we vraten onze nagels op tijdens de verlenging, we storten moedeloos ter aarde toen Iniesta vlak voor tijd de trekker overhaalde. Vita Nova was in rouw gedompeld, menig traantje werd weggepinkt…
Peter Zuidhof probeerde buiten op het plein met zijn megadiscoshow de sfeer nog wat op te vrolijken maar echt feest werd het niet meer. Zo dichtbij de wereldtitel maar deze leek toch verder weg dan ooit. Ik zocht en vond troost bij Miranda aan de Johan Lewestraat hoewel het de bedoeling was om thuis te slapen daar er de volgende dag gewoon weer gewerkt moest worden. Die maandag staat in mijn geheugen gegrift als mijn zwartste werkmaandag ooit. Wat voelde ik mij kloten. Johan Boomsma moest mij opnieuw uitleggen hoe je nu boerencakebeslag mengde, Hans Paapst kwam mij hier na een aantal uurtjes van verlossen. Toch ging deze dag maar niet voorbij……
Over een maandje of drie is het weer zover, dan gaan we weer los. Zou het weer een prachtig voetbalfeest worden met dit keer een feestelijke afloop? Of wordt het weer net zo’n echec als 2 jaar geleden tijdens het EK waar we alle poulewedstrijden verloren? Ik ben zeer benieuwd welke herinneringen ik over 4 jaar nog heb over het WK van 2014. Vooralsnog kan ik mij nu alleen maar verheugen op al het moois wat komen gaat, we zijn er weer bij en dat is prima!