Ik ga naast hem zitten achterin de kerk. Op de plaats waar normaal zijn vrouw zit. Deze blijkt moeizaam ter been te zijn en kon niet mee. Dat is een unicum. Door weer en wind gingen ze altijd samen naar de kerk. Het feit dat ze er vandaag niet is zal hem pijn doen. Zijn vrouw heeft hem vaak genoeg door het leven gesleept. Een sterke vrouw dus die, hoe donker het ook in zijn leven dreigde te worden, altijd wel weer lichtpuntjes zag. Zij en God hebben hem door het leven gesleept, daarvan is hij overtuigd.
De moderne technieken doen hem niet zoveel. Hij maakt geen gebruik van het beeldscherm van de beamer waarop de psalmen en gezangen geprojecteerd staan. Liever gebruikt hij nog steeds zijn liedboek. Tegenwoordig moet hij zijn vrouw steeds vaker helpen met simpele dingen als opstaan uit bed en stoel, het aangeven van spullen enz.. Dat doet hem pijn, maar hij doet het met liefde. Hij weet dat er steeds meer momenten komen dat hij haar door het leven moet dragen ipv andersom. Botontkalking en Parkinson-verschijnselen laten zich gelden. Het doet haar ook pijn, af en toe is ze opstandig. Zij, die altijd voor anderen heeft klaargestaan, die vroeger voor dag en dauw al op jonge leeftijd als boerenmeid aan het werk moest, merkt dat het leven haar steeds moeilijker valt. Dan balt ze haar vuist. Of ze reageert dit dan onbewust af op haar man die dit gelaten ondergaat. Stilzwijgend, maar nooit klagend.
Lopen wil haast niet weer, vooral lange afstanden niet. Gelukkig is er nog de rollator, daarmee kan ze mooi nog een straatje om. Langzaam maar zeker wordt de afstand van 400 meter afgelegd. Haar man houdt haar vanuit huis nauwlettend in de gaten. Laatst zag hij haar binnen korte tijd 2 keer langs schuifelen. Was ze de weg kwijt? Hij zal daar niets over zeggen, wetend dat ze het zal ontkennen of er over heen zal praten. Naast een rollator heeft ze inmiddels ook een wandelstok gekregen voor in het huis. Misschien dat het lopen dan wat gemakkelijker gaat…
Het huis waar ze 35 jaar gewoond hebben met daarin zoveel herinneringen opgeslagen, is verkocht. Binnenkort gaan ze naar Toornwerd waar ze bij hun dochter in gaan wonen. Een moeilijke beslissing, want er is weer een stukje onafhankelijkheid ingeleverd. Maar hij wist dat er geen keuze meer was. Het leven had hen beide ingehaald, de levenskrachten langzaam maar zeker teruggenomen. De tuin werd veel te groot, vroeger ploegde hij met gemak de akkertjes om, de laatste jaren deed zijn zoon dit voor hem. De tuin was vroeger zijn lust en zijn leven, het werkte heerlijk ontspannend. Hier kon hij zijn zorgen vergeten. Tussendoor natuurlijk ook twee maal daags een rondje Oosterburen-Huizinge-Westerwijtwerd. Op de fiets natuurlijk. Hij trapte met gemak dagelijks 40, 50 kilometer weg…. Ik noemde hem wel eens gekscherend de burgemeester van Oosterburen, hij wist precies wat er bij de boeren op het land gebeurde. Tegenwoordig is hij blij en tevreden met een rondje Westerwijtwerd.
De kerkdienst loopt om zijn eind. Gelukkig wel, want hij wordt onrustig. Hoe zal het met Riena zijn, die alleen thuis achter is gebleven? Ik help hem in zijn jas en verwacht dat hij in zijn auto stapt om naar huis te gaan. Maar hij is lopend. Met redelijk stevige tred zie ik hem weglopen. Hij heeft zijn vrouw zijn wandelstok meegenomen als extra steun. Ik fiets nog even met hem op. Ja, hij zal moeder de groeten doen van mij. Ze zal wel weer druk in de weer zijn met het eten want Jur komt ook langs. Nog even doorzetten thuis, binnenkort zal er liefdevol voor hun beiden gezorgd worden op Toornwerd. Ik hoop dat ze er nog enige mooie jaren mogen hebben met hun tweeën. Dat hebben mijn ouders, die altijd voor anderen klaarstonden, zeker verdiend!