Vorige week vrijdag lanceerde de Groninger Bodem Beweging de eerste van 3 spotjes over de gevoelens die ontstaan zijn door de vele aardbevingen die zich in ons gebied afspeelden de afgelopen maanden. En dat hebben we geweten. De spotjes zijn vaak gedeeld door heel veel mensen. RTV Noord, Nos.nl en Geenstijl.nl kregen er lucht van en besteedden de nodige aandacht aan de filmpjes. Wat daarbij opviel waren de vele negatieve reacties er op. Iets dat mij verbaasde en wat ik ook niet goed begreep. Helemaal niet van die mensen waar je het het minst van verwacht: de collega-Groningers. Al dan niet inwoners van het aardbevingsgebied.
Vorige week woensdag toog ik met Jazlijn naar de buurvrouw die ons gevraagd had of ze mee wilde werken aan een spotje. Na wederzijdse goedkeuring van beide ouders zag ik hierin helemaal geen kwaad. Buuf haar goede bedoelingen waren mij duidelijk en haar vakmanschap in dezen staan bij mij buiten kijf. Jazlijn had er ook helemaal geen problemen mee. Als een blad aan een boom veranderde haar gezichtsuitdrukking en houding in dat van een angstig kind. Om nog geen 5 minuten later vrolijk verder te spelen met vriendinnetje Eline. Alsof er niets gebeurd was.
Ze keek drie dagen later raar op toen ze haar spotje vele malen terugzag op Facebook, nos.nl en op RTV Noord nieuws. Ze was zelfs helemaal verbaasd toen ze erachter kwam dat ze als ‘Mieke’ ook op Middelstum-info stond. Daar bleef het gelukkig bij. Wel zei juffrouw maandagmorgen nog tegen de rest van de klas dat er in hun midden een kleine filmster aanwezig was. Zij had het filmpje ook gezien, net als vele klasgenoten. Inmiddels is ze het hele gebeuren al lang weer vergeten.
Ik vroeg haar gisteren of ze ook echt bang was voor de aardbevingen. ‘Nee’, zei ze stellig, ‘waarom?’ Dat is een vraag die vele Nederlanders zich stellen, denk ik. Mensen die zich niet voor kunnen stellen welke gevoelens er spelen bij de mensen in het gebied. Jazlijn was het vorig jaar tijdens de beruchte beving van augustus op vakantie in het buitenland en heeft gelukkig van het gebeuren en de commotie niets meegekregen. Hetzelfde geldt voor ons. Maar ik hoorde ook reacties van ouders wiens kinderen angstig bij hun gekomen waren. Niet wetend wat hun overkomen was en hoe hier mee om te gaan.
Zelf blijf ik aardig rustig en gelaten onder het gebeuren. Wel hebben wij voor bijna €8.000- schade aan ons huis, inmiddels ruimhartig vergoed door de NAM, dat wel. Het gaat hoofdzakelijk om scheuren in de benedenverdieping en scheuren in het tegelwerk van de WC. Van acuut instortingsgevaar is geen sprake, gelukkig. Hoe anders is dit bij andere mensen. Mensen die hun huizen gestut hebben omdat de kans groot is dat het gebouw bij een volgende beving in elkaar stort. Met kinderen die vragen aan hun ouders of het echt zo erg is, of ze echt bijna ontsnapt zijn aan een ongeluk met mogelijk letselgevaar? En waarop hun ouders dan bevestigend moeten antwoorden.
Zelf begin ik ook bewuster te worden van de gevaren die zich hier in de omgeving af kunnen spelen. Dit had ik een jaar geleden nog niet. Maar toen bekend werd dat een beving met een kracht van 5.0 op de schaal van Richter een reële mogelijkheid is, begon ik mij ook eens achter mijn oortjes te krabben. Want ik had in 2006 een beving van 3.2 gevoeld en dit is slechts kinderspel met wat komen gaat bij een 5.0. Inmiddels wordt er zelfs al gepraat over een 6.0!
En dus kon ik mij ook helemaal vinden in de rol die Jazlijn als Mieke moest spelen. En wat valt er te verwachten van een filmpje die binnen 5 minuten met een smartphone gefilmd is, geen wonderen inderdaad?! Maar zonder budget moet je schipperen met de weinige middelen die je hebt. En dat een groot gedeelte van het land hier om zou lachen en er de draak mee zou steken viel ook nog wel te verwachten. Als ik PowNews zie dan weet ik wat voor associaties dit op kan roepen en wat voor beeldvorming er in dit land bij sommigen leeft. En als ik elders in Nederland geleefd had, had ik misschien ook wel mijn schouders opgehaald. En dat minister Kamp inclusief de BV Nederland de vele miljarden niet kan missen begrijp ik heel goed. Ik ben dan ook blij dat ik niet in Kamp zijn schoenen sta. Hij staat voor een duivels dilemma en mag zich gelukkig prijzen dat er tot dusver geen slachtoffers zijn gevallen.
Iets minder vrolijk word ik van het bericht dat de NAM dit jaar, willens en wetens en zeer tegen het advies van het Staatstoezicht op de Mijnen in, besloten heeft om de pompen nog maar weer eens verder open te draaien. Dan vraag ik mij wel eens af waar ze en we allemaal mee bezig zijn. En krijg ik het idee dat het werkelijk waar niemand ook maar iets verrekken kan wat hiervan de gevolgen kunnen zijn. Ik lees wel eens terechte, boze reacties van mensen die zich afvragen wat er gebeurd zou zijn als dit niet in Groningen maar ergens in de Randstad zou plaatsvinden. Bij de eerste kleine beving had Den Haag allang getrild van allerlei verontwaardigde mensen die stampvoetend op Het Binnenhof hadden gestaan. (Maak ik nu gebruik van het Calimero-effect?)
Ik ben van mening dat de filmpjes van de GBB niet overtrokken zijn. Dat de gevoelens van angst, het niet meer kunnen slapen of het idee hebben het huis niet meer kwijt te kunnen aan iemand buiten dit gebied heel reëel zijn. Zonder er gelukkig ook maar een minuut minder om te slapen. Want Het Hoogeland is de plaats waar ik wil sterven. Natuurlijk mag je als mening hebben dat je niet met deze spotjes geassocieerd wilt worden en dat je het overtrokken vind. Ergens zit er ook wel een ludieke gedachte achter, denk ik. Voor de meeste mensen is dit ook inderdaad de ver van mijn bed show. Maar wanneer de provinciale media alleen maar de negatieve reacties aan ons laat zien over de spotjes dan voel ook ik mij best wel een beetje verraden en in mijn hemd gezet.
Want het is dezelfde RTV Noord die nu misschien al watertandend bij de telefoon zit, wachtend op een berichtje over een nieuwe, zware beving ergens in dit gebied. Dezelfde RTV Noord die dan waarschijnlijk mensen aan het woord laat die een beschuldigend vingertje richting Den Haag en de NAM laten zien.
Ik weet het inmiddels zeker. Pas als de eerste dodelijke slachtoffers gevallen zijn, dan pas worden we serieus genomen en neemt men maatregelen. Tot die tijd worden we gewoon verder leeggezogen. Zoveel is mij wel duidelijk geworden. En uit menselijk oogpunt kan en mag ik alleen maar hopen dat het met een sisser afloopt. Dat we over twintig jaar kunnen zeggen: ‘ach het viel allemaal best nog wel mee’. Maar tot die tijd zal ik er in elk geval niet meer zo luchtig over doen. Ook al woon ik nu nog in een woning waarvan ik denk dat hij wel tegen een stootje kan……
Check ook nog eens deze link: Info