22 december 2011, 17:47
Het zijn de donkere dagen voor kerst. Met op de achtergrond de prachtige beelden van Serious Request, waarin de mensheid zich van zijn goede, gulle kant laat zien denk ik voldoende inspiratie te hebben gevonden voor een eindejaarsblog. Lang geaarzeld hierover. Niet alleen door de afnemende populariteit en kijkcijfers van hyves (maar allicht doet een verwijzing op Facebook van collega bloggist Peter wonderen?) maar ook door de aard en identiteit van 2011.
Neem alleen al alle problematiek op wereldniveau. Oorlogen en honger hadden we al volop maar klimatologisch worden we ook aan alle kanten aangevallen. En wat te denken van de economische recessie. Grieks eten is nog steeds hartstikke lekker maar menig Griek moet tegenwoordig in de rij staan van een hulpverlenende instantie voor een bordje eten. En aan ons, solidaire Euroburgers, de schone taak om hun er weer bovenop te helpen.
En wie ben ik om hierover te oordelen. Zelf heb ik ook een tijdje te maken gehad met het solidariteitsfonds voor werklozen, sterker nog, straks kan en mag ik er weer volop van profiteren. Maar laten we bij het begin beginnen, en dus neem ik u mee naar het begin van de voor mij volop bewogen jaar 2011….
De eerste 2 maanden van het jaar stonden in het teken van de verhuizing van Miranda, Derian en Jazlijn + diervormig aanhang van de JL-straat naar lichtweek concurrent de Berkenlaan. Een verhuizing scoort hoog in het lijstje van stressvolle gebeurtenissen in iemands leven heb ik wel eens gelezen en dat blijkt ook waar te zijn. Niet alleen moet je heel wat emotionele herinneringen achter je laten maar ook heel wat zooi. Dus een hoop selecteer werk over wat wel of niet meekon brak aan. Gelukkig hadden we dankzij Rene de Groot een keiharde deadline aan de broek hangen. En na het afvoeren van 9 kuub huishoudelijk afval en het volstouwen van de Berkenlaan 5 (tja, ik had in 2000 toch een vooruitziende blik door een redelijk groot huis te bouwen) was de verhuizing eind februari een feit….
Dat niet iedereen de verhuizing even goed verteerde bleek wel toen kater Vasco zo maar verdwenen was. Waarschijnlijk verdwaald in zijn nieuwe omgeving. Uiteindelijk bracht een tip ons naar het asiel in Zuidwolde waar we onze kat ‘terug moesten kopen’. Toen hij eenmaal bij ons thuis was begonnen we te twijfelen. Was dit Vasco wel? Helaas was de twijfel van korte duur want binnen de kortste keren waren we hem weer kwijt. Drie weken later werd hij weer door mijn buurmeisje gevonden. Hij lag dood onder in het lege zwembad van de buren…..
En nu we toch in de dierenwereld leven kunnen we nog wel even doorgaan. Opvolger Snoes choqueerde ons in de zomer door na een intensieve bevalling de doodgeboren jonge kitten op te eten. Dat vervulde ons met walging. Toch maar besloten om een nieuwe jonge kitten aan te schaffen. Door mij omgedoopt tot Herman en mooi van lelijkheid. Door de kinderen al snel Chico genoemd. Dit mormel bezorgde ons onlangs bijna een gigantische strop door achter de televisie te pissen met kortsluiting als gevolg. Tussendoor liet ook nog het konijn het leven zodat we ons portie dierenleed wel weer gehad hebben dit jaar. Gelukkig bleek hond Zora als altijd een stabiele factor waar ik menig kilometertje mee gelopen heb. Hoewel hij tijdens de zomer ook bijna het loodje legde door een zonnesteek en spontaan in de woonkamer begon te plassen…..
Maart stond in het teken van de herinrichting van het huis en mijn laatste dagen bij Vast Bakeries. Sinds 1988 volop in de weer geweest binnen deze industriële grootmacht in de koekjesbranche. Vanuit de productie doorgestoomd naar het kantoorwezen om mijn laatste jaar weer door te brengen langs de productielijnen. 30 maart was mijn laatste werkdag. Met enige collega-bakkers heb ik mij nog even teruggetrokken in de oude kantine (thans de woonkamer van de Polen). Talloze staphoogtepunten (VB bakkers on tour) passeerden nog even de revue en met een goed gevulde horeca bier- en chipsmand onder mijn armen verliet ik het bedrijf waar ik zoveel uren doorgebracht had. Au revoir Aviateur….
En dus zat ik voor het eerst in mijn leven werkloos thuis. Maar wat betreft de timing had ik geen geschikter moment kunnen kiezen. Miranda begon na een val tijdens het carnaval in Vita Nova steeds meer te kwakkelen met haar gezondheid. Een onverwachte beweging op de trampoline verergerde de klachten aan rug, nek en armen. Aanvankelijk dacht ik nog dat het wel weer over zou waaien maar na de eerste medicijnen en een doorverwijzing naar de neuroloog begon bij mij het kwartje ook te vallen dat er dit keer wel wat meer aan de hand was. Helemaal toen ik tijdens de laatste feestweekweekend eerst na de dokterspost in Winsum moest voor medicijnen om zondagavond nog na de apotheek aan het Hanzeplein te kachelen voor morfinepillen….
En zo zaten/lagen we beiden enige maanden thuis. Ik zoekende naar een nieuwe baan en tussendoor in de thuiszorg want Miranda kon door helse pijnen afkomstig een nekhernia weinig tot niets meer doen. Uit pure frustratie schopte ze ook nog eens keihard tegen het waterbed wat ook weer een bezoekje aan de dokterspost opleverde. Van een echt gezellig samenzijn was derhalve geen sprake.
In die tijd menig brief verstuurd en ook wel eens op gesprek geweest. Een leerzame tijd met leuke momenten (sollicitatiegesprek werkvoorzieningbedrijf Alescon in Hoogeveen, net niet gered) maar ook gesprekken waar ik na 10 minuten al wel weer gillend de deur uit wilde rennen.
Eind juni bracht een telefoontje van de mede eigenaar van Lambeck Harms notarissen uitkomst in de donkere sollicitatietijden. De koopaktes vlogen hun om de oren en ze konden het werk bijna niet meer aan. Een sollicitatiegesprek was het niet eens, het was meer de vraag wanneer ik kon beginnen. En dat was een hele opluchting kan ik wel vertellen. Eind juli werd Miranda ook nog succesvol geopereerd aan haar nekhernia.
Dit ging wel ten koste van onze vakantie in Tsjechië maar een pijnvrij leven blijkt ook heel veel waard te zijn!!
Onze vakanties beperkten zich dan ook tot weekendjes Zwolle (we hebben ons lekker laten verwennen in Hotel Fedder), Terschelling (met vrienden) en Roden. Dit laatste weekendje leverde door een bezoekje aan Kamp Westerbork genoeg relativeringstof op om de treurnis van een gemiste vakantie weer in het juiste perspectief te plaatsen!
Ik was in de gelukkige omstandigheden dat ik naast een weekendje Swifterband (altijd leuk zo’n uitstapje met voetbalvrienden hoewel de sportieve prestaties niet om over naar huis te schrijven waren) ook nog een prachtig zeilweekendje onder leiding van Boten Bonne naar Schiermonnikoog meegemaakt heb. Het weer zat mee, de Tox was weer als vanouds, voetbalclub De Monnik werd naar een spaarzame overwinning geschreeuwd en wat hebben we weer een hoop afgelachen tussen het zeilen door.
Helaas bleek de storm aan koopaktes al snel uitgeraasd. De huizenmarkt stortte eind 2011 helemaal in en ik kon aan mijn water aanvoelen dat mijn halfjaarcontract niet verlengd zou worden. En dus kan ik mij weer gaan richten op het solliciteren. Volgende week beleef ik mijn laatste werkdag bij het notariskantoor en dan kan dit boek ook weer afgesloten worden. Toch dankzij LH wel mee kunnen doen aan de 4 mijl van Groningen. Een prachtig sportevenement. Heerlijk gelopen maar de tijd viel helaas wat tegen…
Stiekem hoop ik op een schrijverscarrière want wat is leuker om van je hobby je werk te maken? Leuk was het om te vernemen dat een column van mij vanaf de prachtige vernieuwde VV-Middelstum site ook gepubliceerd is op een landelijke site….(puurvoetbalonline) gevolgd door een ‘diepte-interview’ gepubliceerd onder ‘Tafel gereserveerd’. Dit jaar ook weer genoeg mooie voetbalmomenten beleefd, zowel tijdens de eerste 3 helften op zaterdag als op de trainingsavonden. Het is net dat hoe ouder je wordt hoe meer je hier van kunt genieten. Zelfs weer jeugdleider geworden want Derian verruilde haar volleybalcarrière in voor keeperhandschoenen. Derhalve op de zaterdagochtend weer coachend langs de lijn met Miranda, wie had dat ooit kunnen denken?
Geloof, hoop en liefde is de titel van deze blog. Geloven in je zelf, dat er ook in 2012 vast wel weer een werkgever is die het in je ziet zitten. De hoop en moed niet laten varen, er komt vast wel weer iets nieuws op je pad. Geloof, hoop en liefde, de 3 belangrijke pijlers van ons bestaan. En de belangrijkste van deze 3 is de liefde zo las ik eens in het meest gelezen boek ter wereld!
Het was een bewogen jaar voor Miranda en mij. Een jaar waarin we veel op elkaar aangewezen waren. Een jaar ook met de nodige tegenslagen. Een jaar waarin verliezen op verschillende terreinen geleden werden, waar spoken uit het verleden keihard toesloegen. Een jaar ook waarin we contacten met dierbaren kwijtraakten en we bijna elkaar kwijtraakten in allerlei intermenselijke stormen.
‘Ondanks alle verschillen beteken jij de wereld voor mij’. Een prachtige tekst die geschreven stond op mijn allereerste Valentijnskaartje die ik gekregen heb. Want wat hebben wij vaak lijnrecht tegenover elkaar gestaan. Onze verbindingstouw werd vaak ragfijn ontrafeld. Maar het is soms net alsof het laatste ragfijne draadje door een onzichtbare hand wordt vastgehouden en daardoor niet knapt.
En hoewel het soms een wat sombere blog lijkt is dat misschien wel het belangrijkste winstpunt van dit jaar gebleken. Van mijn wederhelft heb ik geleerd om te genieten van momenten die er echt toe doen, door niet te somber te zijn en de moed niet te snel op te geven. Miranda heeft in haar leven heel wat stormen moeten doorstaan maar is nooit geknakt. En samen zullen we ongetwijfeld ook wel weer alle stormen en ontberingen van 2012 doorstaan. Hopelijk lukt het ons om volgend jaar definitief af te rekenen met alle spoken uit het verleden en om ontspannend samen te zijn in het huisje-boompje-beestje gebeuren die we zijn aangegaan.
En met leuke momenten en gezellige samenzijnen in het vooruitzicht (voetbalkennisquiz, kerstklaverjassen, kerst(nacht)diensten en kerstnachtballen, Vita Nova kennisquiz en de jaarwisseling) met tal van leuke mensen om ons heen wens ik jullie een prachtig en saamhorig kerst, oud en nieuw en 2012 toe!