Zo dat was me het weekje wel weer. Het UWV ook altijd met hun mooie ideeën of nee dat was ik zelf…. Daar gaat best nog wel wat tijd in zitten om te onderzoeken of er een markt voor mij is als tekstschrijver. Zes weken om precies te zijn. En mocht ik de illusie gehad hebben dat de sponsoren met grote geldbedragen op mijn website afkomen net als bijen op honing, mannen op Yolanthe en wespen ongevraagd op ranja dan ben ik in elk geval uit deze droom ontwaakt. Het is crisis hè…
Maar gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel en er zijn ook best wel reacties die heel positief stemmen en waar je mee verder kunt! Die sponsoren worden in elk geval al hartelijk bedankt voor het in mij gestelde vertrouwen! Sommigen doen niet direct aan site-sponsoring maar dagen mij uit met een mooie potentiële opdracht om straks het beste uit mezelf te halen. Sommige sponsoren zien wel kansen maar komen er op een later tijdstip op terug. En sommige sponsoren liggen wat dat betreft nog in de week en daar ga ik volgende week weer mee aan de slag. En met sommigen heb ik een afspraak om eens vrijblijvend te komen Babbelen met Bert. Het is natuurlijk wel zo dat hoe minder sponsoren er zijn hoe meer je voor ze kunt doen. Meer voor minder dus, dat is toch weer een mooie slogan, vooral in crisistijd!
Miranda gelooft niet echt in het verhaal van sponsoring. Zij ziet veel meer in levensverhalen. En daar zie ik ook wel wat in. Mijn vader gelukkig ook, hoewel, voor hem hoeft het niet zo nodig maar als hij mij hiermee kan helpen dan doet hij dat graag. Dus zo is hij ongewild op zijn oude dag ook nog proefpersoon, pilot-person of tray-outer geworden. Maar beter van mij dan van de medici zal ik maar zeggen.
En zo toog ik jongstleden donderdagmorgen naar het warme ouderlijke huis aan de G.A.-straat. Stiekem ga ik nog wel eens naar boven naar mijn oude slaapkamer. Ongelooflijk dat ik het er zo lang volgehouden heb want het kamertje is niet veel groter dan een doorsnee badkamer en dan stond er ook nog een ruime bed in. En een kachel of een CV was al helemaal niet aan de orde. Ik zie me nog zitten te studeren aan mijn bureautje met een soort van berenvel om mij heen… Wel goed voor de reductie van de stookkosten en het milieu. Volgens mij heb ik daar een hoge weerstand opgebouwd maar dit terzijde. Het zal wel hetzelfde effect hebben als die dompelbaden waar Eskimo’s zich wel eens in werpen….
Maar goed donderdagmorgen dus in de slag met mijn vader. Eigenlijk wel heel mooi om te doen. Beiden zijn we niet zulke praters van nature maar gelukkig zat vader in zijn praatstoel. Twee uur lang vertelde hij over zijn jonge jaren. Daar vader 80 jaar is heb ik zijn leven opgeknipt in 4 fases. De bedoeling is namelijk om eens te kijken wat enige sessies van elk ongeveer 2 uur nu precies aan materiaal op kunnen leven. En zo vertelde hij over zijn eerste 20 levensjaren. Vaak liet ik hem gewoon vertellen, af en toe stelde ik een vraag…. Moeder drentelde ongedurig door de kamer af en toe aanvullingen gevend. Zij doet mij dan denken aan mijn lang geleden overleden opa (haar vader) die ook altijd in zichzelf liep te pruttelen. Vertederend om te zien…
‘Over mijn jonge jaren valt eigenlijk helemaal niet zoveel te zeggen’, zo sprak hij van te tevoren. Toch kwamen heel wat herinneringen naar boven. Over de oorlog, over het winkeltje van zijn vader in Onderdendam en het feit dat hij al op heel jonge leeftijd bij moest springen, over het graan zoeken met zijn opa op het land (het was armoedje troef toen), over zijn eerste ontmoetingen met moeder en de barre fietstochten van Onderdendam naar Winneweer die daarvan de consequenties waren.
Prachtig materiaal leverde dit op. ’s Middags ben ik direct aan het schrijven gegaan en heb hem het verhaal laten lezen. ‘Zicht er wel goed oet jong, ik hoop dat ik die hier zo mit ken help’n’, sprak hij met zachte stem, volgens mie kenst doe dit wel… Moar most mie nait teveel ophemel’n dat heb ik nait verdaind’. De dag erop direct maar de volgende sessie uitgevoerd en volgende week gaan we de puntjes op de i zetten. Maar ik vind het heel mooi om te doen. Ben benieuwd wat de buitenwacht er van vindt en of er meer vraag is naar dergelijke levensverhalen!
Zelf vind ik het een aanrader maar dat is natuurlijk een vorm van sluikreclame…..
Twitter levert ook hele mooie verhalen op. Dat is een behoorlijke overgang merk ik als ik het zo teruglees. Zo raakte ik dinsdagavond maar zo verzeilt in allerlei bilateraaltjes tussen Jos Jansen (vroegere trainer CVVB), Jack Suiveer (vroegere robuuste voorstopper van o.a. Stedum en CVVB zo meen ik uit mijn hoofd te weten) en onze plaatselijke favorieten Eric Boskamp en Henk Medema (bekend onder zijn prachtige twitternaam henmed) gingen zich er ook mee bemoeien. Het leverde een prachtige chatsessie op tussen deze bekende voetbalnamen uit de tachtiger jaren. Al doende kwamen steeds meer illustere namen ter tafel. De snelle back Wim Poel en zijn iets minder snelle evenknie Haijo Bouma werden genoemd. En ook het sappige verhaal dat Jos Jansen lopend naar huis moest omdat hij dit van te voren gekscherend genoemd had dat wanneer torenhoge favoriet CVVB niet verder zou komen dan een gelijkspel tegen underdog Middelstum hij de auto zou laten staan.
Mooi om dit te lezen, je hoeft niet eens meer naar de kroeg om sterke verhalen te horen. Oei, nu moet ik oppassen, want ik ben ook nog met Mark Willem in de slag als site sponsor….. Het beperkt je toch wel enigszins af en toe deze zelfopgelegde censuur. Gelukkig kan ik het goedmaken want de opening van de Skihut in Vita Nova was een geweldig succes de vorige week met DJ Eling als après-ski draaier! Die man is ook van alle markten thuis hè, net als broer Peter. U leest wel weer wie ik nog meer op de korrel heb dus…
En zo gaan we de volgende week vrolijk verder met het De boer op gaan met Bert Koster – tekstschrijver project. ‘En de boer, hij ploegt voort’ En dat is weer een veelgebruikte slogan van broer Wiebrand. Zou Vos Banket ook interesse hebben om de site te sponsoren, denk ik dan meteen? Jammer, dat ik zo commercieel ben geworden.
Maar dankzij een potentiële klant (ik mag geen opdrachten binnen halen wat ik zit in de proefperiode!) mag ik mij volgende week ook uitleven op een tray out. Het verhaal zweeft al ergens in mijn hoofd.
Het gaat over meester Dick Boven, al 30 jaar een gerespecteerd onderwijzer op een lagere school. Met zijn prachtige Snuf de Hond verhalen en mooie gitaarspel windt hij zijn leerlingen moeiteloos om zijn vingers die dan ook met hem weglopen. Hij haalt het beste uit hen. Toch heeft meneer Boven de indruk dat de prestaties de laatste tijd wat teruglopen. Het is net of zijn leerlingen zich niet meer zo goed kunnen concentreren…. Zou het aan het verslechterende binnenklimaat kunnen liggen? Gelukkig kent hij iemand die dit voor hem op zou kunnen lossen…..
Wie weet wat er nog meer naar boven komt drijven vanuit mijn grijze hersencellen. Maar eerst gaan we zelf maar even aan het werk voor een frisse geest want dit lekkere weer nodigt natuurlijk uit om eens lekker te gaan trainen! Tot volgende week met hopelijk weer een nieuwe editie van Tussen hoop en vrees (deel III). Alvast een goede (werk)week toegewenst!