Zelfs de data waren in ere hersteld want in het tweede weekend van januari was het weer zover. Op het programma stond het trainingskamp op het oude vertrouwde Schiermonnikoog. Het wordt mij met de jaar onduidelijker waarom dit een trainingskamp genoemd wordt want de ballen blijven al sinds jaar en dag thuis en zelfs de zondagse wandeling schiet er tegenwoordig bij in. Dit liet een 35 tal zielsverwanten van onze voetbalverenging koud want zij vonden in verschillende etappes hun weg naar dit prachtig schiereiland in de Waddenzee.
Zoals elk jaar waren er ook weer enige debutanten waar te nemen. Youngsters Marijn Bosman en Stefan Pool (zou hij uit net zo onberekenbaar zijn als in het veld vroeg ik mij enigszins bezorgd af) en de oudere jongeren Dirk Pijl en dartsvriend Joey Waldhorn. Gelukkig kwam na 2 jaar afwezigheid ook Frans de Bont weer langs, ongetwijfeld zijn rol als jeugdleider weer op zich nemend, iets wat na de vroegtijdige verbanning van het vorige jaar zeer wel wenselijk was. ln zijn rol als kaderlid werd hij bijgestaan door La Bello Bonne Beleving maar die ging uiteindelijk iets te veel op in zijn rol en kreeg last van flash-backs van zijn marinierstijd maar dit ter zijde.
Op de boot werd langzaam de vorm van het weekend afgetast. De eerste 31-spelletjes werden gespeeld, de eerste biertjes vonden hun weg door het maag-darmkanaal. Schier was dus al snel bereikt. Zoon van Theo, Martijn Wilpstra, had reeds een taxibusje voor ons vastgelegd die ons niet bij de kampeerboerderij van Carrette afzette maar een eindje verderop bij Springfield aan de rand van het dorp. Het was voor de meesten duidelijk even wennen om een nieuwe slaapplaats te bemachtigen maar uiteindelijk was iedereen gesetteld. Dus was het de hoogste tijd om de nieuwe geluidsinstallatie (die de vorm van een bazooka had!) van Koelie uit te proberen. Speciaal gehaald uit Zwolle dus hij moest wel goed zijn. DJ Eling had 15.000 nummers op de laptop staan dus de kans dat wij muzikaal droog zouden komen te staan was derhalve nihil. Toen ook de drank en hapjes arriveerden steeg de stemming tot een optimum. De pokerkaarten kwamen ter tafel, de fiches werden uitgedeeld, de eerste flesjes ontdopt, de eerste mist door de sigaren werd gecreëerd kortom het trainingskamp was officieel geopend.
Dit tafereel ging enige uren door totdat bij de meesten de magen begon te helen. Café De Halte deed goede zaken want vele leden van de klefclub gaven acte de presence. Als was het een 2 gangen diner wisten zelfs enigen een tomatensoepje als desert te krijgen. De jongsten vonden hun weg in Brakzand alwaar de spare-ribs mateloos populair waren. Daarna snel weer naar de kampeerboerderij alwaar de tweede ploeg arriveerde. Deze wachtte een zelfde binnenkomst als onze helden in de Groene Euroborg hel namelijk onder luid achtergrondmuziek van Van Halens Jump. Hoe meer zielen hoe meer vreugde bleek derhalve het motto en dit waren ook meer deelnemers van de whisky en de bacardi-afdeling dus deze flessen bleken ook niet voor niks meegekomen te zijn. De ingeslagen weg werd verder bewandeld (veel kaartwerk dus) maar toch tegen een uur of 11 vonden de meesten dit wel goed en werd de plaatselijke horeca weer opgezocht.
Het Boothuys was gezellig druk en dus een goede indrinktent. Hier kwamen we zelfs oud Middelstummer Fred de Graaff tegen waarschijnlijk ter compensatie van Hans Huizing die in geen velden of wegen te ontdekken viel. Daarna snel naar de Toxbar maar hier bleek het dames-gehalte zo goed als nihil te zijn en hadden we ook nog zware concurrentie van een of ander hockeyteam van Lycurgus. Zij wisten zelfs Ralf dwars te zitten met hun escapades rond de danspaal die in het midden van de zaal was gedeponeerd. Vol trots kan ik toch nog mededelen dat de weinige vrouwen die er waren liefdevol door onze jongens werden opgevangen en als vanouds hun weg naar onze accommodatie wisten te vinden. En dit zelfs zonder de afwezige Koen Wiersma ….
Tegen 2-en was ook dit feestpaleis gesloten dus maar weer terug naar de toko. Abeltje Hindrik had het daar enorm druk met het soldaat maken van 2 liter koude koffie. Dit moet wel een energie-drankje geweest zijn want ‘s morgens vroeg zat hij er nog. Helaas voor sommigen was er ook een dame met een tondeuse actief. Menigeen verloor het weinige lichaamshaar dat ze nog hadden en dit gaf een wel heel bijzonder effect. Gedurende de loop van de nacht vonden steeds meer kampers hun Waterloo en zochten moe maar voldaan het veldbedje op. Degenen die zich sterk voelden bleven rustig doorgaan maar zij kregen de dag er op te kampen met een lichte terugslag. ‘Jongens, jongens stil nou’ was een veelgehoorde kreet van de kleine Boomsma die met een schril stemmetjes zijn slaapzaalgenoten (tevergeefs) tot rust probeerde te manen. Enough is enough moet hij gedacht hebben maar hier dacht helaas lang niet iedereen hetzelfde over.
Tegen half elf zaterdagmorgen arriveerden de laatste ploeggenoten die zich wezenloos schrokken van de enorme bende die er heerste. Ja, als je zelf geen onderdeel uitmaakt van het geheel valt het des te meer op. Maar Ronnie, Pieter en vooral Alwin konden het niet langer aanzien en een uurtje later zag de toko er weer toonbaar uit. Waterdragers De Bont en Koster werden ter boodschap gestuurd en vooral de plaatselijke bakker deed goede zaken. Opvallend genoeg wisten de 10 broden en 40 krentebollen vrij snel hun weg te vinden in de blijkbaar goed werkende spijsverteringsorganen (zeelucht maakt dus toch hongerig). Vooral Dirk Pijl spreidde een ongelooflijke eetlust ten toon die na ongeveer 7 boterhammen toch stilaan gestild werd.
Buiten was het wederom petweer maar gelukkig (of niet) werd de DJ na 2 uurtjes slaap ook weer wakker en werd de sfeerverhogende stampmuziek weer ingezet. De sportfanaten wisten zich te vermaken met het EK allround (alles beter dan jezelf inspannen bleek maar weer eens) en natuurlijk werd er ook weer fanatiek gekaart. Met het schaatsen hadden wij natuurlijk Bokko als grote favoriet want dat rijmt zo mooi op Okko die er ook was en nu dus ook als Bokko door de wereld gaat. En voor dat je het weet is het weer avond en dus tijd voor een stevige maaltijd. De groep splitste zich in 2-en (toch enigszins een leeftijdskwestie?) maar was op tijd weer in de hut want FC Groningen speelde die avond thuis tegen Excelsior dus dat mocht niet gemist worden. De beslissende treffer in de 95e minuut werd dan ook uitbundig gevierd en vol goede moed trokken we weer ter velde naar de Tox.
Echter daar kregen we weer tranen in de ogen want je kon er met gemak een pistool leegschieten zonder wat te raken. Gelukkig bracht Fred zijn zuster mee en ook onze hondstrouwe vrouwelijke fans van 5 jaar terug bleken het tweede weekend van januari in hun geheugen gegrift te hebben zodat het toch nog enigszins vol werd. Helaas bleek ik ook aangetast te zijn door de tand des tijds want was ik 5 jaar geleden nog de knapste man van het eiland nu kwam ik niet verder dan de titel knapste man van Middelstum (gepasseerd door de barkeeper van de Tox). Terug in de toko bleek dat de meeste energie reeds verspeeld was hoewel het toch gauw 06.00-07.00 uur was voordat de laatsten hun slaapzakje met een bezoek vereerden.
De zondag was het dan ook landerigheid troef. Een beetje hangen, een beetje wurgen en een beetje kaarten dus. Tegen half drie was het weer schoonmaaktijd en na vorig jaar dus ook noodzaak om de zaak superschoon achter te laten. De eigenaar was tevreden (gelukkig had hij zijn pluimvee niet geteld) en wij werden ditmaal zonder politiebegeleiding naar de boot gebracht. Tijdens de overtocht werd het weekend geëvalueerd. Allicht minder spectaculair dan het vorige jaar maar toch weer een leuk groepsgebeuren waar weer het nodige afgelachen werd. En daar gaat het uiteindelijk om. Op de een of andere manier heb ik De Delle nog met een bezoekje vereerd om een half kippetje te bestellen wat mij wel een waardig afscheid leek van een geslaagd weekend. Langs deze weg willen we Marten weer bedanken voor het nodige voorbereidende werk (hij zal er zelf middels wat pokerspelletjes wel weer financieel beter van zijn geworden) en ik zou zo zeggen: volgend jaar maar weer!