Henk Oosterhuis, van ‘kunstmestopzakker’ tot basisschoolleraar in Ten Boer

Kunt u zich heel kort even voorstellen?

Mijn volledige naam luidt Hendrik Dirk Oosterhuis, roepnaam Henk. Ik ben op 28 september 1957 geboren in Sauwerd. Ik heb nog een oudere broer en drie oudere zusters die allemaal in het hoge noorden zijn blijven wonen. Mijn vader is 80 jaar veehandelaar geweest tot aan zijn 96^e aan toe. Hij ging als jongeman al naar de veemarkt in Groningen om te pingelen. Zijn vader was weer slager ‘op Meij’.

Mijn moeder regelde het huishouden en had in Sauwerd ook Spaarbank Eigen Haard onder haar hoede. Dit had ze weer van haar vader overgenomen. Zij is 94 jaar geworden en lange tijd de oudste vrouw in Sauwerd geweest die er ook was geboren. Ik kan terugkijken op een mooie jeugd en had veel familie in het dorp wonen. Die hielden ook altijd wel een oogje in het zeil.

Ik ben in Sauwerd geboren aan de Schoolstraat en op mijn vierde verhuisde de familie Oosterhuis naar de Stationsstraat. Daar heb ik tot mijn 28^e gewoond. Het werk bracht mij in 1985 naar Rouveen nabij Staphorst maar naar vier jaar kreeg ik heimwee naar het noorden. We zijn in 1990 in Ten Boer gaan wonen. Eerst twee jaar aan de Blinkerd en sinds 1992 met veel plezier aan de Wedmanstraat.

Wat is uw burgerlijke staat?

Ik ben in 1982 getrouwd met Henny Bijma. Zij is geboren in Adorp maar op haar negende in Sauwerd komen te wonen. Ik kwam haar regelmatig tegen op het voetbalveld, ik ben in 1970 bij SIOS gaan voetballen, maar de vonk sloeg over op de ijsbaan want Henny kon heel goed schaatsen.

We hebben zes kinderen gekregen. Pieter is met zijn 41 jaar de oudste en Brenda met 29 de jongste. Twee wonen in Ten Boer en de rest is uitgewaaid naar Groningen, Winsum, Roodeschool en Zuidhorn. Ook zijn we in het rijke bezit van twaalf kleinkinderen. In leeftijd variërend van tien tot nog geen jaar oud.

Wat is uw voormalig beroep?

Hoewel ik in Sauwerd woonde en mijn vriendjes daar ook naar school gingen, moest ik naar Bedum want daar zat een vrijgemaakte lagere school, de Schildersschool genaamd. Daarna ging ik naar de Kapteyn-MAVO in Groningen. Ik wilde eigenlijk ook wel veehandelaar worden maar dat praatte mijn vader mij uit het hoofd. Ik ben vervolgens naar het gereformeerd lyceum gegaan, tegenwoordig heet deze school het Gomaruscollege, waar ik voor de HAVO koos.

Ik had een pretpakket en wist niet wat te worden en dan zei men toentertijd al snel dat je maar leraar moest worden. Dat leek mij wel wat en dus ging ik naar de Pedagogische Academie die destijds aan de Hereweg in Groningen zat. Drie jaar later had ik mijn diploma op zak.

Met mijn grote kameraard Rieks Blok, die ook leraar geworden is maar dan in het voortgezet onderwijs en tegenwoordig ook in Ten Boer woont, heb ik al met al zestien jaar op school gezeten en we zijn dik zestig jaar bevriend. Ik kijk terug op een hele mooie schooltijd waarbij we ‘alles uitspookten wat niet mocht’.

Na mijn diplomering moest ik eerst in dienst en ik moest voor mijn opleiding naar Hollandsche Rading nabij Hilversum waar ik hospik bij de geneeskundige troepen werd. Mijn parate tijd bracht ik in Assen door waar ik de CSM op kantoor assisteerde. Later ben ik nog twee keer een week op herhaling geweest. Eerst hadden we een oefening in De Kuip in Rotterdam en later moest ik naar Utrecht. Ik heb die veertien maanden in dienst als een hele mooie tijd ervaren.

Het viel in die tijd echter niet mee om in het onderwijs aan de bak te komen. Ik deed altijd al vakantiewerk bij Kunstmesthandel Van Breen in Groningen. De eigenaar kwam uit Sauwerd en kwam ook wel bij mijn ouders over de vloer. En zo kon het gebeuren dat ik daar in 1979 opzakker werd van kunstmest.

Dagelijks moesten we met zijn vijven 110 ton kunstmest in zakken van vijftig kilo scheppen. De kunstmest werd aangeleverd per trein en we werkten in een open loods waar het vooral in de wintermaanden heel koud was. Toch kijk ik terug op vier mooie jaren want we hadden onderling altijd groot lol.

Maar toen herinnerde mijn familie mij eraan dat ik niet voor niets voor onderwijzer had geleerd. Daar kon ik ze geen ongelijk in geven maar ik wist niet goed hoe ik de switch moest maken. Ik heb toen contact opgenomen met de directeur van de PA om hem om advies te vragen en hij gaf aan dat ik zijn naam wel als referentie mocht gebruiken. Ik solliciteerde naar een baan in Rouveen en mocht op gesprek komen.

Daarna gaf ik in pak een proefles aan zeven bestuurders die ook allemaal in een net pak zaten te luisteren. Ik kreeg de vraag voorgeschoteld wat ik van een MR vond – de medezeggenschapsraad – maar daar had ik nog nooit van gehoord. Ik zag ze al wat moeilijk kijken en antwoordde dat ik het maar niets vond. Dat antwoord viel precies in hun straatje en ik werd aangenomen. Ik heb er vier jaar lang een geweldige tijd gehad. De mensen waren heel aardig en tijdens oudergesprekken kreeg ik vaak groente uit eigen tuin mee naar huis. Maar zoals eerder aangegeven, kreeg ik steeds meer heimwee naar het Hogeland.

Ik wilde graag naar Uithuizermeeden want daar had ik veel familie wonen maar daar was geen vacature. Die was er wel in Ten Boer en zodoende werd ik aangenomen op de vrijgemaakte lagere school De Poort. Deze school bestaat nog steeds maar is tegenwoordig een christelijke school, Ik ben er op 1 januari 1990 begonnen en heb er vervolgens 34,5 jaar lang met veel plezier gewerkt. Ik gaf bijna altijd les aan de groepen 7 en 8 maar heb ook een aantal jaren groep 5 en 6 les gegeven. Met oudere leerlingen kon ik makkelijker praten en zij hadden reeds de grondbeginselen van rekenen en taal onder de knie.

En dat kwam goed uit want ik was echt een verteller en geschiedenis, aardrijkskunde en rekenen vond ik de mooiste vakken om les in te geven. Wat ook altijd geweldig was, waren de schoolkampen waarbij we op de fiets naar Schipborg en Westerbork (vanuit Annen) gingen. In mijn eerste jaren in Ten Boer werden er in de trein nog aparte coupés afgehuurd voor de leerlingen wanneer je op een schoolreis ging. Die treinritten brachten ons naar Arnhem en Nijmegen.

Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?

Ik heb tot mijn 67^e voor de klas gestaan en dat had ook te maken met de gezelligheid op school en mijn fijne collega’s. Daarbij was ik kostwinner en is mijn vrouw dik drie jaar jonger dan ik dus moest ik mijn jaren voor de klas ook wel volmaken. Vaak met veel plezier maar de automatisering en alle administratieve rompslomp van dien zorgde er wel voor dat ik een zware burn-out kreeg toen ik begin zestig was. Maar de positieve gevoelens en mooie herinneringen overheersen hoor.

Tijdens mijn afscheid werden Henny en ik al om 08.00 uur met een boerenwagen opgehaald door de kinderen en enige collega’s. Ook RTV-Noord was uitgerukt en ik werd geïnterviewd door Joyce Kranenborg. Op school was Oog-TV aanwezig dus er was genoeg reuring. Met collega’s en vrienden werd deze mooie dag afgesloten in de plaatselijke Chinees en ik kreeg ook nog een prachtig schilderij overhandigd.

En van een zwart gat was geen sprake. Ik vind pensioen geweldig en ervaar geen stress meer. Ik heb nu zelfs tijd om af en toe een boek te lezen, daar had ik vroeger nooit de rust voor in mijn hoofd. Henny en ik mogen graag fietsen op het Hogeland. Tot voor kort deden we alles op de fiets want we hebben 15 jaar lang geen auto meer gehad maar die is er nu wel weer.

Qua vrijwilligerswerk ben ik onder andere tien jaar leider geweest van het tweede elftal van Omlandia. De vereniging waar ik nu nog omroeper ben, samen met Mets Elgersma. Bij deze warme voetbalclub draai ik ook kantinediensten en tweewekelijks help ik mee in De Tirrel in Winsum waar mijn schoonvader woont. Daar help ik mee om mensen naar de kerkzaal te begeleiden voor het zingen van mooie geestelijke liederen. En elke dinsdagmorgen verricht ik schoonmaakwerkzaamheden bij ons in de kerk. Dat in combinatie met het gezellig koffie met elkaar drinken natuurlijk.

Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?

Allereerst het gezinsgebeuren zoals onze trouwdag en de geboorte van de kinderen en de kleinkinderen. En op reisgebied komt er in september een heel mooi hoogtepunt bij want dat stap ik voor het eerst in mijn leven in een vliegtuig om in Canada mijn nicht te bezoeken. Samen met Henny en mijn schoonzus en zwager gaan we vier week lang het land verkennen. We hebben campers gehuurd en de route is al uitgestippeld.

En de dieptepunten?

Mijn burn-out heeft er stevig ingehakt en al met al zo’n twee jaar geduurd. Na een half jaar kreeg ik het advies om een keer weer naar school te gaan. Ik ben er toen op een zaterdagmorgen om 07.00 uur heengegaan zodat niemand mij kon zien maar ben al na twee minuten snel weer naar huis gegaan.

Gelukkig had ik een psycholoog waar ik goed mee kon praten en daar heb ik baat bij gehad. Ik ben een echte binnenvetter en durfde ook niet met mijn collega’s te praten over het feit dat ik het stoer had met de automatisering en alle administratie. Had ik dat maar eerder gedaan want ze waren altijd bereid om mij te helpen.

Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?

Ik heb bij Van Breen een hele mooie tijd beleefd en we zaten ook vol met grappen en grollen. Zo was één van de chauffeurs die de kunstmestzakken op kwam halen nogal streng in de leer. In de tijd dat hij op kantoor was om de papieren in orde te maken, plaatsten wij een pikant boekje op een opvallende plek in de cabine van zijn vrachtwagen om hem vervolgens hierop aan te spreken toen hij instapte. Daar was hij niet zo gecharmeerd van zo bleek.

En ik heb met de kinderen van groep 8 eens een hele mooie 1 april grap uitgehaald en ze in het complot betrokken. Het was in het jaar dat Willem-Alexander tot Koning gekroond zou worden en wij deden zogenaamd mee aan een postzegelontwerpwedstrijd. Alle leerlingen gingen aan de slag en de ontwerpen werden op school tentoongesteld.

Vervolgens deden we net alsof we genomineerd waren voor een prijs en dit vertelden de kinderen ook thuis inclusief de mededeling dat de wethouder persoonlijk langs zou komen om mede te delen wat voor prijs we gekregen hadden. Vele ouders waren aanwezig die dag en sommigen hadden speciaal hiervoor vrij gevraagd. Ik ging in een net pak naar school. Vervolgens werd er een plakkaat onthuld waarop stond aangegeven dat deze gedenkwaardige dag in dezelfde week viel als de datum van 1 april. Gelukkig namen alle aanwezigen de grap  op een sportieve manier op…. 

Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?

Gewoon lekker zo doorgaan met genieten van mijn vrije tijd. Onlangs werd ik nog benaderd om voor langere tijd drie dagen in de week voor de klas te staan. Ik snap dat de nood hoog is en dat doet mij ook wel wat maar ik moet er niet meer aan denken om terug te keren.

Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?

We hebben allemaal wel eens fouten gemaakt, geen mens is immers foutloos. Maar echt spijt van dingen? Als ik mijn werkzame leven over zou moeten doen dan had ik misschien wel voor een baan als marktkoopman gekozen. Lekker roep’n en rer’n tegen de mensen, dat zit er toch wel in. Ik kreeg bij mijn pensionering niet voor niets een verkoopmiddag in een marktkraam bij ons op de markt aangeboden.

Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?

Hoewel mijn geweldige vrouw zegt dat dit een 9 moet zijn, ga ik zelf voor een 8. Ook niets mis mee natuurlijk!

Wilt u verder nog iets kwijt?

Ik vind mijn geloof heel belangrijk. Vroeger had ik er wel problemen mee dat ik zondags twee keer naar de kerk moest maar ik ben het geloof in de loop der jaren steeds meer gaan waarderen. ‘Ga met God en Hij zal met je zijn!’, dat vind ik een hele mooie tekstgedeelte uit de Bijbel en dat heeft mij altijd gesteund. Ik kan nu genieten van de kleine dingen in de wetenschap dat ik na mijn dood een prachtige toekomst tegemoet ga.