Het is een weerkundig gezien prachtige maandagmorgen wanneer ik even voor achten aan dit epistel begin. Lopend met de hond, kon ik in de vroege ochtendstond al genieten van een heerlijke wintermorgen en ik neem mij dan ook voor dat mocht ik dit verhaal voor half negen op papier hebben dat ik dan voor negenen nogmaals een rondje bos pak. En zo zet ik mij dus aan het begin van de werkweek al weer onder een zware druk. Maar, alles voor de goede zaak!
Gisteren lieten we de winterzon ook al volop binnenkomen. En daarbij is de wandelclub ‘Zondag is de mooiste wandeldag van de week’ dankzij Diederik ook nog eens met een extra wandellid uitgebreid. Diederik is de man waarmee ik ooit nog eens een vakantietrip naar Portugal maakte zo aan het begin van de zero’s. En in die tijd was hij ook onderdeel van de eetclub waarbij we elke woensdagavond bij één van de vier leden langsgingen om bij te praten en lekker te dikkedakken.
Gisteren beleefden we de ultieme primeur want we gingen voor het eerst met zijn zessen op pad en we besloten het er eens uitgebreid van te nemen met een rondje Oosterburen tot gevolg. En dat via Huizinge uiteraard waarbij we ook nog een rondje om de kerk en een loopje door’t Gangke meepikten, daar waar Reint Wobbes zetelt.
Heerlijk toch om op die manier dik anderhalf uur in de vrije natuur rond te wandelen en om te keuvelen over onderwerpen die het daglicht meer, minder of soms helemaal niet kunnen verdragen. Waarbij we ook nog eens getrakteerd werden op een sprong reeën. Meer dan tien als we het goed gezien en geteld hebben zo van een ruime afstand gezien. Daarvoor moet je wel goed de landerijen afspeuren maar dan heb je ook wat. En soms pakken we er doordeweeks ook nog een extra wandelavond bij. Gewoon omdat het kan.
Na een coronacolumn en een verhaal over de avonturen op Schier is het nu weer de hoogste tijd om u als lezer bij te praten over wat er allemaal is gebeurd in huize Koster of nog staat te gebeuren. Never a dull moment, zou ik willen schrijven want er liggen weer mooie dingen in het verschiet. Geheel in stijl met wat een interviewgast enige weken geleden aangaf die vertelde altijd te streven naar leuke stippen op de horizonlijn waar hij zich op kan richten. Want het leven is immers een geschenk maar ook o zo kort en kwetsbaar. Dus pak die momenten die er daadwerkelijk toe doen wanneer en zolang het nog kan.
En dus waren we dit weekend bijvoorbeeld al druk bezig met het uitstippelen van onze zomervakantie. Die brengt ons medio juli hopelijk via Denemarken naar zuidelijk Noorwegen waar we een kleine twee weken verblijven en meerdere plekken aandoen. Een vakantie waarbij de vrouw al wekenlang bezig is om een route uit te stippelen en waarbij we nu in het stadium zitten dat er overnachtingen geregeld moeten worden. Plus een bootovertocht natuurlijk want je bent er niet zomaar. Maar sowieso iets om ons op te verheugen inderdaad.
Qua werkgebied loopt het op zich best wel op rolletjes. Waar er eind november de euforie was van de zestigste adverteerder, was er in december en januari sprake van een kleine uittocht. Gelukkig kwamen er in de tussentijd ook vier nieuwe adverteerders bij waardoor ik het streefgetal zestig nog steeds in het vizier houd. Dat aantal streef ik ook na voor de Club van 55 maar dat onderdeel is zo mogelijk nog grilliger met de nodige mutaties tot gevolg. Maar ook in deze rubriek hoop ik begin maart nummertje 59 te presenteren waardoor wederom het magische getal zestig in het vizier blijft.
Verder biedt deze week een primeur want als het goed is ga ik woensdag met Olaf bij Moi Hogeland een podcast opnemen. Liever heb ik qua interviews de regie in eigen hand maar ik dit geval laat ik mij ondervragen in de hoop dat dit tot zinnige antwoorden leidt. En aan het eind van de week wacht in Wietwerd weer de jaarlijkse uitvoering van WAT. Topamateurtoneelspel dus en daarom ook iets waar we ons op kunnen verheugen.
En zo kabbelt 2025 gestaag verder. Het jaar waarbij de vrouw hoopt haar HBO-diploma ‘Zorg & Welzijn’ binnen te hengelen. De expeditie in Nijmegen verliep niet hobbelvrij maar leidde uiteindelijk wel tot een ruime voldoende. Des te groter de voldoening. Nu is het alleen nog afstuderen geblazen en daarvoor moet een onderzoek gedaan worden en een scriptie geschreven.
Én het heeft er alle schijn van dat onze jongste telg definitief op eigen benen gaat staan want een maand proefsamenwonen in Paddepoel verliep succesvol en smaakte naar meer. Geen wonder dus dat het op deze maandagmorgen zo stil is in huize Koster. Niets mis mee want dat bevordert de concentratie. Waardoor ik om stipt 08.29 uur bezig ben met deze laatste zin en mijzelf dus beloon met nog een klein rondje bos onder prachtige winterse omstandigheden. Je moet de mooie momenten pakken inderdaad wanneer ze zich voordoen….