De Cyprus-avonturen van enige weken geleden heeft u al van mij kunnen lezen. Die zijn inmiddels al lang en breed weer verteerd en binnen de kortste keren was ik terug in de waan van de dag. Maar ik had toen al aangestipt om nog even terug te komen op het gesprek wat ik destijds hoog in de lucht met mijn buurman voor vier uurtjes had. En nu moet het er maar van komen.
Sowieso is zo’n vliegdag heel bijzonder. Een wekkertje die om 02.00 uur afgaat en dan in alle vroegte naar Schiphol. Zo’n plek waar altijd reuring is en mensen dag en nacht aan het werk zijn. Waar je ook rustig een uurtje naar mensen en hun typerende (re)acties kunt kijken. Waarbij ik mij vaak afvraag, wat is het verhaal achter deze persoon in kwestie?
Afijn, rond half acht zaten we in het vliegtuig die aardig gevuld was. Echter, de plek naast mij en daar weer naast in een andere rij waren nog vrij. Er kwam een kleine oude man aan met daarachter een knappe dame. Zou ik deze heenreis tussen twee knappe dames zitten, bedacht ik mij? Die kans was immers vijftig procent. Echter, nadat de man zijn ticket nog eens goed gecontroleerd had, ging hij naast mij zitten. Ondanks de intensieve bestudering bleek hij echter toch verkeerd te zitten maar zowel de vrouw als hij leken het wel prima te vinden. Naar mijn mening werd niet gevraagd.
Zo raar was het niet dat hij zich vergiste. Hij had namelijk sinds gisternacht half vier niet meer geslapen. Toen was hij nerveus wakker geworden voor een voor hem lange trip naar Cyprus. Hij was een dag voor vertrek met de trein vanuit Brabant naar Schiphol gereisd en had daar een hotel meegepikt. Echter, in zijn angst om zich te verslapen, had hij helemaal geen oog dichtgedaan. Hij verwachtte dan ook snel naast mij in slaap te vallen.
Ik heb hem inderdaad de eerste uren niet meer vernomen. Dat was ook niet erg want ik had mijn boek en knikkebolde zelf ook af en toe wat weg. En op gezette tijden wierp ik een blik naar beneden waar ik meestal water en een enkele keer een berggedeelte ontwaarde. Duitsland, Tsjechië, Kroatië, Bulgarije, Griekenland, er gleden allerlei landen onder mij door zonder precies te weten waar we nu exact zaten.
De oude man naast mij begon weer tekenen van leven te vertonen hoewel hij aangaf niet echt te hebben geslapen. Hij bleek een makkelijke prater te zijn die volop vertelde over zijn leven. Dat hij uit Brabant kwam, wist ik dus al. Ik had hem echter niet op 79 jaar geschat want hij maakte een krasse indruk. In een eerder leven was hij analist en zo te horen had hij een universitaire studie achter de rug of iets wat daar voor door moest gaan. Hij wist veel te vertellen over de actualiteit maar ook over het land waar we heen gingen.
Hij bleek er veel vaker te komen want zijn tien jaar jongere zuster woonde er al twintig jaar door het werk van haar man. Zelf ging mijn buurman zo te horen al enige jaren als weduwnaar door het leven maar hij liet zich er niet door uit het veld slaan. Sterker nog, hij overwoog om op zijn oude dag nog één keer een rigoureuze stap in zijn leven te maken. Deze trip zou hem maar liefst voor drie maanden naar Cyprus brengen en als hem dit zou bevallen dan zou hij serieus gaan overwegen om Nederland definitief gedag te zeggen en zijn zuster achterna te reizen.
Hij had hier ook wel een verklaring voor en refereerde terug aan een jaar eerder toen het in oktober begon te regenen en het tot juli van dit jaar aan toe nooit meer droog leek te worden. Een gegeven waar de man, een tuinman in hart in nieren maar door al die regenval kon hij weinig in de tuin beginnen, bepaalt niet vrolijk van was geworden. En als dan een land lonkt waar de zon bijna altijd schijnt en waar je zo bij iemand in kunt trekken, dan wordt de keus om te emigreren misschien wel een stuk eenvoudiger.
Zou dit ook wat voor mij kunnen zijn op termijn? Ik kijk eens naar buiten. Op deze eerste decembermaandag donkert het nog steeds zo rond half negen en voeg daar ook nog eens een miezerig regentje bij en de maandagochtendblues is compleet. In gedachten zie ik mijn buurman voor vier uur op dit moment lekker op het terras zitten met een kopje koffie in de hand. Dat vooruitzicht is zo slecht nog niet toch?
Maar ik denk ook nog even terug aan de ledenvergadering van De Schaats van vrijdag jl. waar bijna honderd mensen gezellig bijeen zaten te keuvelen. Dat soort gezelligheid is dan dus definitief verleden tijd. Op het vliegveld gearriveerd zwaaide ik nog één keer naar hem als teken van een afscheid. Tot nooit weerziens en een fijne tijd nog toegewenst in uw verdere leven, hier of daar….