(Uit het Middelstummer clubblad, mijn mooiste trainingskamp ooit! Tranen gelachen maar ook een abrupt einde…)
Trainingskamp Schier 2007
Proloog
Een week na het verstrijken van dit kamp zit ik achter mijn PC om een en ander uit te werken. Deze extra week was hard nodig om alles eens rustig op een rijtje te zetten en de vele indrukwekkende ervaringen te verwerken. Ook konden de vele verhalen op de trainingsavonden nog in dit pleidooi verwerkt worden. Uit de vele relazen kan geconcludeerd worden dat het een uniek kamp geweest is met helaas een zeer abrupt einde.
Lag het aan de mensen, aan de activiteiten, aan het weer of gewoon aan het oude vertrouwde eiland waardoor alle puzzelstukjes vanzelf in elkaar vielen en er een unieke chemie ontstond? Wie het weet mag het zeggen. Na 2 jaar geleden Appelscha te hebben aangedaan en vorig jaar Roden was het nu dus weer de beurt aan het oude vertrouwde Schiermonnikoog, locatie De Binnendijken. Hieronder het verhaal van misschien wel het gezelligste trainingskamp (volgens eigen inzichten) uit onzer carrière.
Het begin.
Vrijdag 19 januari 12.00 uur
Een 22-tal trainingsbeesten verzamelden zich op de parkeerplaats bij het voetbalveld. Zij konden zich inschepen in 1 van de zestal auto’s. Coureur Zwerver was nog niet vergeten dat ze hem 4 jaar geleden vergeten hadden om mee te nemen en schafte zich speciaal voor deze gelegenheid een ander karretje aan om er maar zeker van te zijn dat hij deze reis niet zou hoeven te missen.
Naast vele oude bekende gezichten vielen er ook enige debutanten te ontdekken, wat dacht u van Tim Poppema, Rudy van Dijken, Paul Venema, Pieter Holtman, Arjen Bronsema, Jeroen Boomsma en Michel (of Michiel of Sjakie) de Graaff. Ook werd even later nog de nieuwe coming man uit Onderdendam Wichard Slagter opgehaald. Nadat coördinator Hovinga de auto-inhouden wat betreft de mensen had gecheckt en goedgekeurd had, konden we in colonne naar Lauwersoog.
Deze colonne werd al langer want new born driver Poppema liet zien dat zijn theoretische rijvaardigheden uitstekend in orde waren en hij hanteerde het aloude motto Tachtig is prachtig. Gelukkig waren we nog ruim op tijd om ons in te checken en de spullen in de daarvoor bekende karretjes te proppen. Een dag eerder waren we nog enigszins verontrust geweest want toen stormde en slagregende het en kon de laatste boot van die dag niet uitvaren. Hoewel het nu ook onstuimig was, voer de boot gelukkig gewoon op tijd. Deze eerste uur gaf al een aardig beeld te zien van wat er ons de rest van het kamp te wachten stond. De eerste kaarten werden geschud, de eerste flesjes besteld en de eerste blikken met onze vrouwelijke medepassagiers gekruist.
Op het eiland aangekomen had Martijn Wilpstra het vervoer al geregeld en werden wij in een bus naar onze locatie gebracht. Verrukt door oude, gezellige herinneringen en een prachtig uitzicht op een Amstelmuur zochten we onze slaaplocaties op. Ook Medema had zijn oude vertrouwde slaapgelegenheid (links naast de deur van de achterste slaapzaal) al weer gevonden. Oud-strijders hechten aan tradities en wee degene die dit doorkruist.
Het duurde maar even of deze gevoelens van euforie werden de grond in getrapt. De eigenaar kwam de toko binnenstormen en vroeg zich af waar we de brutaliteit vandaan hadden gehaald om zomaar zonder ons te melden bezit te nemen van zijn drie-sterren locatie. Verbouwereerd gingen we weer naar buiten onder verontwaardigd gemompeld dat wij dit al die jaren zo gewend waren geweest.
De eigenaar merkte op dat hij de laatste tijd wat klachten had gehad van de buren wegens geluidsoverlast en drukte ons op het hart om niet te veel lawaai te maken. Uiteraard stemden we hiermee in, toen nog niet wetend wat ons de volgende nacht wel niet voor een circus te wachten stond. De uitbater wist dit gelukkig ook nog niet en dus konden we ons eindelijk inchecken.
Koeli had het druk met het opstellen van de video-, dvd- en geluidsapparatuur, Brouwer had een duizendtal fiches in de verkoop die ons van pas kwamen met het 31-en en het ook hier zeer populaire pokerspel. Abeltje Hendrik vulde samen met Hovinga en Medema de grote koelkast. Hierna werden de eerste flesjes ontkurkt, de kaarten geschud, de puutjes chips en borrelnoten geopend, de eerste sigaren (!) in de brand gestoken en onder de luide tonen van DJ Koeli werd het trainingskamp officieel geopend. Helaas (?) was de oefenwedstrijd tegen het altijd lastige De Monnik 2 afgelast dus het zag er naar uit dat we dit ritme de komende dagen konden vasthouden.
Dit ging de hele middag en vooravond zo door maar gelukkig hielden enige kaarters het voor gezien en zij gingen de keuken in. Koen werd er op uitgestuurd om boter te halen voor in de koekenpannen want op het menu stond de aloude kraker boerenkool met worst. Nadat Koen was teruggekeerd met wat frituurvet uit de plaatselijke cafetaria De Halte gingen Fred, Michel, Koester en de gelukkig weer wakker geworden Meijer bezig met de voorbereidingen van de maaltijd.
Deze kon even later uitgeserveerd worden en werd met smaak verorberd. Ook Medema werd uit bed getrommeld. Hij wist zeker dat Sil er ook was en Fred had haar ook al gezien, zo zei hij (?). Waarover ze hadden gecommuniceerd zullen we hier maar niet herhalen. Hierna kwam de jongere garde in actie middels een afwasbeurt wat hen prima afging.
Daarna begon het kaartgezelschap toch wat onrustig te worden. Het was tijd om ons te verplaatsen en te integreren met de locale bevolking. ln de Tox was het nog akelig rustig dus eerst maar naar wat kroegen in de omgeving. Hier konden we ons ei ook niet echt kwijt maar gelukkig vonden we onze rust in de Tox alwaar de broer van Koeli ons vergastte op wat vrolijke muziekdeuntjes.
De eerste voetjes kwamen van de vloer en de rest vergaapte zich aan de barvrouwen waarvan er een buitengewoon geproportioneerd bleek te zijn. Nadat het licht aanging werd onze slaapgelegenheid weer opgezocht alwaar er nog tot in de kleine uurtjes werd nageëvalueerd. Dag 1 zat er op, moe maar voldaan ging uiteindelijk ook bij de hardnekkigste strijders het licht uit.
Tegen tienen de volgende morgen kwam er weer wat leven in de brouwerij. Pieter (die uitstekende zaken aan de pokertafel gedaan had de nacht ervoor) liep rustig en ontspannen met zijn watertje aan de mond door de keet en dat herinnerde mij eraan dat ik dit ook wat meer had moeten doen. John had een maagdelijk wit trainingstenue uit de kast getrokken hetgeen volledig paste bij zijn baco-wit gezicht. Ook drinkebroer Frits liet zich van een lijkbleke kant zien en een verkwikkende douche bracht ook hierin geen verandering.
Koelie ging met de jongere garde aan de boodschap en de plaatselijke bakker werd leeggeplunderd. Hierna werden tafels bij elkaar geschoven en volgde een gezamenlijk ontbijt, iets wat uniek is te noemen. Nog niet helemaal okselfris trok ik mij terug achter een krantje, ondertussen Bronsema complimenterend met dit uniek ontbijt. Klokslag 1 werden we toch weer onrustig en dus vormden de kaarttafels zich weer. Wichard ging naast mij aan de 31-tafel zitten en dat had hij beter niet kunnen doen. Hij had de dag tevoren gepiekt tot en met en moest dit bezuren met een kleine terugslag. Jan Smit’s ‘ik heb weer verloren van de fles’ werd door hem als een boer met de bekende kiespijn ontvangen.
Na 2 uurtjes kaarten en drinken begon ik toch wat onrustig te worden want zo’n eiland moet toch meer te bieden hebben dan alleen maar wat eten en drinken. Uiteraard was ik de enige die zich liet zandstralen op het strand en op de terugweg heb ik nog een flits gezien van de kraker De Monnik 1 -UVV 1. Oud dorpsgenoot Hans Huizing, spelend met aanvoerdersband en nr. 10 centraal op het middenveld, paste zich moeiteloos aan het zesdeklas niveau tempo aan maar uiteindelijk werd de wedstrijd wel met 4-1 gewonnen.
Terug op de kazerne wachtte mij een grote verrassing. De twee eerder genoemde bardames uit de Tox hadden onze toplocatie ook weten te vinden en hadden zich moeiteloos een plaats aan de kaarttafels veroverd. ‘s Middags al dames in de keet, ook dat was nog nooit eerder voorgekomen. Was dit toch weer de invloed van onze als altijd bescheiden SMS-koning Koen? (uit een niet nader te citeren sms uit de nachtelijke uren bleek in elk geval dat 1 meisje het niet meer droog hield in Koen’s nabijheid). Ook youngster Boomsma bleek een fan te hebben en bij hem was de eeuwige glimlach ook niet meer van zijn gezicht te poetsen.
Tegen zessen begon het echte topvermaak. Koeli toverde de aloude serie ‘Op de boerderie’ van Henk Spaan en Harry Vermeegen uit zijn hoge hoed. Vroeger hier vaak met droge ogen naar gekeken maar met enige alcoholische versnaperingen kwamen met name de oudere jongeren niet meer bij van de verhalen van Sukki, meneer pastoor, Sjeiksnor, Driekje enz. Bij iedere ‘Sloan Poa’ of ‘Ik dult gien tok tok’ liepen de tranen over de wangen.
En nu we het toch over topamusement hebben. ‘s Middags werd aan de dames al verkondigd dat de voorheen grootste loverboy van onze club zich nog zou melden. Ze moeten zich raar achter de oren hebben gekrabd toen Roelf Zomer een ovationeel gezang in ontvangst nam (Roelf: ik had tranen in mijn ogen) op de voet gevolgd door onze trucker Raymond. Ook zij pasten zich moeiteloos aan en vonden snel hun ritme aan de 31-tafel.
Tegen 20.00 uur begon uiteindelijk ook de maag vervaarlijk te rammelen. Tijd voor een stevige bodem voor de allesbeslissende en lange nacht. De groep splitste zich in drieën over cafetaria De Halte, restaurant Brakzand en de eettaveerne van Hans Huizing, aanbevolen door eilandkenner Edje Zuidhof. ln de laatste eetgelegenheid werden we eerst naar boven verbannen daar er beneden geen plaats was. Daar er niemand was om ons te bedienen maar zich er wel een tap bevond konden we rustig en ongestoord doorgaan met het dagelijkse ritme.
Toen ik beneden toch maar even poolshoogte nam, kwam ik de welbekende eigenaar weer tegen die met zijn familie uit eten was. Daar hij ook niet de hele middag aan de spa rood gezeten had, volgde een geanimeerd gesprek over het wel en wee op het eiland, de voetbalclub en man’s optreden van een dag eerder (een hoop theater bleek achteraf). Toen ik ook nog een drankje kreeg aangeboden, merkte dochterlief fijntjes op dat mijn vrienden boven zaten. Deze stille hint nam ik maar in ontvangst en ondertussen was de menukaart ook al verschenen.
Het eten smaakte bijzonder goed. Een klein smetje op het geheel was dat onze serveerster een bijna volle glas bier over Abeltje Hendrik zijn broek leegde. En je mag aan zijn vriendin, huis, auto of overig materieel komen maar kom niet aan mans bier, zo bleek. Na het eten volgde het uitbuiken, een heerlijk moment van rust dus. Daarna Tox-time en onder leiding van Ralf Rave werden de bloemetjes buiten gezet in deze nog lang niet door de tand des tijds aangetaste bar-dancing. Met dezelfde topbezetting achter de bar en het muziek maar met nog meer dames uit de overige kampeerboerderijen (helaas spelend vanuit een gesloten formatie), volgden een paar gezellige uurtjes. Nadat de lichten weer aangegaan waren, had het barpersoneel de grootste moeite om ‘ons jongens’ weer naar buiten te krijgen.
Gelukkig was De Binnendijken dichtbij dus we konden gewoon verder. En jawel hoor, de dames waren er ook weer en ondertussen had ook Eric een fan gevonden, te weten Hendrikje, die er niet als een Hendrikje uitzag. ‘Jij bent mijn skat’, zei ze en Eric kroop hoe langer hoe meer richting uiteinde tafel helemaal toen hij ook nog een handje op de knie kreeg. Paul kreeg ondertussen ingevallen wangen toen hij kennis maakte met enige zware jongens. Ook Helga, de vriendin van Wilp, en nog een meisje met bril (weer een fan van onze SMS- koning) hadden de weg naar de boerderij weten te vinden.
Of de gemoederen door deze vrouwelijke invloeden dusdanig verhit raakten dat het kookpunt bereikt werd zal wel nooit opgehelderd worden maar om 03.59 uur ging het brandalarm af….. En dat hebben we geweten. De eigenaar was bijzonder oververhit (inderdaad Koelie, hij had beter een Cup a sup kunnen nemen) en het kwam er ongeveer op neer dat we morgen de eerste de beste boot konden pakken. Even later gevolgd door de brandweer die met zwaailichten en al de kampeerboerderij uitkamde waarbij uiteraard niets gevonden werd. Toen even later de politie ook nog arriveerde was het helemaal een gezellig samenzijn in de kampeerboerderij.
Zij waren opgetrommeld om te bemiddelen maar er viel weinig te bemiddelen en ook zij begrepen alle ophef niet zo goed. Een uurtje later was de rust weer enigszins teruggekeerd en konden we nog een slaapmutsje nemen op de goede afloop. Toen de eerste lichtstralen weer opkwamen, vonden de dames het ook wel goed en zij keerden als altijd onverrichter zake weer huiswaarts (weer geen afmakers binnen de selectie dus).
Gelukkig konden we nog enige uren quality-time meepikken maar helaas was de eigenaar het nachttafereeltje nog niet vergeten. Om tien uur werden we aldus weer uit bed getrommeld… Ons restte nog een kwartier om alles op en in te pakken en om kwart over tien bracht de taxi ons in vliegende vaart naar de boot die al op ons stond te wachten. Onze vrienden van de politie waren er ook weer om maar zeker te weten dat de rust en orde zou worden hersteld. Met een handdruk en een glimlach namen we afscheid van onze dienders die ook niet goed wisten wat ze er mee aan moesten.
En dan zit je dus weer op de boot, elkaar verbouwereerd aan te kijken, nog niet helemaal beseffend wat er allemaal wel niet gebeurd is. Het moet wel een kolderiek gezicht geweest zijn want met 2 uurtjes slaap in de bast zagen de meeste trainingskampers er inderdaad zeer afgetraind uit. Om kwart over 11 kregen we weer vaste voet aan de wal en werden de spullen bij elkaar gezocht en de auto uit de parkeergarage gehaald. Moe maar zeker voldaan namen we afscheid van elkaar, Schier 2007 zat er op voor ons…..
Epiloog
Bij dezen nog een woord van dank aan alle deelnemers van dit bijzonder samenzijn. Wellicht een speciaal woord van dank voor de organisator in dezen Marten die zich hopelijk niet uit het veld laat slaan door alle ontwikkelingen. Zoals Koelie al opmerkte: ‘Schier heeft nog 6 kampeerboerderijen dus we kunnen nog 6 jaar vooruit’. Onze voetbalclub heeft inmiddels een haat-liefde verhouding opgebouwd met dit eiland en tradities moeten in stand gehouden worden!