Vorige week heeft u mijn wekelijkse overpeinzingen moeten missen. Dat had alles te maken met het bezoek aan de Belgische Ardennen van een paar dagen. Dat mag wat mij betreft best onder het mom van een verlaat verjaardagscadeau weggeschreven worden. Wanneer mij gevraagd wordt wat ik zou willen hebben voor mijn jaarlijks hoogtepunt dan komen daar in elk geval geen materiële zaken aan de orde. Maar een (lang) weekendje weg daar ben ik altijd wel voor te porren.
Wat een voorrecht eigenlijk. Zelf ging ik zo rond mijn zesde voor het eerst op vakantie en dat was ook het eerst dat mijn ouders erop uit trokken nadat ze de winkel noodgedwongen van de hand moesten doen. Wat dan weer automatisch inhoudt dat mijn broers en zussen eigenlijk nooit op vakantie geweest zijn in hun jonge jaren. Kom daar nu nog maar eens om inderdaad. Vier dagen werken per week is voor vele jongeren eigenlijk al wel genoeg.
En dat alles onder het motto: ‘Daar kan ik mij wel mee redden en een extra dagje vrij hebben, daar is helemaal niks mis mee.’ Ik weet nog dat ik in mijn jonge twintiger jaren er gerust nog een zaterdagje aan vastknoopte in de bakkerij tijdens de drukke banketperiode. Dat extra loon kon dan mooi doorgeschoven worden naar de spaarrekening.
En misschien plukken we daar nu zo langzamerhand wel een beetje de vruchten van met als gevolg dus een paar dagen Belgische Ardennen zo eind maart. Want op bijna 490 kilometer van Middelstum ligt, nabij de Franse grens, het pittoreske dorpje Hastière. Een dorpje bestaande uit een paar duizend inwoners en een dorpje dat alles heeft wat voor mij een bezoek aan dit gebied zo mooi maakt.
Met, vaak mooie en grote, huizen links en rechts van een groot kanaal in het dal wat dus automatisch inhoudt dat het dorpje omringd wordt door mooie heuvels. En dat met een gezellig en knus centrum als bonus waar de gemoedelijkheid hoogtij viert. Zes jaar eerder deden we tijdens de zomervakantie La Roche et Ardenne al aan en sinds die tijd was daar al de gedachte om hier ooit nog eens terug te keren.
Spectaculaire verhalen over deze vrije dagen hoeft u van ons in elk geval niet te verwachten. Wat langer blijven liggen, lekker rustig aan de dag beginnen dus met eerst een bakje thee of koffie, de hond uitlaten in de mooie omgeving en dan vervolgens lekker lezen, lopen, Netflixen of met de auto een mooi dorpje of stadje in de buurt bezoeken. Mooier is het eigenlijk niet.
Het boek ‘Oorsprong’ van Dan Brown was binnen de kortste keren al weer uitgelezen. Een ouderwetse Brown-klassieker met een bijzonder plot en doorspekt met de nodige religieuze aspecten waarbij de levensvragen ‘Waar komen we vandaan?’ en ‘Waar gaan we heen?’ aan bod kwamen. Kortom, de mysterie van het leven met alle levensbeschouwelijke vragen die hier bij komen kijken.
Ik heb er dus weer een jaartje bij gekregen, 53 jaar ben ik inmiddels, maar van het leven begrijp ik nog steeds weinig tot niets. Wel dat de wereld heel mooi kan zijn. Het is eigenlijk maar net waar je wieg gestaan heeft. Dat bedacht ik mij halverwege een steile klim naar de top van de heuvel toen ik getrakteerd werd op een prachtig uitzicht op het dorp. Ik genoot een paar minuten in alle rust, met slechts gezelschap van trouwe viervoeter Zhiva die net zo leek te genieten als ik, van het idyllisch tafereeltje
En dan komt wederom de gedachte bovendrijven, waarom is dit niet voor iedereen weggelegd? Tweeduizend kilometer verderop schieten ze elkaar in Oekraïne en Rusland nog steeds onverminderd overhoop. Zo’n rustgevend tafereeltje, ver weg van de waanzin van de dag, gun ik iedereen.
Uiteraard hadden we onze capriolen ook wel weer. Zo verloor ik maar zo mijn lens in de badkamer. Ergens tussen het schoonmaken en het indoen, raakte ik hem kwijt. Waarschijnlijk is hij rechtstreeks de gootsteen ingegleden want hij was in geen velden of wegen meer te herkennen. En het was ook nog eens de lens van mijn slechte(re) rechteroog en alle reserve-exemplaren lagen nog keurig in de kast in Middelstum. Met als gevolg dat mijn zicht behoorlijk verminderde en de vrouw achter het stuur plaats moest nemen.
We deden de mooie stad Namen nog aan, keerden kort terug naar Dinant – een stad vol met oorlogsgeschiedenis – en pikten en passant op de terugweg nog even La Roche et Ardenne mee om daar nog een hapje te eten om vervolgens na vijf uur rijden Middelstum weer op te zien doemen in de verte.
Toen we in 2019 terugreden, kende Nederland de warmste dag in de geschiedenis ooit tot dusver met dik veertig graden tot gevolg. Daarvan was in dit geval geen sprake. Ook de interne gemoederen raakten gelukkig niet verhit. Het was een vreedzaam en aangenaam verpozen dus daar bij onze Zuiderburen….