De maand november is van oudsher nooit de meest gezellige maand geweest. De dagen worden korter, en het aantal lichturen neem zienderogen af. Combineer dit gegeven met dalende temperaturen, en overstromende regenmeters, en de teloorgang is compleet. Eigenlijk mogen we nog van geluk spreken dat de storm des doods niet plaats vond in november, maar in het veel gezelligere oktober!
November is de opmaat naar de maand december. In dat licht bezien is november het diepe dal waar je doorheen moet, om het hoogtepunt van het jaar, december, te kunnen bereiken. December: maand van licht, maand van feest, maand van samenzijn.
Sinds enkele jaren wordt in de maand november extra aandacht gevraagd voor de bestrijding van aartsvijand nummer één: kanker. Een ziekte, waar wat mij betreft nooit genoeg aandacht voor gevraagd kan worden. De maand november wordt verbasterd tot Movember. Als je mee wil doen aan deze actie word je een zogenaamde Mo Bro genoemd, en moet je gedurende de maand november je snor laten groeien en verzorgen. Op één november dien je te starten met een gladgeschoren gezicht.
Neerlands bekendste Mo Bro is dit jaar toch wel olijke vriend Humberto Tan. De man die tussen half elf en half twaalf ’s avonds door steeds meer kijkers gezien wordt op RTL4. Grote vraag blijft natuurlijk of de stijgende kijkcijfers los gezien kunnen worden van het op sympathieke wijze deelnemen aan deze actie. In ieder geval is de lol er voor Humberto inmiddels een beetje af. Wat hem betreft mag het wel december zijn. Of zal het de heimelijke wens van mevrouw Tan zijn, en mag wat haar betreft Humberto zijn snor drukken?
Wat wel snor zit in november is de opmaat naar het evenement van het jaar: de bekendmaking van de deelnemers aan het glazen huis. Op het moment dat dat gebeurt krijg je toch het gevoel dat het jaar langzaamaan ten einde loopt. Dit jaar strijkt Radio 3FM met het mediacircus neer in Leeuwarden. Onder de noemer ”Let’s Clean This Shit Up” wordt er door Giel Beelen, Paul Rabbering en Coen Swijnenberg geld ingezameld voor schoon drinkwater, zeep, toiletten, en een goeie informatievoorziening in ontwikkelingslanden.
De afgelopen jaren heeft 3FM met de organisatie van ‘Het Glazen Huis’, de kerstperiode een beetje doen verlengen. De gezelligheid die het uitstraalt, de saamhorigheid, het verwantschap. Eigenlijk, een beetje zoals kerst bedoelt is. Voor Giel, Coen en Paul is het een (goedbetaalde) eer om in het glazenhuis te mogen plaats nemen.
Gerard Ekdom, mijn persoonlijke Serious Request held, zit niet in het glazen huis dit jaar. Gerard is het huis na vier jaar wel een beetje zat. Hij begint zijn eigen eetcafé: Ekdoms Eetcafe. Jammer dat de Michelinsterren inmiddels uitgedeeld zijn. Alhoewel je je moet afvragen, of de Freakandel Speciaal door de keurmeester van de Michelinster hoog gewaardeerd zou worden. Het zou in ieder geval geen rechtdoen aan Topkoks als Johny De Boer van de Librije uit Zwolle, en Steven klein Nijenhuis van ‘In de Molen’ in Onderdendam. Maar, dat is ook niet waar het omgaat: ‘Het Glazen Huis’ luidt een gezellige periode in, het is voor een goed doel, en wij Nederlanders laten op dat moment zien, dat wij heel graag delen, ook al houden we zelf maar een klein beetje over.
Toch is het vreemd, dat we met z’n allen dagenlang kunnen kijken naar een glazen huis, waar 3 mannen in opgesloten zitten, waarvan we weten dat deze mannen op kerstavond weer bij hun familie aan kunnen schuiven. Mocht deze mannen in het huis wat overkomen dan wordt het direct gezien, door miljoenen mensen. Hoe anders was dat, de afgelopen jaren in een Rotterdams huis? Tien jaar lang werd er geen kerstboom opgetuigd, kwam er niemand aanschuiven aan een kerstdis, werden er blijkbaar geen kerstkaartjes naar haar adres gestuurd, maar miste ook niemand haar kerstkaartje. Viel het niemand op, dat ze nooit opendeed met bijvoorbeeld een collecte, was er geen postbode of krantenbezorger die dacht: hoe kan het nou, dat de post van vorige week nog op de mat ligt. Dat je dat na een paar weken niet ziet, dat begrijp ik, maar als ik zie wat er alleen al aan folders op de deurmat wordt gesmeten in een week tijd, dan moet die stapel papieren toch een keer opvallen. Nee, blijkbaar kan het dus in Nederland zo zijn, dat je tien jaar dood bent, en dat helemaal niemand dat opvalt.
Waar het is mis gegaan, en hoe dit heeft kunnen gebeuren zal zeker onderzocht worden. Zo gaat dat in Nederland. De Sociale Verzekeringsbank heeft daags na de lugubere vondst al van zich laten horen in het Algemeen Dagblad: er is tien jaar lang ten onrechte een AOW uitkering uitgekeerd aan deze mevrouw, dus dat zal terugbetaald moeten worden. Frans Weekers zal binnenkort ook wel weer op het matje geroepen worden, aangezien de toeslagen afdeling van De Belastingdienst tien jaar lang ten onrechte huur- en zorgtoeslag heeft uitgekeerd, en na het akkefietje met de Bulgaren op scherp staat. Ze melden zich maar bij de woningstichting, die tien jaar lang ten onrechte huur heeft geïncasseerd, aangezien een huurcontract automatisch eindigt op de laatste dag van de tweede maand na het overlijden. En de woningstichting? Die meldt zich maar bij bijvoorbeeld Erik Staal. Het schijnt dat daar ook nog wat te verrekenen valt.
Waarschijnlijk is er tijdens haar leven nooit zoveel over haar gesproken, dan dat er nu na de ontdekking van haar overlijden is gebeurd. Het is dus niet het leven dat ze leed, maar de dood die heeft bepaald hoe ze haar eeuwig leven leeft.
(Gastcolumnist Peter Zuidhof is de vrolijke eigenaar van Disco-n-Action, zie www.disco-n-action.nl.Hij schreef in het verleden regelmatig mooie blogs op zijn eigen hyvesprofiel en af en toe voor het Middelstumer voetbalclubblad. Voormalig penningmeester Albert Huizinga krijgt daar nu nog wel eens de kriebels van…)