Vijf jaar geleden alweer deze maand, dat in Nederland het eerste coronageval geconstateerd werd. Dat was op 27 februari 2020 om precies te zijn. Eerder kwamen er vanuit China en Italië al verontrustende berichten natuurlijk. Carnaval ging nog gewoon door dat jaar met vele besmettingen tot gevolg. Vervolgens werden niet lang daarna de Vindicatters die nog op skivakantie gingen verketterd.
Wat een bizarre periode is dat toch geweest wanneer ik er op terugkijk. Een tijd waarin bijna niets meer mocht en er op den duur zelfs een avondklok werd ingesteld. Een periode die maar liefst twee jaar in beslag zou nemen met alle verstrekkende gevolgen van dien. En ergens staan de belangrijkste momenten nog op mijn netvlies gegrift. Op 12 maart van dat jaar vierde ik namelijk in De Kleine Munt in Termunten met mijn familie mijn verjaardag en dat combineerde ik met het heuglijke feit dat ik net mijn 50e adverteerder had binnengeharkt.
De eerste reserveringsafmeldingen waren toen al een feit en de zorgelijke blik van de uitbater zal ik niet licht vergeten. Eerder die donderdagmiddag was daar al het nieuws dat grote evenementen niet meer door konden gaan. Zo ging er bijvoorbeeld een streep door Sunsation dat drie weken later plaats zou vinden. En op zondagmiddag 15 maart verscheen MP Mark Rutte voor de nationale televisie en een paar uur later moesten alle restaurant om 18.00 uur de deuren sluiten. De gasten die er nog zaten te eten, gingen noodgedwongen voortijdig naar huis.
Wat brak er vervolgens een saaie periode aan. Ik weet nog dat ik met gemengde gevoelens naar een lang Paasweekend uitzag. Hoe die door te brengen? Een gang naar het voetbalveld zat er in elk geval niet meer in want de competitie was stopgezet. En niet alleen regionaal maar ook nationaal en internationaal. Wie had dat ooit kunnen bedenken?!
Ik weet nog dat ik mij in die dagen op het wandelen richtte, één van de weinige dingen wat dan nog wel mocht. Zo parkeerde ik op een zaterdagmiddag de auto in Garnwerd om van daaruit een rondje richting Feernwerd te lopen. En wat te denken van het feit dat ik pa niet meer mocht bezoeken in Wiemersheerd. Dat was bellen geblazen waarbij ik een enkele keer de auto bij het verzorgingstehuis parkeerde en vanuit het gazon naar hem op de tweede verdieping zwaaide. Maandenlang was een fysiek bezoek aan hem niet meer mogelijk.
De kids gingen niet meer naar school en moesten thuis aan de slag. De anderhalve meter afstand houden deed zijn intrede en je mocht thuis geen bezoek meer ontvangen. Bij het stijgen der temperaturen nam het aantal besmettingen gelukkig af en om den duur mocht er zelfs weer getraind worden waarbij het partijspel werd afgeraden want dan kwam je toch wel te dichtbij. Tot onze opluchting kon de tijdig geboekte vakantie naar Tenerife zelfs doorgaan.
Na de vakantie namen het aantal besmettingen echter snel weer toe. Onze competitie werd na vier wedstrijden weer stilgelegd en zou ook niet meer worden opstart. Er volgde een lange winter waarbij echter wel in sneltreinvaart een nieuwe vaccin werd uitgevonden. De meeste Nederlanders lieten zich massaal inenten al was niet iedereen overtuigd van de goede bedoelingen achter al dit spuitwerk. Langzaam maar zeker nam het aantal besmettingen echter af en in juni mochten we weer naar het restaurant.
Ons geregistreerd partnerschap op 28 mei 2021 werd echter nog in klein comité gevierd maar of ik daar nu zo rouwig om was? Het werd sowieso een gedenkwaardige dag en ik kijk nu met nog meer dierbare herinneringen terug naar de gemaakte foto’s. De vakantie werd vervolgens in Nederland doorgebracht, we deden Egmond aan Zee aan. Ik weet niet eens meer wanneer ik mijn eerste prik heb gekregen maar volgens mij volgde er enige maanden later een tweede.
Eind 2021 dreigde het vervolgens weer goed mis te gaan. Vlak voor de kerstvakantie moesten bijvoorbeeld de restaurants weer dicht met een huilende uitbater voor de camera van het NOS-journaal tot gevolg. Gelukkig duurde die derde lockdown niet heel lang en in 2022 was de situatie al weer vrij snel normaal. Op Landgoed De Bont vierden wij vervolgens in een gemêleerd gezelschap onze 50e verjaardagen. Nederland was definitief bevrijd van alle coronazorgen.
Dik twee jaar waren we echter in de ban geweest van het virus dat naast vele ouderen ook zo veel jongeren in het hart raakte. Wat zo gewoon was, werd ineens abnormaal. Geen hugs meer maar hooguit een boks. Niet te bevatten eigenlijk als je er nu zo op terugkijkt. Je moet het meegemaakt hebben om het te kunnen begrijpen maar of de maatschappij nog een keer zo lamgelegd kan worden, waag ik te betwijfelen….