Het is vrijdagavond 7 juni, 22.30 uur. Aanvoerder, Chief Commander en Supervisor Medema gaat vertwijfeld staan en heft theatraal zijn armen. ‘Waar zijn mijn mensen?’, roept hij vertwijfeld en de wanhoop druipt bijkans van zijn kin. En dat is natuurlijk een terechte vraag wanneer je de rol van supervisor toebedeeld hebt gekregen of opgeëist. Gelukkig leent Schiermonnikoog zich ideaal voor het harmonicamodel. De groepsdeelnemers fladderen uiteen over het eiland maar vinden elkaar altijd weer in het centrum van Schier of in onze toplocatie, kampeerboerderij ‘Springfield’.
Verwonderlijk is het niet dat Medema af en toe even het overzicht kwijt is. De 22 deelnemers aan dit loodzwaar ‘trainingskamp’ (in leeftijd variërend van 32 tot 61 jaar) melden zich in drie fases bij hem aan om in te checken en aan hun financiële verplichtingen te voldoen. Vaak hebben ze veel meer oog voor de gezelligheid aan de houten stamtafels die uitnodigend zijn uitgestald buiten Springfield en voor een verkoelend flesje bier. Want voorwaar, het lijkt er op dat de langverwachte zon eindelijk ons weekend heeft uitgekozen om zijn langgekoesterde doorbraak te gaan maken in Nederland.
Maar niet geklaagd, elders in Europa worden grote gedeeltes van landen overspoeld door het wassende water. Bij ons zakt het zongehalte in de loop der dagen wat weg maar verder houden we het droog. Onze voeten althans, organen als blaas, lever en nieren verrichten overuren om veel overtollig spuiwater te lozen. Iets wat op deze maandagmorgen nog steeds enigszins doorwerkt in een ietwat door watten gevuld hoofd van de auteur in dezen. Een hoofd die bijkans knapt van alle impulsen die het de afgelopen 72 uur te verwerken heeft gekregen. En waarvan hij de druk van de kampers en de volgers voelt om dat in een blog van ongeveer 1000 woorden te verwerken. Iets wat net niet lukt overigens….
En dus volstaat een beschrijving in hoofdlijnen waarbij ik mij alleen beperk tot de absolute ‘highlights’. Over onze aanvankelijk moeizame verhouding met de locale autoriteiten en dienders bijvoorbeeld. Rond 20.00 uur vrijdagavond, de groep is dan net compleet, komt de eerste politiedelegatie langs voor een vermanend en waarschuwend praatje. Een ‘geleende’ fiets, later overigens op dringend advies van de eigenaar keurig teruggebracht, is hiervan de oorzaak. Frans de Bont, dé man met visie en het totaaloverzicht, spreekt zijn manschappen nog eens indringend toe: ‘Er hoeft nog maar dit te gebeuren (daarbij met zijn vingers knippend) en we kunnen morgenvroeg weer vertrekken.’ De boodschap komt luidt en duidelijk over en nadien herstellen de verhoudingen met de dienders zich tot ronduit amicaal.
Het Boothuys en De Tox zijn ook heel blij met de terugkeer van The Legends. Gezamenlijk met de locals en overige stamgasten wordt het ‘Jantje P.’ lied ingezet en tot krampens toe gelachen om de ‘one trick, one egg variant’ van onze Supervisor. Een variant van het balletje, balletje spel wordt met jeneverglaasjes en een iets te grote bitterbal gespeeld waardoor zelfs de meest gedrogeerde gasten moeiteloos het juiste glaasje kunnen kiezen.
Daarna volgt de ontlading van alle opgebouwde spanning in de prachtig verbouwde Toxbar. We worden vergast door twee bandjes en oud Middelstummer Hans Huizing die zijn rol als DJ uitstekend invult. Binnen know time gaan de voetjes van de vloer en integreert het kamp Middelstum met de gasten van het bruiloftspaar die hun 10 jarig jubileum op dit eiland vieren. Ook zij zijn er weer bij en iedereen vermaakt zich prima. Gelukkig functioneert het harmonicamodel weer uitstekend zodat uiteindelijk iedereen zijn slaapzaal en bed veilig weer terugvindt. Sommigen hebben nog een drukkertje nodig om de hoogste etage te bereiken, anderen maken een slaapstop in het weiland maar uiteindelijk keert de rust weer op Springfield. Rust is misschien een iets te groot woord door het hoog snurkgehalte. Menig boom wordt weer omgezaagd, zeg maar.
Niet voor lang zo blijkt. Schier wordt niet als rust- en kuuroord gezien en dus worden de gehuurde fietsen gebruikt voor uitnodigende tripjes over dit prachtig Waddeneiland. Met gezellige tussenstops op het strandpaviljoen en uiteindelijk Het Boothuys. In laatstgenoemde etablissement bereikt de gezelligheid zijn kookpunt. Mede dankzij opvallende gastrollen voor de tandarts van Ulrum, zijn 30 (!) jaar jongere Filippijnse vrouw en hun 2 jarig dochtertje. Er zijn kampers die op den duur tussen enige lachsalvo’s door wanhopig naar adem snakken, lachkrampen hebben, last van de pens krieg’n, dubbel gevouwen in hun stoel liggen of vechtend tegen de lachtranen wanhopig vragen om even een moment zonder snode opmerkingen. Het harmonicamodel vervolmaakt zich en een uniek gezelschap vergeet onder een lekker zonnetje even de dagelijkse sleur en zorgen en voelt zich even weer volmaakt gelukkig en jeugdig jong. Het heeft geen zin om alle anekdotes na te vertellen. Je moet er bij geweest zijn, of niet Lonny?!
De voorstelling eindigt even abrupt als dat hij begonnen is en daarna moet er gegeten worden. Ook hier een uiteenwaaiering over verschillende eettenten. Wij treffen het wat dat betreft niet maar misschien zijn wij als welvaartkindertjes ook wel veel te verwend. Borrel neemt in elk geval geen blad voor de mond en doet zijn beklag over zijn stuk karton met zwarte rand. Deze pizza zien we dan ook niet op de rekening terug. Ook ik ben gewend om een schnitzel met zachte hand naar binnen te werken en niet als een taaie biefstuk te moeten verteren. Gelukkig vergoeden de koffie en overheerlijke bonbons opgedaan welvaartsleed.
Daarna proberen we nog één keer de magie van De Tox van de vorige avond te evenaren. Maar de jeugdige DJ past zijn muziek aan aan het wat jeugdiger publiek dat zich in dit danspaleis verzamelt. Menig kamper zoekt op een eerder tijdstip zijn aangenaam kampeerbedje op. Dit is op zich ook niet zo erg want onze boot vertrekt zondag al weer om 13.30 uur. En dus kraait de haan vroeg op zondagmorgen. Vertwijfeld en licht teleurgesteld over onze eigen prestaties laten we de nog goedgevulde biercontainer achter. Dit is ook wel eens anders geweest. Een kwestie van leeftijd of misschien toch wel een goed teken want dat betekent dat we ook de nodige tijd elders doorgebracht hebben op het eiland?!
Bij de boot zien we het bruidspaar van de vrijdagavond weer. Tien jaar verder en twee kinderen rijker zo blijkt. Ook zij stappen op de boot en laten weer de nodige mooie herinneringen achter bij de vuurtoren. Nog een laatste blik op dit eiland vol met mystiek en geheimen en we verdwijnen aan de horizon. Onder ‘het genot van’ worden nog even de nodige herinneringen opgehaald. Moe maar tevreden blikken we terug op weer een legendarisch trainingskamp waar de lachspiertjes het zwaar te verduren hadden.
Thuis wacht ons nog een gastvrij onthaal door Zake en een bbq met overheerlijk Hanosvlees. Het belangrijkste onderdeel, de barbecue zelf, ontbreekt helaas maar improvisatietalent is er genoeg binnen de groep. Een uur later doen we ons tegoed aan een overheerlijk maal. Het harmonicamodel is voorlopig uitgewerkt, we waaieren moe maar voldaan weer naar onze eigen thuishaven. Ieder op zijn eigen manier nagenietend van een prachtig weekendje Schier. Dichtbij, maar toch ook weer zo ver weg. De vuurtoren verspreidt als altijd zijn licht en wacht verlangend om zijn geheimen weer met ons te delen. Misschien volgend jaar weer? Alle kampers bedankt voor de gezelligheid en een speciaal dankwoord voor supervisor en organisator Ronnie!