Klaes, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Klaes Hoekstra is de naam, 70 jaar jong en geboren en getogen in Leeuwarden. In deze stad ben ik samen met Greetje op 22-jarige leeftijd begonnen met een eigen bakkerij en ik ben er vijftien jaar bakker geweest waarbij Greetje de winkel onder haar hoede nam. Toen de kinderen groter werden, hebben we de winkel van de hand gedaan en zijn we in Akkrum gaan wonen en ging ik voor een machinehandelaar in bakkerijmachines aan het werk.
Maar mijn hart ging nog steeds uit naar het zelf bakker zijn en dat zag Greetje ook. Als het mij zou lukken om ergens in Nederland een grotere bakkerij te runnen zodat zij zich op de administratie zou kunnen werpen dan was dat akkoord.
Ik werd toen getipt op een te koop staande bakkerij in Bedum. Eerst had ik zoiets van, ‘daar wil ik dood nog niet gevonden worden’, maar daar ben ik rap van teruggekomen. In 1994 zijn we met Bakkerij Hoekstra begonnen en zijn we boven de winkel gaan wonen, een beslissing waar ik geen seconde spijt van heb gehad. Ik vind Bedum een geweldig dorp om in te wonen.
Zoals velen van de lezers wel weten, is Greetje in 2012 aan kanker overleden. Sinds 2018 woon ik aan de Molenweg en sinds dat jaar heb ik ook een relatie met Lisa waar ik heel blij van word. Mijn kinderen Agnesz en Tomasz zijn 39 jaar en wonen in Barendrecht en Toronto (Canada). Beide namen schrijf je met een z aan het eind en zijn oorspronkelijk van Poolse afkomst. Greetje en ik hebben ze in de tachtiger jaren geadopteerd omdat we zelf geen kinderen konden krijgen en zij maakten ons gezin compleet. Agnesz heeft twee kinderen van 3 en 5 jaar oud en dat maakt mij een hele trotse opa!
Mis je het hele bakgebeuren nog wel eens?
Ik heb Bakkerij Hoekstra in 2018 definitief aan Wouter en Femke Jacobs overgedragen en toen ik hier kwam te wonen heb ik speciaal een bijkeuken gecreëerd waar ik lekker kon gaan bakken maar het is er nooit van gekomen, ik heb hier nog geen cake gemaakt. Dus eigenlijk is het allemaal best meegevallen maar dat komt ook door bijzondere ervaringen die op mijn pad zijn gekomen.
Gelukkig zijn daar de projecten in soms verre en exotische landen?
Ik ben heel blij dat ik mijn kennis en kunde in het buitenland voor bepaalde organisaties over kan dragen. Het eerste project was in Honduras en vervolgens ben ik drie keer in Afrika geweest. Ik ben nu net terug uit Armenië en ga volgend jaar in Oekraïne aan de slag. Het laatste Afrikaans project was namelijk in Pretoria waar ik mij bezighield met allerlei testen in mobiele bakkerijen in containers.
Dat concept willen ze nu ook in Oekraïne uitrollen en omdat de bakkers daar vaak aan het front meevechten, mag ik die kant op om hun vrouwen en personeel te ondersteunen. Ik ben er vaak zo’n drie a vier weken en was altijd van plan om er nog een weekje aan vast te knopen om iets van het land te zien maar dat is er nooit van gekomen. Toch geeft dit vrijwilligerswerk mij heel veel voldoening.
Maar je tijd wordt deze dagen ongetwijfeld opgeslokt door de voorbereidingen op de Winterloop?
De voorbereidingen draaien inderdaad op volle toeren. Voor de zomervakantie zijn we twee keer bij elkaar geweest en na deze periode vergaderen we eerst om de drie weken. Maar wanneer het nieuwe jaar (bijna) ingaat en de puntjes op de i gezet moeten worden, vergaderen we wekelijks hoor. We zijn als bestuur met zijn achten en daarnaast zijn er de twaalf commissies die we aan mogen sturen.
De hoeveelste editie vindt eind januari/begin februari ook alweer plaats?
Dat wordt de vijftiende keer dat de Winterloop georganiseerd wordt. Wat ooit begon met een ‘eenvoudig sponsorloopje’ is inmiddels uitgegroeid tot een evenement dat een week in beslag neemt. Elk jaar proberen we een nieuw onderdeel aan de Winterloop toe te voegen en dit jaar is dat een oecumenische dienst waarin ik een korte overdenking mag verzorgen. Ook komt er een gospelkoor langs dat mooie liederen gaat zingen.
Ik heb het zo druk met de voorbereidingen en de overdenking dat het jaarlijks kerstverhaal erbij ingeschoten is. Maar 2025 wordt een prachtig jaar waarbij we door de magische grens van 1 miljoen euro zullen gaan. Geld wat allemaal gebruikt wordt voor kankeronderzoek, een gegeven dat nog steeds keihard nodig is. Dit resultaat wat we met elkaar als dorp neergezet hebben, vervult mij met enorm veel trots.
De saamhorigheid in het dorp is dan een groot goed?
Ik ben niet alleen trots op het bestuur en de commissieleden maar zeker ook op alle bedrijven, ondernemers en winkeliers. En vergeet de inwoners van Bedum en omstreken niet. Samen hebben we een Winterloop neergezet dat het hele dorp met elkaar verbindt en dat vind ik heel bijzonder.
Net zo bijzonder als dat ik als klankbord mag fungeren wanneer mensen net een slechtnieuwsgesprek gehad hebben. Ik hoef dan niets te zeggen, een luisterend oor is voldoende. Iets wat mij met dankbaarheid vervult en mij een rijk mens maakt.
Ook het bedrijfsleven laat zich qua sponsoring niet/nooit onbetuigd?
Iedereen doet inderdaad mee, niemand uitgezonderd. Ik gebruik dit interview graag om de column die in de zomermaanden op je website gekomen is, van een rectificatie te voorzien want daarin heb ik vermeld dat ketenbedrijven, oftewel organisaties met winkels door heel Nederland, niet mee deden maar daar hebben ze terecht tegen geageerd. Want ook een Jumbo, Plus, Kruidvat en de Hema doen mee. Kort samengevat, iedereen doet mee en daar zijn we maar wat blij mee!
Maar verenigingen/stichtingen moeten beter begrijpen dat sponsoring tweerichtingsverkeer is?
Een winkelier of ondernemer kan alleen maar sponsoren wanneer hij of zij de handel heeft verkocht en winst maakt. Het is zo makkelijk om even de stad Groningen in te gaan om lekker en gezellig te shoppen of om een bestelling via internet te doen. Dat geldt ook voor mij hoor maar ik probeer wel zo veel mogelijk eerst in het eigen dorp te kijken alvorens ik een artikel elders koop. Dit alles om te voorkomen dat de eigen middenstand wordt uitgehold.
Want een gezonde middenstand is essentieel voor het welzijn in een dorp?
Wanneer winkels of diensten uit een dorp verdwijnen dan keren ze in de meeste gevallen nooit meer terug en dat leidt uiteindelijk tot een verschraling van het aanbod. En we moeten koste wat het kost voorkomen dat Bedum, een dorp met zo’n 9.000 inwoners, een slapersdorp gaat worden. De leefbaarheid, de reuring, het organiseren van zoveel evenementen die de inwoners met elkaar verbinden, dat is o zo belangrijk voor een gemeenschap als de onze.
Wat als alle bedrijven/ondernemers nu eens de kont tegen de krib zouden gooien qua sponsoring?
Als bedrijven en winkeliers niet meer in staat zijn om verenigingen te sponsoren dan kan het voortbestaan in het meest gunstige geval gewaarborgd blijven door de contributies te verdubbelen. Maar dat leidt vaak weer tot een vermindering van leden waardoor de vereniging in het ergste geval gedoemd is te moeten stoppen.
Ik hamer niet voor niets vaak op een soort van bewustheidscampagne want veel mensen realiseren zich deze verbinding tussen bedrijven en verenigingen niet of te weinig. Vaak is het niet eens onwil hoor. Maar het is net als met vrijwilligerswerk, ga iets doen voor het dorp en zet je in voor het behoud van de voorzieningen die we nu nog hebben. Want dat staat allemaal voor een Bruisend Bedum wat we met zijn allen voor ogen hebben.
Als ik je vraag naar jouw persoonlijke Winterloop hoogte- en dieptepunten, wat is dan het antwoord?
Twee hoogtepunten schieten mij direct te binnen. Tijdens de Winterloopeditie van 2012 heeft Greetje nog vijf ronden meegelopen. Daarmee gaf ze een statement af: ‘Als het mij lukt om nog mee te lopen dan heeft niemand een excuus meer om niet mee te doen.’ Deze daadkracht, een Olympische prestatie wat mij betreft, vervulde mij met een ongelooflijke trots. Drie maanden later is ze overleden.
Een gebeurtenis uit 2020 schiet mij ook direct te binnen. Twaalf vrouwen met kanker of net schoon verklaard, sloegen de handen ineen en hebben gezamenlijk 12,5 kilometer gelopen. Ik wilde ze bij de finish verrassen met een roos als blijk van trots en waardering maar toen ik ze de hoek om zag komen, zag ik dat ze elk al een roos in handen hadden. ‘Verrek, iemand is mij voor geweest’, dacht ik nog. Maar het bleek dat zij deze roos voor mij meegenomen hadden. Een kippenvelmoment waarbij ik het niet droog hield.
Het grootste dieptepunt is de covid-periode geweest waardoor de Winterloop twee jaar lang niet door kon gaan. Achteraf zou je ook kunnen stellen dat we in 2020 nog net geluk gehad hebben. Dit was niet alleen voor ons een strop maar ook voor vele ondernemers die de deuren noodgedwongen moesten sluiten. Om ze een hart onder de riem te steken, hebben we alle ondernemers een bos tulpen langs gebracht toen dat weer mocht.
Waar staat Klaes Hoekstra met de Winterloop over vijf jaar?
Dit jaar heb ik echt aan aftreden gedacht en ik heb ook een aantal mensen gepolst waarvan ik dacht dat ze heel goed geschikt zouden zijn om voorzitter te worden. Maar het is ons tot dusver nog niet gelukt om een opvolger te vinden. Niet dat ik het erg vind hoor, om nog een tijdje voorzitter te zijn. Ik ben nu nog gezond maar dat kan natuurlijk snel veranderen.
Daarbij is het nooit verkeerd ‘oudere’ bestuursleden te vervangen ter voorkoming dat een bestuur gaat verroesten. En uiteraard blijft de Winterloop ‘mijn kindje’ dus wil ik altijd nog wel één of twee edities meedraaien om mijn opvolger in te werken, mocht daar behoefte aan zijn. Dus mocht iemand zich geroepen voelen of iemand weten, meld dat dan gerust!
Wil je verder nog iets kwijt?
Ik kan zo nog uren met je verder praten maar we laten het hier maar bij niet? Wel nodig ik de mensen van harte uit om langs te komen in de week van 26 januari tot en met 1 februari. Het is ons gelukt om een gevarieerd programma op te stellen, check hiervoor gerust de website www.bedumerwinterloop.nl. Graag tot ziens!
(Dit interview is mede mogelijk gemaakt door Ondernemersfonds Het Hogeland)