Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Noteer bij mijn naam gerust Gina Tamminga – Holwerda. Ik ben op 14 januari 1958 geboren in de stad Groningen. Mijn vader was oorspronkelijk vrachtwagenchauffeur en werd later bedrijfsleider bij WEB, bij Wielinga Expeditie Bedrijf in Groningen. Mijn moeder runde het huishouden. Ik heb nog een vijf jaar oudere zus, zij woont in Ten Post.
Door het werk van mijn vader, moesten we als gezin vaak verhuizen. In Groningen zijn we één keer verhuisd en het werk aan de A28 bracht ons naar Wezep. Na anderhalf jaar volgde een verhuizing naar Schiedam en drie jaar later kwamen we in het Limburgse Tegelen terecht.
Na 5,5 jaar volgde er weer een verhuizing en daar was ik niet blij mee want ik had daar net op school en in Tegelen een mooie vriendenkring opgebouwd. Maar mijn vader werd afgekeurd en mijn ouders wilden graag terug naar hun roots. We zijn in Appingedam gaan wonen en drie jaar later in Ten Post terechtgekomen. Na getrouwd te zijn, volgde de laatste verhuizing en wel naar de Molenstraat in Stedum. Hier wonen we inmiddels al weer 45 jaar met veel plezier naast het vrougere Swaithoes.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1979 getrouwd met de oorspronkelijk uit het Noord-Hollandse Wieringemeer afkomstige Talo Tamminga. Ik kende hem al wel langer maar tijdens een busreis georganiseerd door de jeugdclub waar we beiden op zaten, kwamen we naast elkaar te zitten en toen is de vonk overgeslagen.
Ons huwelijk heeft ons drie kinderen geschonken. In 1980 werd Remko geboren en twee jaar later Wim. Onze beide zoons wonen met hun partners in Ten Post. In 1984 kwam Alida op de wereld, zij is in Loppersum terechtgekomen. Talo en ik zijn de trotse grootouders van negen kleinkinderen waarvan de oudste negentien en de jongste drie jaar oud is.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik ben in Wezep naar de kleuterschool gegaan en heb daarna de lagere school in Schiedam en Tegelen doorlopen. In Tegelen heb ik vervolgens met enige moeite de huishoudschool afgerond. Tijdens mijn laatste jaar verhuisden we namelijk terug naar het hoge noorden. Het was de bedoeling dat ik mijn laatste schoolmaanden bij een gastgezin zou doorbrengen maar na twee weken kreeg ik zo’n heimwee naar mijn ouders dat hier niets van terecht kwam. Door gerichte opdrachten te maken, meegekregen van school, is het mij alsnog gelukt om in Tegelen mijn diploma te halen op 15-jarige leeftijd.
Ik zou nog een vervolgopleiding voor gezinshulp gaan volgen maar daar kwam niets meer van. In Appingedam ben ik vervolgens nog wel gezinshulp bij verschillende gezinnen geweest maar dit duurde nog geen jaar. Toen kon ik bij groenteboer Van der Werf in Delfzijl aan het werk, daar waar nu de Jumbo zit. Hier deed ik verschillende werkzaamheden. De meeste tijd bracht ik achter de kassa door maar ik moest ook bijvullen en groenten snijden. Door de leuke klantcontacten heb ik hier 5,5 jaar met veel plezier gewerkt.
Toen ik in het huwelijksbootje stapte, ben ik eerst een tijdje gestopt met werken om vervolgens in 1998 bij de AH in Appingedam als caissière aan de slag te gaan. Ik was er best wel lang uitgeweest maar zat eigenlijk al direct weer in het werkritme. In de jaren ervoor heb ik nog wel diverse ‘schoonmaakhuisjes’ gehad. Bij de AH had ik eerst een contract voor 20 uur per week en later werden dat er 12. Naast het achter de kassa zitten, moest ik soms ook de vakken bijvullen.
In 2001 kreeg ik zo’n last van mijn blinde darm dat deze operatief moest worden verwijderd. Toen kwam ook aan het licht dat ik suikerziekte had. Dat verklaarde mijn zenuwpijn waarvan ik steeds meer last kreeg en waardoor ik ook minder ben gaan werken.
In 2004 ben ik definitief gestopt met het werken voor een baas want ik werd afgekeurd. Daar heb ik het best wel zwaar mee gehad want het werk ging mij goed naar de zin. De klachten zijn in de loop van de jaren erger geworden. Talo doet gelukkig veel in huis en één keer per twee weken hebben we ook een huishoudelijke hulp over de vloer.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik heb eind januari net mijn eerste halve maand AOW gebeurd, ik ben nu dus officieel met pensioen. Hoe ik de tijd na mijn afkeuring ben doorgekomen? Ik heb mijn creativiteit ingezet en ben allerlei kaarten gaan maken. In 2011 ben ik aan huis met een winkeltje gestart en daar kon ik deze kaarten toen ook verkopen. Daarnaast verkocht ik allerlei woonaccessoires, sieraden en tuinplantjes. Ik kon hiermee natuurlijk niet zomaar beginnen. In 2011 heb ik mij ingeschreven bij de Kamer van Koophandel en voor het winkeltje is bij de gemeente een vergunning aangevraagd.
In de loop der jaren is het een echt snoepwinkeltje geworden en de laatste zes, zeven jaar verkocht ik alleen nog maar snoep. Ik heb tijdelijk ook nog ijs verkocht in de zomermaanden maar daar moest op den duur geld bij. Ik was niet alle dagen van de week open hoor maar genoot ook hier van de leuke gesprekjes met de kinderen en hun ouders. Groot was de winkel niet, we hebben er nu een slaapkamer van gemaakt. Maar al met al heb ik zo’n veertien jaar met veel plezier allerlei spulletjes vanuit huis verkocht.
Van verveling is nog steeds geen sprake hoor. Zo hebben wij in 1998 een caravan gekocht waarmee we vorig jaar zo’n negen weken op pad zijn geweest. Dit jaar gaan we er vermoedelijk nog een weekje langer met de caravan opuit. We gaan naar verschillende plekken maar blijven wel in eigen land. De Veluwe, Achterhoek en Drenthe, Nederland kent zoveel mooie plekjes. En de fietsen gaan altijd mee.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Onze trouwdag en de aankoop van een eigen huis hier in Stedum. En daarna natuurlijk de geboorte van de kinderen en de kleinkinderen.
En de dieptepunten?
Dat mijn suikerziekte in de loop der jaren steeds erger werd waardoor ik op den duur noodgedwongen moest stoppen met werken.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Het snoepwinkeltje leidde vaak tot mooie gesprekjes met de kinderen die langskwamen. Dit waren altijd kinderen die nog op de lagere school zaten, daarna was de aardigheid er schijnbaar vanaf. Vaak kwamen ze met een euromunt in de aanslag de winkel binnen en dan konden ze hun hart ophalen want er was volop keus. Ik had zoveel aanbod dat het niet meeviel om snel een goede beslissing te maken. En nee, er is volgens mij nooit sprake geweest van diefstal ondanks alle verleidingen. Maar ik was zelf altijd in het winkeltje aanwezig hoor.
Ook kijk ik met veel plezier terug op onze huwelijkjubilea. Toen we 12,5 jaar getrouwd waren, stroomde het hele huis vol met mensen. Met als gevolg dat we ons 25-jarig huwelijksfestijn op de Wijnboerderij in Wirdum gevierd hebben. Vorig jaar waren we 45 jaar getrouwd en toen kwam het hele gezin langs voor een gezellige barbecue. En nu moeten we nadenken over hoe we ons 50-jarig huwelijk gaan vieren maar daarvoor hebben we nog 4,5 jaar de tijd om iets leuks te verzinnen.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gewoon lekker zo doorgaan en drie a vier keer per jaar met de caravan op pad ergens in Nederland. Dan ben ik al dik tevreden.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Misschien had ik achteraf toch beter wat langer door moeten leren, ik had bijvoorbeeld best wel in de verpleging willen werken. Maar toen ik jong was, wilde ik graag aan het werk en centjes verdienen. Maar ik kijk wel met veel plezier terug hoor, op mijn werkperiode.
Ik ben bijvoorbeeld zelfs met de familie Van der Werf drie weken lang op vakantie geweest in Noorwegen. Ik zou eerst met een vriendje op vakantie gaan maar onze verkering raakte uit. En toen waren zij zo aardig om mij uit te uitnodigen om mee te gaan naar het hoge noorden. Er moest toen nog wel heel snel een paspoort voor mij geregeld worden en dat was best nog wel spannend. Maar vervolgens heb ik een prachtige vakantietijd beleefd.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat moet wel een ruime voldoende zijn, ondanks de pijn die ik door de neuropathie ervaar. En dat is weer ontstaan vanuit mijn suikerziekte. Maar noteer gerust een dikke zeven hoor.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ondanks alles blijf ik vrolijk in het leven staan. Gelukkig ben ik altijd positief ingesteld en dat is een karaktertrek waar ik nu veel baat bij heb.
