Wat een prachtig affiche toch tussen twee grootmachten uit de Europese voetbalgeschiedenis. Normaliter een wedstrijd waar ik reeds weken reikhalzend naar uit zou kijken. Maar woensdagavond nam ik met een lichte hoofdpijn plaats op de bank. Om het nog enigszins comfortabel te maken nam ik al snel een liggende houding aan. Dat kan in mijn eigen Arena, en daar komt bij dat het geen reservebank is, dus ik kan doen en laten wat ik wil. Daarbij speel ik een thuiswedstrijd en is moeders de vrouw druk in de weer met allerlei damesvoetbalperikelen…
Van beide teams ben ik wel een beetje fan. Acht jaar oud was ik toen het Ajax-virus mij in de greep kreeg. Waarschijnlijk omdat ze in 1980 landskampioen werden. Inmiddels sta ik hier neutraler in. Zoekende ben ik ook niet meer, dat de beste maar moge winnen. Als ik een favoriete buitenlandse club moet kiezen dan kom ik uiteindelijk toch bij Barcelona uit denk ik. Een club waar vele grote Nederlandse voetballers onderdak vonden. Een club die flitsend aanvallend voetbalt speelt en de club die in Camp Nou misschien wel het mooiste stadion van Europa heeft. Drie keer ben ik in deze voetbaltempel geweest en het was elke keer een feest. Prachtig, indrukwekkend, en zo wat verder meer. Vijf jaar geleden heb ik met enige voetbalvrienden zelfs de stadsderby tegen Espagnol bezocht. En wat denk je, het eindigde in een doelpuntloze 0-0. Een uitslag die zelden voorkomt in Camp Nou.
Voor deze uitslag zou ik gisteravond getekend hebben. Vooraf gokte ik op een simpele 3-0 overwinning voor Barcelona. Want oh,oh,oh, wat zijn beide grootmachten toch ver uit elkaar gegroeid. De begroting van Barcelona is bijna het tienvoudige van Ajax: 509 versus 62 miljoen euro. Dat is dan ook in het veld terug te zien. Ex Heraclied Duarte, vorig seizoen aanvankelijk nog wisselspeler bij subtopper Heracles, zal zich voor aanvang van de wedstrijd nog wel even hard in zijn armen geknepen hebben. Misschien was zijn wedstrijd al geslaagd wanneer hij die Messi eens een koekie zou kunnen verkopen. Dat deed hij dan ook één keer op een domme plaats en op een domme manier waarna vriend Lionel, met militaire precisie, achteloos het balletje achter de kansloze Vermeer schoot.
Dat is misschien ook wel het wrange denk ik. Menig Nederlander denkt waarschijnlijk dat hij meebetaald heeft aan dit grote Barcelona. Een club met een torenhoge schuld, overeind gehouden door de Spaanse banken, die weer mede overeind gehouden worden met de steun van de rijkste Europese landen. Of dit fair is laat ik maar in het midden. Ondertussen gaat de waanzin gewoon door. Real Madrid legt eventjes 100 miljoen euro neer voor een wat mij betreft iets meer dan bovenmodale voetballer, Bale genaamd. Real moest wat, want Barcelona kaapte voor 57 miljoen het grote Braziliaanse talent Neymar voor de neus weg……. En dus speelde David gisteren tegen Goliath. En Goliath was niet zo naïef dat het zich met een steentje in het riet liet sturen. Toch was het soms wel weer genieten geblazen en lieten beide ploegen in de eerste helft soms combinatievoetbal zien om je vingers bij af te likken. Ajax kreeg zelfs nog 2 grote kansen, dat was al boven verwachting. Helaas had Barcelona in keeper Valdez zijn grootste uitblinker.
Waarschijnlijk hebben de Barcelona spelers in de rust op hun sodemieter gekregen van hun coach. In gepassioneerde Spaanse volzinnen zal hij zijn jongens wel toegeschreeuwd hebben dat deze Calimero tegenstander uit de Hollandse Mickey Mouse competitie omvergeblazen diende te worden. Aldus geschiedde in de tweede helft. De grote mannen gaven even gas en weg was Ajax. Geen schande natuurlijk maar wel een pijnlijk groot verschil. Bij 4-0 vonden Messi in consorten het wel genoeg, medelijden won het van hun doelpuntendrang.
En met Messi heb ik de naam van een voetballer genoemd die het niveau van alle aardse stervelingen ver ontstegen is. Ongelooflijk wat deze kleine dribbelkoning allemaal met een bal kan. Een puntgave techniek, gekoppeld aan een hoge baldribbelsnelheid en een dodelijke afwerking. Soms denk ik wel eens dat als Barcelona in zulke wedstrijden zijn keeper, vier verdedigers én Messi op zou stellen, dat misschien wel volstaat. Met deze man zou ik best wel eens een weekje willen ruilen, Middelstum 4 ook wel denk ik.
En zo wisselde ik na de wedstrijd mijn bankzeteltje in voor het waterbed. Mijn hoofdpijn was niet minder geworden, dus maar snel proberen te slapen. Gelukkig had ik een prachtige droom. Getooid in een prachtig tenue met roodblauwe banen, spelend onder nummer 10 in een kolkend Nou Camp, krijg ik ter hoogte van de middellijn de bal aangespeeld. Ik begin te dribbelen en merk dat de bal als aan een touwtje aan mijn voet vastgekleefd zit. Ik slalom als een moderne Tomba door de verdediging van Ajax, ontwijk ternauwernood een doodschop van Duarte, passeer Moisander alsof hij er niet staat, stuur met een schijntrap Vermeer het bos in om de bal vervolgens achteloos over hem heen te stiften. Camp Nou staat op de banken en een klaterend Berti, Berti, valt op mij neer. Wat een heerlijk gevoel moet het toch zijn om zo te kunnen voetballen!