Mijn voet is bijna bij de bal. Vlak voor het moment van controle boort zich een andere voet met noppen in die van mij. Dat doet pijn. Binnen vijf minuten gebeurt hetzelfde, maar nu op links. Vlak daarna gevolgd door een kopduel waarbij ik met mijn kin een achterhoofd raak. Mijn kaak kraakt tot in mijn oor. De kiezen klappen gevaarlijk hard op elkaar. Ik proef bloed.
Het trainingsdeel van ons trainingskamp op Schier is begonnen. Een traditie met een lange looptijd. Meer dan 25 jaar. Toen het begon was het nog Middelstum 5 of misschien zelfs 6. Toen Middelstum 4. Nu zijn we Middelstum 3. De laatste 10 jaar ga ik mee. Teamgenoten kwamen en vertrokken. En sommige zijn er nog steeds. Inmiddels behoor ik tot de meest ervaren krachten. Dat is merkbaar tijdens de training. En ’s avonds in de Toxbar. In beide gevallen doe ik mijn best de bewegingen van mijn teamgenoten te volgen. Met steeds minder succes.
Volgend jaar maakt onze zoon Merijn de overstap van jo19 naar de senioren. Geheel in lijn met de familietraditie zal het eerste elftal buiten beeld blijven. Dat maakt ons tot teamgenoten. Af en toe traint hij al mee.
Het maakt duidelijk dat mijn afscheid als actieve voetballer iedere dag een dag dichterbij komt. Dat is de realiteit. Maar eentje die ik uitstel zo lang het kan. Het valt me nu al zwaar. Niet zozeer om het voetbal zelf. Maar om het simpele feit dat ons team veel meer is dan alleen een voetbalelftal. Een bonte verzameling. Verschillende achtergronden. Verschillend opgevoed. Soms met de kerk. Soms niet. Praktisch opgeleid. Theoretisch opgeleid. Niet opgeleid. Aan het werk of even thuis. Geld op de bank. Of geld op. Getrouwd. Samenwonend. Tussen twee samenlevingsvormen in. Met kinderen. Zonder kinderen. Links. Of rechts. Tweebenig. Of al lang niet meer gestemd bij welke verkiezing dan ook. Geboren in Nederland of ergens anders.
Allemaal verschillen, maar toch zijn die verschillen totaal niet relevant. In kleedkamer 5 op donderdagavond. Als de eerste flauwe grap valt. Als we op zaterdag het veld oplopen en een veredeld jeugdelftal tegenover ons treffen. We winnen samen. En verliezen samen. Na afloop drinken we een biertje. Of twee. En sommigen een Spa rood. Ook dat mag.
We hebben elkaar nodig in het veld, want zelfs de beste voetballer kan het niet alleen. En we hebben elkaar nodig buiten het veld. Als het leven tegen zit en ons vol in de flank raakt. Als er hulp nodig is om weer op te krabbelen. Want ondanks alle verschillen zijn we precies hetzelfde. We doen ons best. Zoeken liefde en vriendschap. Hopen dat we gezond blijven. Dat de mensen waar we van houden gezond blijven. De rest is ruis.
Ik gun de wereld een beetje meer Middelstum 3. Daar zou de zaak enorm van opknappen.
Ik spuug het bloed uit. Schud het hoofd twee keer om te zien af alles nog vastzit. Dat lijkt zo te zijn. Klaar voor een nieuwe doelpoging op het trainingsveld van De Monnik.
Nog een jaartje erbij. Als alles heel blijft. Samen met Merijn en Bé uit naar De Fivel. Of Stedum. Drie Schollema’s in een team. In de kelderklasse. Weinig talent veel inzet. Geheel in lijn met de familietraditie. Meedoen en samendoen is veel belangrijker dan winnen. Tot het fluitje gaat natuurlijk. Dan gaan ze er aan.