Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Jelte Horneman, dat is ook mijn volledige naam. Ik ben op 20 oktober 1960 geboren in Assen. Mijn vader kwam oorspronkelijk uit Ulrum en mijn moeder uit Kruisweg. Ik heb nog een oudere zus die in Bolsward woont en een jongere broer die in Norg terechtgekomen is. Mijn vader werkte vroeger ook in de grafische industrie, hij was calculator bij een drukkerij.
Ik heb slechts drie maanden in Assen gewoond, toen volgde een verhuizing naar de stad Groningen. Daar heb ik in De Wijert, Vinkhuizen, Corpus den Hoorn en aan de Peizerweg gewoond. Toen ik werk in Bedum kreeg, zijn we deze kant op gegaan. Ik heb het werk namelijk graag op fietsafstand en hoewel Scholma Druk inmiddels in Groningen gevestigd is, ga ik nog steeds zoveel mogelijk met de elektrische fiets naar het werk. We zijn in 1991 aan de Boterbloem neergestreken en wonen sinds 1997 aan de Bosuil, een zeer rustige straat waar het ons prima bevalt.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1984 getrouwd met de oorspronkelijk uit Almelo afkomstige Wieke. Zij is later naar Vinkhuizen verhuisd en daar kwamen we elkaar tegen in de jeugdsoos van onze kerk. Op de weg terug naar huis, sneed zij mij af toen ik de bocht om wilde gaan en daarna zijn we samen op stap geweest met alle mooie gevolgen van dien.
Dit huwelijk heeft ons drie kinderen geschonken. Ester is in 1987 geboren en woont in Tolbert. Twee jaar later kwam Thomas op de wereld en hij is net als onze jongste zoon Aaron (1993) in Bedum blijven hangen. Al onze drie kinderen hebben ook een dochter en dat maakt ons de trotse opa en oma van drie kleindochters. Evi is 6 jaar, Aimée 2 en Noor is 3 maanden oud.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school, wilde ik zelf wel graag naar de MAVO maar daarvoor vond men mij te speels en dus werd het de LTS waar ik voor de grafische richting koos. Ik bleek dyslectisch te zijn maar door zoveel mogelijk de praktijkrichting te kiezen, lukte het mij om deze school op 16-jarige leeftijd met een diploma te verlaten. Mijn vader had via zijn grafische connecties al een baan voor mij bij Drukkerij Letsch in Groningen geregeld. Daar volgde ik de cursus reproductiefotografie waar ik films en opnames leerde maken en ik kon de beelden op den duur ook monteren.
Ik heb er in mijn eerste termijn twee jaar gewerkt en toen moest ik in militaire dienst. Bij het Korps Mariniers beleefde ik vervolgens mijn mooiste werktijd. Het was een pittige opleiding in Doorn vol met fysieke ontberingen maar je groeide als groep wel heel snel naar elkaar toe in korte tijd. Mijn parate periode bracht ik op Texel door en daar is vast ook mijn liefde voor het water en het varen ontstaan.
Graag had ik verlengd en was ik naar Noorwegen gegaan om daar een lange oefening mee te draaien maar het plotseling overlijden van mijn vader zette daar een streep door. Moeder zag het niet zitten dat ik zo lang weg zou moeten. Ik ben toen eerst weer bij Drukkerij Letsch aan de slag gegaan en kwam daarna bij Pijper Repro terecht die aan de Westerhaven in Groningen zat. Na negen maanden volgde een overgang naar een veel groter bedrijf, namelijk Speciaaldrukkerij Lijnco.
Daar zat ik tot 1987 in de werkvoorbereiding op de afdeling drukwerk. In datzelfde jaar zag ik dat ze bij Scholma Druk in Bedum een vacature hadden en ik besloot te solliciteren. De oude heer Scholma kende mijn vader en oom wel en daardoor had ik schijnbaar een streepje voor, want hij vond dat ik uit een goed nest kwam.
Toen ik aangaf toch bij Lijnco te willen blijven, vroeg hij aan mij onder welke voorwaarden ik wel naar Bedum zou willen komen. Het ging mij om een vast contract en hetzelfde salaris als dat ik in ploegendienst bij Lijnco kreeg. Een half uur later kwam Scholma er met een handgeschreven contract aan en was alles in kannen en kruiken.
Ik werd voorman op de montage / reproductieafdeling en volgde in Utrecht drie jaar lang de staf- en kadercursus wat inhield dat ik daar elke dinsdag- en donderdagavond plus de zaterdagmorgen in de schoolbanken zat. Maar na die drie pittige jaren had ik wel mooi mijn diploma op zak. Mijn collega Cor Smid werd bedrijfsleider en daardoor kwam er een plek vrij op de ordervoorbereiding en daar werd ik planner en afdelingschef.
Dat werk beviel mij heel goed maar toen het wat minder ging met het bedrijf, kreeg ik een mooie aanbieding voorgeschoteld. Een goede klant van ons wilde een mailbedrijf opzetten waarin ook Scholma participeerde en ik kreeg de kans om mede-eigenaar te worden. Ik stemde toe maar liet wel in het contract zetten dat ik terug kon keren naar Scholma Druk, mocht het werk mij niet bevallen. Bij het mailbedrijf hielden we ons o.a. bezig met mailingen per post en hadden bijvoorbeeld Bosch Car Service Garages en Vakgarages als klant die jaarlijks alleen al zo’n 1,5 miljoen brieven verstuurde met een uitnodiging voor de APK-keuring, en dat elk jaar weer.
Het was op zich best wel leuk werk maar voor mijzelf te verkoopgericht en dat was niet helemaal mijn ding. Ik keerde terug naar de ordervoorbereiding bij Scholma Print en Media en werk er nu nog steeds als ordermanager op de verkoop binnendienst. Dat werk bevalt mij zo goed dat ik denk dat ik hier tot aan mijn pensioen zal blijven werken. We zitten tegenwoordig aan de Peizerweg in Groningen en ons machinepark is aardig vernieuwd. Dat was in het begin wel even wennen.
Drukkerij Hoitsema zit in hetzelfde pand. Beide bedrijven hebben zo’n veertig man in dienst en daardoor hebben we nu ook meer mogelijkheden. Dat moet ook wel want van de bijna 4.000 drukkerijen van vroeger zijn er nu nog zo’n 500 over. De drukkerijen zijn dus een stuk groter geworden in de loop der jaren.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Officieel moet ik nog tot oktober 2027 werken. Ik ben qua invulling van mijn pensioneringstijd al een nieuwe richting ingevaren, letterlijk en figuurlijk. Want vorig jaar heb ik zo’n vijftien keer meegevaren met de wadribvaartochten van Rob Ubels. Ik moest hiervoor wel mijn vaarbewijs II halen, maar dat is mij met vlag en wimpel gelukt. We vertrekken altijd vanuit de Eemshaven en gaan dan volle kracht het Wad op. Dit vind ik heel leuk om te doen.
In het verleden heb ik jarenlang gevoetbald. Eerst bij Oranje Nassau in Groningen waar ik nog enige wedstrijden in het eerste meegedaan heb maar de meeste tijd speelde ik in het tweede dat reserve hoofdklasse speelde. Ik heb het voetballen bij SV Bedum voortgezet waar ik tot mijn 62e meegedaan heb aan het 7×7 voetbal. Tegenwoordig tennis ik veel, ik ga dus bijna altijd met de fiets naar het werk en ik heb het golfen ontdekt. Tijdens een rondje golfen bij Golfclub Duurswold in Steendam wandel je elke keer ook mooi zo’n acht kilometer.
Ik heb vroeger ook veel als trainer op het voetbalveld gestaan bij ON, HS’88 en CVVB, wat later SV Bedum is geworden. Bij ON was ik bijvoorbeeld assistent-trainer van het eerste elftal en ik heb het tweede nog enige jaren onder mijn hoede gehad. Bij Bedum trainde ik de jeugd en ik was ook trainer bij de voetbalschool van René Wollerich en bij de trainingskampen die door FC Groningen werden georganiseerd.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Het gezinsleven, vrouw Wieke plus de kinderen en kleinkinderen, en op werkgebied was dat toch mijn relatief korte tijd bij het Korps Mariniers. Dat heeft alles te maken met de nauwe band die je met zijn twintigen opbouwt tijdens de opleiding. In de loop der jaren verwatert dat natuurlijk wel maar de uitspraak ‘eens een marinier, altijd een marinier’ klopt wel wat mij betreft.
En de dieptepunten?
Mijn vader is op 48-jarige leeftijd plotsklaps overleden aan een hersenbloeding. Mijn moeder kreeg een half jaar later een hartstilstand maar dat werd haar niet fataal. Wel was ze vanaf die tijd hartpatiënt en ook zij is niet oud geworden, slechts 64 jaar.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Dat mijn tijd bij de mariniers tot de werkhoogtepunten uit mijn leven behoort is op zich best bijzonder want zeker in het begin probeerden ze je fysiek en mentaal kapot te maken, haha. Bij aankomst ging eerst het haar eraf en vervolgens ging je direct het veld in waar je ’s morgens er al in alle vroegte uit moest. We gingen dan als eerste flink aan het sporten.
Tijdens een mars van maar liefst 80 kilometer kreeg ik een lift aangeboden van de korporaal. ‘Wil je met mij meerijden in de Jeep?’, zo luidde de vraag. Maar dat mocht natuurlijk niet en hij reed niet verder maar terug waardoor ik nog tien kilometer langer moest lopen. Ook een oefening bij Texel in januari in een rubberboot zal ik niet snel vergeten. We waren op weg naar de snelste tijd maar werden door een landingsboot bewust omver gevaren en belandden zo in het ijskoude zeewater….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Wieke en ik zijn beiden geen globetrotters, maar we hebben wel veel vakanties in Europa doorgebracht. Als mijn zwager, die in Australië is geboren, aan ons zou vragen of we mee zouden gaan die kant op dan is dat misschien een optie, maar voor ons geen must. Zo lang mogelijk gezond blijven met ons allen, daar ga ik voor.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb nooit spijt gehad van mijn eenmaal gemaakte beslissingen, daar stond en sta ik voor. Hooguit zou ik bepaalde dingen achteraf anders gedaan hebben.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat moet een mooi cijfer zijn, noteer gerust een acht.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Bij deze vraag mag ik best wel een beetje sluikreclame maken toch? Wieke is samen met Jetze Smit eigenaar van Noordproof Producties in Bedum (www.noordproof.nl) en neem ook gerust de linkjes naar de website van Rob Ubels en Scholma op: www.waddenribtochten.nl of www.scholma.nl.