Een enkele keer krijg ik voor het onderdeel pensionado’s een buschauffeur voor mijn denkbeeldige microfoon. Dat leidt altijd tot leuke verhalen want het is een beroep waarin je immers het nodige meemaakt onderweg. Ook best wel een stressvolle baan ducht mie want je staat altijd op tijd en je weet nooit wat je onderweg qua passagiers aan boord krijgt. Lang niet altijd zal het even gezellig zijn.
Laatst moest ik voor een interview naar de stad, naar een plek op het UMCG-terrein. Ik kon de auto gerust onder het ziekenhuis parkeren natuurlijk of aan de Bloemstraat, zo merkte de geïnterviewde op. Maar ik ben niet zo van het autorijden in de drukke binnenstad en al zeker niet van de parkeergarages. Alhoewel ik die van de UMCG door al die avonturen met pa van haver tot gort ken.
En met Google Maps in de aanslag, waarvan ik inmiddels ook weet hoe hier mee om te gaan, kom ik tegenwoordig altijd met gemak op de plaats van bestemming. En dus koos ik er in dit geval voor om een keertje weer met de bus te gaan. De laatste keer was dat eind juni maar dat leverde weinig bijzondere verhalen op. Wel een mooi pensionadointerview maar dit terzijde.
Lijn 61 was iets later dan te doen gebruikelijk en ik stapte als enige in. Het was mooi weer en ik genoot in alle rust van de landerijen tussen Middelstum en Onderdendam. Steeds meer mensen stapten in, zeker in Bedum. Toch kon ik alle rust blijven genieten. Dat veranderde na de eerste halte na Kardinge. Enige klasgenoten van een jaartje of 17 a 18 jaar die elkaar zo te horen nog niet zo goed kenden, gingen achter mij zitten. En zo werd ik deelgenoot van bijzondere gesprekken.
Over snuiven bijvoorbeeld en dat dit tegenwoordig zo te horen gemeengoed is. Zeker bij een niet nader te noemen vereniging net over onze provinciegrenzen als ik dat zo mag geloven. ‘Want tijdens een feest in de kantine zag ik om de vijf minuten een groepje mensen de bestuurskamer ingaan. En dat weet ik al wel genoeg.’ Zelf had hij ook een beste snuif genomen die hem gratis aangeboden was.
Zijn buurman vroeg of dat nu ook lekkerder was dan een biertje. Dat bleek niet het geval te zijn. Nummer twee was niet van het snuiven maar vertelde wel verhalen over stapruzies en dat iedereen tegenwoordig een mes op zak heeft. Wat ben ik blij dat ik mijn wilde stapavonturen achter de rug heb, bedacht ik mij toen ik uitstapte. Ik hoorde jongeman nummer 1 nog net zeggen dat hij vanavond maar niet naar de voetbaltraining gaat want daar heeft hij helemaal geen zin in. De jeugd van tegenwoordig. Of zou ik deze verhalen met een korreltje zout moeten nemen?
Afijn, na een goed en fijn gesprek op een bijzondere locatie, stond ik even voor vieren voor het UMCG weer te wachten op de bus samen met een oudere dorpsgenoot, mijn vroegere clubleidster van de kerk. We waren benieuwd of we beiden een zitplaatsje konden bemachtigen want het was best wel druk bij de halte en zo te zien ook in lijn 61.
Ik wist echter, net als mijn dorpsgenote, een plekje te veroveren naast een andere, veel jongere dorpsgenoot. Niet veel later keek ik eens belangstellend om mij heen. De jongedame naast mij had van die kleine oortjes in wiens buisjes net nog naar buiten steken. Ik kon de muziek horen zonder te weten om wat voor soort het ging. Schuin voor mij zat iemand met een koptelefoon op zo groot alsof hij in rechtstreeks contact stond met Mars. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Moraal van dit verhaal, werkelijk waar niemand die ook maar een woord zei of met elkaar zat te praten. Iedereen leek in zijn of haar eigen gedachtewereldje verzonken. Maar dat zullen ze ongetwijfeld ook van mij gedacht hebben hoor want ik had de mobiel in de aanslag om met woorden en korte zinnetjes dit verhaal al aan dit apparaatje toe te vertrouwen.
Maar het was niet alleen maar kommer en kwel, op sociaal gebied. Want hoe oud of jong de jeugdigen ook waren die de bus verlieten, zo bedankten allemaal stuk voor stuk de buschauffeur voor de rit naar huis. Dat deden wij vroeger nooit bij mijn weten maar ik vind het wel een hele mooie gewoonte. Ook voor de chauffeur zelf natuurlijk. En zo bedankten zowel mijn oude clubleidster als ik de buschauffeur toen we in Middelstum bij de begraafplaats uitstapten.
Beiden waren we het er wel over eens dat dit een mooie en nette manier van afscheid nemen is. Die houden we er dan ook in. ‘De jeugd gaat verder waar wij gestopt zijn’, een mooie spreuk die ik niet zo lang geleden eens hoorde. En zo is het natuurlijk ook. Maar dat snuiven, dat vind ik wel een dingetje hoor….