Klaziena, volgens mij ga jij bij de verkiezing van Het Leukste Dorp van Groningen een beetje vreemd?
Ja en nee. In de eerste ronde heb ik wel op mijn woonplaats Kantens gestemd. Maar daar ik twee e-mailadressen heb kon ik ook mooi op Middelstum stemmen. Dit is niet zo heel vreemd natuurlijk want ik heb heel veel met Middelstum, een groot deel van mijn sociaal leven breng ik er door.
Toen de uitslag bekend werd wie er door zouden gaan naar de finaleronde ben ik samen met dochter Anouk naar Middelstum gegaan. Groot feest natuurlijk en ik ben door Sebina Fluks gevraagd of ik mee wilde helpen. Het voelde tijdens de eerste vergadering, waar 25 mensen op af kwamen, best wel een beetje vreemd dat ik er als inwoner van Kantens bijzat. Maar ik heb mij wel een aangepast shirt besteld, haha! Op de shirts staat ‘Ik kom oet Middelsom’ maar op die van mij staat ‘Ik kom oet Kannes, mor dou mit Middelsom mit’.
Maar 1 augustus was een prachtige dag?
Absoluut, ik was in het begin best wel zenuwachtig want het leek net alsof het nog niet echt leefde in Middelstum. Maar toen ik die donderdag naar Middelstum fietste, zag ik heel veel vlaggen wapperen en dat beloofde veel goeds. Het was ook prachtig weer natuurlijk.
Ik zelf zat samen met Stien Arends en Jannie Koenderink in het subgroepje die het aardbevingsstukje heeft voorbereid en wist ook niet alles wat er die dag zou gaan gebeuren. Dus ik was echt aangenaam verrast door de openingsact bij Hippolytushoes. En er zijn momenten geweest dat ik intens heb staan te genieten. Ik ben dan ook zeer tevreden met de cijfers van Jacq d’Ancona maar vind het wel jammer dat Zoutkamp nog net iets hoger scoorde. Wat dat betreft ben ik het niet altijd met hem eens, haha.
Volgens mij doe je heel veel vrijwilligerswerk?
Dat klopt, hoewel ik in de loop der jaren ook wel wat afgestoten heb hoor. Zo was ik vroeger vaak op het Middelstummer voetbalveld te vinden. Ik zat er in de activiteiten- en de kantinecommissie. Dat doe ik nu niet meer. Wel zit in inmiddels als (wedstrijd)secretaris en activiteitenlid in het bestuur van judovereniging Bushido waar Anouk lid van is. Ik organiseer bijvoorbeeld judokampen en toernooien. Het is een leuk bestuur en het mooiste compliment kreeg ik dan ook van mijn collega-bestuursleden die het nu drukker gekregen hebben want er zijn veel meer wedstrijden dan vroeger: ‘Klazien heeft de wind er goed onder’!
Verder zit ik in de Kaanster Kermis commissie, was ik de voetbalspullen van enige jeugdelftallen van KRC, de club waar ik een enkele keer ook nog wel eens een kantinedienst draai, ben ik vrijwilliger bij het Middelstummer zwembad, verzorg ik de beesten hier in het dierenpark (dank bakker Post voor het brood hiervoor) en oh ja, volgende week help ik mee met de speelweek in Middelstum…
Je hebt je baan opgezegd, wat deed je precies?
Ik heb 10,5 jaar met veel plezier gewerkt bij Cendris-BRC. Een callcenter die heel veel werk deed voor Essent. Telefoontjes en mail afhandelen. Essent nam deze werkzaamheden enige jaren geleden weer in eigen hand. Ik mocht best wel blijven maar dan moest ik naar Essent zelf te werken voor 32 uur in de week of naar Leeuwarden reizen voor een ander project. Ik zou veel meer uren krijgen zodat ik ook in het weekend of ’s avonds moest werken.
Na het overlijden van Gert ben ik door een moeilijke tijd heengegaan. Ik was vaak bekaf en liep op mijn tenen. Cendris-BRC verdient wat dat betreft alle credits, ze hebben mij altijd de ruimte gegeven. In goed overleg hebben we besloten om uit elkaar te gaan en ze hebben me toen ontslag gegeven. Ik kon terugvallen op een weduwe-uitkering. Dat was drie jaar geleden. Tot Anouk 18 jaar wordt (dat duurt nog 4 jaar) heb ik vrijstelling van sollicitatieplicht.
Het eerste vrije jaar heb ik heel veel geslapen en gelezen. Ik moest echt bijtanken. De laatste tijd merk ik dat ik gelukkig weer meer energie krijg. Ik pas op mijn kleinkinderen en doe dus veel vrijwilligerswerk. Af en toe mis ik mijn collega’s wel, wie weet ga ik in de nabije toekomst ook wel weer aan het werk.
Het overlijden van je man Gert is een hele moeilijke tijd geweest?
Absoluut, dit heeft een enorme impact op mij en op ons als gezin gehad. Gert is 6,5 jaar geleden overleden aan de gevolgen van een buikvliesontsteking ten gevolge van een beklemde liesbreuk. Hij zelf dacht aan een griepaanval en wilde aanvankelijk niet naar een dokter. Maar het ging maar niet over en ik wilde dat hij naar een arts ging. Maar hij wilde hier niet aan, het viel volgens hem allemaal wel mee. Op den duur kregen we er ruzie over en toen heb ik een afspraak gemaakt met de dokter. Deze afspraak was om negen ’s ochtends maar Gert is om acht uur overleden…
Het heeft heel veel tijd gekost om hier over heen te komen. In het begin maak je jezelf ook nog de nodige verwijten. ‘Had ik maar eerder de dokter gebeld’, bijvoorbeeld. Maar Gert wilde er zelf niet aan. In de loop der jaren slijt dit gevoel heel langzaam. Bij bijzondere momenten denk ik vaak wel eens ‘Gert, hier had jij ook bij moeten zijn’! Het niet met elkaar kunnen delen en moeilijke beslissingen alleen moeten maken, geeft dat er nu nog steeds genoeg moeilijke momenten zijn. Maar in de loop der jaren leer je hier mee om te gaan, hoewel het gemis blijft.
Hoe ben je weer opgekrabbeld?
Je moet en gaat door. Ik heb mij aangesloten bij de organisatie ‘Ouder alleen’, een club speciaal opgericht voor weduwen en weduwnaars. Aan de gesprekken met lotgenoten heb ik heel veel baat gehad. En ik niet alleen, Anouk ook. We hebben bijvoorbeeld één keer per jaar een gezamenlijk uitje naar Dwingeloo. Anouk merkte tijdens de eerste keer op dat ze hier niets hoefde uit te leggen. ‘Mamma, ze begrijpen mij hier’.
We kijken er dan ook jaarlijks naar uit om hier heen te gaan. Het is niet alleen ervaringen delen met elkaar maar je hebt gezamenlijk ook heel veel lol. Zo zaten we bijvoorbeeld eens op een terras te lachen toen een ober vroeg of we een vriendinnenclub waren. We hebben toen gezegd dat dat niet helemaal het geval was maar dat we lid waren van de vrolijke ‘weduwenclub’. Je had hem moeten zien kijken, hij wist niet wat hij er mee aan moest. En wanneer we iets vergeten kunnen we het gewoon wijten aan rouwdementie.
Gelukkig kon ik vrij snel na het overlijden van Gert toch wel weer lachen, ‘alles gaat gewoon door’. Zelfs op de begrafenis waren er nog incidenten die toch nog een glimlach opwekten. Zo vroeg kleinzoon Svenn bijvoorbeeld aan Chris Boersma, de begrafenisondernemer, (Chris heeft een lange jas met van die sierlijke knopen) toen hij zijn jas aandeed of hij circusdirecteur was. En 2e kleinzoon Kaï vroeg nadat het muziek was gestopt of het feest was afgelopen. Zulke kleine dingetjes blijven je ook bij en maken je op dat moment iets minder verdrietig.
Ik heb heel veel steun gehad van mijn moeder die vaak op Anouk paste. Misschien toonde ik in het begin ook wel veel vluchtgedrag. Ik was vaak weg, vooral naar Middelstum, omdat Gert eigenlijk nooit mee wilde als ik vroeger naar Middelstum op stap ging. Ik kon hier mijzelf zijn. Ook heb ik in die tijd veel geschreven. In dagboeken bijvoorbeeld of via een hyves blog. Een bemoedigend schouderklopje of een knipoogje deed mij in die tijd heel veel goed. Ook mijn familie en de kinderen hebben mij er doorheen gesleept. Ze doen het hartstikke goed.
Pas sinds een jaar geleden heb ik het idee er weer helemaal te zijn. Ik kan dan rustig een weekendje op de bank doorbrengen zonder de behoefte te hebben weg te moeten. Ik schrijf dan wel eens plagerig op Facebook dat ik een date op de bank heb maar die date is dan met mijn flesje Hertog Jan…
Volgens mij is dochter Anouk een groot judotalent?
Anouk kan goed judoën maar het komt haar niet aanwaaien. Ze doet er heel veel voor, zo traint ze bijvoorbeeld vier keer per week bij Bushido Middelstum en Judo Groningen, en laat ze er ook veel voor. In de vakanties doet ze zelfs drie keer per week aan krachttraining. Ik was dan ook heel trots op haar toen ze met haar team de districtkampioenschappen won en zich daardoor plaatste voor de Nederlandse kampioenschappen. Ze had hier een belangrijke bijdrage in want ze won haar beide partijen. Op het NK is ze 5e geworden.
Of ze een groot judoka wordt? Geen flauw idee, het kan volgend jaar maar zo weer anders zijn. De grote Dennis van der Geest was 15 jaar toen hij doorbrak, dus wie weet. Maar het allerbelangrijkste is dat ze er veel plezier aan beleeft!
Kun je nog iets meer over je kinderen/kleinkinderen vertellen?
Jazeker, ik heb 3 kinderen. Linda uit 1981 is de oudste en getrouwd met Kevin Hamming. Linda werkt als activiteitenbegeleidster op ’s Heeren Loo in Bedum. Samen hebben ze drie zoons gekregen, Svenn, Kaï en Levi. Zoon Ronald Jan, geboren in 1984, woont samen met Rianne Bakker en ze hebben twee zoons Roan en Jaron. Ronald Jan heeft een eigen schildersbedrijf. Anouk is net 14 geworden en zit op het Werkman College in Groningen, 3e klas. Ze weet al precies wat ze wil worden. Eerst sportlerares, later fysiotherapie geven aan oudere mensen.
Al met al een hele sportieve familie. Zo zijn keeper Svenn en voetballer Kaï gescout door zowel de KNVB als FC Groningen. Ik ben hartstikke trots op mijn kinderen en kleinkinderen. De jongsten hebben opa Gert nooit gekend maar toch hebben ze het vaak over hem. Zo zit ik wel eens met Roan op de bank en die laat dan bewust een plaats vrij tussen hem en mij. ‘Anders zit ik bovenop opa’. Levi doet ook vaak dingen die eigenlijk niet mogen van mij. ‘Maar het mocht van opa’. Je krijgt heel veel liefde terug…
Wat zijn je hobby’s?
Sinds begin dit jaar zit ik weer op tafeltennis bij Midstars in Middelstum. In een grijs verleden heb ik ooit ook op tafeltennis in Kantens gezeten bij Blits 79. Nu train ik alleen hoor, 1 x per week. Volgend seizoen wil ik dit graag uitbreiden naar 2 x per week.
Op de kleinkinderen mag ik graag passen, echt genieten geblazen. En schrijven, hoewel het er tegenwoordig niet meer zoveel van komt. Eén keer per maand heb ik altijd vriendinnenavond waarbij we of lekker samen kletsen bij iemand thuis of naar de film of theater gaan. Ook mag ik graag naar muziek luisteren, ik ben een groot fan van Syb van der Ploeg van De Kast.
Wordt Midstars weer tafeltenniskampioen van Nederland?
Ik weet dat het eerste een heel mooi team heeft gekregen maar verder waag ik mij niet aan uitspraken hierover. ‘Ik heb hier helemaal geen sjoegel van’. Ik kijk meer naar de lagere teams. Bij het tafeltennis is het wel veel rustiger dan op het voetbalveld, de beleving is anders. Vaak hoor ik nog wel eens aan de kant van ‘je moet wat stiller zijn’, haha.
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?
Het beste kun je mij maar gewoon laten liggen maar als het toch moet dan gaat een patatje oorlog en een turkeystick met pindasaus er heel goed in…
Nog speciale wensen?
‘Je maakt het leven zoals het is’. Gewoon blijven genieten van de dingen die ik heb dus. Maar ’s morgens wakker worden en bij het openen van je gordijnen zien dat iemand het onkruid uit mijn tuin gehaald heeft zou niet verkeerd zijn!
Wil je verder nog iets kwijt?
Ik denk nog met heel veel warmte en liefde terug aan de steun die ik heb mogen ontvangen na het overlijden van Gert. Bijvoorbeeld van de toentertijd nog jonge A-junioren van de VV Middelstum. Ook zij hebben mij er doorheen gesleept. Het heeft mij heel goed gedaan.
Als ik kantinedienst had kwam er bijvoorbeeld wel eens in het begin van de middag een wat oudere speler op mij af. ‘Ik wait nait wat ik zegg’n mot, om mij vervolgens, na een paar borrels, aan het einde van de middag een dikke knuffel te geven’. Op dat soort momenten weet je het zeker: ‘Je staat er nooit alleen voor’!