Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Kosterlijk vermaak of stierlijke verveling

 

Kosterlijk vermaak of stierlijke verveling, life is what you make it………
 
27 augustus 2009, 15:03
 
Onze vakantie in Portugal is al weer lang en breed achter de rug. Een blog is tot dusver nog niet geschreven ook al omdat mijn eerste vakantie zich tot 2 weken beperkte. Maar wegens herhaalde aanvragen, zeeën van vrije tijd door mijn 2e vakantie en het toch niet willen teleurstellen van een kleine 16.500 hyveshitters (hebben jullie echt niets beters te doen?) moet het er nu toch maar van komen. Een hyvessite schept nu eenmaal verplichtingen nietwaar? En natuurlijk moet je een vakantie eerst even laten bezinken. Pas enige weken later weet je dan wat echt mooi, belangrijk, dan wel traumatisch geweest is. Dat zijn dus inderdaad die momenten die zijn blijven hangen. 
Dit jaar geen punctionele reisverslag per dag maar een uiteenzetting per groepslid, dit in het kader van de variatie…….. 
 
Proloog, de voorpret. 
 
Met collega’s wel eens hele discussies gehouden over het nut van vakanties. Want wat is nu het mooiste hieraan. Uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat de voorpret het mooiste is. Immers op de plaats van bestemming aangekomen glipt een vakantie je doorgaans zo weer door de vingers. Vooral nadat Zaagmans de vakantie doormidden gezaagd heeft gaat het snel en voor je het weet zit je weer in het gebruikelijke werkritme. En wat de voorpret betreft komen we al gauw op de rol van onze reisleider…….. 
 
Eling Zuidhof, alias The Voice, maar bovenal onze reisleider. 
 
Zorg in elk geval dat je op 19 juli tijdig aanwezig bent aldus onze als altijd vrolijke reisleider in een begeleidend mailtje die ons op alle ins en outs van de vakantie wees. En een reis organiseren kun je wel aan Edje toevertrouwen want hij gaat doorgaans 5 a 6 keer per jaar op vakantie. Door het uitschakelen van de reisbureau en het vliegen met Ryannair vanaf Bremen zijn de eerste €200 alweer verdiend. Geld dat veel nuttiger (?) besteed kan worden, nietwaar? 
Lui als we zijn besloten we om ons per taxi te laten vervoeren naar Groningen. Oud schoenenverkoper Jan Luit had de eer om ons te vervoeren. Om kwart voor 9 hadden alle genodigden zich verzameld op het Concordiaplein op 1 na. En dat was nu net de man met de papieren, of te wel, niet de man die we zo maar thuis konden laten. Na lang bellen, SMS-en, het inschakelen van broer Peter, klim- en gooipartijen naar zijn raampje lukte het ons uiteindelijk toch om hem wakker te krijgen. In sneltreinvaart werd de koffer ingepakt en kwam een zeer tegen zijn principes in ongedouchte Ed aanwaggelen. Uiteraard was het de nacht van te voren weer veel te gezellig geweest en helaas nekte hem dat deze keer. Onze toch wel wat zenuwachtig geworden taxichauffeur kon opgelucht adem halen en we konden koers zetten naar de Stad. Toen bleek dat Edje in alle haast zelfs zijn föhn meegenomen had kon zijn vakantie in elk geval niet meer stuk. De babbels kwamen ook al snel weer terug dus gauw door naar het volgende hilarische moment. De hoogste tijd dus om u voor te stellen aan onze Donk……. 
 
Eric Donkerbroek, alias The principal man….. 
 
In het eerder genoemde mailtje stond toch nadrukkelijk vermeld dat er maar 15 kg bagage mee mocht. Helaas is zo’n berichtje aan sommigen slecht besteed. Gelukkig was er de gelegenheid om van te voren de bagage te wegen. Keessie van der Naald spande de kroon door maar liefst 21 kg te scoren maar dat lag aan zijn hele zware koffer (?). Met hulp van de slechts 10 kg wegende koffers van De Bont en Koster en wat wisseltrucks met de handbagage wisten de meesten zich een boete te besparen. Donk liet het er met 16,5 kg op de teller op aan komen. Hij was immers de hele week bezig geweest met het op maat inrichten van zijn koffer en dit kon natuurlijk niet zomaar gewijzigd worden. ‘I compensate the rest’ zo zei hij in vlekkeloos Engels tegen de inchecker die hem wees op de te zware bagage. Maar Donk kon lullen wat hij wilde, hij diende toch gewoon €15 te betalen wegens de overschrijding…… 
Zijn principes zaten ons ook op de laatste scoringsdag behoorlijk dwars. Daar had hij in blessuretijd nog de kans om onze eer te redden. Hij kreeg een drankje aangeboden door een op krukken lopende en dus slecht ter been zijnde 40 (doorgaans een leeftijd waar hij zijn hand niet voor omdraait) jarige Britse vrouw. ‘You are a strong man, you have to be a sporter’, zo trachtte ze hem in te palmen. ‘Come closer, I wanna kiss you’. Duidelijker kon ze toch niet zijn en het is dat haar fysieke gesteldheid haar in de steek liet anders had hij ook nog moeten rennen voor zijn leven. En onze Donk had ook gelijk, zo’n gestolen overwinning in blessuretijd verdienden wij ook niet….. 
 
Frans, alias Zeur, maar bovenal El Torro Loco. 
 
Tja, je moet inderdaad een beetje gek zijn om als bijna 50-er met zo’n zooitje ongeregeld op stap te gaan. Toch zijn we altijd blij dat Frans meegaat want anders komt er helemaal niets van enig cultuur snuiven terecht. En als enige niet drinker is hij natuurlijk ook altijd heel belangrijk om eenieder weer veilig en behouden thuis te krijgen, en om wat kleine binnenbrandjes te blussen. 
Frans had dit jaar het stierenvechten als doorbreking van de sleur uitgezocht. Een plaatselijk gebruik in een groot amfitheater wat helaas een bloedige aangelegenheid werd. Jammer dat die stieren niet slimmer zijn want het wegtrekken van de rode lap gebeurde toch elke keer weer op identieke wijze en het leverde het beest alleen maar een speer meer in de pens op. Na een uurtje ging dit toch wel stierlijk vervelen en dus weten we nu ook waar deze uitdrukking vandaan komt. 
Dan kun je beter op dolfijnenjacht gaan in een speedboot. Dit leverde 2 jaar geleden prachtige beelden op toen we op een school dolfijnen stuitten. Maar zelfs deze doorgaans zeer betrouwbare beesten lieten ons in de steek. Dit zou toch niets te maken hebben met de aanwezigheid van onze Dolle Dries? 
 
Marten Hovenga, alias Dries Roelvink, alias Lob/p-ster. 
 
Ook nu weer zeer nadrukkelijk aanwezig in zijn rol als zonaanbidder. Liet menig uitstapje aan zich voorbijgaan om zijn nog blanke lijf te voorzien van een wat aangenamer kleurtje. En inderdaad nam hij al snel de kleur van een kreeft aan. Overdag dus niet vooruit te branden maar toch uitdrukkelijk aanwezig in het n(j)achtleven. Jong, oud, leeftijd maakte niet echt meer uit. Eigen ploeggenoten werden bijna knock-out geslagen. Daardoor uitgeroepen tot meest strijdlustige speler van het toernooi maar helaas kon hij ons ook niet van een bloedeloze 0-0 afhouden. Moest het dit jaar dan toch weer komen van ons aller Cheester? 
 
Keessie van der Naald, alias a tree to far. 
 
Waar Kees is gebeurd altijd wel wat. Je hoeft je met hem er bij dus ook nooit te vervelen. De ene keer komt de stoom uit zijn oren als blijkt dat we overgeboekt zijn en we in een rustig plaatsje terechtkomen in plaats van het bruisende Hersonissos. Een volgende keer snaait hij een ploeggenoot’s prooi voor de voeten weg terwijl die zich even terugtrekt voor een sanitaire stop. Dit jaar verraste Kees ons door zo maar tegen een boom aan te lopen. ‘Ik zag hem op het laatste moment maar ik had niet meer het vermogen om te stoppen’, zo sprak hij nog teder. De rest kwam uiteraard niet meer bij van het lachen, Keessie had zich wederom onsterfelijk gemaakt deze vakantie. Misschien als verzachtende omstandigheid toch nog even vermelden dat het al vrij laat was en dat Albufeira nu eenmaal bekend staat om zijn bruisend uitgaansleven. En hieraan denkend kom je vanzelf terecht bij Patrick de Cock. 
 
Patrick Meijer, alias The Fireball. 
 
Verraste ons vorig jaar door als a-literair wonder zich zo maar te verdiepen in enige De Cockjes. Ik had dus ook weer enige uitdagingen voor hem meegenomen. Groot was dan ook zijn teleurstelling toen bleek dat hij ‘De blijde Bachuss’ (uiteraard meegenomen omdat de hond van de plaatselijke kroegbaas ook zo heet) vorig jaar al gelezen had. En dus had deze strijder nog meer tijd om zich in het rijkelijke nachtleven te storten. Daar wij toch altijd pas om 23.00 uur met het avondeten begonnen was de verleiding tot een afzakkertje natuurlijk elke nacht nadrukkelijk aanwezig. Door het bestellen van een laatste afzakkertje in onze Engelse stamkroeg nekte hij ook zijn medestrijders. Drie zware drankjes, die in de brand gestoken werden, en die afgedekt met een rietje opgedronken moesten worden nekte dus ook Keessie in de befaamde boomnacht……… En het ging ook ten koste van de huig van…… 
 
Bert Koster, alias ‘He looks a bit like Robbie Williams’…. 
 
Had zich uiteraard weer gewapend met enige literaire hoogstandjes. Het lot leek hem gunstig gezind want zijn grootste rustverstoorder Fredje T. ging dit jaar niet mee op vakantie. Dus werd hij dit jaar niet neergezet als ‘The famous Eggmancakeman from Holland’. Maar helaas had hij al snel weer een nieuwe slogan om zich heen hangen. ‘He looks a bit like Robbie Williams’, scandeerde DJ The Voice vanaf onze balkon naar alle overige appartementsgasten liggend in en bij het zwembad. ‘No pictures aloud’ merkte ik nog gevat op als zijn side-kick om te voorkomen dat een en ander uit de hand liep. Ed had desondanks de smaak dermate te pakken dat hij zelfs een shirt liet drukken (uiteraard in foeilelijk roze) met als tekst ‘Yes, its me Robbie’. Uiteraard alleen gedragen na het indrinken van heel veel moed! En hoe Robbie uiteindelijk Rucky werd, ja dat is natuurlijk het geheim van de bunker…… 
 
Epiloog, de napret 
 
En zo vlogen ook deze 11 dagen weer voorbij. Niet al te veel gedaan maar toch heel veel gelachen en zeg nu toch zelf, dat is toch ook heel belangrijk! De reisleider wordt als elk jaar weer bedankt. Hij maakte als enige weer niet een ander hoogtepunt van de vakantie mee: Het in de verte op zien dagen van de Middelstummer toren………

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69