Soms ontmoet je bijzondere mensen op een bijzondere manier. Esther is zo iemand. Wij waren in ons vakantiehuisje in Duitsland toen Jock (onze hond) thuis kwam met een knuffeldier, niet wetende waar hij geweest was. Jock kent het commando “opruimen” en daarmee brengt hij – wat dan ook – terug. En deze keer liep hij naar het vakantiehuisje achter de onze waar Esther, Paul en hond Luca hun vakantie vierden. Hartelijke mensen uit Brabant, waarmee we aan de praat kwamen en wandelroutes en ervaringen met restaurants uitwisselden.
Ieder jaar in september treffen wij elkaar weer, soms hebben we via Facebook of Whattsapp contact. Maar het meeste in september. Dan zijn wij Jock weer “kwijt”, wetende dat hij achter is of we krijgen een berichtje voor Jock met een zielige foto van Luca met de tekst: “waar is Jock?! Ik ben er weer”.
We lachen veel, maar wat we ook delen is onze liefde en zorgen om/voor onze ouders. Esther haar moeder had dementie en woonde in een verpleeghuis. Esther kwam vaak bij haar moeder en samen hadden ze de grootste lol. Wat ik zo mooi vind aan haar verhalen, is dat het niet alleen gaat om haar moeder. Esther betrekt namelijk ook andere bewoners in haar ondernemingen. Zo neemt ze haar moeder en anderen mee naar “de salon” waar ze haren gaan kappen, make-uppen en nagels lakken. En de dames maar genieten. Ik vind dat bijzonder, Esther niet.
Hond Luca vraagt zich af waar Jock blijft…..
Esther is heel creatief, ze maakt sieraden maar ook kunstvoorwerpen van keramiek. En die keramieke voorwerpen zijn (kleine) urnen of troostvoorwerpen (zij noemt het gedenkkunst). Ze heeft me al veel laten zien en ook op haar website heb ik kunnen lezen wat haar gedachtegang is, hoe zij mensen in de rouw troost biedt in de vorm van iets tastbaars wat hen herinnert in kleur of voorwerp aan de overledene. Dat voorwerp bedenken de achterblijvers en Esther voert het uit. Zo mooi, zo bijzonder en Esther noemt dat doodgewoon: Dood Gewoon Kunst.
Afgelopen september waren we in ons vakantiehuisje en daar waren Paul en Esther ook. Esther vertelde vol trots dat ze patent had aangevraagd op een speciaal idee/ontwerp van haar. Ze had een troost-pootje gemaakt, uniek en nog niet eerder ontworpen. Haar ouder wordende hond Luca was haar inspiratiebron.
De volgende dag kwamen 2 collega’s van ons bij ons op visite en waren wat verdrietig, ze hadden net gehoord dat hun hondje was overleden. Als hondenliefhebbers deelden wij met hen hun verdriet. ’s Avonds kwamen we Esther en Paul tegen in een restaurant en kwam het overleden hondje ter sprake én het keramieke hondenpootje van Esther. Foto’s en telefoonnummers werden uitgewisseld.
In oktober overleed mijn moeder plotseling, lieve berichtjes en troostende woorden bereikten mij van Esther. Afstand en hoeveel elkaar zien/spreken zegt niets over wat je kunt voelen voor iemand anders.
En toen in december kreeg ik post, een doosje. Voor onze collega’s had Esther het hondenpootje gemaakt, in de kleuren van het hondje. Met ruimte om de bewaarde as in te doen en zo óf een mooi plekje te geven, maar ook om vast te houden en in gedachten en je hart het beestje nog even heel dicht bij te voelen.
Maar dat was niet alles wat in het doosje zat. Ik heb zelf mogen ervaren wat een troost een voorwerp kan bieden. Voor mij had Esther een roodborstje gemaakt, een mooi klein roodborstje met een lief kaartje erbij. Een roodborstje heeft een spirituele betekenis: zij zouden de boodschappers van overleden mensen zijn.
Wat Esther niet weet en het voor mij extra bijzonder maakt, mijn moeders achternaam is Vogel. Warme tranen stroomden over mijn wangen, mijn verdriet kon ik even toelaten door dit vogeltje, door deze lieve vrouw die zulke mooie troostgeschenken maakt.
Toen Bert mij vroeg om weer een gastcolumn te schrijven had ik het “nog niet breed”, kon mijn gevoelens en gedachten geen plekje geven. En vannacht “kreeg ik de geest” zoals ds Langenburg het ooit benoemde. Ik werd wakker met de gedachten over de mooie mensen die ik om mij heen heb, veel dichtbij en soms ver weg. En zo ook de gedachte om anderen die verdriet hebben veel sterkte maar ook vrienden als Esther en een troostgeschenk van Dood Gewoon Kunst te wensen. Niets gewoon, maar gewoon héél bijzonder!